Zondagavond nadat we waren ingecheckt in ons hotel en de blog op internet hadden gezet, zijn we een rondje gaan wandelen in Salt Lake City. Onderweg kwamen we steeds meer verklede mensen tegen en uiteindelijk in een park niet ver van ons hotel zagen we vele mensen voornamelijk als zombie verkleed. Na wat navraag te hebben gedaan bleek dat we middenin de "zombiewalk" terecht waren gekomen. Dit evenement wordt ieder jaar gehouden en de bedoeling is om zo je zoveel mogelijk als een zombie te verkleden en dan met de gehele groep een stukje door de stad te wandelen om zo de voorbijgangers te laten schrikken, erg leuk allemaal. Na wat foto's te hebben gemaakt van wat zombies zijn we een restaurant ingedoken voor het avondeten. Na het eten nog een biertje bij een barretje in de buurt gedaan en daarna weer op tijd terug naar het hotel want de volgende dag moeten we vroeg opstaan....

Maandagochtend 12 Augustus gaat de wekker om 6u we kleden ons aan,smeren ons goed in met zonnebrand, ontbijten even en meteen de auto in voor onze rit naar de zoutvlaktes van Bonneville voor Speedweek 2013. Speedweek is een jaarlijks evenement waarbij zowel auto's als motoren proberen een snelheidsrecord op land proberen te halen. Eenmaal aangekomen na een tocht door een raar landschap, zoute meren en vlaktes langs de weg, wordt het aanschouwen van Bonneville nog vreemder. Nadat we de afslag van de snelweg hadden genomen zien we tentjes, caravans en campers op een zoutvlakte kamperen, waarbij de meesten een quad, crossmotor of een dikke Amerikaan voor hun tijdelijke huisvesting hebben staan. Toen we eenmaal bij de ingang waren en betaald hadden reden we over een enorme zoutvlakte richting de pits. Daar aangekomen zagen we echt de meest vreemde/toffe auto's bij elkaar. We hebben eerst een kijkje genomen bij het gedeelte waar de auto's worden gekeurd voordat ze de baan op mogen en daarna zijn we bij de teams gaan kijken. Het was zo enorm groot, dat er in het begin niet wisten waar we moesten beginnen, want dan zag je daar een mooie auto, dan hoorde daar een motor starten, het was echt super! Nadat we een beetje een looprichting hadden gevonden, werden we tijdens het maken van foto's vaak door de teams naar binnen geroepen (onder de grote tent waar de monteurs aan de auto's/ motoren aan het sleutelen waren) om betere foto's te maken maar ook om vragen te stellen. Het maakte niet uit of je bij een zwaar gesponsord team of amateurs kwam, iedereen was aardig en wilde je graag informeren over hun machines. We hebben in de ochtend een klein gedeelte in de pits kunnen wandelen, maar omdat het zo groot was hebben een groter gedeelte (maar nog niet alles) met de auto gedaan. Rond 13.00u was het lunchtijd, dus zijn we de terug richting de camping gereden daar was een Mexicaans restaurant en benzinepomp waar teams en bezoekers een hapje gingen eten. Tijdens het eten werden we door een teamlid van "Team Vesco" (zie http://www.teamvesco.com) uitgenodigd om bij hun een kijkje te komen nemen. Na de lunch zijn we eerst naar de start gereden. We konden onze auto zeer dichtbij - nog geen 10 meter vanaf de start wegzetten. Dus zittend in de kofferbak konden we de startende voertuigen onder luid motorgebrul in de zoutvlakte zien verdwijnen, erg gaaf dat je er ZO dichtbij mocht zijn! Na een paar uurtjes zijn we team Vesco op gaan zoeken en de man die we in het restaurant zagen herkende ons en gaf ons de nodige uitleg over de twee auto's die zij hadden. Eentje was er uitgerust met een Chevy motorblok en de tweede met een turbinemotor van een helicopter. Ze hadden nog niet gereden, maar ze zouden wel aan bod komen tijdens een uitzending van National Geographic die op dat moment met ploegen aan de grond en lucht volop aan filmen waren op Bonneville. Tegen half vijf werden de activiteiten minder op de baan en dus zijn we weer de auto ingestapt voor onze 2 uur durende rit terug naar Salt Lake City. Bij aankomst bij ons hotel waren we bekaf maar het was een onvergetelijke dag!

Dinsdag zijn we eerst uit gaan slapen en na het ontbijt is Martine even in de Day Spa geweest . Tegen 11.30u was ze terug en zijn we naar Temple square gewandeld, de heilige grond van de Mormonen die zich hier in Salt Lake City als eerste hebben gevestigd. We hebben een aantal gebouwen gezien, maar de kerk mochten we niet in omdat we geen mormonen zijn, misschien maar goed ook. Wat ons opviel is dat er veel bruiloften gaande waren en bij navraag bleek dat er rond de 40 bruiloften per dag worden gehouden (onze barkeeper vertelde echter later dat de helft binnen een paar jaar - en een paar kids verder - alweer gescheiden zijn). Na een rondje kerken zijn we terecht gekomen bij het instituut van het familie archief, dit is het grootste archief van de wereld maar we konden onszelf en zelfs onze opa's niet terug vinden omdat volgens onze half Nederlandse gids het een tijdje duurt voordat ze hier in het archief terecht komen. Na een rondje mormonen zijn we naar het winkelcentrum gegaan waar John eindelijk een trouwring heeft gevonden voor Vegas. Na het shoppen zijn we beland in de bar van het hotel voor een paar drankjes voordat we onszelf zijn gaan omkleden voor het eten. Voor het avondeten zijn we terecht gekomen bij een Italiaans restaurant niet ver van ons hotel vandaan. We hebben er heerlijk gegeten en vooral genoten van de mooie foto's van vroeger uit Italië aan de muur. Na het eten zijn we via de bar weer in ons hotelkamer terecht gekomen voor onze welverdiende nachtrust. Morgen hebben we een rit van 350km voor de boeg met als doel Cedar City waar we onze getuigen voor de bruiloft in Vegas (Robbert en Wanda) gaan ontmoeten! Tot Vegas....