4-11-15 tot en met 1-12-15

Na 26 blikken bonen, 1 kapotte tent, 10.000 irritante vliegen, 5 roadhouse burgers, 20 dode kangoeroes, 6 flessen wijn en 4500 km kwamen we aan in Melbourne. Maar het avontuur begon een 27 dagen eerder. Op 4 november vertrokken we vanuit Mitchell Street in Darwin. Anselm uit Wales, Nicole uit Duitsland en ik hadden die ochtend alles in mijn auto gepropt en reden weg!

On the road
Onze eerste stop was Adelaide River Inn, een pub met een opgezette bizon. We reden verder naar Pine Creek, een railway town. Hier bekeken we het oude treinstation en keken een saaie documentaire over hoe de trein gebouwd werd. Een man nam foto's van ons in de stoomtrein.
Katherine was de eerste overnachting. We parkeerden op een camping met een heleboel wallabies en kookten uitgebreid eten. De volgende ochtend kwamen we erachter dat we de kano tour gemist hadden, dus deden we een cruise-tocht door de Katherine Gorge (gorge = een smalle vallei tussen bergen/rotsen met een rivier die er tussendoor loopt).Hierna reden we weg en kwam ik er halverwege achter dat mijn hardloopkleding nog aan de lijn hing. Terug! We haalden het toch nog naar Mataranka. Wel in het donker, dus moesten slapen op een veel te dure camping ($40) die niks voorstelde. De volgende ochtend gezwommen in de hotsprings, die niet erg hot waren, maar wel heel helder!

Beer and a burger please
De volgende dag reden we naar Daly Waters. Dit is een beroemde outback pub waar iedereen in de jaren en jaren dat deze pub bestaat, dingen aan de muur hangt. Er hangen oude foto's, petten, hoeden, bh's, aanstekers, camera's en nog veel meer. Natuurlijk moesten we hier een beer en een burger bestellen. Weer eens wat anders dan de baked beans en noodles die we elke dag aten. Daarna veel afstand afgelegd, helemaal naar The Pebbles. Ondertussen begon het landschap te veranderen; droog en weinig bomen. Bijna in the desert! Onderweg stopten we nog in Elliot om voor $100 de auto vol te tanken. De pebbles waren rotsen/stenen die in het avondlicht een mooie rode gloed hadden. Dit was onze eerste 'bush camp'. Niet een betaalde camping, maar gewoon ergens in the middle of nowhere. We reden door naar Tennant Creek, hier was voor het eerst weer een 'echte' supermarkt (met heel veel Aboriginals) dus inkopen gedaan. Daarna bezochten we battery hill, een oude mijn. Niet in de mijn geweest, maar onze telefoons opgeladen. Later wilden we onze telefoons ophalen, maar de deur was dicht. Er hing een briefje op de deur dat we ze op konden halen bij een caravan park om de hoek. Toen we daar naar binnen reden stond er een boze vrouw en schreeuwde: "NEVER JUST DRIVE IN TO A CARAVAN PARK, GO TO THE RECEPTION FIRST!!!!!". Maar ze gaf onze telefoons gelukkig wel terug. De volgende stop waren de Devil's Marbles. Een gebied met allemaal grote, ronde rotsen die lijken op elkaar gestapeld te zijn. Maar het was vroeger één grote rots, die door erosie nu uit allemaal losse stukken bestaat.

Crazy outback stories and backpacker murderers
Nu waren we echt in de middle of nowhere, Outback Australia. Midden in the desert, welke kant je ook opkeek, je zag… niks! Verre uitzichten met zand en wat kleine struikjes. Geen stadjes, alleen maar roadhouses met daarom heen een paar inwoners. Er is daar niet veel te beleven, dus moesten ze wel wat verzinnen om toch íets te adverteren. Zo heb je 'The most central pub', 'The pub where aliens landed', 'The pink roadhouse', 'The last pub', 'The first pub'… en ga zo maar door. Het roadhouse in Wycliffe Well stond bekend om aliens in de omgeving. De pub hing vol met krantenartikels van mensen die UFO's hebben gespot of ontvoerd zijn door aliens. Natuurlijk ook schappen vol souvernirs from outer space. Vlak voor de avond kwamen we aan in Barrow Creek, een stuk stenen grond met een outback/cowboy pub. Dit was onze slaapplek voor de nacht. De 'camping' was een car graveyard. We hadden uitzicht op een stapel verroestte, oude auto's. Dit is de plek waar de echte Wolf Creek is gebeurd (dit is een waargebeurde film over een groep backpackers die is gemarteld en vermoord). En dit verbaasde ons niks. Algauw kwamen we erachter dat niet iedereen helemaal spoorde daar. Toen we naar Barrow Creek reden, zagen we dat alle termite mounds (termieten heuvels), kleding aan hadden. Grote termieten heuvels gekleed in t-shirts, jurkjes en soms mutsen. We vroegen ons de hele weg af wat dit te betekenen had. De vrouw in de pub vertelde ons dat er een man was die besloot alle termite mounds aan te kleden……. Geen idee waar hij al de kleding vandaan haalde….! Ook vertelde ze dat een andere man ballonnen met de tekst "Get Well Soon" aan dode koeien langs de weg hing!!!! 's Nachts konden we niet slapen. Niet door deze rare verhalen, maar door een trucker die de keihard stond te toeteren en schreeuwen.

We made it to Alice Springs!
De volgende ochtend stapten we weer in de auto, op weg naar Ti Tree met the most central pub. Deze was niet erg interessant. Hierna bezochten we Aileron, een plaatsje met hele grote Aboriginal standbeelden. Ook stond er een kangaroo, maar deze zag er niet goed uit en ik zei tegen de eigenaar dat hij hem meer eten en water moest geven. De pub daar was leuk want er hingen kerstslingers en er stond kerstmuziek aan! Na nog een klein stukje rijden, kwamen we aan in Alice Springs. We waren blij dat we het hadden gehaald tot aan de eerste milestone (de eerste grote bezienswaardigheid). We reden meteen door naar een bush camp 50km uit Alice Springs, want het werd alweer laat. De weg naar deze camping was heel mooi. Een slingerende weg met allemaal hele lichtgroene boompjes en gras!! Zo'n lichtgroene kleur hadden we nog nooit gezien. De volgende dag gingen we Alice Springs in. Het was een klein stadje met veel Aboriginals. Zij waren heel aardig en verkochten mooie schilderijen en andere kunstwerken. Ik vond het er gezellig uit zien en we kochten allemaal wat souvenirs (ik kon natuurlijk niet kiezen, dus rende de hele tijd rond en kocht alles op het allerlaatste moment). We aten burgers (Nicole en ik vegetarische) van de Hungry Jacks en reden daarna naar de West Macdonalds Rangers om daar te slapen bij 'big hole'.. een waterhole (meertje). De volgende dag alle gorges bekeken.. maar ik vond dit saai want ze waren allemaal uitgedroogd.

Uluru, a lot more than just a rock
Weer een lange dag in de auto, 7 uren rijden naar Kings Canyon. Anselm (ofterwijl Ape, we hadden inmiddels allemaal bijnamen en woorden bedacht) reed het laatste gedeelte en reed per ongelijk van de weg af, de auto slingerde heen en weer over de stenen, maar gelukkig kreeg hij de auto weer op het asfalt. 7 Uren in de auto is erg vermoeiend. We sliepen voor het eerst in lange tijd weer op een 'echte' camping met douche, laundry en zwembad! Ape en ik ergerden ons aan de toeristen die uit een tourbus waren gerold en de hele tijd klaagden over de hitte en insecten. De volgende ochtend stonden we om 4 am op om Kings Canyon the beklimmen en de zonsopkomst te zien. De rest van de dag niet veel gedaan. Ik ging hardlopen en zwemmen. De volgende dag reden we naar Curtin Springs. Een leuk roadhouse in the desert, maar verder niks te doen. Gegeten en toen verder gereden. We reden richting Uluru en waren op tijd voor de zonsondergang. In Curtin Springs hadden we van twee mensen toegangskaarten gekregen, omdat zij niet meer gingen. We konden dus gratis naar binnen, maar helaas werkte dit niet. Ik liet de tickets zien en de vrouw achter de balie vroeg wanneer ik ze had gekocht. Ik zei vandaag, maar de tickets hadden de datum van gister erop. Ze zei: are you sure????? Ik zei: eeeh maybe?????? Ze lachte en we moesten tickets kopen.

Uluru was het hoogtepunt van de roadtrip. Tijdens de zonsondergang licht Uluru rood op en vallen er allemaal schaduwen op omdat het niet een egale rots is. Het is heel bijzonder om een zo'n grote, rode, warme, rots te zien met verder alleen maar uitgestrekt woestijn landschap met rood zand. Voor de Aboriginals is Uluru een heilige plek met allemaal verhalen over geesten en magische gebeurtenissen erom heen. Het is moeilijk uit te leggen, maar om Uluru hangt een hele rustige en warme sfeer. Iets wat de Kata Tjuta, of andere rotsformaties in de omgeving niet hebben. We sliepen op een luxe camping, de enige optie in de omgeving, maar reden (backpacker style) naar binnen en zochten een plek zonder de $45 per nacht te betalen. De volgende ochtend wilden we Naar Uluru voor de zonsopgang, maar we versliepen ons een beetje (waarschijnlijk door de whisky van de avond ervoor). We reden en snel naartoe en zagen nog net de mooie kleuren van de zonsopgang achter Uluru. Om 8 uur deden we een tour waarbij je Uluru van dichtbij mag zien. Nicole en ik vonden vooral onze half Aboriginal/half Australische tourguide erg leuk . Hij legde veel uit over de Aboriginal verhalen rondom Uluru (in het kort gezegd dat Uluru is ontstaan door een geest die de vrouwen waarschuwden voor een groep mannen die ruzie zochten). Vanaf een afstand lijkt Uluru één dichte rots, maar van dichtbij kun je alle gaten, vormen, grotten, steentjes en steile hellingen zien! We liepen er helemaal omheen, een wandeling van wel 10km. Sommige mensen willen Uluru beklimmen, maar dit deden wij natuurlijk niet. De overheid laat het nog steeds toe, maar eigenlijk mag het niet want het is een heilige plek. 's Avonds de zonsondergang bekeken bij Kata Tjuta (de Olgas). De volgende dag gingen Ape en Nicole met twee Duitse jongens om Kata Tjuta lopen, maar ik ging terug naar Uluru om de 10 km er omheen hard te lopen! Toen ik het blokje op had gerend, kwam ik een groep Harley Davidson bikies tegen (die ook bij ons op de camping sliepen) en zij gaven me een tocht achterop de motor om Uluru heen!! De allerbeste manier om Uluru te bekijken, is natuurlijk met 160 km per uur op een Harley Davidson.

Last drunk night in the Northern Territory
Kulgera, the last pub in the NT. We kwamen al om 3 uur aan en besloten onze tent op te zetten op de kampeerplek naast de pub. Daarna speelden we pool en om 6 uur begon Happy Hour. Bier voor Ape en Nicole en Sambuca voor mij. En nog een, en nog een, en nog een. Leuke avond gehad. Ik was in charge of the juke box. Aan het begin van de avond hadden we Chris, een Duitse jongen, ontmoet. Hij vroeg of we hem een lift konden geven naar Adelaide. De auto was al propvol dus we zeiden nee. Maar na een paar drankjes was ons inschattingsvermogen compleet veranderd. NATUURLIJK mocht hij mee!!!! De volgende ochtend de auto herpakken en Chris en bij inproppen.

Let's get the hell out of here
Met zijn vieren reden we naar Coober Pedy, een mining town (er zit daar Opal in de grond) waar veel mensen onder de grond in tunnels/grotten wonen omdat het boven de grond te heet is. Toen we aankwamen, dachten we meteen: waar zijn we nou weer beland. Een grijs stadje met gravel roads (niet geasfalteerde wegen, maar stenen), grijze mijnen met grijze werktuigen. En hing een rare sfeer! Geen bomen, geen zand.. alles was letterlijk grijs. Waar moesten we nou slapen? We keken in de Lonely Planet en vonden een ondergrondse camping. Oh ja, iedereen woont hier onder de grond. We reden er naartoe en er was nog plek. We sleepten onze slaapzakken en matjes de tunnels in en zetten en kamp op! Lekker koel onder de grond. We kregen een tour door een oude ondergrondse mijn van de eigenaar. Tot nu toe ging alles nog goed. We aten pizza (met teveel kaas) en 's avonds zaten we met de andere backpackers bij de ingang van de ondergrondse camping. Opeens kwam de eigenaar naar ons toe gestormd: WHAT IS HE DOING HEEEEEEERE? HE HAS TO GET THE F*CK OUT OF HERE NOW. Schreeuwde hij keihard tegen een van de jongens, die blijkbaar een local was en gewoon bij ons zat voor gezelligheid. Toen begon er een heel drama van een uur, waarbij de eigenaar keihard schreeuwde dat nu iedereen weg moest. Een van de backpackers was een man uit Adelaide, hij begon heel normaal tegen de eigenaar te praten en vroeg wat er aan de hand was. Maar de eigenaar was niet echt van het rustig overleggen een schreeuwde in zijn oor: THIS IS MY PROPERTY!!!!!! GET OUT!!!!!!!!! Bla bla bla. De man uit Adelaide belde de politie, maar ook zij spoorden niet. Iedereen was best wel bang dat het uit de hand zou lopen, en we waren blij dat de politie kwam. Maar toen zij aan kwamen lopen zeiden ze: Hey did you guys invite us for a beer hahah??? Good that you called us we were bored anyway. En daarna gingen ze weer weg!!
We gingen allemaal naar bed, in de hoop dat de eigenaar ons niet zou vermoorden. De volgende ochtend werd ik wakker met een dik oog en een bovenlip 4 keer zo groot als normaal. Ik ging naar Ape en hij bracht me naar het 'ziekenhuis'….Dit was ook weer een hele happening. In de wachtkamer zat een vrouw die schreeuwde: DON'T GO TO VICTORIA, IT'S THE WORST PLACE ON EARTH! Na een half uur in de wachtkamer kwam er een stokoude, verwarde man op me af. Hij zei: Who is looking for a doctor? Where are the patients? Ik zei: I don't know. En toen zei hij ineens: I am the doctor, come with me. Blijkbaar was deze stokoude man de dokter. Hij vroeg wat er aan de hand was. Ik zei dat ik onder de grond had geslapen en wakker werd met dit gezicht (wijzend naar mijn oog en lip). Hij zei: what do you mean? En liep weg. Na een half uur kwam hij terug met een of ander recept voor een crème. Ik vroeg of hij kon uitleggen wat ik had, was het een insecten beet of iets anders? Hij zei: NO, I DON'T KNOW!!!! En ik werd het ziekenhuis bijna uitgeduwd want ze hadden het 'druk'. Ape en ik haalden snel de crème op, reden naar Nicole en Chris en reden zo snel mogelijk weg uit deze rare plaats!! :P

Time flies
Vanuit Coober Pedy reden we aan een stuk door naar Port Augusta. De laatste lange rit. We sliepen in Quorn, een schattig klein stadje met een oud treinstation. De volgende dag kampeerden we bij Flinders Rangers. We wilden een bush camp zoeken, maar dit werd afgeraden. Het was zo heet en droog geweest dat de fire danger warning stond op: catastrophic! De volgende ochtend beklommen we de Flinders Rangers. Chris zat in Duitsland in het leger dus klom er zo bij op als er berggeit. Wij liepen achter hem aan. Na de Flinders Rangers reed Chris ons over een gravel road. Hij lette alleen niet op en knalde over allemaal stenen en we kregen een lekke band. Gelukkig had ik een reserve band. Nu veranderde de roadtrip. We waren uit de desert en alle plaatjes waren ineens heel dicht bij elkaar. Geen lange dagen meer in de auto. Ook het weer was totaal anders: KOUD, WIND en REGEN! Na een paar stadjes kwamen we aan in Clare Valley, een bekende wijnregio. We reden van wijnproeverij naar wijnproeverij (Chris als de Bob) en kwamen aan het einde van de dag aan in Adelaide. In Adelaide hadden we een culture shock. Waarom hadden al deze mensen zulke luxe kleding aan? Waar waren de kangoeroes, bomen en woestijnen? Waarom waren overal restaurants, trams en bussen? We gingen opstap, maar er was niet veel aan. Ape en ik sliepen in de auto,te krap en te koud. Nog een dag in Adelaide. Chris bleef daar. Wel een mooie stad maar saai. Nu was het tijd voor the Great Ocean Road en dan zouden we aankomen in Melbourne! De tijd ging ineens heel snel.

The Great Ocean Road
De eerste plaats na Adelaide was Hahndorf, een Duits plaatste midden in Australië. Hier dronken we Duits bier. Nicole zei dat het niet zo goed was als thuis. We bezochten allemaal kustplaatsjes, zoals Victor Harbor. We reden naar Coorong national park, maar het was slecht weer en het park was lelijk. Niks te zien, alleen pelikanen. In Kingston was een saaie grot. We waren allemaal een beetje uit de travel mood. Het was zo leuk in the Northern Territory, Uluru, the desert.. en nu waren we ineens weer in de bewoonde wereld. Een avond hadden we wel een hele mooie bushcamp waar we een koala en haar baby in de boom zagen! We dronken wijn en de volgende ochtend zagen Nicole en ik Ape in zijn hoopje tent liggen. De tent was helemaal kapot door de wind, maar hij lag er nog steeds in! Verder zagen we overal heel veel kangoeroes en wallabies in het wild. Na nog een paar keer stoppen in plaatsjes langs de kust was het tijd voor the Great Ocean Road. We keken de zonsondergang bij Loch ard Gorge en de volgende dag reden we naar de 12 apostels. Ook veel watervallen in de omgeving. We aten pizza in Apollo Bay (waar in mei de marathon begint) en besloten weer een bushcamp te zoeken en sliepen met zijn drieën in een tent in Cape Otway, naast de weg met een hele mooie zonsondergang over de weilanden. De volgende dag de rest van de Great Ocean Road bekeken en toen was het ineens de laatste nacht van de roadtrip! L L Weer keiharde regen.. we parkeerden ergens op een random grasveld. Hadden geen zin om te koken in de regen, dronken wijn en reden 40 km naar Hungry Jacks.
De volgende ochtend was alles, inclusief de binnenkant van de tent, nat. Gelukkig scheen de zon en kon alles drogen tijdens het ontbijt. En toen reden we naar Melbourne! We konden de grote skyscrapers al zien toen we op de snelweg waren. Ape en Nicole liepen naar hun hostel en ik reed naar Sarah, een meisje dat ik had ontmoet in het elephant camp in Thailand. Zij woont nu in Melbourne. De volgende dag rondgelopen in Melbourne, leuke stad! Veel kleine straatjes en steegjes met kleine winkeltjes en restaurantjes. Ik sprak af met Ape en Nicole en samen dronken we koffie (Melbourne staat bekend om de beste koffie, dus het moest wel) en gingen we naar Hozier Lane (een straat met allemaal beroemde graffiti). Die avond spraken we af in een bar in Fitzroy en dat was ons afscheid!!! Ape en Nicole zouden naar Stereosonic (een muziekfestival) gaan en ik naar mijn farm voor farmwork. En daarna gaat Ape naar de East Coast en Nicole naar Sydney.