Met een vermoeide beweging haalde de serveerster een doekje over de tafel. Isabelle, Mattijs, de Schot en zijn Australische vriendin schoven aan.
"¿Para comer?" vroeg ze.
"¡Si, por favor!" De Boliviaanse liep weg om de kaarten te halen.
Het waren voor de groep drie topdagen geweest in het zuidwesten van Bolivia, met Salar de Uyuni, de bekende zoutvlakten, als hoogtepunt op de laatste dag. Nu was het tijd voor een stevige hap.

"Hoe lang zijn jullie ook alweer in Buenos Aires geweest?" vroeg de Schot.
"Ehm, vijf dagen toch?" Mattijs keek vragend naar Isabelle.
"Ja, vier nachten inderdaad, eigenlijk te kort, want we vonden het erg leuk daar!"
"Wat hebben jullie allemaal gedaan?"
"Pfoe, even nadenken hoor, het is alweer een tijdje geleden..." zei Mattijs.
"We zijn in Boca geweest, dat ruige stadsdeel met die gekleurde huizen, in musea in San Telmo en Palermo en we voor de rest hebben we het hele centrum gezien eigenlijk..." reageerde Isabelle enthousiast. "En het graf van Evita op Cementario de la Recoleta..."
"Zijn jullie nog in het stadion geweest van Boca?"
"Tuurlijk!" zei Mattijs. "We hadden graag een wedstrijd willen zien, maar toen we er waren was de zomerstop net begonnen.."
De serveerster kwam terug met de menukaarten.
"¿Y para beber? vroeg ze.
"Quatro cervezas por favor." de Boliviaanse knikte en liep weer weg en de groep begon de kaarten te bestuderen.
"En we zijn er naar deel twee van The Hobbit geweest!" riep Isabelle ineens.
Mattijs lachte en knikte instemmend. "Die konden we niet missen natuurlijk..."
"In welk hostel zaten jullie?"
"Ehm dat was Milhouse, dat partyhostel weet je wel" zei Isabelle. "Dat was op zich leuk, maar wel heel irritant dat de stroom er steeds uitviel!"
De Australische knikte. "Oja, daar heb ik meer mensen over gehoord. Zijn jullie nog mee geweest met die tours van ze?"
"Ja, dat is hoe we Boca hebben gezien..." antwoordde Mattijs.
"Ja, en we hebben nog een tangocursus gevolgd in het hostel!"
Mattijs knikte quasi-ernstig. "Ja, we kunnen precies twee verschillende tangopassen nu.."
Isabelle lachte. "Ja, maar volgens mij hebben we veel talent!"
"En wat hebben jullie allemaal gedaan daar?" vroeg ze daarna richting de overkant van de tafel, terwijl de serveerster het bier op tafel zette.

Een paar minuten later was het onderwerp Buenos Aires gepasseerd, waren de pizza's besteld en vertelden Isabelle en Mattijs enthousiast over hun avonturen nadat ze per boot vanuit Buenos Aires naar Uruguay waren vertrokken. Ze hadden een dag en een nacht doorgebracht in Colonia del Sacramento, een historisch dorpje op een uur varen van Buenos Aires, en waren de dag daarna naar Montevideo doorgereisd. Montevideo was niet heel bijzonder, dus ze waren blij geweest dat ze na 2 dagen door konden naar het relaxte Punta del Diablo aan de oostkust van Uruguay.
"Daar hebben we kerst gevierd!" zei Isabelle.
"Ja, dat was echt top..." viel Mattijs bij.
"Zeker, we hadden een hele gezellige bbq met het hele hostel en daarna een feestje rond het kampvuur..."
"En het hostel daar was heel chill! Met een grote tuin met zwembad, veel toffe mensen en het strand vlakbij!"
"Ja, we hadden er eigenlijk nog wel langer dan 3 nachten willen blijven, maarja we wilden Iguazu graag nog doen voor oud en nieuw, dus we moesten verder..." zuchtte Isabelle.
"Jullie zijn ook in Uruguay geweest toch?" vroeg Mattijs.
De Schot knikte en begon te vertellen.

De pizza's waren enorm, zagen er heerlijk uit, en stonden op tafel nadat de Australische had verteld dat ze, voordat ze naar Uruguay waren gegaan, de beroemde Iguazu-watervallen alleen vanaf de Braziliaanse kant van de rivier hadden bekeken.
"Echt waar?" vroeg Mattijs.
"Wow dan hebben jullie wat gemist!" zei Isabelle er achteraan.
"Dat hebben we eerder gehoord ja..." zuchtte de Schot.
Mattijs en Isabelle knabbelden aan hun pizza Espagnola en vertelden over hun ervaringen aan zowel de Braziliaanse als de Argentijnse kant van het spectaculaire stuk natuur dat ze anderhalve week eerder hadden bezocht.
Het was één van de highlights van hun trip geweest tot nu toe. En hoewel ze de halve dag die ze in Brazilië hadden doorgebracht een goed overzicht hadden gehad van alle watervallen waren ze daarover maar matig enthousiast in vergelijking met de dag erna.
"Het was wel heel mooi hoor, maar echt veel te druk..." zei Mattijs. "Dat had misschien te maken met de kerstvakantie in Brazilië, en we waren er ook op een zaterdag..."
"Ja, en er was naast de watervallen zelf ook niet zo veel te zien, aan de Argentijnse kant waren er veel meer wandelpaden en ook dieren!"
Daarna vertelden ze over de hele volgende dag die ze hadden doorgebracht in het Argentijnse National Park aan de overkant. Dat was echt gaaf geweest, want naast alle gigantische watervallen van dichtbij hadden ze er schildpadden, grote leguanen, een hele kudde coatis (een soort uit de kluiten gewassen eekhoorns), een enorme meerval, een slang van anderhalve meter, een toekan, heel veel andere (tropische) vogels en vlinders in alle mogelijke vormen en kleuren gezien.
"Klinkt goed..." bromde de Schot.
"Oja, en omdat het lekker weer was hebben we uiteindelijk ook de splashtour gedaan weet je wel, met zo'n speedboot tot onder de watervallen!" zei Isabelle nog tot slot.
"Maar jullie zijn dus doorgestoken naar Paraguay vanuit Brazilië?" vroeg Mattijs.
"Klopt!"
"Hoe was dat?"

Na de ervaringen van het stel in Paraguay te hebben besproken vertelden Isabelle en Mattijs over de dingen die ze zelf na Iguazu hadden uitgespookt. Ze hadden de bus gepakt naar Salta, in het noordwesten van Argentinië, en daar oud en nieuw gevierd. Dat was niet heel spectaculair geweest, want ze waren uiteindelijk op een terras van een restaurant beland met 6 andere gasten, allemaal vrouw, uit hetzelfde hostel als waar ze die dagen verbleven. Om 12 uur was het er voor Nederlandse begrippen wat lafjes aan toe gegaan, maar gelukkig was er wel champagne en wat vuurwerk in de buurt geweest voordat Isabelle en Mattijs zonder de rest naar een club een paar straten verderop waren vertrokken.
"Zijn jullie ook in Cafayate geweest?" vroeg Isabelle vervolgens.
"Ehm nee, wat is dat?" vroeg de Australische.
"Een wijndorp vier uur onder Salta..." antwoordde Mattijs, terwijl hij achterover leunde zodat de serveerster de lege pizzaborden kon afruimen.
"Ja dat was heel mooi, ook de reis ernaartoe door een kloof met rotsen in allerlei bizarre kleuren en vormen..." zei Isabelle.
"Ja, en omdat we Mendoza hebben gemist in Argentinië hebben we daar een kleine wijntour gedaan!" Cafayate was, op afstand, na Mendoza de tweede wijnstreek van het land.
"Dat was leuk, en daarna zijn we teruggegaan naar Salta zodat we het museum met die Inca-kindermummie konden bezoeken weetjewel..."
De Australische knikte instemmend. "Ja, dat is bizar om te zien hè?"
De Boliviaanse stond weer aan de tafel om de laatste spullen af te ruimen. ¿Quatro cervezas mas? vroeg ze.
"Por favor!" was het antwoord.

Toen er vier verse kletsen op tafel stonden ging het gesprek inmiddels over San Pedro de Atacama in Chili. Mattijs en Isabelle waren er vanuit Salta naartoe gereisd, maar die trip was niet helemaal vlekkeloos verlopen: zoals al eerder was gebeurd tijdens hun busreizen was de bus kapot gegaan, en dat betekende deze keer dat ze zeven uur hadden moeten wachten totdat er een nieuwe bus vanuit Chili was aangekomen. Gelukkig was de plaats waar ze moesten wachten niet erg vervelend geweest, want Purmamarca bleek een prachtig dorpje te zijn midden tussen, weer, allerlei bizar gekleurde rotsformaties. Wat wel vervelend was geweest was dat ze vervolgens veel te laat in San Pedro waren aangekomen, het hostel al dicht was geweest en ze om half 2 's nachts op zoek hadden moeten gaan naar een alternatief. Dat was uiteindelijk gelukt, en de dag erna waren ze alsnog verkast naar het aangename hostel dat ze eerder hadden geboekt.
"Welke tours hebben jullie allemaal gedaan in San Pedro?" vroeg de Australische. San Pedro de Atacama is een dorp dat leeft van de toeristen en de georganiseerde tours die diezelfde toeristen in de omgeving kunnen ondernemen.
"We zijn naar de El Tatio geisers geweest, dat is die tour die om 4 uur 's ochtends begint." zei Mattijs. "Dat was heel tof, maar als we toen al hadden geweten dat we tijdens de tocht naar Uyuni ook in geothermische baden zouden zwemmen en we zoveel meren zouden zien hadden we het denk ik overgeslagen..."
"En we hebben de stargazing-tour gedaan!" riep Isabelle. De Atacamawoestijn is vanwege de hoogte, droogte en het gebrek aan lichtvervuiling één van de beste plaatsen ter wereld voor het bekijken van sterren.
"Ja, dat was heel gaaf..."
"We hadden heel veel geluk, want in eerste instantie was de tour afgelast omdat er teveel bewolking was, maar aan het einde van de dag klaarde het op en ging ie toch door!"
"Was dat in de woestijn zelf?" vroeg de Schot.
"Nee op een dak in een donkere hoek van San Pedro. Er stonden twee grote telescopen om sterren te bekijken... en Jupiter niet te vergeten, we konden zelfs zeven van zijn manen zien!"
"Welke tours hebben jullie gedaan?" vroeg Isabelle toen.

Nadat het stel was uitverteld over hun ervaringen ging het gesprek nog even over de afgelopen drie dagen. Terwijl Isabelle een paar dagen behoorlijk ziek op bed had gelegen in San Pedro was Mattijs op zoek gegaan naar de beste optie om Bolivia binnen te gaan. Want er waren twee redenen geweest om Chili nog even aan te doen in het noorden: het sterrenkijken en de mogelijkheid om Bolivia per 4x4 binnen te rijden vanuit San Pedro. Na een aantal verschillende bureaus te hebben bezocht was Mattijs uiteindelijk uitgekomen bij de organisatie die hem het beste leek, waarna hij de tour had geboekt en het begin van de tocht de volgende ochtend om 8 uur gepland stond.
"Wat vonden jullie het mooist?" vroeg de Australische.
"Salar vanochtend!" riepen Isabelle en Mattijs in koor.
De andere twee knikten instemmend. Het bezoek aan de enorme zoutvlakten was heel bijzonder geweest. In deze tijd van het jaar stond er een laag water op, waardoor de lucht en de bergen in de verte tot zover het oog reikt werden gereflecteerd op het oppervlak en de horizon leek te zijn verdwenen. De gids had ze om half 6 naar Salar gebracht om de zonsopgang daar te kunnen bekijken. Vervolgens hadden ze zich, met de twee Fransen die ook in hun landcruiser hadden gezeten, een paar uur vermaakt met het maken van de welbekende foto's met vervormd perspectief.
"Maar na Salar dan?"
"Ehm ik denk toch de eerste dag..."
Direct na het passeren van de grens met Bolivia waren ze langs allerlei meren met verschillende prachtige kleuren gereden. Ook hadden ze veel flamingo's en lama's gespot, hadden ze gezwommen in een geothermisch bad en 'mud pots', vulkanische poelen, op 4.850 meter hoogte bezocht. Ze waren over een bergpas van meer dan 5 kilometer hoogte gereden bij de 'Rocas de Dalí' (vanwege de Dalí-achtige vormen) en hadden geslapen op 4.600 meter, een hoogte waarop er een stuk minder zuurstof in de lucht zit en en je dat ook merkt: je voelt je soms licht in je hoofd en je bent zo nu en dan zonder reden buiten adem. Om echte hoogteziekte te voorkomen moesten ze zich daar rustig bewegen en veel water drinken.
De tweede dag was ook heel mooi geweest maar iets minder spectaculair, vooral omdat de standaardroute dwars door de Salar in deze tijd van het jaar gesloten was door de regen en ze een flink stuk hadden moeten omrijden richting Uyuni.
Mattijs goot het laatste restje bier in zijn glas. "Wat zijn jullie plannen vanaf nu ook alweer?"

Even later werd dezelfde vraag aan Mattijs en Isabelle teruggesteld.
"We gaan vanuit hier denk ik richting La Paz, de grootste stad van Bolivia, en steken daarna meteen door naar Cuzco in Peru om de Inca Trail nog in januari te kunnen doen..."
"Ja, want die is dicht in februari natuurlijk. Dan gaan we daarna terug Bolivia in voor een paar weken en dan doen we pas de rest van Peru!"
"Sounds like a plan!" zei de Australische, terwijl de serveerster weer aan tafel verscheen.
"¿Algo mas?"
"¡La cuenta por favor!"

Mattijs & Isabelle