Galibi

Dinsdag 6 april

Vandaag moeten we vroeg uit de veren want Sonny, de persoon die de tour verzorgd, kwam ons rond 7 uur - half 8 halen aan de Onoribolaan. Dit is de straat waar Bartel en co wonen. Dus vroeg op, vlug douchen en in de taxi. We komen ruim op tijd toe bij Bartel en zo te zien zijn de andere er ook al. Na nog wat praten komt er eindelijk een busje toe en kan de verre rit naar Albina beginnen. We wisten dat de weg slecht was, maar zo slecht hadden we niet gedacht. Eliane en ik zaten achteraan in de bus en dat is de slechtste plaats om te zijn. We voelden alle putten en kuilen in het wegdek twee maal zo sterk als deze die vooraan zaten. Toch hielden we ons sterk en zeurden niet over de slechte staat van het wegdek, en het bijkomende "comfort". Op de bus zelf krijgen we het 'ontbijt' aangeboden. Omdat Sonny enkel broodjes kaas had klaargemaakt kon ik niet anders dan enkel het broodje op te eten. Omdat de rit op sommige momenten aanvoelde als de Vampire in Walibi waren er ook mensen die zich niet zo lekker voelden. Daarom moesten we even stoppen om de maag van Tinne op orde te laten komen.

Na een dikke 4 uur rijden en veel heen en weer geslinger in de bus komen we aan te Albina. Daar hadden we even de tijd om naar een Chinese winkel te gaan. Dit was nodig omdat we na het ontbijt geen eten meer zouden zien tot 's avonds. Daarom kochten de meesten iets om te eten en te drinken. Het begon ook te regenen en omdat velen onder ons geen regenkledij mee had, besloten we om ons iets te kopen in een of andere winkel. Uiteindelijk hadden we geluk en vonden we een winkel waar ze poncho's verkochten. Na een tijdje moesten we weer de bus op en vertrokken we naar de plaats waar de boot zou vertrekken. Daar aangekomen was er nog geen boot te bekennen en kon het wachten beginnen. Na een tijd was Sonny het een beetje beu en sprong de bus in om de boot in de stad te gaan zoeken, zonder het goed te beseffen zat de helft van ons nog in de bus. Het werd een kort ritje naar de stad en daar begon Sonny de zoektocht naar de boot. Nadat hij enkele afspraken had gemaakt gingen we terug naar de anderen. Toch moesten we nog een tijd wachten omdat we te horen kregen dat er iets mis was met de motor van de boot. Uiteindelijk, na lang wachten, arriveerde de boot en kon de reis naar Galibi beginnen. Eerst nog even de bagage overladen, de poncho aantrekken en een belachelijke groepsfoto nemen.

Tijdens het varen door keken we nog even snel naar de overkant van de rivier, de Marowijne. Daar lag namelijk Saint-Laurent-du-Maroni en Frans-Guyana. Vele Europeanen in Suriname gaan naar daar voor een daguitstap, niet om het land te verkennen, maar om een stempel in hun paspoort te verkrijgen. Het is een handel die de douaniers oogluikend, voor een aantal SRD's, toestaan.
De tocht naar Galibi duurde een goed uur en half en ging soms over woelig water. Dit had als gevolg dat er heel wat water in de boot spette. De eerste rij bleef helemaal gespaard van het water. De tweede rij, waar Eliane en ik zaten, bleef min of meer gespaard. De rest van de boor kreeg het harder te verduren en de meeste onder ons waren dan ook compleet nat toen we in Galibi aankwamen.

Galibi is een indianendorp. Omdat Surinamers niet graag het woord indiaan gebruiken, spreken ze hier over inheemsen. De lokale stam is deze van de Karaiben, ze zijn een beetje schuw van aard en daarom zien we ze niet zoveel. Ze houden het toerisme in hun dorp ook bewust kleinschalig, ze verzetten zich tegen de aanleg van een weg vanuit Albina.
Toen we met de Korjaal aankwamen moesten we eerst de bagage uitladen en deze naar onze verblijfplaats sjouwen. Sonny had een hangmattenkamp voor ons geregeld, hier installeerden we onze hangmat en komen we even op adem. Iets later stelt Sonny ons voor om naar de zoo te gaan. Na even wandelen komen we een bord tegen met het aantal dieren, dat er in de zo te bezichtigen zijn, erop vermeld. Onderweg stoppen we nog even aan de lokale souvenirshop. Hier liggen kralen, houtsnijwerk en nog vele andere dingen. Op de prijskaartjes staat niet enkel de prijs maar ook de naam van de persoon die het gemaakt heeft. Zo hebben de mensen uit het dorp nog een extra bron van inkomsten. Een klein eindje verder ligt dan de zoo, een kleine hut met een aantal hokken rond. Het zag er nog minder goed uit dan we hadden verwacht. Dit is echter een teleurstelling van korte duur. Het is namelijk een zoo waar de dieren vrij rondlopen, op de boa en de vogelspin na, en bij (op)de toeristen komen zitten. Het was een schitterende ervaring om deze apen op je schouder, hoofd, arm te hebben. Na een goed uur zat ons bezoek erop en vertrokken we met een blij gevoel terug naar onze verblijfplaats.

Na dit bezoek begint Sonny direct aan het avondeten. Van dit moment maken we gebruik om te gaan zwemmen in de rivier. Vanuit Galibi kan je de Atlantische Oceaan zien en dat geeft toch een speciaal gevoel. Na het zwemmen vlogen we met z'n allen op het eten, het was dan ook van deze morgen geleden dat we iets deftig hadden gegeten. Gelukkig was het eten overheerlijk, kip met rijst, en moesten we even rusten na de maaltijd. Nu het bijna avond werd, was het ongeduldig wachten op de schildpadden. We speelden nog een aantal spelletjes junglespeed of rusten nog een beetje. Een aantal onder ons gingen in de lokale supermarkt een aantal flessen djogo kopen voor het feest van vanavond. Rond een uur of 8 is het zover. We springen in de boot, uitgerust met regenjas en een zaklamp. Het water op de rivier is echt wild en niemand van ons ontsnapt aan een nat pak. Iedereen zit met het hoofd gebogen om zo weinig mogelijk water op zich te krijgen. Alles blijkt uiteindelijk vergeefse moeite want nat word je toch.

Na een half uurtje varen neemt de snelheid van de boot af en weten we dat we er bijna zijn. je ziet de schippers met elkaar communiceren met de zaklamp. Er worden verschillende signalen gegeven en dan beslissen we om door te varen. Iets verderop, waar minder boten met toeristen zijn, stappen we uit. We worden onmiddellijk begroet door twee mannen, een van hen heeft een shotgun in de hand. We zijn hier in een natuurreservaat en jagen op dieren, en zeker de zeeschildpadden, is verboden. Als je weet dat een schildpad tussen de 100 en 150 eieren legt en je 6-7 schildpadden die eieren leggen nodig hebt om 1 volwassen exemplaar te kunnen voortbrengen, dan weet je waarom ze deze dieren beschermen. Van de 1000 eitjes wordt er maar 1 volwassen. We beginnen aan onze wandeling over het strand en na een korte afstand te hebben afgelegd komen we de eerste schildpad tegen. Ik had niet verwacht dat een schildpad zo groot kon zijn, dit was toch al een dier van een meter lang. Op het strand komen we nog verschillende schildpadden tegen, maar geen enkele die aan het leggen is. Daarom moeten we even wachten, onze gids gaat namelijk op zoek naar een dier dat eieren aan het leggen is. Na een tijdje op het strand gezeten te hebben, zien we plotselings een schildpad uit het water komen. Recht voor onze neuzen komt een kolossaal dier uit het water, jammer genoeg vlucht het terug het water in als het onze zaklampen ziet. Niet veel later komt de gids terug en mogen we naar een leggende schildpad gaan kijken. Een schildpad kan je storen als ze aan het leggen zijn, dit omdat ze dan in een soort trance zijn en ze niet beseffen dat er iets rondom hun gebeurd. Hier mochten we dus de schildpad aanraken en er werd ook een ei doorgegeven. Dit ei is net als een pingpongbal. Na het zien van deze wondere gebeurtenis besluiten we om het dier met rust te laten en beginnen we aan de tocht terug naar de boot. Onderweg komen we nog verschillende dieren tegen die ofwel een nest aan het graven zijn of net aan land komen.

Eenmaal aan de boot aangekomen vertrekken we terug naar Galibi. Daar toegekomen trokken we eerst droge kleren aan en dan was het tijd voor een feestje. Sonny had gezorgd voor een muziek installatie en de sfeer zat er dan ook meteen in. Een aantal onder ons waren moe en kropen bijna onmiddellijk in hun hangmat. Na een tijdje is het feestje verschoven naar het strand, Sonny nam zijn generator mee en daardoor kon er hier ook muziek worden gedraaid. Toch waren we allemaal moe en was het tijd voor een heerlijke nachtrust. Deze nachtrust was vooral nodig voor de buschauffeur die iets teveel red label had gedronken. Morgen zou hij van een hele voormiddag niet uit zijn hangmat komen.

Woensdag 7 april

Vandaag zijn we allemaal redelijk vroeg wakker omdat je bijna in open lucht slaapt. Door de stralen van de zon zijn we tegen 8-9 uur wakker. Na een heerlijk ontbijt met worst en eieren hadden we nog even tijd om te ontspannen. Van deze tijd maakten we gebruik om even te gaan zwemmen in de rivier. Omdat het vandaag beter weer was dan gisteren konden we hier echt van genieten. Toen het zwempartijtje erop zat was het tijd om de spullen bij een te rapen en te vertrekken. Omdat we stroomafwaarts voeren hadden we geen regenkledij nodig en was het genieten van het zonnetje. Toch was het nog oppassen voor een zonneslag omdat de zon hier zeer fel kan schijnen. Bij aankomst ging de buschauffeur zijn bus halen, ondertussen haalden wij onze bagage uit de boot. Nadat de bus was ingeladen konden we vertrekken richting Paramaribo.

Eenmaal in Paramaribo aangekomen was het ongelooflijk druk op de baan. Het was namelijk de start van de Avond vierdaagse. Een wandeltocht door de straten van Paramaribo. Aan deze tocht namen verschillende groepen uit verschillende districten deel. Er waren politieke groepen, inheemse groepen, groepen van grote bedrijven, …enz. alle groepen droegen kleurrijke kledij en dansten op de maat van hun muziek. Het duurde dus even voor we bij Bartel thuis waren toegekomen. Nu bestond er nog het probleem om bij ons thuis te geraken. Alle plaatselijk taxibedrijven wilden niet uitrijden. Dus belden we maar naar onze vaste taxi, RA taxi. Deze waren wel bereid om ons te komen halen, en daarom vroegen we 3 taxi's zodat de anderen ook thuis zouden raken.

Eenmaal thuis was het tijd om te ontspannen, omdat niemand wou koken stelde ik voor om naskip te gaan halen dit is een soort KFC's. Daan en ik vertrokken samen, hij moest nog naar wouter en co en ik ging om het eten. Het was nog steeds erg druk op de baan, hierdoor duurde het even voor ik er toekwam. Terugraken was enigszins nog moeilijker omdat de straat bijna helemaal geblokkeerd was en ik naast de baan moest rijden. Surinamers kennen het begrip recyclage nog niet en naast de baan ligt het dan ook vol met afval, waaronder heel veel glas. Glas en fietsbanden is een slechte combinatie en ik reed lek. Ik had echter geen zin om mijn band nog te maken en stelde dit uit tot na Isadou. Na een lange dag was het tijd om in ons bed te kruipen.

Groeten Joris