Het is alweer even geleden, althans dat denken we, aangezien we hier totaal geen besef van dagen of tijd hebben. Hoog tijd voor een update dus! Op het menu? Als voorafje hebben we Paracas, een belangrijke haven/visserdorp 235 km ten zuiden van Lima. Het hoofdgerecht bestaande uit Huacachina, een oase midden in de woestijn en Nasca, een uitgestrekte rotsachtige woestijn met haar mysterieuze pre-Inca lijnen. Als toetje? Arequipa, de mooiste stad van Peru, waar de diepste canyon ter wereld te vinden is, de Colca Canyon.

De kop is eraf! En na een kort nachtje was de tijd aangebroken de eerste bus naar Paracas te nemen. Weg uit de grote stad en op zoek naar de ziel van het land. Al spreekt dat niet voor zich in een land, waar buiten de poorten van een stad of dorp, er totale leegte heerst! Wanneer je in Nederland een dorp uitrijdt staat de volgende alweer te wachten. Alles in Nederland is bewoonde wereld, huizen, bedrijven, auto´s, verlichting..Nooit zul je je ergens verloren voelen. Als je je bevindt in een continent, waar ze het dichtsbijzijnde teken van leven op 4 uur afstand dichtbij noemen, dan voel je je als lage-lander wel heel klein! Na 3 uurtjes ariveerden we in een schattig hostel waar we keuze hadden uit twee kamers. Eén met een tweepersoonsbed, zonder uitzicht, of een kamer met twee aparte bedden en uitzicht op zee. De keuze was dus makkelijk gemaakt! Paracas staat bekend om het wilde mariene leven van Islas Ballastas en om haar historische en archeologische achtergrond van de meest ontwikkelde Pre-Inca beschaving van Peru. Helaas was er in 2007 een aarbeving van gedurende 3 minuten van 8 op de schaal van Richter waarbij 800 mensen omkwamen en de meeste historie vergaan is. Na een dag getracht te hebben te acclematiseren in een woestijnklimaat waar de thermometer 38 aangeeft, stond er de tweede dag een uitstapje naar het National Park op het programma. Dit is de enige woestijn (samen met een woestijn in Japan) die aan de zee ligt waardoor er een aparte ecologie is ontstaan. Van flamingo´s tot pelikanen, naar rare vissen en zeeleven. Dit park was dan ook het eerste officiele beschermd natuurgebied in Peru. Bij het binnenrijden in de woestijn hadden wij beiden een heel onwerkelijk gevoel. We kennen natuurlijk een woestijn van foto´s, strips of films, maar als je er zelf ineens midden in staat is het werkelijk niet te bevatten. Terwijl er eigenlijk niets anders te zien is dan hoge bergen zand of rots, zie je tegelijkertijd ook zoveel! De omvang van deze leegte is met geen fototoestel vast te leggen. Al hebben we dat natuurlijk wel geprobeerd! (zie foto´s) Maar het hoogtepunt van Paracas zijn absoluut haar Ballestas eilanden, waarvan is er slechts één te zien is per boot, omdat ook hier de natuur beschermd wordt. De natuur die we gewend zijn in Nederland kent slechts wat musjes, merels en wat verdwaalde konijnen, maar op Islas Ballastas hebben we zowaar, met onze verkregen verrekijker van papa en mama Nugteren, pinguins en zeeleeuwen in natuurlijke habitat kunnen spotten! Echt onwijs gaaf! Paracas dus... een bloedhete woestijn aan zee, waar je pinquins kunt spotten... Snap jij het nog? Maar wat doe je als je Paracas gezien hebt, er niks meer te doen is en je hostel geen zwembad heeft? Dan ga je naar een luxe resort, waar je voor je gevoel elk moment een hollywood ster tegen het lijf kunt lopen en vraag je of je een dagje aan het zwembad mag vertoeven! Dat noemen wij jezelf in de watten leggen.. Diezelfde dag zijn we maar eens een eigen avondmaaltje gaan bereiden, aangezien we al een paar dagen met maagkramp en diarree elkaar van het toilet moesten vechten. Wat absoluut niet gelukt was zonder ons hippe zakmes die we van Ralph en Doris hebben gekregen, nogmaals dank!

De reis werd vervolgd naar Ica, vanwaar we naar Huacachina gebracht werden. Een onwerkelijke oase in de woestijn. De voorwaarde voor het hostel dat we zochten was een zwembad, anders zou de hitte niet te harden zijn. Uiteindelijk vonden we een hostel, direct aan een zandduin, met huppelende konijntjes en twee huisschilpadden. Het plaatsje stelt niet veel voor, bestaande uit een meertje met wat horeca en hotels eromheen. Het enige wat er te beleven is zijn de sporten in de zandduinen. Sandboarden/gliden en buggyrijden. Van de 3 dagen dat we er hebben doorgebracht hebben we er twee heerlijk in het zwembad gezeten en de derde dag zijn we de woestijn in gegaan. We dachten aanvankelijk dat we al snowboardend van de duinen zouden gaan, maar er werd ons vriendelijk verzocht op de plank te gaan liggen en headfirst steil naar beneden van 100 meter hoog met een bloedgang van de duin te sjezen, wat een onwijze adrenaline kick geeft! Na drie duinen getrotseerd te hebben stopten we in een afgelegen stuk, waar geen stad of dorp te zien was, voor een zonsondergang in de woestijn. Tijdens het sandboarden ontmoetten we twee gasten, Ilan en Tom. Ilan is een (in de goede zin van het woord) idiote, verstrooide, muzikant/dj die geboren is Belgie en met zijn familie opgroeide in Israel en Rusland en vervolgens terecht gekomen is in de Big Apple. Tom daarentegen is rustige, slimme (en zoals wij nu ondertussen weten) grappige gast. Tom woont en werkt als engels leraar in Zuid-Korea en is verslaafd aan reizen. Na een gezellige nachtje te zijn doorgezakt met z´n vieren, besloot Tom, die z´n reis niet van tevoren heeft vastgelegd, ons in ieder geval tot Arequipa te vergezellen. De volgende ochtend zijn we vanuit Huacachina naar Ica gereden om daar de bus te pakken naar Nazca. Voor 7 soles (lees 2,5 euro) hebben we op straat van een heerlijk ontbijtje genoten. Een oude, ietwat getekende vrouw stond daar met haar kleinzoontje verse jus d´orange en sandwiches te verkopen. Voor die 2,5 euro heb je een heerlijk vers sapje en broodje waarvan ze in de subways in deze wereld allen van kunnen dromen!

De 3 uur durende rit naar Nazca was er weer één van vele indrukken, waarvan de krotjes lang de weg, waar de mensen in de volle zon in leven, zonder ook enig teken van levensvoorziening het meest hartverscheurende was. En dan ineens na drie uur lang een lege horizon voor je neus te hebben, een teken van beschaving! We zijn in Nazca, waar één van de vele onopgeloste mysteries die Peru rijk is te vinden is! De stoffige stad met haar Nazcalijnen ligt midden in de woestijn waar het slecht 3 uur per jaar regent. Er is nauwelijks wind of schaduw, de stad is enorm vervallen, dus waren we niet al te enthousiast bij aankomt. Ons eerste plan was om het Nederlandse hostel brabant te bezoeken. (Ja alleen een brabo is zo gek om hier een business te beginnen!) We kwamen hier 2 Nederlandse meiden tegen, Julia en Lieke, maar na een tijdje gezellig gekletst te hebben, besloten we toch ons heil ergens anders te gaan zoeken, want om het in deze hitte te stellen zonder verkoeldende zwembadje voelt als zelfmoord. Na s´avonds met Tom op het dakterras wat biertjes en verhalen gewisseld te hebben, besloten we de dag erna naar de Nazcalijnen te gaan, zodat we zo snel mogelijk weer uit Nazca te kunnen. We hebben ervoor gekozen geen vlucht te doen waarbij je de lijnen van bovenaf kunt zien om geld te besparen, we hebben namelijk het plan op het eind van onze trip naar het zuiden te vliegen. Aangezien de officiele tours naar de lijnen nogal prijzig waren, hielden we wat taxi´s om te kijken of we er één konden strikken de tour voor ons te doen. En met geluk! 15 euro pp goedkoper! Verspreid over een weerzinwekkende 500 vierkante kilometers van onbegaanbare rotsige omgeving, vind je de Nazcalijnen. Eén van ´s werelds grootste archeologische mysteries. Meer dan 800 perfect rechte lijnen en 300 geometrische figuren zijn zo´n 900 jaar voor christus gerealiseerd door een pre-inca volk, waar men weinig over weet. Er bestaan vrij veel uiteenlopende theorieen over hoe dit primitieve volk zo´n perfect astriologisch en wiskundige plattegrond konden maken in een onheilbergzaam gebied, zonder dit daadwerkelijk vanuit de lucht te kunnen coordineren. Wij vragen ons eerder af (omdat hier niets leeft of groeit en voedsel daarom nagenoeg onvindbaar is) waarom ze in hemelsnaam begonnen zijn aan zo´n ingewikkelde, tijdrovende en slopende bezigheid, aangezien wij hier al moe worden van een loopje van 5 minuten naar de locale markt voor een biertje bij temperaturen die de 40 aantikken!

´s Avonds zullen we vertrekken naar de volgende bestemming, Arequipa. Of we er ook zullen komen is nog maar de vraag? Vanwege politieke issues zijn er stakingen en de kans bestaat dat de wegen de komende 4 dagen geblokkeerd worden door mijnwerkers die het bijltje erbij neergooien. ;) Nog even wat info inwinnen bij het busstation of het ook echt verstandig is in deze omstandigheden in een bus te stappen, maar de dame achter het loket verzekerde ons dat we er geen last van zouden hebben. Oke, vamos a Arequipa! Onze eerst lange rit van 10 uur lang werd een feit en met frisse tegenzin stapten we de bus in, met het idee dat alles wel goed zou komen. Na 5 uurtjes in de bus waarvan de airco niet werkte, stonden we in een klein dorpje ineens stil. We hoorden behoorlijk wat heisa buiten, maar onze gordijntjes zaten netjes dicht. Een beetje slaapdronken van de halve dutjes schoven we de gordijntjes open en voor we het wisten was de hele bus ondergeklad met leuzen van boze mijnwerkers! Waar nu precies de schoen wringt weten we nog steeds niet, maar ze waren duidelijk niet happy! Na een tijdje werden we doorgelaten en konden we onze weg vervolgen. Opgelucht en met het idee dat alles achter de rug was, konden we niet wachten om in Arequipa aan te komen. Maar nee hoor, tegen een uurtje of half 5 `s ochtends stopte de bus in het pikke donker en werd de motor uitgedraaid. Hebben we een korte stop? Of is er iets stuk? Even werd het doodstil in de bus, want er was ook niemand die ons kwam vertellen waarom we nu precies, midden in de nacht, stil stonden in het donker. Tot we ver op de achtergrond wat geschreeuw en gebrul hoorden op wat leek op een horde opgefokte mensen. Toen hoorden we een paar knallen, wat naar ieders gevoel in de bus toch echt op pistoolschoten leek. Oke kut.. Waar zijn we nu dan in terecht gekomen? Tot een ietwat dunne en zenuwachtige, ik noem het maar steward, ons kwam vertellen dat we in een ´strike´ terecht gekomen waren. We hoefden ons geen zorgen te maken, maar gordijnen dicht houden, en onder geen beding mochten we naar buiten. Na een half uurtje kwam hij terug, waarschijnlijk wist hij nu meer van de situatie want hij was een stuk meer ontspannen dan daarvoor. En vertelde ons dat we aan de rechterkant van de bus even naar buiten mochten. Eenmaal buiten stond een file van zo´n 5 km aan touringbussen en vrachtwagens die verder op, op een brug werden tegenhouden door een kudde mijnwerkers. We stonden stil bij een klif van een berg met een mooie rivier beneden ons. Uiteindelijk hebben we de zon zien opkomen, wat absoluut geen straf was, en met helaas totaal 5 uur vertraging mochten we door naar het beloofde land: Arequipa!

Arequipa is de tweede stad qua inwonertal in Peru na Lima met 745.846 inwoners. De stad ligt in het zuiden van het land, 1000 km verwijderd van Lima, op een hoogte van 2325 meter boven zeeniveau. De Plaza de Armas wordt als één van de mooiste van Peru bevonden; de kathedraal Basilica Catedral en de talrijke koloniale gebouwen sieren het plein.
Ook wordt het wel "De Witte Stad" genoemd, omdat veel gebouwen zijn opgetrokken uit het zilverwitte tufgesteente, sillar genaamd, dat door de vulkaan Misti is uitgestoten. De stad ligt in een actief gebied van vulkanen en aardbevingen. Arequipa wordt gedomineerd door 3 grote vulkanen: El misti, El Chachani en El Picchu Picchu. Aangekomen in Arequipa was het wel even wennen aan de hoogte. De lucht is ijl en zuurstofarm en dat is even wennen voor ons lage-landers. Vooral Tom was bij aankomst al flink beroerd van hoogteziekte. We hadden in Nazca al even wat huiswerk gedaan en wisten daarom al in welk hostel we wilden verblijven. De eerste dag zijn we de stad wat gaan verkennen met als hoogtepunt de kathedraal Basilica Catedral! Ondanks wat littekens door aardbevingen is dit gebouw echt adembenemend en door het sterkte Katholieke geloof in Peru, is ze dan ook goed onderhouden. (zie foto´s) De dag erna was het eindelijk tijd voor onze eerste echte hike! Net buiten Arequipa, midden in het Peruaanse Andes gebergte ligt Colca Canyon. De kloof is meer dan twee keer zo diep als de Grand Canyon in Amerika, maar daarentegen zijn de muren niet zo recht als bij de Grand Canyon. De Cotahuasi Canyon, meer noordwest gelegen, is gemeten op 3501 meter diep. De Colcavallei is een kleurrijk gebied met dorpjes en terassen waar de lokale bevolking zich nog altijd aan de oude tradities en leefwijze houdt en ze maken dus nog altijd gebruik van de landbouwterrassen. We zouden om 07:00 opgehaald worden om twee dagen te gaan hiken door de vallei, maar aangezien er weer druk gestaakt werd door de mijnwerkertjes werd ons om 21:00 ´s avonds verteld, dat ons busje om 02:30 ´s nachts op de stoep zou staan.

De eerste dag stond er een hoop op het programma, de eerste stop was een uitkijkpunt op 4900meter hoogte in de sneeuw. Hierna hebben we van meerdere fantastische uitzichten kunnen genieten. De grote stop was bij de Colca Canyon zelf waar we de andescondor gingen spotten. Voor ons beide geldt dat we nog nooit zoiets moois hebben gezien. Het lijkt wel of je in een sprookje binnenstapt. De andescondor die tot de grootste vliegende vogels op aarde behoort, wordt op dit moment bedreigd en de populatie loopt langzaam terug. Het was dus afwachten! Maar we hadden geluk, we hebben twee enorme vogels door de lucht zien zweven, met een spanwijdte van 3.5meter was dit heel gaaf om te zien. Toen was het tijd voor een welverdiende Peruaanse lunch en een middagdutje, dat hadden we wel nodig ook na een dat korte nachtje. Op het middagprogramma stond een bezoekje aan The La Calera natural hot springs in Chivay. Het water heeft een temperatuur van rond de 38 graden en is dan ook heerlijk om in te relaxen. Jef, met zijn onrustige karakter, vond dat lastig en was dan ook druk bezig met zwemmen/handstanden maken etc. Na 5 min moest hij ook steeds even afkoelen buiten het zwembad om er vervolgens weer in te gaan. Na een korte douche in het hotel, dit was wel nodig ook want het water zwembad heeft een lucht die lijkt op rotte eieren, gingen we met onze groep richting een restaurantje. Hier konden we tijdens het eten naar een plaatselijke Peruaanse band en dansers kijken. Natuurlijk zaten wij niet tactisch waardoor we zelf ook mee moesten dansen, hier hebben we zelf (nog) geen foto´s van! De groep waarmee we deze tour deden is divers maar ontzettend leuk, na het eten besloten we dan ook te gaan stappen. Vele uren en drankjes later was het dan echt tijd om richting het hotel te gaan, want de volgende dag stond er een hike op het programma. Twee uurtjes wandelen, dat moest naar ons idee wel meevallen, maar eenmaal de berg oplopend kregen we beide last van de 3500meter hoogte waarop we ons bevonden. Totaal buiten adem! Verder na een lekkere luch en nog wat stops zijn we eind van de middag teruggebracht naar Arequipa waar we totaal gesloopt vroeg naar bed zijn gegaan.

Voor vandaag staat er weinig op het programma, behalve dat we met Mirjan hebben afgesproken, een meisje dat bij de trip naar Colca Canyon was. Ook fysiotherapie gestudeerd in Utrecht, dat schept dus een band! Vandaag naar de lokale markt, heel benieuwd wat we daar gaan aantreffen. Verder zijn de spullen zijn gepakt en de bustickets voor vanavond zijn binnen. Op de planning staat een 12uur durende busrit naar Cusco. Vanuit hier zullen we de IncaJungleTrail doen en naar het Manu National park gaan.

We verwachten over 2 weken onze volgende blog te posten. Mocht je een mailtje willen ontvangen, dan kun je rechtsbovenin op de button subscribe klikken! Helaasssss geen foto´s dit keer, want de computer wil niet geheel meewerken.. Waarschijnlijk dit weekend!

Hasta luego amigos!