Goedemorgen allemaal!

Voor jullie hoef ik het geloof ik niet te doen (serieus maar één reactie - iedereen druk met meivakantie en koninginnedag zeker?), maar ik wil toch nog even wat van ons laten horen. Zijn jullie toe aan het einde van de reis en dus vooral aan het einde van de blogupdates? Ik zal het maar kort houden. Niet dat ik van Jorine trouwens iets te vrezen heb dit keer, want voor zij op verzenden kan klikken, trap ik gewoon de stekker van de computer eruit en is ze alles kwijt. Alleen had ik vorige keer helaas de stekker van het beeldscherm te pakken dus was ze me alsnog voor. Maar dit keer heb ik de juiste stekker gelabeld, dus ik heb er alle vertrouwen in.

We zijn in Arequipa, de op twee na grootste stad van Peru (na Lima natuurlijk) en zogezegd ´een stukje van de maan dat op aarde is achtergebleven toen Moeder Aarde (Wacamama) en Vader Hemel (Wacapapa) van elkaar gescheiden werden´. Of zoiets. Het wordt hier ook wel ´the White City´ genoemd, en ja er staan best wat witte gebouwen. Niet overweldigend, maar dat zal wel te maken hebben met de aardbevingen die hier regelmatig voorkomen.

Als ik dit schrijf, zijn we net een paar uur terug van een hike-avontuur door de Colca Canyon; twee keer dieper dan de Grand Canyon. Gisteren hebben we in totaal zeven uur gelopen (voornamelijk bergafwaarts) en vandaag drie uur bergopwaarts. En nu zit ik hier dus met ontplofte kuiten en verzuurde bovenbenen, maar het was bijzonder gaaf! Ik heb elke stap vervloekt, maar het geeft wel een kick als je eenmaal boven bent. Daarna in een hot spa geweest om de spiertjes te ontspannen, maar het lijkt niet erg te hebben geholpen. We strompelen als twee oude vrouwtjes en vooral trapafwaarts is een ellende. Maar ach, morgen hoeven we alleen maar naar de bus te strompelen en dan mogen we ´fijn´ tien uur zitten op weg naar Cusco.

En hier laat ik het dus maar bij, zit het toch voor mezelf te schrijven en dan duik ik liever m´n bed in. Dat heb ik wel verdiend. Trusten!

Liefs,

Nathalie