Ergens tussen 900 voor- en 600 na Christus zijn er in het gebied rond de stad Nazca, in het zuiden van Peru, zo'n 800 enorme rechte lijnen, 300 geometrische figuren en, meest belangrijk, 70 tekeningen van dieren en planten in de woestijn gemaakt, allemaal door de bovenste steenlaag van de bodem weg te halen en een lichtere kleur stenen daaronder zichtbaar te maken. Welk volk dit precies gedaan heeft, en met welk doel, blijft één van de grootste mysteries van Peru...
Maar dat weerhield ons er niet van een vliegtuigje in te stappen en deze Nazca-lijnen eens goed van bovenaf te inspecteren, spectaculair!

Rond 1300 bouwden de Chimú, na de Inca's één van de belangrijkste historische volkeren in Peru voordat de Spanjaarden het veroverden, Chan Chan op de plaats van het huidige Trujillo.
Wij stopten er een dag op onze route naar het zuiden om eerst de moderne stad Trujillo te bekijken en daarna Chan Chan zelf te bezoeken. Dat was best indrukwekkend, hoewel er op dit moment maar één van de 10 gigantische paleizen toegankelijk is voor bezoekers (de rest ligt nog begraven onder het zand). Maar dat ene paleis, het Tschudi Complex, is dan wel gigantisch: een paar vierkante kilometer, en de muren zouden in 1300 zo'n 10 meter hoog zijn geweest...

Van 1438 tot 1533 waren de Inca's de belangrijkste heersers in Zuid-Amerika, met een rijk dat zich uitstrekte van het huidige Colombia tot het noorden van Chili en Argentinië. Om dit gigantische gebied vanuit hoofdstad Cuzco te besturen gebruikten ze een ingenieus systeem van geplaveide paden door de bergen: de 'Incatrails'. De Spanjaarden, die het Incarijk vanaf 1532 langzaam veroverden, hielden er de nare eigenschap op na alle Incasteden die ze tegenkwamen te plunderen en vervolgens te verwoesten. Op ééntje na, want Macchu Picchu, een stadje hoog in de bergen, hebben ze nooit gevonden...
Tegenwoordig is het lopen van 'De Inca Trail', een stuk Incapad vanaf de Sacred Valley naar het pas in 1911 herontdekte Macchu Picchu één van de belangrijkste trekpleisters van Peru. Wij liepen 'm met 2 gidsen, 10 'porters' (mannen die tenten, voedsel, etc. dragen voor de groep) en 8 lotgenoten en deden in totaal 4 dagen en 3 nachten over de tocht. Vooral de tweede dag was hels, want die voerde over een pas op 4200 meter hoogte. Maar het was het allemaal waard, want Macchu Picchu zelf en ook de beklimming naar Wayna Picchu op dag 4 waren zonder meer indrukwekkend, net als de tocht over de Trail zelf trouwens!

In 1535 werd Lima, de hoofdstad van Peru, door de Spaanse veroveraars van Zuid-Amerika gesticht. Hierna kende het een turbulent verleden: het is door de jaren heen meerdere keren verwoest door zware aardbevingen, het is eind 19e eeuw een tijdje bezet geweest en geplunderd door de Chilenen en het was tot diep in de jaren '90 een stad die te maken had met ongekend hoge criminaliteit en zelfs terroristische aanslagen...
Tegenwoordig gaat het een stuk beter, en wij vonden het zelfs de meest westers aandoende stad van alle noordelijke landen van het continent! We bezochten er de verschillende wijken, musea en genoten er van de Peruaanse keuken.

In 1750 werd Iquitos, middenin het Amazonewoud in het noordoosten van Peru, door Jezuïten gesticht. De nederzetting werd in de begintijd aangevallen door stammen die niet bekeerd wilden worden tot het Christendom (die stammen bestaan gelukkig nog steeds) en kwam pas in 1870 echt tot bloei, toen de zogenaamde 'rubber boom' ervoor zorgde dat de rubberbaronnen in de stad binnen hele korte tijd heel rijk werden. Hierna kende de stad zowel economische voor- als tegenspoed, maar groeide steeds gestaag door. Sterker nog, het is met een half miljoen inwoners tegenwoordig de grootste stad ter wereld die niet per weg te bereiken is, maar enkel per vliegtuig of per boot!
En dat is dan ook precies wat wij deden: we kwamen per vliegtuig (vanuit Lima) en vertrokken per boot naar de Colombiaanse grens. We spendeerden een paar dagen in Iquitos zelf, maar het grote avontuur waarvoor we waren gekomen was natuurlijk een bezoek aan het Amazonewoud zelf! We zijn er vier dagen geweest, op zo'n 200 kilometer van de stad bij een community die weliswaar moderne hulpmiddelen gebruikt, maar waar de bewoners toch nog grotendeels leven van wat de jungle zelf te bieden heeft. Het was een hele ervaring tussen het groen, en zeker tussen die beesten in allerlei soorten en maten!

In 1862 kreeg Lake Titicaca, het grootste meer van Zuid-Amerika dat wordt gedeeld door Peru en Bolivia, z'n eerste Peruaanse stoomschip. Dat was een hele onderneming, want hoewel het meer met zo'n 8.000 km2 ongeveer een kwart van Nederland beslaat was het (zeker toen) vanaf de zee niet eenvoudig te bereiken: het ligt namelijk op 4 kilometer hoogte in het Andesgebergte! Het stoomschip, de Yavari, werd in Birmingham gebouwd, vervolgens in stukken via Kaap Hoorn (er was nog geen Panamakanaal) naar wat nu de noordkust van Chili is vervoerd, overgeladen op een trein naar Tacna en vanaf daar met ezels (!) de Andes over gebracht... niet vreemd dat het schip pas in 1870 gereed was om uit te varen! Daarna waren de moeilijkheden nog niet voorbij, want door een tekort aan kolen moest de motor regelmatig draaien op lamapoep.
Voor ons was de reis naar Lake Titicaca gelukkig wat gemakkelijker, want wij konden er gewoon per bus naartoe en voeren rond in benzinebootjes. We waren een paar dagen in Puno en bekeken daar voor de kust de traditionele drijvende rieteilanden, voordat we vertrokken naar de Boliviaanse zijde van het meer om Copacabana (niet die van het liedje, dat is een strand in Rio) en Isla del Sol aan te doen... vooral het eiland was echt heel mooi.

In 1950 werd in Peru voor het eerst het nationaal kampioenschap surfen gehouden. In Máncora, in het noordwesten van Peru, deden wij het dunnetjes over: we stonden er een uur op de plank om onze beste surfmoves er eens even uit te gooien. Dat stelde niet heel veel voor, want we hadden surfles... maar dat ging best goed, want het lukte ons allebei om bij vrijwel iedere golf al staand op onze plank naar het strand te surfen!

Op 31 mei 1970 werd de Cordillera Blanca, de belangrijkste bergketen van Peru, getroffen door een aardbeving van 8.0 op de schaal van Richter. Van Mount Huascarán, met 6768 meter de hoogste berg van het land, brak er zo'n 50 miljoen kubieke meter steen, ijs en sneeuw los, dat vervolgens naar beneden stortte. Hierdoor werd een heel dorp, inclusief bijna alle 25.000 inwoners, begraven onder een 10 meter dikke laag puin!
Toen wij de Cordillera Blanca aandeden was het er gelukkig een stuk rustiger en we konden Huascarán, z'n kleinere broertjes en de rest van de spectaculaire omgeving rustig bekijken tijdens een prachtige 6 uur durende hike, met een helderblauw gletsjermeer als beloning aan de top. Het was even alsof we weer in Patagonië waren! Een dag later gingen we, per bus deze keer, zelf nog een stukje hoger en konden we op meer dan 5.200 meter (ons hoogterecord) persoonlijk een gletsjer (middenin de tropen dus!) aanraken.

In 2000 werd de binnenstad van Arequipa, na Cuzco de de belangrijkste toeristenstad van het land, in het geheel een Unesco World Heritage Site. Best terecht, want er rondwandelen voelt, net als bijvoorbeeld in Quito of in Cuzco zelf, alsof je in een heel groot openluchtmuseum bent terechtgekomen. We spendeerden er een paar dagen, maar onze belangrijkste bezigheid in de omgeving was toch wel ons bezoek aan Colca Canyon. Deze kloof, nog dieper dan de Grand Canyon maar met minder rechte wanden, is schitterend en een hele populaire (hike-)bestemming.
Het was voor ons onze grote training voor de Inca Trail een paar weken later en deze was al best best pittig: na eerst een dag afgedaald te zijn en beneden langs de rivier te hebben gelopen mochten we een dag later aan een stuk door 1200 meter stijgen! Onze tour voerde verder langs een uitkijkpunt naast een familie enorme condors en eindigde op dag 2 bij een aantal thermische baden, goed om even in bij te komen...

Wij zijn op naar Colombia!

Ciao Mattijs en Isabelle