Windhoek, zondag 5 oktober. (door Marleen)

Leuk om alle berichten te lezen op de site en via de site. En gelukkig herkennen onze bruidskinderen ons nog steeds ;)

We zijn inmiddels in de hoofdstad van Namibie om op adem te komen en ons voor te bereiden op de reis naar Zambia. De afgelopen 2 weken hebben we met een Toyota Corolla door Namibie gescheurd en meer dan 4500 km afgelegd, grotendeels over zand en grind wegen. We zijn dus moe, maar ook vol indrukken van dit geweldige land. Tijd voor een up-date!

Op donderdag 18 september hebben we om 10 uur 's ochtends de bus genomen naar Windhoek. Na vele dagen en nachten eindelijk afscheid genomen van Kaapstad, maar niet zonder een lekkere cocktail in kaapstad, met dank aan Annemiek en Marnix! De bus, zeer luxe met zelfs beensteunen voor een optimale nachtrust, deed er 20 uur over om in Windhoek aan te komen. Vanuit Kaapstad hadden we een huur auto geregeld in Namibie (dat was goedkoper, vreemdgenoeg), het was blijkbaar druk in Windhoek, want er was geen enkele auto meer te krijgen. Om geen tijd te verliezen, hebben we er daarom voor gekozen een auto op te pikken in Swakopmund. Vanaf Windhoek nog eens 4 uur in de bus. In totaal 24 uur bussen later kwamen we aan in Swakopmund.

Vrijdag 19 september. Swakopmund.

De weg door heel Namibie naar Swakopmund was kaal en leeg. Zo saai dat we ons afvroegen wat we hier eigenlijk komen doen. Swakopmund is een kustplaats, die verrijst vanuit een woestijnachtig kaal en leeg landschap. Swakopmund zelf is bizar. Het heeft allerlei Duitse gebouwen en grote brede en veelal lege straten. Totaal on-Afrikaans. We hebben wat rond gewandeld en ons verbaasd... Wat een bizarre plek! We hebben weer kunnen kamperen en de hele avond doorgebracht met een ander Nederlands stel (erg gezellig). En wie waren er ook? De Koreanen van de corsa rit in Kaapstad! Ze waren zonder zichtbare schade in Namibie gekomen, hoe bestaat het!

Zaterdag 20 september.

Auto opgehaald! We wisten eigenlijk niet dat een Toyota Corolla zo groot was! Wat een bak! Glimmend en glanzend stond ie op ons te wachten (daar is na 2 weken stofrijden niks meer van over!).

Op naar het Noorden via de Skeleton Coast. Ik dacht dat het vernoemd was naar alle scheepswrakken die op het strand liggen (scheepsskeletten), maar toen we even wandelden naar een scheepswrak, zagen we ook echt een menselijk skelet liggen! brrr.

De skeleton coast was een angstaanjagende lege plek, links in de verte de zee, rechts, voor en achter, een oneindig groot en leeg NIKS. Zand, zand en nog eens zand. Felbrandende zon en .... niks! De wegen zijn onverhard, zodat je een enorme stofwolk achterlaat.

We rijden via Henties Bay (een soort vakantie dorp voor Zuid-Afirkanen). Een verlaten plek met enorme vakantie huizen aan de zee aan de rand van de woestijn. Wat moet je hier op vakantie? Nog veel vreemder is dat op honderden meters afstand een heuse township ligt met golfplaten huisjes, midden in het zand: Hoe kun je er leven?

Al met al vonden we de skeleton coast een verschrikkelijk oord: mooi om te zien en dan wegwezen. Met hoofdpijn van de zon en droogte slaan we af om landinwaards verder te reizen.

We overnachten in Uis, een oud mijn stadje met vergane glorie. De zinkmijnen zijn dicht, de werkeloosheid sindsdien is enorm. We vinden een lodge waar we kunnen kamperen. Met zwembad! Een verademing. Tegelijkertijd arriveert er een bus vol Nederlanders.... Nederlanders zijn er altijd en overal! We koken op een houtsvuur, dat is blijkbaar de norm voor het camperen hier.... lekker outdoor of frustrerend tijdrovend? Nou Marleen, ik haal mijn jongenshart op aan een lekker potje fikkiestoken. Dan vergeet je toch gewoon dat je honger hebt?

Zondag 21 september

We scheuren vroeg in de ochtend naar de Brandberg: de hoogste berg van Namibie, vernoemd naar zijn zwarte kleur alsof ie verbrand is geweest! Van 10 tot 12 uur wandelen we over de berg naar de White Lady: Een rock painting, duizenden jaren oud. Bruin, witte figuren, half mens half dier, sommige met kleur. Gemaakt door vroegere bewoners van Namibie. Heel gaaf! De wandeling zelf is ook prachtig, alleen gezien de hitte wel zwaar. Het wordt hier zo'n 37 C. Volle zon, dus hoed op en flink smeren. Het zit hier vol met slangen, pofadders, cobra's etc, gelukkig zien we er geen een! (en gaan we er ook niet per ongeluk op staan!)

We rijden via een 'scenic route' naar het noorden. Veel droogte en woestijn (of steppe?) met in de verte bergen en rotspartijen. Nauwelijks dorpjes of bewoning. We voelen ons echt ' in the middle of no where'. In heel Namibie wonen maar 2 miljoen mensen, dus het grootste deel van de dag zie je niemand!

Op een gegeven moment zijn we de weg kwijt, waarschijnlijk het verkeerde zandpad gekozen. In de verte zien we 3 andere auto's staan: eveneens verdwaalde touristen, waarvan 2 Nederlandse auto's! Onze schatting is dat meer dan 70% van de weggebruikers hier ook touristen zijn. Omdat de auto ver boven ons budget is, moeten we flink doorreizen om zo weinig mogelijk dagen te maken. We rijden vandaag ver noordelijk naar Kamanjab, waar we overnachten bij een blanke boer. Een kijkje in het leven van de blanke boeren in Namibie. Heel bijzonder. We eten met het gezin mee: Kudu! (soort groot hert!) en zeer Duits (Namibie was ooit een Duitse kolonie) krijgen we er rode kool bij, Spaetzle en hachee. Ook is er Duitse taart en is Duits de voertaal. Tijdens het eten speelt de pup met een stervende grond-tarantula! ( voor mij een kleine nachtmerrie brrr.) We overnachten in een luxe bungelow en-suite: met dank aan Magriet en Iwan! Op het terein van de boer ligt een Himba dorp, daar gaan we morgen naar toe.

Maandag 22 september

Na een heerlijk ontbijt start de tour naar het Himba dorp. Nou ja, tour? Het dorp licht nog geen honderd meter achter de schutting, lekker makkelijk voor de touristen. Het is zelfs zo dat de Himba's (die normaal honderden kilometers noordelijker wonen) hiernaartoe zijn verhuisd, zodat het makkelijker is voor touristen. Ze leven op hun traditionele wijze: vrouwen met heel veel kinderen in hutten van klei, mannen die langs de dorpjes trekken, traditionele kleding en rode klei op hun lichamen. Zo achter de schutting van de boer heeft het toch wat vreemds. We weten niet zo goed wat we ervan moeten vinden. Veel vragen, weinig antwoorden.

We maken veel foto's en de interactie met de mensen is erg leuk. Gebaren zijn altijd handig!

Later wanneer we in de dorpssupermarkt nog wat boodschappen doen, zien we een paar vrouwen uit het Himbadorp boodschappen doen: zoetigheid en frisdrank. Bij de kassa staan ook Herero vrouwen met enorme grote en kleurrijke jurken aan en brede hoeden op hun hoofd. Mannen staan bij de ingang te wachten, blanken lopen met hun mandje rond: eigenlijk is het supermarkt bezoekje de ware attractie van de dag! Wat een wereld, wat een land!

We rijden via een andere 'scenic route' ( we hebben een kaart die ons vertelt waar het ' scenic' is, zodat we zelf geen mening hoeven te hebben haha) naar Palmwag. Inderdaad staan daar een paar palmbomen! De route is mooi en voert door de bergen; allemaal kaal en rotsachtig, je zal verbaasd staan hoeveel kleuren bruin en grijs er bestaan! Na elke heuvel en elke bocht vallen we weer stil van verbazing van weer een nieuw uitzicht, een nieuwe zandvlakte, een nieuwe rots. Het is hier echt onbeschrijflijk mooi! Het liefst zou ik elke 5 minuten stilstaan voor een foto, maar dat zit er niet in.

We overnachten in Xaragu, een camping in de bergen, waar we een maaltijd salade maken van onze meegebrachte blikjes (een bijna dagelijks terugkerend gerecht - hoeven we geen vuur te maken!) Marleen is met recht gekroond tot maaltijdsaladekoningin van Namibie. Erg lekker!

Dinsdag 23 september

Onze dag begint met een bezoek aan de 'petrified forest'. Liggende bomen die al 260 miljoen jaar op deze plaats liggen en inmiddels volledig versteend zijn, maar er nog steeds uitzien als echte bomen. Daarna reizen we naar het zuiden, naar Twijfelfontein, waar de grootste rockpainting collectie van Afrika is te zien. Eigenlijk zijn het rock carvings, want de tekeningen zijn in de rosten gekrast. Een heuse ' World Heritage Site', dus dat is een check op het lijstje ;)

In het zeer modern vormgegeven entree gebouw, gemaakt van gerecycled materiaal als drumdeksels en oud-ijzer, stikt het van de slangen. Oa spitting cobra's schijnen zich op te houden in de kieren... gelukkig niks gezien!

We rijden verder naar het noorden, via de 'organ pipes', een gesteente in een rivierbedding met verticale structuur, inderdaad zoals orgelpijpen.

We knallen door naar Outjo, een prachtig en ontspannen dorpje in het noorden van Namibie. Veel bloemen en een heel ontspannen sfeer. Het is al na zessen, we zijn gesloopt! We nemen een dormbed, crashen....

Woensdag 24 september (door Jeroen)

Voor de verandering weer eens voor dag en dauw opgestaan en nog even op de foto voor de wall of fame van het hostel. Wij waren de eerste Nederlanders die in de dorm hebben geslapen, wat een eer! We gaan naar Etosha, grootste National Parc van het land! Nog even bij de bakker Duits Sauerteigbrot gehaald en mailen dat alles goed gaat. We scheuren naar Etosha en door de gate zien we al wat dieren. Het eerste stuk valt wat tegen en het sprokieswoud is ook niet super, hoewel Marleen een leuke shoot heeft met twee grondeekhoorns. Springbokjes plenty, maar onze monden vallen pas echt open bij de watering hole Okondeka. Het lijkt net of de Ark van Noach pas is opgegaan: tientallen zebra`s, springbokken, oryxen, giraffes, struivogels, gnoes en bij een verre, tweede waterpool, drie leeuwen. Het was adembenemend. De rest van de dag zien we nog aardig wat andere dieren en de camera van Marleen blijkt onmisbaar om al dit moois vast te leggen. s`Avonds slapen we als enigen op een hunter`s farm buiten de gate (is goedkoper) en ook bijzonder: Rijke westerlingen kunnen hier een jachttripje boeken en met bepaalde vergunningen de beschermde dieren toch neerknallen. Foto's in het keukentje vormen een ' mooi' bewijs.... tja...

Donderdag 25 september

De volgende ochtend vindt Marleen een aantal kleine rode beestjes in de tent (beter gezegd: een plasje van 6 bij 4 cm), het blijken termieten te zijn die een aantal gaten hebben gevreten in onze tent. Dat was even schrikken; na alle ontzagwekkende, grote, wilde dieren overdag worden we in de nacht belaagd door kleine rode termietjes. Het is hier toch anders camperen dan in Frankrijk.

In het park begint het leuk met een aantal jakhalzen die met elkaar aan het donderjagen zijn. Even later steken twee uit de kluiten gewassen hyena`s de weg over. Wat een enge beesten zijn dat, hun bekken zijn helemaal rood: net gegeten? Wij lunchen op een campsite in het park en gaan lekker aan het zwembad liggen (in de middag wordt het hier bijna ondraaglijk warm). In de avond gaan we om half zeven naar de wateringhole waar onder een drukkende stilte van het aanwezige publiek geen olifanten, geen neushoorns, geen hertjes, bijna niets komt opdagen. We laten ons niet afschrikken en blijven zitten: we moeten en zullen een luipaard zien drinken, die schijnen hier wel vaak te komen. Om twintig voor een s`nachts kunnen we twee jakhalzen, een hyena, een haas, een das en twee uilen aftikken. Zes uur wachten en naar een verlicht vijvertje staren. Wat een gedoe. Onze enige overnachting in het park was een beetje teleurstellend.

Vrijdag 26 september

We slapen uit en kijken nog even bij de wateringhole naar heel veel vogels en een dikdik (hertje). In het park zien we op verschillende plekken de usual suspects, tot we een aantal auto`s vlak voor een wateringhole langs de weg zien staan. We zetten de befaamde Marleen Speelman wildspottingmethode in (waar auto`s zijn, zijn dieren - volg de richting van de verrekijkers om te weten wat er te zien is) en vragen waar iedereen naar aan het staren is en er blijkt een luipaard in de boom te zitten! We, vooral Marleen, gaan helemaal uit ons dak, dit is echt bijzonder (T'is namelijk mijn allereerste luipaard, op een toch redelijk gevuld Atrikaanse nationale parken CV). We blijven lang staan en nemen veel foto`s. Wat een gaaf dier. We rijden na een lange tijd het park verder door en genieten van het landschap en de dieren. Op het laatst zien we nog hordes giraffen, voor we bij een oud Duits fort aankomen, dat nu een restcamp is in het park. We gaan weer naar het zwembad om de drukkende hitte te ontvluchten. We rijden met een goed gevoel het park uit een zetten koers naar Tsumeb, waar we in een merkwaardige backpacker`s logeren en voor de verandering eens een kamer nemen. Ik heb af een toe toch wel erg veel behoefte aan een bed.

Zaterdag 27 september

Na een goede nacht klets ik wat met de beheerder, een Berlijner die voor twee maanden op de tent past en qua gedrag toch wel ergens in het autisme spectrum te plaatsen is. We rijden door naar de cultural village waar we een aantal variaties op het gebruik van modder, mest, takken, riet en boomschors in de woningbouw aanschouwen. We worden rondgeleid door een vrouw met haar twee kinderen die in het dorp woont. Het doet allemaal wat erg simpel aan, maar onze gids maakt het erg interessant. Dan wordt het weer tijd om kilometers te maken en we scheuren de hele middag door om in Rehoboth op de campsite aan te komen bij de Reho Spa. We zijn de enigen op de camping en we krijgen de sleutels van het bronnenbad. Om negen uur gaan we naar binnen en badderen in het verlaten, ietwat vervallen gebouw, in heerlijk warm bronwater. Er is helemaal niemand in het gebouw. Supertof!

Zondag 28 september

Na het ontbijt besluit ik om de kreukelzone van de corolla te testen en ram met bescheiden snelheid een boomstronk die we beiden even vergeten waren. Een leuk deukje in het nummerbord, maar daar zaten er al twee in op dezelfde plek, dus daar gaat de verhuurder vast geen probleem van maken. Drie mannen op het terrein lopen al belangstellend naar de auto als ik licht beschaamd besluit weg te rijden. Ik draai het raam omlaag en doe alsof er niks aan de hand is. Wegwezen.

We maken een lange en mooie rit door de bergen naar een boerderij cum camping waar alweer een bus met Nederlanders ons herinnert aan het vaderland.

(door Marleen)

We zetten de tent op en nemen een duik in het zwembad met geheel grijs-ondoorzichtig water (gesteund door landgenoten,die het ook aandurven). Prachtig uitzicht op de bergen met ondergaande zon en weer eens een potje gekookt op een houtsvuur.

Maandag 29 september

Vandaag gaan we naar de Sossusvlei, 'number one tourist attraction of Namibia!'

En zo'n nummer 1 atractie stelt natuurlijk bepaalde eisen: Eis nummer 1 is dat je het met zonsopgang moet aanschouwen. (tja, daar houden touristen van!)

De wekker staat om 5 uur (hij gaat niet, maar gelukkig worden we toch redelijk op tijd wakker, spannend natuurlijk zo'n zonsopgang...)

Als een razende kleden we ons aan, breken de tent op en springen in de wagen; binnen 25 minuten zijn we en-route (thuis zou ik dat ONMOGELIJK halen!)

Als een gek scheuren we in het donker over de zandweg naar Sesriem, vanwaar je de Sossusvlei kunt bezoeken. (De weg is niet bijzonder goed, dat hoort dan weer niet bij de eisen van je number one).

Vanaf de andere kant komen ook lichtjes aangescheurd, het wordt een spannende race om de snelste tijd te halen. Ik haal een niet onverdienstelijke 2e plaats bij de gate (de 1e plaats is vergeven aan mensen die er 100 meter vanaf hebben overnacht, eigenlijk vind ik dat dat niet meetelt!)

Het is inmiddels kwart over 6, de zon gaat pas om kwart voor zeven op en dan gaat pas het hek open. Tijd voor een ontbijtje. Achter ons vormt zich een lange rij van zonsopgang liefhebbers. Allemaal slaperig en velen met een bakje creusli.

Als om 6.45 de gate opengaat, racen we allemaal een kleine 100 meter verder, alwaar we weer moeten stoppen om een kaartje te kopen. (Dit gebeurt ook rennend! Het is echt een hilarisch tafereel.) Dan begint de 2e race: nog 65 km naar de Sossusvlei; je mag 60 km/uur, maar aangezien hier toch wel asvalt is aangelegd, is het geheel gebruikelijk om deze snelheid te verdubbelen. Mensen scheuren elkaar met 120 voorbij, stoppen voor een foto (alles voor het ochtend licht) en scheuren dan door naar de volgende duin. Uiteraard willen we geen spelbreker zijn, dus we doen aardig mee. Mooie duin foto's kunnen maken met mooi licht en veel schaduw (de zonsopgang volledig gemist in de race tegen de klok!)

Bij de 2wd carparc krijgen we eindelijk een beetje rust. We moeten wachten op een ritje met een 4wd om in de echte Sossusvlei te komen. Een vallei omgeven door zandduinen van meer dan 200 meter hoog.

Via de riggel in de duin kun je naar boven klimmen. Gaaf en heel mooi uitzicht (en ook ERG prettig dat het nog vroeg is). Daarna naar Deadvlei, een nog veel mooiere vallei, waar we blijven tot het echt te heet wordt. Dan is het tijd om te gaan. We eten een patatje (met dank aan Jaap!) en vervolgen onze reis naar het zuiden. Wederom een prachtige scenic route. We overnachten weer bij een ' kamperen bij de boer'.

Wanneer ik 's avonds met mijn headlight op van de douche naar de tent loop, rent voor mij wild heen en weer en op mij af een enorme bruine spin (daar gaat de fobie!). Als een speer keer ik om en ren op mijn flipflops 10 meter terug naar de douche, waar Jeroen nog is. Even bijkomen en dan (na10 minuten?) heel moedig van mezelf, weer naar buiten. Jeroen doet de deur open en daar komt ie weer recht op ons afrennen. Ik vond het net een nachtmerrie. Gelukkig komt ie niet over de drempel, was het waarschijnlijk helemaal geen spin, maar een giftige schorpioen! ( Komt zo'n spinnen fobie toch nog goed uit!)

Dinsdag 30 september

We rijden naar het zuiden, via Aus naar Luderitz.

Onderweg komen we het Nederlandse meisje tegen die met haar trekker naar de Zuidpool reist! (Ze was vorig jaar ook voor een lezing in het dovenclubhuis in Groningen). Inmiddels is ze 3 jaar en 3 maanden onderweg. (De trekker gaat maar 20 km per uur! - www.tractortractor.org). We hebben even gestopt om met haar te praten, erg leuk. Daarna door naar Aus, waar sinds de jaren '30 wilde paarden leven. We hebben een hele groep (zo'n 50-60) gezien. Gaaf!.

In Luderitz overnacht, schattig Duitsig stadje vlakbij de diamant mijnen.

Woensdag 1 oktober

De ochtend begint met een bezoekje aan Kolmanskoppe, een geheel verlaten spookstadje, waar eens veel rijkdom was door de diamant winning. Diamanten lagen hier gewoon los tussen het zand en werden door tijgerende arbeiders uit het zand opgepakt en in een blikje gestopt om 's avonds in te leveren bij de baas. Kolmanskoppe had zelfs het eerste rontgenapparaat van zuidelijk Afrika, om te checken of men niet stiekem diamanten had ingeslikt! In de jaren '50 werden er elders nog grotere diamanten gevonden en is iedereen vertrokken. Het stadje wordt inmiddels overladen met zand en bijna door de duinen opgeslokt. Gaaf om te zien. Ten zuiden van deze weg ligt het 'Sperrgebiet' , waar nog steeds gemijnd wordt en waar geldt: armed response without questioning... Ongeveer 25 % van Namibie mag dus niet betreden worden ivm de diamant winning.

We rijden deze dag verder naar het zuiden, continu langs het sperrgebiet, wat wel een raar gevoel is. Prachtige route met ruige, rotsachtige bergen. We komen langs een mijn stadje en langs de orange river. Bijzonder om eindelijk eens water te zien hier. Dan racen we door een verlaten, kale zwarte vlakte naar het noorden, richting Fish River Canon.

We overnachten bij de Road House, waar we onszelf tracteren op een diner met springbok en oryx.

Donderdag 2 oktober

's Ochtends gaan we eerst naar de Fish River Canon. Ook een must-see. We hadden hier heel graag 5 dagen willen hiken (hadden zelfs onze hele reisroute hiervoor omgegooid!), maar helaas ging de Canon 2 weken eerder dicht dan ons boekie gezegd had. Nu dus alleen even van boven kijken en verder rijden.

Weer richting het noorden, om ons Namibie rondje af te ronden. We bezoeken onderweg nog een bos met Quivertrees (vreemde bomen, die eigenlijk geen bomen zijn maar aloe's) en aanschouwen nog wat vreemde rotsformaties.

Onze laatste stop voor Windhoek is bij een grote, oude vulkaan.

Er is een 'camping' bij de rand van de vulkaan, waar we kunnen kamperen. Er is niks en niemand (behalve dan een braai en een houten schutting). Een prachtige campeerplek met uitzicht op de vulkaan en plek om een fikkie te stoken. We slapen als een blok, bijna 10 uur lang!

Vrijdag 3 oktober

Vanaf 9.00 uur lopen we met z'n tweeen de vulkaan op, langs grote rotsblokken met enorme stukken quartz. In de verte rent een groep bavianen voor ons weg, overal vogels en alleen maar wij. Prachtig.

De krater zelf is een walhalla voor vogeltjes en is echt sprookjesachtig. We leunen tijdenlang over de rand om te kijken hoe de vogels ver onder ons een bad nemen en vrolijk kwetteren. Zeer relaxed!

Rond 13.00 zijn we terug bij de wagen. We bezoeken nog even het dorpje en ontmoeten de man die een groot project gaat leiden (met 25.000 Euro EU gelden) om de vulkaan meer touristisch aantrekkelijk te maken. Huisjes, winkeltje, water....

Als we boodschappen doen bij de kleine dorpswinkel weten we opeens weer dat het vrijdag is: allemaal dronken mannen - vrijdag = betaaldag!

Op naar Windhoek, nog 4 uur in de wagen...

We kamperen bij een luxe backpackers: warm water, een geweldige keuken, een zwembad, een woonkamer met banken, tv, een bar!

Het is inmiddels maadag 6 oktober. Vanavond vertrekken we naar Zambia. Onze tijd in Windhoek hebben we vooral besteed aan bijkomen en op orde komen: foto's, site, wassen, tent repareren etc.

Gelukkig ook nog effe aan de pool gelegen!

Op naar Zambia, we zijn er wel klaar voor!