Jullie zullen misschien wel denken, waar blijven ze nou die dagelijkse updates? Tsja… Geen puf, geen zin, geen tijd, geen internet. Of een combinatie van dat alles. Ik zit dit ook te typen op de veranda van ons hutje, Jorine zwiert hier naast me in de hangmat, zonder ook maar een idee of en waar ik dit eventueel online kan gaan zetten. Maar ja, je kan het maar vast klaar hebben staan.

Vergeleken met de vorige update is het enthousiasme over Indonesië wel een klein beetje getemperd. Het is nog steeds mooi weer (valt tot nu toe erg mee met het regenseizoen), het is hier nog steeds prachtig, exotisch etc. maar als je er wat langer bent, gaan je ook andere dingen opvallen. Zoals de mentaliteit van de mensen. In Ubud stoorden we ons bijvoorbeeld mateloos aan het feit dat je op straat de HELE tijd wordt gevraagd of je een taxi. 'Hello, taxi?' 'You want transport?' 'Taxi taxi taxi?' en dat alles op een toontje waarvan je haren recht overeind gaan staan. 'Nee ik wil geen taxi, ik loop hier gewoon terug maar m'n hotel en die laatste 20 meter red ik ook nog wel lopend! En als ik er eentje wil, kom ik echt wel naar je toe! Hou je mond!' Maar goed, dat kan je die mensen niet aan hun verstand gepeuterd krijgen. Je bent een rijke toerist en je hebt geld en alles is geoorloofd om daar wat van mee te pikken. Kijk en die kleine dingetjes kan je nog wel negeren, maar het is echt niet leuk dat ze je steeds proberen op te lichten.

Bijvoorbeeld vanmorgen. Gisteren zijn we vertrokken op Bali omdat we het daar wel gezien hadden, de toerist uithangen is gewoon niet echt iets voor ons. Wij dus met een gammel busje naar de oostkust (was prima verder hoor), van daaruit een overpriced speedboattochtje naar de paradijselijke Gili eilanden, waarvan we Gili Meno hadden uitgekozen omdat die het rustigste was. Wisten wij veel dat daar verschrikkelijk veel muggen zaten omdat er een meer is (aantal muggenbulten: 60 and counting, ik hoop echt dat die malariapillen werken). Maar goed, wij ook nog eens naar de andere kant van het eiland voor nog meer rust. Slecht idee bleek achteraf, maar we hadden het leuk bedacht. Superwarm natuurlijk en flink sjouwen met onze backpacks, blijkt het daaraangekomen niet veel soeps te zijn en ook nog verhoudingsgewijs behoorlijk duur. Maar ja, toen waren we al aan de andere kant van het eiland en hadden we geen zin om nog terug te gaan. Vooruit, dan maar die ene van 150.000 rupiah (zo'n 10 euro) met ontbijt. Met een gammel trappetje naar boven. En een badkamer die niet op slot kon. En geen lakens op het bed. En elektriciteit met allures. Allemaal niet erg, alleen we voelden ons afgezet. Prijzen zouden in deze van het jaar namelijk veel lager moeten zijn en de mensen waren gewoon… stom. Er zat daar dus ook verder weinig in de buurt, waardoor we daar ook moesten eten. Nasimet stukjes kip met botjes erin en ik had als klap op de vuurpijl een hele lange zwarte haar in m'n eten. Daarbij kwam nog eens dat we rond zonsondergang echt aangevallen werden door de muggen. Uiteindelijk hebben we in onze hut, onder onze geïmpregneerde klamboes, Gooische Vrouwen zitten kijken. Best romatisch hoor, maar niet ideaal. Toen ook maar besloten om de volgende dag te verkassen, hetzij naar het meer bewoonde deel van het eiland, hetzij naar buureiland Gili Air waar meer keus was en hopelijk minder muggen. Probleem was alleen dat we vanmorgen niet echt op gang kwamen, maar dus eigenlijk wel de ochtendboot wilden halen rond een uur of negen (daarna gaat ie pas weer om vier uur). Snel ontbijten dus en gevraagd voor een comodi, een paard-en-wagen-taxi aangezien ze hier op het eiland geen gemotoriseerd verkeer hebben. Die gastjes wilden er 50.000 rupiah voor hebben, en dat vonden wij nogal duur. Alleen de boot ging volgens hun om half tien en het was al negen uur. Maar goed, toch maar gaan lopen aangezien we het ze op dit punt al niet eens meer gunden, ook al ging de prijs naar 40.000. Haasten, haasten, haasten, kwamen ze nog een paar keer langsrijden met een nieuw (lees: hoger) bod. Genegeerd natuurlijk en uiteindelijk kwamen we een paar minuten voor half tien het strand op vliegen, blijkt de boot pas om tien voor heel te gaan! Hebben die ettertjes gewoon lopen liegen om ons een poot proberen uit te draaien! En als dat nou bij af en toe zou blijven, maar het is de hele tijd! Dat je als toerist meer moet betalen, prima, maar het gaat soms nergens meer over. Zonder te verblikken of verblozen vragen ze zo het tienvoudige van wat het waard is en dat is vooral vervelend als je ervan afhankelijk bent, zoals vervoer en verblijf. Je hebt gewoon geen zin om de héle tijd op je hoede te zijn, te moeten afdingen en de strijd aan te moeten gaan.

Maar goed, dit is gelukkig één van de weinige frustraties (helaas wel een behoorlijk grote) die we hier hebben. Nu zijn we ondertussen aangekomen om Gili Air, hebben een heel net hutje voor een hele schappelijke prijs, dus we kunnen hier even bijkomen. En tsja, waar kan je dat beter doen dan op een tropisch eiland? J Morgenochtend gaan we waarschijnlijk eerst even een rondje rond het eiland wandelen, zou in anderhalf uur moeten kunnen, en daarna misschien nog even snorkelen. Er liggen hier namelijk enorme koraalriffen. Tsja we hebben het zwaar.

Ik vertel een andere keer nog wel wat we op Bali verder nog allemaal gedaan hebben. Ik heb nu geen zin meer om te typen, ik ga m'n muskietennet ophangen.

Doei!

Liefs,

Nathalie