Hello,

Hè hè, eindelijk weer eens tijd om een blog te schrijven! De laatste dagen in Pai waren, zoals alle dagen daar, leuk! Toen Teresa en ik een vrije dag hadden, besloten we een bamboo-tattoo te nemen. De dag ervoor zei ik dat ik er een wilde en toen zei zij dat zij hetzelfde idee had. Ik wilde in Costa Rica al een tattoo nemen (als reis-aandenken), maar heb het toen nooit gedaan. Nu was het dan eindelijk tijd, want bamboo is veel beter dan met een apparaat. Het heelt binnen 3 dagen en ontsteekt niet.
Teresa en ik liepen Korn's Bamboo Tattoo shop in. We dachten, dit doen we wel even, we lopen naar binnen, zeggen wat we willen en klaar. Maar zo gaat dit niet. Ten eerste was Korn (de tattoo artist) niet eens aanwezig en moesten we wachten tot 15:00. Wel kon de andere man die er was vast een ontwerp maken van wat we in gedachte hadden. Hierna moesten we onszelf nog 3 uren in Pai vermaken.. dus maar wat gegeten en rondgelopen. Toen we terugkwamen was mijn ontwerp klaar! Ik vond hem niet mooi en samen hebben we hem aangepast totdat het goed was. Het is een pijl (op m'n enkel), en ik hem hem laten zetten aan het begin van de reis, zodat ik hem de hele reis heb en zo is het een aandenken, aangezien ik geen plek heb voor souvenirs.

Ik lag op een stoel wat leek op een tandartsstoel. De hele tattoo shop rook trouwens naar tandarts (goed teken, dan is alles schoon). Het deed wel zeer, was vooral een irriante pijn....maar het duurde maar 20 minuten. Bij bamboo-tattoo gebruiken ze een bamboo stokje met een scherpe punt. Deze dippen ze in inkt en zo tikken ze de inkt in je huid.
Hierna was Teresa aan de beurt, haar ontwerp was ook af. We dachten dat die van haar ook zo'n 20 minuten zou duren, maar nee! Het zou 2 uren duren!!!! Zij zette die van haar op haar zij, dus ze moest liggen op een zachte tafel en er werd een felle lamp op haar zij gezet. Het leek net een operatiekamer! Het was inmiddels al 20:00 dus ik ging langs de night market om eten voor ons op te halen. Toen alles klaar was brachten ze ons per scooter terug naar het kamp! Het bamboe stokje mocht ik meenemen.

Na nog een paar werkdagen was het tijd voor mijn laatste avond en hadden we met zijn allen een diner bij Diamond Hotel! Dit was een buffet, waar je het vlees zelf moest klaarmaken op een soort van gourmetstel. Daarna terug naar het kamp en nog even in de hottub. Die nacht werd ik wakker met mega buikpijn.....en daar was het weer...voedselvergiftiging. Ik dacht toen we het buffet binnenliepen al: rauw vlees en nog allemaal andere rare hapjes...kan nooit goed zijn. En ik had gelijk . Die nacht dus niet veel geslapen. De volgende ochtend was ik nog steeds ziek, zwak en misselijk maar toch werd ik om 7:30 naar het busstation gebracht door Chon (Ot's Mahout). In de bus voelde ik me opzich al iets beter.... en na 8 uren kwam in aan in Chiang Rai. Ik had een hostel geboekt, maar het bleek dat deze in een plaatsje vlak bij de grens van Laos was en niet in Chiang Rai. Ik twijfelde heel erg of ik er toch heen zou of niet en stapte wel 4 keer de bus in en uit!! Maar besloot toch om een ander hostel te zoeken in Chiang Rai. Erg blij dat ik dit deed, een tuktuk bracht me naar Chat Hostel en hier ontmoette ik meteen Monifa, een meisje uit New Jersey die precies dezelfde reisplannen had als ik. De rest van de dag/avond heb ik geslapen, want was toch nog steeds ziek.

De volgende dag deden Monifa en ik een tour in en om Chiang Rai, omdat we hier maar 1 dag hadden en wel de highlights wilden zien. We kwamen langs de White Temple, een hele mooie tempel gemaakt door een kunstenaar. Heel wat anders dan alle andere tempels, met allemaal afbeeldingen van hoofden, schedels, mannen met zwaarden, etc. Hierna gingen we naar de Black House, een heel groot zwart houten huis (ook van een kunstenaar) met allemaal dode dieren, stoelen en tafels gemaakt van dieren en droge dierenhuiden. Op een van de tafels lag een hele gefilde krokodil en op een andere een slangenhuid van wel 10 meter!! Ook buiten lagen overal zwart geverfde schedels, geweien en gefilde katten. Volgens mij was die kunstenaar een psychopaat.
Verder die dag nog langs apen geweest en naar de Golden Triangle. Vanaf hier kun je Myanmar en Laos zien liggen!!! Wel leuk, maar ik was nog steeds zwak van de voedselvergiftiging en had hoofdpijn.

De volgende dag was het dan eindelijk tijd om naar Laos te gaan!! Samen met Monifa. Om 7 uur namen we de bus naar Chiang Khong, een plaatsje aan de grens (waar ik eerst dat hostel had geboekt). Vanaf daar namen we een tuktuk naar de grens waar we een stempel kregen dat we Thailand uitgingen. Vervolgens een bus naar de grens met douane. Hier kregen we ons Laos-visum!!! Ging allemaal heel soepel. Om 11:00 kwamen we aan in het plaatsje waar de Slow Boat zou vertrekken. Deze vertrok om 11:30 dus we konden hem nog halen!!!!! Alleen.....hadden we nog niet gepint. Toen moesten we als kippen zonder kop op zoek naar een pinautomaat. Bij de kaartverkoop zeiden ze dat er een 300 m verderop was.. maarja ik weet inmiddels dat je er altijd wel een kilometer bij op kunt tellen. Dus wij rennen met onze backpacks... kwamen we eindelijk bij een ATM, deed ie het niet! Gelukkig bedacht Monifa zich dat ze nog dollars had. Deze wisselde ze om voor Kip (zo heet het geld in Laos ) en toen namen we snel een tuktuk terug naar de boot!!!! Ik kocht snel wat eten en Monifa kocht de kaartjes. Ik rende naar de boot maar zag haar nergens, dus ik riep haar en keek overal en gelukkig kwam ze er aan. We sprongen in de boot en letterlijk 2 seconden later vertrok 'ie, net op tijd!!!

De slow boat duurt 2 dagen en gaat via de Mekong naar Luang Prabang met een overnachting in een dorpje in het midden. Het was best comfortabel, een stoel in de schaduw en er was een normale wc. En een heeel mooi uizicht!!!! Helaas waren er allemaal feestgangers uit Engeland, allemaal krijsende meisjes die aan het bier zaten en een man die de hele tijd beweerde dat hij DJ was en muziek op wilde zetten. Soms een beetje jammer dat alles al zo toeristisch is. Maar verder wel genoten van de reis. De overnachting was ook goed, ik sliep samen met Monifa in een (hele hete) kamer. De volgende dag kwamen we naar nog eens 7 uren varen aan in Luang Prabang.

Toen we met tuktuk aankwamen in het centrum regende het een heel klein beetje! Wel lekker, weer eens wat regen. We liepen weer als kip zonder kop rond op zoek naar een hostel en besloten maar weer een tuktuk te nemen naar een straat vol met Guesthouses. Bleek dat het maar 500 meter verderop was, hadden we ook wel kunnen lopen maargoed. Na een tijd vonden we eindelijk een Guesthouse, genaamt Phonemaly. We konden nog wat van de prijs afhalen en toen gingen we de kamer in. De kamer had een tweepersoonsbed, douce, wc en airco! Die nacht had ik ineens weer last van mn maag en de volgende dag hadden we een rustige dag. We gingen alleen even naar de markt en ik kocht pro-biotica melk (Activia) en muesli, want dit helpt als je last hebt van je buuk. Verder niet veel gedaan die dag, vooral even uitgezocht wat er te doen is in de omgeving. De volgende dag voelde ik me alweer beter en besloot een mountainbike te huren!! Ik was eerst van plan een tour te doen, maar deze waren duur.. dus ik dacht ik zoek het zelf wel uit.

Ik ging met mijn mountainbike met een pondje de Mekong over voor 10.000 Kip (ongeveer een euro). Hier ligt het plaatsje Chompet. Ik had dit opgezocht op Google en dit is waar je het 'echte Laos' te zien krijgt (Luang Prabang is erg toeristisch en vol met hostels). Ik zag een bord met een kaart erop en hierop stond een mooi rondje langs allemaal dorpjes wat ik wel even kon fietsen. Dat 'even' was niet zo goed ingeschat. De route was heel mooi, een droog zand/modderpad met allemaal stenen (goed uitkijken dus) en veel heuvels!!! De hele tijd op en neer. Gelukkig veel versnellingen. Ik vertrok om 9:30 en het werd alweer lekker heet. Ik reed langs rijstvelden, door dorpjes, langs kuddes koeien en dat alles met uitzicht op de bergen!! In een van de dorpjes stopte ik even om wat te drinken en toen kwamen er allemaal kinderen gillend en zwaaiend aangerend! Waarschijnlijk komen die niet zoveel andere mensen tegen, want er was bijna niemand in de omgeving. De dorpjes hadden kleine huisjes, maar wel een goede sfeer. Het waren geen vieze krotten o.i.d. En wat me opvalt in Laos is dat de mensen best goed Engels kunnen, beter dan in Thailand. Ik fietste nog een heeeeeel end door. Ik had een foto gemaakt van de kaart en om de zoveel heuvels en dorpjes keek ik of ik nog goed zat. Na bijna 3 uren fietsen kwam ik erachter dat ik nog maar net op een kwart van het rondje zat!!! Het rondje was dus groter dan ik dacht. Ook begonnen er nu allemaal Y-wegen te komen (dus dat je twee kanten uitkan) en wist ik niet meer welke kan nou de goede was. Ik besloot terug naar het laatste dorpje te gaan en vroeg daar om een lift terug naar het startpunt!!!!! Anders was ik nog wel 6 uren onderweg geweest. Opzich niet erg, maar ik moest 4 uur terug zijn bij Monifa omdat we naar een yoga-les zouden gaan. In het dorpje was het enige vervoer dat de mensen bezaten een soort mini tractor met een bak erachteraan..... maar gelukkig kwam er toevallig een jongen aanrijden in een pick-up truck en hij wilde me wel terugrijden (de mountainbike achterin).

Toen heb ik nog wat rondgefietst en een tempel bezocht! Hierna zou ik terug naar het pondje, maar ik kwam een man en een vrouw tegen die opweg waren naar de grot. Hier wilde ik ook wel heen! Het vrouwtje bij de tempel zij dat het nog 10 minuten was naar de grot, maar de man en vrouw vonden dit ineens te ver lopen en gingen terug. Dus ik ging er alleen op de fiets heen. Ik betaalde 10.000 Kip en kreeg een jongetje van een jaar of 12 als gids! We liepen en stuk omhoog en hij opende een poortje en we gingen de grot in. Dit wilde ik altijd al eens doen! Ergens een grot in een berg vinden en er zelf in gaan, want ik vind die tours altijd irritant waar je bij elke steen 10 minuten stil moet blijven staan met 80 kuchende en fotograferende toeristen om je heen. Dus ik was blij dat ik deze gevonden had! In de grot stonden buddha beelden en sommige stukken waren heel laag, we moesten goed uitkijken. We hadden alleen maar een kaarsje en een zwakke zaklamp.

Daarna ging ik terug naar het pondje. Onderweg erheen kwam ik een man tegen uit Engeland die ik al eerder bij de tempel had gezien. We praatten een tijdje en gingen daarna samen op het pondje. Hij had wat reistips en dus gingen we samen wat eten bij een restaurantje zodat hij ze kon delen. Hij zei onder andere dat ik mijn visum voor Vietnam in Luang Prabang kon regelen!! Ik dacht namelijk dat dit alleen in de hoofdstad Vientienne kon (duurt 3 dagen), maar niet dus. Ben ik blij om, want 3 dagen in de hoofdstad sla ik liever over. Na het eten bracht ik snel mijn mountainbike terug en ging naar Monifa. Snel even douchten en toen naar de yoga-les!! Het was even zoeken, maar toen kwamen we aan bij Utopia, de bar waar de les was. Een hele mooie plek aan de rivier met allemaal matrasjes om op te liggen. De les was op een vierkante steiger met uitzicht op de rivier. Was best zwaar, 90 minuten Vinyasa Flow (ik had immers ook al de halve dag gemountainbiked). En het was nog steeds rond de 38 graden, pff! Hierna een welverdiende Black Bean Burger gegeten met een Mai Thai erbij!!!

's Avonds verplaatste ik naar een hostel. Monifa bleef in het guesthouse, maar ik wild iets goedkopers. Ook wilde ik graag andere mensen ontmoeten. Ik kan goed opschieten met Monifa, maar zij wilde haar tijd in Laos rustig besteden en bleef vooral op de kamer. Ze is al 35 dus ze is ook niet meer zo van de drukke hostelkamers. Ik wilde juist veel activiteiten doen!!! Dus ik ging naar LPQ backpackers hostel. Leuke, rusige kamer met 6 meisjes. Stinkt alleen wel naar rotte ei. Toen ik aankwam meteen twee meisjes uit Nederland ontmoet. Goed geslapen.

De volgende ochtend (vrijdag) sprak ik om 7:15 af met Monifa om naar het Vietnamese consulaat te gaan, om ons visum aan te vragen (je moet deze van te voren al aanvragen, kun je niet op de grens krijgen). Het visum gaat 6 april in (dan moet ik dus de grens over) en ik kan hem maandag ophalen (het is nu zaterdag). Monifa ging naar de markt en ik naar het UXO Centre, dit had de man uit Engeland aanbevolen.

UXO staat voor Unexploded Ordance. -Even een geschiedenis lesje-
Tijdens de Vietnam oorlog was er een 9-jarige (van 1964 tot en met 1973) oorlog in Laos. The secret war. Tijdens deze periode gooide de VS meer dan 2 miljoen ton bommen op Laos, omdat Laos een route ( vooral de Ho Chi Min Trail) was voor Noord Vietnam om wapens te leveren aan de communistische opstandelingen in Zuid-Vietnam. Het erge is dat de VS gebruik maakte van cluster bombs. Dit zijn grote bommen die in de lucht uit een spatten en 300 tot 600 kleine bommen loslaten. De Lao PDR (Lao People's Democratic Republic) of terwijl Laos, is het meest gebombardeerde (met cluster bombs) land ter wereld.
Deze kleine bommen worden bombies genoemd in Laos. De bombies ontploffen op de grond. Elke bombie heeft een bereik van wel 15-30 meter. Heel veel mensen en dieren gingen dood en het land werd verwoest. Er zijn 260 Miljoen bombies op Laos gegooid tijdens de secret war. 30% Van deze ging echter nooit af!!! Deze liggen tot op de dag van vandaag nog steeds in Laos, klaar om te ontploffen wanneer iemand er een aanraakt. Iedere dag gaan hier nog mensen aan dood, vooral kinderen. De bombies zijn er voor gemaakt om te doden, dus de meeste hebben een felle gele kleur. Kinderen zijn nieuwschierig en rapen ze op en gooien hem weer op de grond, zodra ze dat doen gaat de bom af. Ook veel boeren gaan dood of raken armen/benen/ogen kwijt omdat ze tijdens het werken op het land met hun schep tegen een bombie stoten. Laos is een erg arm land en sommige mensen verkopen oude stukken metaal of maken souvenirs van oude stukken bom om geld te verdienen. Ook bij het zoeken hiernaar gaan veel van mensen dood.
UXO Laos is een organisatie die de mensen in de dorpen lesgeeft over alle bombies en ook mijnen die overal liggen. Ook ontmantelen ze er een heleboel, maar er wordt gedacht dat het nog wel 100 jaar duurt voordat ALLE bombies/mijnen weg zijn! We kregen ook nog een film te zien over kinderen die te maken hadden gehad met een bombie, velen van hen misten een arm, been, oog en veel van hun vrienden waren dood door een ontploffing. De meeste liggen in het Oosten en Zuiden van Laos. Het is hier dus ook niet veilig om alleen te gaan hiken o.i.d. Je moet altijd op de asfalt wegen blijven en alleen met een gids op pad gaan.
Ik vond het erg interessant om hier heen te gaan, om wat te leren over de geschiedenis en hoe erg het is dat de bevolking hier nog elke dag mee te maken heeft. Ik heb veel geleerd over de Vietnam Oorlog, maar dit wist ik niet. Na Luang Prabang ga ik naar kleine dorpjes in het Noorden, een beetje weg van de toeristische gebieden! Ik hoop hier meer locals te ontmoeten en veel te zien van de cultuur :).

De blog is inmiddels al heel lang, maar gister ben ik ook nog met mijn kamergenoot Eva uit Amsterdam naar de watervallen geweest. Ook was hier een Bear rescue centre.. waar beren waren die gered waren van mensen die ze vangen voor Bear Bile. Beren worden van jongs af aan in een kooi gestopt totdat ze bile (gal) produceren, dit wordt gebruikt in sommige medicijnen. Ze weten niet eens of het werkt. Zodra ze genoeg bile hebben, worden de beren afgemaakt.

De watervallen waren heel mooi!!! Lichtblauw water. Maar wel bijtende vissen!! Lekker in de schaduw en een hele steile hike gedaan met 3 jongens en een meisje uit Korea. 's Avonds naar Utopia gegaan met Eva en daarna gebowld... alle bars gaan om 23:00 dicht en dan gaat iedereen naar een fel verlicht bowling centrum om verder te drinken. Was wel grappig, uurtje gebleven.

Vandaag een rust-dag en morgen weet ik nog niet.

Tot de volgende keer, xx