Na mijn eerste dagen in West Java heb ik een bus gepakt naar Pandangaran, een voor lokale bewoners vakantie-/badplaats. De bus zat vol met locals en ik was de enige blanke. Tijdens de busrit zat ik naast een vriendelijke Indonesische vrouw waarmee ik met handen en voeten moest praten. Meerdere keren kreeg ik snoepjes van haar en ook zij heeft mijn dropjes geproefd. Toen ik na een ruim elf uur durende rit (dit kostte mij ruim vijf euro) aankwam in Pandangaran, werd ik met een scooter naar het hostel gereden waar ik had gereserveerd. Degene die de scooter reed, vertelde mij dat ik voor hetzelfde geld betere hostels kan vinden. Dit hostel was niet mijn eerste keuze maar omdat Mini Tiga Homestay al drie dagen vol zat, had ik toch echt een (andere) slaapplek nodig. Het hostel was niet slecht, maar zoals de chauffeur zei: ik zou betere kunnen krijgen. Vooral toen ik vroeg waar ik kon eten en de vrouw direct iemand belde om mij met een scooter op te pikken, vond ik dat niet heel chill. Ik heb de scooterjongen weggestuurd en ben zelf op pad gegaan. Na een paar honderd meter lopen, kwam ik bij een goed uitziend restaurant waar een jongen alleen zat te eten. Ik kon wel een goed gesprek gebruiken en datzelfde bleek voor de jongen. Ik vroeg hem of hij gezelschap wilde en wat bleek, zijn naam is Dirk en is Nederlands.
Hij vertelde mij dat hij in Mini Tiga Homestay verbleef en dat er op zijn kamer een bed vrij was. Als ik dat zou willen, zou ik de kamer met hem kunnen delen. Dat wilde ik wel! Ongelofelijk maar waar, maar beide hostels zitten vrijwel direct naast elkaar.

De volgende dag zijn Dirk, een Zwitserse broer en zus en ik, met de lokale gids Ipin naar The Green Canyon en The Green Valley geweest. Van 9:00 tot 18:00 zijn wij met scooters langs een notenveld, een plek waar de omhulsels van kokosnoten worden gescheurd, een plek waar ik in een palmboom ben geklommen en langs een lokale entertainer, die poppen voor een poppenkast maakt, gereden Vervolgens zijn wij naar The Green Valley geweest. Absoluut een van mijn beste ervaringen ooit! The Green Valley begint in een grot, waar je in het donker kunt zwemmen. In dezelfde grot ben ik ook van een zes meter hoge rots afgesprongen, waar je via boomstronken jezelf omhoog moest klimmen. Super vet! Om in het vervolg van The Green Valley te komen, moest van een twee meter hoge waterval worden gedoken. Toen wij dat hadden gedaan, zijn wij onder de waterval door gezwommen en door een stukje grot geklauterd. Vervolgens hebben wij door The Green Valley gezwommen. The Green Valley is vrij lang, maar qua ervaring kilometers te kort. The Green Valley is namelijk een groen gekleurde stroming met water, omringd en overdekt met de bossen van Pangandaran. De omgeving is prachtig, het water is heerlijk en ogen had ik tekort. Halverwege heb ik mijzelf nog met een ladder op een vijf meter hoge boom omhoog geklommen, om vanaf een tak mijzelf in het water laten vallen. Volgens mij heb ik dit al eerder gezegd, maar The Green Valley was echt geweldig! Op naar The Green Canyon! Onze groep zou de laatste groep zijn die dezelfde dag met de boot naar The Green Canyon zou worden gevaren. Ik kreeg te horen dat tot een aantal dagen terug, toen de locals nog vakantie hadden, een drie uur durende rij stond om The Green Canyon te kunnen zien. Wij werden dwars door de bossen gevaren over opnieuw, groen water, waar wij stopten in een hoge, door steen overdekte ruimte waar druppels water naar beneden vielen. The Green Canyon bestaat verder uit kristalhelder, groen water, en een zeer hoge waterval. Met mij waren er nog zes anderen die The Green Canyon in alle rust konden aanschouwen en ik heb zelfs, samen met Dirk, in The Green Canyon gezwommen. Na deze prachtige ervaring, zijn wij met de scooter richting Mini Tiga Homestay gereden. Alsof deze dag nog niet genoeg was, nam Ipin ons langs een opvang voor schildpadden. Ik vroeg of ik er een kon optillen en hij zei dat ik het water in kon om er een te pakken. Niet wetende wat ik te horen kreeg, heb ik dit gedaan. Ik heb zowel een kleine als een joekel van een schildpad vastgehouden.

Mijn tweede en laatste dag in Pangandaran heb wat gesurft. Als dit ongeveer mijn 10e dag ooit was dat ik heb geprobeerd op een surfboard te staan, kan ik nu met trots vertellen dat het mij (eenmaal) is gelukt! Beide avonden hebben Dirk, de twee Zwitsers en ik aan het strand gegeten. De volgende dag heb ik de bus gepakt naar Yogyakarta, waar ik in de dorm de Nederlander Wouter ontmoette. Samen met hem heb ik de volgende dag een scooter gehuurd en naar Prambanan, het grootste Hindoe-Javaanse tempelcomplex, gereden. Ook heb ik een poging gedaan om geblinddoekt tussen twee joekels van bomen te lopen. Er wordt gezegd dat als je dat lukt, je een goed hart hebt. Gezien de afstand tussen de bomen leek mij dit niet een heel moeilijke opgave. Toen ik mijn doek afnam, werd mij door Wouter, maar vooral door een gek vrouwtje, duidelijk gemaakt dat ik geen goed hart zou hebben. (Een mogelijke reden zou mijn stop voor een foto kunnen zijn.) Enfin, de tweede poging lukte mij wel en zowaar was het gekke vrouwtje helemaal in de wolken omdat ik een 'very good, very good, veeeery good' hart zou hebben. 's Avonds ontmoette ik de Engelse Barney, die ik geheel vrijblijvend attendeerde op een bezoek aan het boeddhistische Borobodur. Samen hebben wij een minibus naar Borobodur, waar wij de zonsopgang hebben gezien, en de Mendut Temple, gepakt. Borobodur is een prachtige plek om te zien. In de middag zijn wij langs de bird market gegaan, waar naast vogels ook honden, katten, vissen, salamanders en diverse andere soorten dieren worden verhandeld. Ik had heel erg te doen met deze dieren. De dieren leven in kleine kooien, staan in de zon en ik twijfel er niet aan om te suggereren dat zij niet goed te eten krijgen. Toen ik een, ik denk een pauw , zo goed als dood op de grond in de kooi zag liggen, en ik een foto wilde maken, werd het dier op de benen getrommeld met een stok, zodat ik geen foto van het bijna dode dier kon maken. Vervolgens zijn wij in een tuktuk naar het Kraton (Sultan's palace) gereden. Degene die ons fietste, trapte bijna twee kilometer, inclusief helling, voor zeventig eurocent. Ongelofelijk. Ik kwam er achter dat ik mijn telefoon (Nokia 100), (speciaal gekocht voor het reizen), waarschijnlijk in de minibus had verloren. Na flink wat balen om mijn verloren telefoon, heb ik 's avonds een tour geboekt, die zowel Barney als ik naar Mount Bromo zou vervoeren. Ik had de receptie laten bellen om te vragen voor mijn telefoon. Deze was gevonden en zou 's avonds worden afgegeven. 's Avonds ben ik met een aantal backpackers uiteten gegaan, waar halverwege aan Barney werd gevraagd of hij in het EDU hostel verbleef en of hij Barney heette. De beste man was onze chauffeur en gaf hem mijn telefoon. Heel fijn. Toen ik terug kwam in het hostel voelde ik mij zo ellendig en grieperig, dat ik direct naar bed ben gegaan. Helaas gaat niet alles over rozen en liet ik mijn Blackberry vallen waardoor ik de functionaliteit grotendeels verloor. Dik balen natuurlijk want de Blackberry zorgt voor het gemakkelijke contact met het thuisfront. Af en toe denk ik weleens dat vier maanden uitzichtloos lang is. In positieve maar ook in mindere zin, want zodoende zie ik het thuisfront voor lange tijd niet. Maar dan bedenk ik mij dat dit een unieke reismogelijkheid is, dat een ervaring voor altijd is en mij veel mooie herinneringen oplevert. Jammer van de telefoon, maar onderweg zal ik vast nog wel een winkel vinden waar de telefoon kan worden gerepareerd!

Na de volgende dag een veertien uur durende minibusrit te hebben overleefd, hebben wij op een van de bergen rondom Mount Bromo ongeveer vier uur geslapen. Om 4:00 werden wij met een Jeep naar een plek vlakbij het Viewing Point en de krater gereden. Vanaf het Viewing Point hebben wij met zonsopgang Mount Bromo en omgeving voor het eerst gezien. Daar heb ik gemerkt dat hoe sportief ik vroeger was, ik maar weer eens moet gaan werken aan mijn conditie. Ook op Mount Bromo heb ik mijn telefoon laten liggen in de Jeep. Ook deze keer heb ik de telefoon terug gekregen. Wat ik nu wel zeker weet, is dat ik wat om de telefoon zal moeten doen. De telefoon is zo licht en klein, dat het anders gedoemd is om te verliezen. Na Mount Bromo heb ik een bus gepakt naar Surabaya, waar ik in aankomst van het hostel zag dat ik 100.000 Roepia (ongeveer zeven euro) moest achterlaten als borg. De vrouw vroeg 102.500 Roepia voor een slaapplek. Ik pak 200.000 Roepia uit mijn portemonnaie en wil het resterende bedrag pakken. De vrouw zegt dat één keer 100.000 Roepia genoeg is, dus ik stop 100.000 Roepia weg. Ik betaal de slaapplek en vervolgens vraagt de vrouw mij om de borg te betalen. Tja...

In Surabaya maakte ik in het hostel kennis met de Duitse Imka, waarmee ik de tijd mee heb gespendeerd in Surabaya. Surabaya is niet een heel interessante stad en onze eerste dag in Surabaya was dan ook niet alles. Mijn verblijf begon met het ontdekken dat ik flink uit mijn driekwarts broek was gescheurd. Wederom flink balen, maar gelukkig kon deze al snel worden gerepareerd voor 0,35 eurocent. We hebben een poging gedaan om het stadscentrum te verkennen en daarbij een bezoek gebracht aan een school en het House of Sampoerna, waar tegenwoordig naast een werkplaats ook een museum te bekijken is over de bedrijvigheid in de tabakhandel. Omdat ik mijzelf de laatste dagen niet optimaal voelde, heb ik 's avonds gigantisch veel groenten op. Dat deed mij goed. Het Indonesische voedsel vind ik over het algemeen smakelijk, maar soms zo spicy dat ik niet weet wat ik er mee moet. De volgende dag heb ik met Imka nogal een luie, Westerse dag gehad. Wij zijn naar een mooi en luxe winkelcentrum gegaan en daar respectievelijk ijskoffie gedronken, pannenkoeken gegeten, een kort bezoek gebracht aan de dierentuin van Surabaya (waar ik de Komodo heb gezien), de verschrikkelijk (door een Nederlander) geregistreerde film The Mortal Instruments: City of Bones in de bioscoop gezien en in de avond gegeten en genoten van de laatste twintig minuten van Ajax. De volgende dag ben ik vroeg opgestaan om vervoer naar Probolinggo te pakken, vanwaar ik met een busje naar een slaapplek vlakbij de vulkaan Ijen zou worden gereden. Vlak voor vertrek kreeg de Deen Daniel te horen dat ik dat zou doen en tien minuten later begonnen wij dit avontuur samen! Het begon al met het kapot gaan van mijn riem, dat na mijn Blackberry en broek, al het derde object was dat gerepareerd moe(s)t worden. Toen wij bij de slaapplek arriveerde, kregen wij de kans om een tour om 1 uur 's nachts te nemen en dan 'the blue fire' te zien, een uniek natuur verschijnsel dat alleen 's nachts te zien is. Van 1:48 tot 6:45 hebben wij de vulkaan bewandeld, het blauwe vuur gezien, geroken en geprobeerd niet in te stikken. Ook heb ik de prachtige zonsopgang gezien met het blauwe liquid in de krater. Prachtig! Helaas ben ik erachter gekomen dat mijn Timberland schoenen niet vulkaanproof zijn om op te lopen.

In de vroege morgen ben ik naar Banyuwangi gereden, vanwaar een ferry mij en twee Kiwi's (Nieuw-Zeelander's) naar Bali heeft gevaren. Mijn eerste vier nachten heb ik in het meest toeristische plaatsje Kuta geslapen. De eerste twee dagen heb ik met o.a. de Engelse Phil, die zijn reis met een schrijfwedstrijd had gewonnen, Karl, Cammy, Carma, Devon en Glen op het strand vertoefd. De derde dag ben ik met Cammy, Carma, Devon en Glen met een taxi over het eiland gereden. Wij hebben onder meer een stop gemaakt bij een tempel, een koffie- en theeplantage waar wij o.a. Balinese Kopi Luwak, de duurste koffie ter wereld, gedronken hebben. Kopi Luwak wordt gemaakt van de beste koffiebessen die door de katachtige Luwak worden gegeten en van wat de pitten worden uitgepoept, gewassen en licht geroosterd. Na de koffie en thee proeverij hebben wij het meer Danau Batur, de vulkaan G. Batur, prachtige rijstterassen (zoals op de plaatjes) en een Balinese dans bij de Pura Ulu Watu tempel gezien. 's Avonds heb ik wat geskyped, geproost op de mooie dag en plannen gemaakt om de volgende dag naar Panang Panang te gaan met Cammy, Monika en Gareth. Ook deze dag was absoluut heerlijk. Panang Panang heeft een prachtig strand en omgeving en het water is heerlijk. Ik ben heel blij en voldaan dat ik langer in Kuta ben verbleven dan gepland om met deze fijne mensen het eiland te verkennen. 's Avonds ben ik met Cammy, de enige die meeging na een bierspel in het hostel, het nachtleven van Kuta onveilig gaan maken. Na in het meest verAustralistische zuiptuin Aly Cats wat gegeten en een must-drink 'Double Double' met Red Bull te hebben gedronken, zijn wij naar het op het eerste oog 'must-go-club' van Kuta gegaan: Skygarden. Ik moet zeggen dat Skygarden wel gaaf is om een avond door te brengen. Na een nogal goede cocktail met drie shots Smirnoff en juice en het roken van de waterpijp, ging het licht al vroeg uit. Om 00:00 lag ik op bed en was mijn eerste stapavond een feit. Heel bijzonder, maar was zeker leuk.

Na mijn verblijf in Kuta ben ik naar Ubud gegaan. Op het laatste moment besloot Monika mee te gaan. Zodra wij in Ubud aankwamen, ben ik door het Monkey Forrest gelopen, wat mij verschillende keren is aangeraden. Laat ik het zo zeggen: er zijn aapjes, er is wat natuur, maar zo bijzonder is het verder niet. Het uitzicht over rijstvelden vanuit de kamer van de homestay was daarentegen geweldig! De twee volgende dagen zijn Monika en ik op een scooter door de omgeving gereden. De eerste dag langs Goa Gajah en Gunung Kawi. Omdat het bij Boedhistische tempels gepast isen gewaardeerd wordt om een sarong te dragen, heb ik vlakbij de olifantengrot (waarin het verschrikkelijk warm was) een sarong aangeschaft. De tweede dag zijn wij naar Munduk gereden, dat in het noorden van Bali ligt. We wisten van te voren dat het een flinke rit zou worden, maar zo lang…?! Met een snelheid tussen de 30 en 60 kilometer per uur, het wel tien keer vragen voor de juiste richting, na verschillende keren verkeerd te zijn gereden en een flinke berg op te hebben gereden, duurde de heenweg wel een kleine vier uur. Toen ik een keer om de weg ging vragen en stopte, viel ik met mijn neus in de boter. Voor 1,80 euro heb ik mijn Blackberry kunnen repareren. Lucky me! Geen gestress meer om de telefoon aan de praat te krijgen. Gewoon weer een oude, vertrouwde telefoon! De wegen zijn verder redelijk maar verkeersborden en regels hebben ze niet echt. Wanneer wij wel een verkeersbord zagen, kwamen Monika en ik 300 meter verder een t-splitsing tegen zonder verkeersbord. Ja, dat maakt het natuurlijk niet gemakkelijk. De overduidelijke regel is wel dat wie als eerste op de weg zit, voorrang heeft. Daarnaast wordt er getoeterd bij het inhalen, wat af en toe best wel wat lawaai veroorzaakt. Toen wij boven op de berg heel moe aankwamen, hebben wij lekkere vis en een lokaal gerecht op. Daarnaast heb ik flink wat koffie naar binnen gewerkt,dat ik wel nodig had na drie uur rijden. Toen wij na vijftien minuten in Munduk aankwamen, bleek het eigenlijk een niet zo boeiend dorpje in de Bergen te zijn. Bedankt Lonely Planet voor deze ('goede') tip! Wij hebben daar enkel een hoge waterval gezien, wat wel mooi was om te zien. Op de weg terug zijn wij gestopt bij een mooi uitzicht over een van één van de drie meren dat Noord Bali rijk is. Verder hebben wij ook een stop gemaakt bij Taman Ayun Temple, wat mooi was en bijgehouden gras heeft, dat ik niet eerder hier heb gezien. Toen wij na een ruim twee uur durende terug reis in de homestay aankwamen, waren wij versleten en ging het licht al heel snel, maar wel na een biertje, uit. Nu ben ik terug in Kuta, waar ik zojuist mijn foto's heb geupload en nu dit blog schrijf. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik Bali wel commercieel vind en dat ik daardoor minder van dit eiland heb genoten dan van Singapore en Java, waar niet continue een poging wordt gedaan om te verkopen. Zojuist heb ik die kleine 'Bali verkoop stress', samen samen met Cammy en Carma die hier nog zitten, weg laten masseren. Ik moet natuurlijk wel mijn Indonesië avontuur relaxt afsluiten! Echt bizar hoe hier een massage wordt gegeven. De masseuze is zelfs op mijn rug gaan staan! Morgen neem ik een vliegtuig naar Kota Kinabalu, de hoofdstad van Sabah, het oostelijke gedeelte van Maleisisch Borneo. Tijd om Maleisie en zijn pracht en praal te verkennen!