Potosi staat bekend om de zilvermijn hoog in de bergen. Bijna alle mannelijke inwoners werken in deze mijn en daar draaid de economie van deze stad ook op.
Officieel mogen de mannen pas in de mijn werken als ze 18 jaar oud zijn maar omdat er geen controle is werken er helaas ook kinderen rond de 12 jaar in de mijnen. De mannen die in de mijn werken, werken voor zichzelf en verkopen de stenen waar de zilver stof in zit aan verschillende verwerkingsbedrijven uit Bolivia maar ook aan Amerikaanse, Autralische, Canadeese en Engelse bedrijven. Het gemiddelde maand inkomen is 1200 bol. dat staat voor 120 euro!. Hier werken ze dan 10 uur per dag voor, zonder pauze. En dan te bedenken dat deze mannen niet ouder worden dan 40 jaar omdat de meeste overlijden aan longkanker. In deze stad zijn wij ook in deze zilvermijnen geweest. We moesten eerst andere kleren aantrekken met een mijnwerkershelm en lamp. Daarna gingen we naar een straat waar de werkers o.a. dynamiet en andere benodigheden kunnen kopen. Hier vertelde onze gids dat de mijnwerkers elke laatse en eerste vrijdag van de maand (dus 2 weken achter elkaar) zich helemaal bezatten in de mijn met pure alcohol van maar liefst 96%. Er is onder de grond een andere god dus daar mag het en boven de grond drinken ze deze alcohol met jus dˆorange. Daarna gingen we naar een verwerkingsbedrijf die de stenen verwerken tot zilverpoeder. Hier worden de mensen niet ouder dan 50 jaar omdat er zoveel chemicalien gebruikt worden voor de verwerking. Ook werken de mannen in shifts van 12 uur, 6 dagen in de week.Hierna was het tijd om de mijn in te gaan. Gebukt liepen we door de donkere gangen en gingen eerst de mijn god groeten en bidden voor een veilige terug komst boven de grond. Daarna liepen, of eigenlijk kropen, we door naar verschillende verdiepingen in de mijn. Het was mijnersfestival op het moment dat wij er waren dus helaas waren er geen mijners aan het werk. Of misschien gelukkig want adem halen was nu al niet makkelijk, laat staan met nog meer stof. Dus omdat er niemand aan het werk was vond onze gids het wel grappig om ons alleen te laten en ons zelf de weg terug te vinden. Hij verdeelden ons in twee groepen en succes! Haha, was niet grappig. Kruipend, glijdend en zwetend kwamen we eindelijk (was eigenlijk maar 15 min. Maar het leek wel een uur) weer bij de mijn God aan. Gelukkig. Wij gaan niet meer naar binnen. Ook niet in La Paz waar ze goud mijnen hebben.