Dat is even geleden sinds het vorige verhaal, daarom trakteren we jullie dit keer op een driedubbel verhaal.. Succes!

Om 5.30 schrokken we wakker door een schelle ietwat verveelde Spaanse stem die door de bus schaterde. Na ons bezoek aan de witte stad Arequipa zijn we gearriveerd op onze volgende bestemming: de meer dan 3000 jaar oude stad Cusco. Op een verlaten en vervallen stuk van de stad was de bus tot stilstand gekomen. Wat had Cusco voor ons in petto? Een bezoek aan de heilige Inca stad Machu Picchu en de vochtige hitte van Manu National Park, oftewel het amazone gebied. We wreven de slapers van de nachtrit uit onze ogen en bereidden ons voor op het eerste doel. Een relaxt hostel voor een mooie prijs. Sam had haar huiswerk al gedaan en een hostel gevonden dat net buiten het drukke centrum voor een prijs binnen ons budget. Dream hostel, een rustige plek met binnentuin en keuken om de dure restaurants in Cusco enigszins te omzeilen. Cusco dus, een stokoude stad die eeuwen oude historie heeft en met haar 350.000 inwoners een bescheiden stad is op 3326 meter hoogte, dat is in het begin best even happen naar zuurstof! De stad is vooral een uitvalbasis naar Peru´s meest waardevolle schat: Machu Picchu en de onbegaanbare tropische Amazone. Ook weten wij nu dat Cusco een waanzinnig nachtleven heeft die menig partyanimal in extase kan brengen ;) Maargoed, daarover later meer.

Na 3 dagen rustig aan gedaan te hebben was het tijd voor ons eerste avontuur waar we beiden al maanden naar uitkeken, de Inca Jungle trail naar Machu Picchu, een uitdagende en intensieve 4daagse tocht naar 1 van de 7 wereldwonderen. 's Ochtends vroeg om 6.30u in de kou werden we opgehaald door een busje die overladen was met mountainbikes. Na kriskras door heel Cusco alle mensen te hebben opgehaald vertrokken we naar de eerste berg van ruim 4500m. Het plan? 62 km naar beneden crossen op de mountainbike door groen gebergte waar nagenoeg geen beschaving te vinden is. Op 4000m hoogte werd het plots onwijs mistig en zag je werkelijk geen hand voor ogen meer. En geloof ons, als de kruisjes van verongelukte mensen langs de weg om de 5m volgen en de chauffeur driftig kruisjes begint te slaan zit je de laatste 500m omhoog met samengeknepen billen en het zweet op je voorhoofd dicht tegen elkaar aan. Veilig boven gekomen in de vriekou begon het flink te regenen en werd het met een gevoelstemperatuur van -10 toch wel even bikkelen. Met poncho's aan, knie- en elleboogbeschermers om was het tijd om de grote afdaling in te zetten. Het was flink bijten in de snijdende kou op zo'n hoogte maar wat gaaf om in een adembenemend bergachtig gebied met een bloedgang naar beneden te racen door rivieren, watervallen en scherpe haarspeldbochten. De suizende wind maakte het onmogelijk te communiceren met elkaar, maar door de grote glimlach op onze gezichten wisten we, dit is zooo gaaf! Zeiknat en bevend van de adrenaline kwamen me aan in een klein dorpje waar een welverdiende lunch op ons wachtte. Na de lunch kwam de mededeling dat het zware regenseizoen de rivier weer enisgsinds veilig was bevonden om te gaan raften. Who's in? Wij natuurlijk! En met 10 van de 24 uit de groep hesen we onszelf in de lifejackets en namen we plaats in de raft. Het water was zo heftig dat tijdens de 5km lange tocht het nauwelijks nodig was te peddelen en er zelfs een reddingsteam ons vergezelde. Maar met 3 Nederlanders en een Brit hadden we de VOC mentaliteit om veilig op eindbestemming te komen. Na alles uit het water gevist te hebben en beide rafts op een pre-historisch busje te hebben gehesen stapten we allen (18 man) in hetzelfde busje dat gemaakt was voor 10 personen om ons te brengen naar onze lodge voor de eerste nacht. De avond was al gevallen toen we doodop maar luid ouwehoerend stopten midden in de jungle. Okee, meneer de gids, waar is de lodge? Dat is op een half uur klimmen, boven op een berg. s*** zeg, meen je dat? Hoppa, bagage op de rug en door de duisternis klauterden we omhoog, naar een lodge zonder electricitreit, een gat om in te schijten en een koude douche waar een fanta flesje met geperforeerde gaatjes diende als douchekop. Geweldig dus! Na twee dikke spinnen zo groot als een hand de kamer uitgewerkt te hebben fristen we ons op voor het avondeten. Aangezien de dag zo bomvol activeiten was hadden we als groep nog niet echt kunnen socializen en naarmate de avond vorderde en de biertjes vloeiden kwamen we erachter dat deze groep voor elkaar gemaakt leek! Gezellige meiden uit Canada en Amerika, wat gekke Britten, een Amerikaan en nog een Nederlander maakten het dat het al snel laat werd. Vooral met dutchie Wienand en de 2 Britten Haggis en Angus konden we het uitermate goed vinden. Haggis is een grote stevige gast die je verwacht als taxichauffer en elke avond z'n salaris opzuipt in de lokale pub, maar in werkelijkeheid een klein hartje heeft en al drie jaar op reis is, wat hem overigens thuis niet in dank wordt afgenomen. Angus is een menneke van 19 jaar met al heel wat levenservaring die zijn leeftijdsgenootjes al ver vooruit is. Vanaf het moment dat hij heeft leren praten heeft hij waarschijnlijk nooit meer z'n mond gehouden en kan zo door voor een Britse versie van Jim Carrey. En dan heb je nog Mark, de Amerikaan, een vreemde snuiter die geen raad met zichzelf weet, maar wel op zijn manier een heel apart en leuk gezelschap is. Deze gasten zijn sinds hun verblijf in Cusco de mede-Nederlander in de groep tegengekomen die met ons de drie Dutchies vormde van deze groep. Wienand is een toffe achterhoeker die bezig is aan z'n tweede grote reis en werkt op evenementen als Lowlands, dat schept natuurlijk meteen een band ;) Wat we al wisten van achterhoekers is dat een kratje Grolsch peanuts is voor hen, maar Wienand presteerde het een fles bacardi weg te tikken en zelfstandig in het donker z'n bed op te zoeken. Waar het niet dat toen hij in bed lag er een dikke schorpioen op de muur boven zijn hoofd zat. Hij was er niet van onder de indruk, maar Jef besloot toch maar met een paar slippers dit enge beest de kamer uit te werken. Toen we de volgende ochtend de foto lietten zien aan de gids zei deze vooraan deze beesten direct te doden gezien een beet van een schorpioen hier dodelijk kan zijn. Oeps...

De tweede dag stond volledig in het teken van hiken, hierbij kwamen we na een uur op de officiele Incatrail. Leuk weetje, deze trail lopen de porters (dragers van de spullen) in een recordtijd van 3.5 uur, waar de toeristen 3 hele dagen over doen! Een 9uur durende wandeling door schitterende natuur over de smalle paadjes, sommige zijn slechts stukken rots met daarlangs een klif van honderden meters diep. Onderweg genoten we van lokale maaltijden, tropische vruchten en advocado's die overal voor het plukken hingen, maar we hebben vooral veel gelachen met elkaar. Die avond kregen we de gelegenheid om te gaan stappen in de plaatselijke discotheek, wat we uiteraard hebben gedaan. De volgende dag was het dan ook best pittig om op te staan, gelukkig stond er op het ochtendprogramma iets anders dan wandelen. Ziplinen, oftewel abseilen. Na instructie en het juiste materiaal gekregen te hebben mochten we de berg opklimmen waar het avontuur zou beginnen. En hoe gaaf (en een beetje eng) is het als je jezelf vastklikt aan een ijzeren draadje en over de diepe afgrond sjeest. Zo hebben we 6 lijnen mogen doen waarna we vol adrenaline begonnen aan de laaste 6 uur wandelen naar Aguas Caliente, het dorpje wat aan de voet van Machu Picchu ligt. Vroeg naar bed, want de voldende dag moesten we om 3.45uur uit bed om in alle vroegte te beginnen aan de klim naar boven. In diepe duisternis en een onwerkelijke sterrenhemel begonnen we om 5.00uur aan de 1200 traptreden naar boven. Het is onmogelijk hier te beschrijven hoe magisch het is om te beginnen aan een helse klim met een groep waar je in korte tijd heel close mee bent geraakt. Hijgend, puffend en volledig bezweet zagen we de duisternis zich langzaam mengen met de opkomende zon. Je begeeft je werkelijk in een sprookje. Uitgeput maar voldaan hadden we na 40min de top bereikt! De ingang door, securitychecks en na paspoorstempel stonden we na 4 dagen ploeteren, lachen en genieten oog in oog met een wereldwonder.. Machu Picchu!! Wij hadden verwacht dat door de vele foto's in ieder plaatselijk restaurant en hostel, dat we niet zo onder de indruk waren, maar het tegendeel bleek waar. Machu Picchu is een adembenemende stad waar een goede gids ons in alle vroegte hier alles over heeft verteld.

De drie dagen tussen Machu Picchu en Manu hebben we vooral feestend doorgebracht met de groep. Vaste recept: drankjes drinken in de Wild Rover (een uitzinnig partyhostel) om vervolgens naar de club te gaan en te gaan dansen!

En toen stond het volgende avontuur voor de deur: het Manu National Park, de amazone. De eerste ochtend werden we vroeg opgehaald, want het is een hele trip ernaar toe. Gelukkig hebben we onderweg ook vele dieren al kunnen spotten waardoor de rit ernaartoe te doen was. Midden in de jungle stuitten we op een kale vlakte waar zich een dorpje bevond, dat was dan ook de eerste overnachting. De tweede dag begon het pas echt, met een boot werden we naar onze lodge gebracht. Schattige houten huisjes met veranda en een schitterend uitzicht op een volledig onbegaanbaar gebied. Nadat we rubberen laarzen hadden gekregen, tegen aanvallende slangen, vertrokken we de jungle in. Belangrijk voor dit verhaal is onze gids, Daniel (wij noemen hem Tarzan). Hij is geboren in de Braziliaanse jungle op meer dan 2 weken lopen van menselijke beschaving. Zijn opa, waarbij hij opgroeide, was een shamam. Een shamam is een jungledokter die om dit te worden eerst 7 jaar zelfstandig moet zien te overleven. Hierdoor kon onze Tarzan ons dus de meest bijzondere dingen laten zien, ruiken en proeven.

De tweede dag stond in het teken van het zien en spotten van dieren, wat ook zeker gelukt is. Van de meest gifitge kikkers, wandeltakken en mieren zo groot als je pink tot verschillende apen, wilde zwijnen enzovoorts. Dit betekende ook dat er een flink tempo in moest, en dat is zwaar om met handen en voeten 5 uur lang door de modder naar boven te klimmen op zijn tempo. De trail naar Machu Picchu was er niets bij! Vooral Sam was dan ook blij dat we eind van de middag even konden gaan zitten voor de lunch. 'sAvonds was er een nachtelijke tour opzoek naar slangen en spinnen. Slangen hebben we helaas niet kunnen spotten, maar een vogelspinnen groter dan je hand zijn toch lichtelijk angstaanjagend. De volgende dag was gelukkig iets minder heftig, tijdens de tocht heeft Tarzan ons de meest bijzondere dingen laten ervaren. Het drinken van bamboesap, eten van bepaalde planten en veel uitleg over dit gebied. Ook deze dag veel dieren kunnen spotten waarvan we hebben geprobeerd ze vast te leggen met de camara. Dit bleek toch lastiger dan gedacht, maar oordeel zelf ;). Helaas bij deze tour hadden we niet het geluk van een gezellige groep, maargoed je kunt het niet altijd treffen. We zullen het verhaal niet al te uitgebreid maken, want dan hebben we niets meer te vertellen als we weer terug in Nederland zijn.

Bij terugkomst in Cusco hebben we de bustickets geboekt naar onze volgende bestemming. Puno. Puno is een klein dorpje aan het meer Titicaca. Het dorp zelf stelt werkelijk niks voor, maar toeristen komen er naartoe vanwege de floating islands. Dit zijn 52 eilanden gemaakt van riet waarop mensen leven, dat wilden wij wel even met eigen ogen bewonderen. Het bezoek hieraan wilden we combineren met een tour naar het eiland Armanti. Na wat rondgewandeld te hebben op de eilanden van riet, ze drijven echt, vertrokken we naar het eiland Armanti waar we de nacht zouden doorbrengen bij een gastgezin. Deze mensen hebben vrijwel niets en daarom hadden we wat rijst, boekjes en fruit meegenomen. Hier waren ze heel dankbaar voor en we mochten direct aanschuiven voor een zelfgemaakte lunch. Op het middagprogramma stond een hike om vanaf een bergtop zonsondergang te bekijken, helaas tegen de tijd dat we boven waren was het zo bewolkt dat we dit hebben gemist, maar wat een schitterend uitzicht! Na het avondeten bij ons lokale gezin, een overgrootoma, oma, moeder en zoontje, kleedden we ons om voor een traditionele dansavond met de locals. Een hele bijzondere ervaring dus. Bij terugkeer in Puno, waar niets te beleven was, zijn we dan ook snel gevlucht naar de Boliviaanse kant van het meer. Hier ligt Copacabana, daar bevinden we ons nu, maar daarover volgende keer meer......

Hasta luego!! xxxx Jef en Sam