Hallo!

Na Ubud gingen Dashel en ik naar Lovina Beach. Het strand hier was niet echt mooi. Zwart zand en donker water.. en in het stadje zelf was niet veel te beleven. De volgende dag besloten we te gaan snorkelen, 2 uren rijden en 30 minuten met de boot naar een eiland. Het eiland zelf was nogal vies maar het koraal en de vissen waren mooi!! Ik zag onder andere een kwal, blauwe zeester en een vis met hele grote tanden. De avond ervoor hadden we een package deal gekocht naar Gili T en daarna terug naar Bali (al het transport voor maar 1.000.000 Rupiah). We moesten vooraf betalen, wat ik nogal raar vond maar Dashel dacht dat het wel goed was. We hadden de tickets echter nog steeds niet ontvangen en ik dacht dat we waren opgelicht. Maar gelukkig kwam de man van de tourist information ze na het snorkelen brengen en zaten we de volgende dag op de boot naar Gili T (een eiland in Lombok).

Gili T was wel leuk, maar niet heel bijzonder. Weer een beetje gesnorkeld en een keer opstap geweest. Op Gili T kun je 'Extra Joss' in je vodka doen, een zakje Extra Joss is zo sterk als 5 Redbull. Ik nam er 4 en dit was niet zo'n goed idee. Hele leuke avond gehad, maar de volgende twee dagen had ik geen stem meer en moest ik alles opschrijven. In Lovina had ik Izzy (Isabella Ka) en Jenni onmoet en zij waren ook in ons hostel. Op een avond gingen Izzy en ik opzoek naar pizza toen ze een mand vol levende krabben zag staan, klaar voor het avondeten. Ze is vegetarisch en vond het zielig voor de krabben, dus ze kocht ze allemaal (voor 30 euro!!!) en liet ze vrij in de zee. De medewerkers van het restaurant hadden dit nog nooit gezien, vonden het wel grappig en we kregen een gratis drankje en fruit . Na 4 dagen Gili T was ik het zat, want iedereen wilde alleen maar wat op het strand liggen... Dus besloot ik maar om de op één na hoogste vulkaan van Indonesië te beklimmen!!! Waarom ook niet?

Ik nam een boot naar Lombok en hier werd ik meteen een tourist information ingesleept en boekte al snel een 3-daagse tocht (2 nachten in tenten), helemaal naar de top van Mt. Rinjani!!!! Na twee uren in de auto werd ik afgezet in het plaatsje Senaru, waar de eerste Base Camp was en van waar de hike zou beginnen! In een folder die ik mee had genomen stond: "Reaching the summit of Mt. Rinjani is not easy! It involves steep and prolonged ascents, which often push people to their limits." In het Base Camp zaten ook allemaal grote, sterke mannen met baarden en even dacht ik: waar ben ik nou weer aan begonnen? Maar ik had er wel heel erg zin in! Al deze mannen hadden de tocht al gedaan en gaven me tips. Ik ontmoette de eerste twee mensen die de volgende dag in mijn groep zouden zitten: Flora (Frankrijk) en Payam (Zwitserland). Samen hebben we gegeten en voetbal gespeeld met wat lokale jongens. Daarna vroeg op bed want de volgende ochtend stond er om 6:30 banana pancake voor ons klaar.

Na een tijdje was de groep compleet: Peter en Cathy (Een ouder stel uit Amerika), Flora, Payam, Olly (Engeland), Janet en Ruben (Groningen) en Cha (Singapore). Man en Mouse waren onze gidsen. Nog even een groepsfoto maken nu we nog allemaal fris en fruitig waren, en daarna kon het steil omhoog lopen beginnen. De tocht begon door de bossen. Het pad bestond uit droge modder, stenen, rotsen en veel boomwortels. Ongeveer om het uur bereikten we een bord met "Pos 1", "Pos 2" etc. Bij ieder bord hadden we een korte pauze en konden we zien hoever we al gestegen waren. Het was zwaar omhoog lopen, de beenspieren begonnen al wat te branden. Om een uur of 12 hadden we lunch. De lunch en andere dingen, zoals de tent en slaapzakken werden allemaal meegetilt door zogenaamde Porters. Deze kleine, magere mannen maakten dus dezelfde zwarte tocht, maar met 35 kilo op hun nek!!! Tijdens het eten voegden drie lange, Duitse jongens van de politie academie zich bij onze groep. Ik weet hun namen even niet meer, maar we waren nu dus met zijn twaalfen! De rest van de dag bestond uit lopen, klimmen, zweten, water drinken, lopen, uitglijden, klimmen, etc. Het was erg mooi want de natuur bleef steeds veranderen. Van bos, naar mistige berghelling, naar bebloemde berghelling, naar rotsen en op het laatst een berg met bijna alleen maar zand. Die dag liepen we 8 uren en om 4 uur kwamen we eindelijk aan bij onze eerste campingplaats op 2641 meter hoogte. Iedereen die aankwam zei hetzelfde: WAUW! Een prachtig uitzicht over de wolken, de krater in het kratermeer en in de verte de top van de vulkaan. Helaas was Ruben iets te enthousiast en verzwikte zijn enkel toen hij naar de tenten wilde rennen. Iedereen ging naar hun tenten toe, ik deelde mijne met Olly! Na een hele mooie zonsondergang kregen we avondeten (rijst met ei en een stukje kip) en liepen we met zaklampen terug naar de tenten. Er was zelfs een WC opgebouwd: een gat in de grond met een vierkante tent eromheen. 's Nachts niet echt gesplapen vanwege de kou en om 6:00 ging de wekker alweer. Maar het was niet erg om op te staan, want we konden een hele mooie zonsopgang zien. Snel ontbijten en weer op pad!!! Ik had bijna geen spierpijn, dat had ik niet verwacht! En gelukkig ook geen blaren. Ruben en Janet gingen helaas terug, omdat Ruben's enkel nog steeds zeer deed.

Het begin van de dag gingen we steil naar beneden, wel lekker, want hier gebruik je weer andere spieren mee dus ging best makkelijk. Peter, Cathy en Cha waren ver achterop met Mouse (een van de gidsen). Cathy ging niet zo snel, dit was haar eerste hike en ze was ook al 60 geloof ik dus knap dat ze het alsnog deed! Olly en ik liepen in het midden, Flora en Payam waren iets voor en de Duitsers renden met hun lange poten voorop. Olly en ik maakten onderweg veel foto's dus waren de rest even kwijt. We kwamen iets later aan bij de hotsprings maar hadden nog genoeg tijd om er lekker in te zwemmen. Daarna kregen we eindelijk lunch. We kregen steeds maar 3 kleine maaltijden per dag, terwijl we zo 8 tot 10 uren aan het klimmen waren. Gelukkig had ik 3 zakjes gedroogde bananen mee voor tussendoor. Na het liggen in de hotsprings en het eten was iedereen een beetje moe... maar toch moesten we nog 3 uren omhoog naar de tweede slaapplaats. Eerst was het wel een leuk paadje, beetje omhoog, door de mist, lekker koel.. maar daarna ging het 2 uren nog letterlijk verticaal omhoog!!!!!!! Het was niet echt meer een pad te noemen, het waren gewoon uitstekende rotsen waar je met handen en voeten op moest klimmen. Gelukkig had ik inmiddels een stok, dit hielp wel. De benen waren weer lekker aan het branden, maar we namen bijna geen pauze's. We wilden zo snel mogelijk bij de tent zijn. Als je de hele tijd zo aan het klimmen bent, denk je niet echt meer na. Om een of andere reden had ik de hele tijd kerstliedjes in m'n hoofd. Do they know it's Christmas time at allllll?

EINDELIJKKKKKKKKK na 10 uren non-stop klimmen, hiken, zweten, kwamen we aan bij de tweede slaapplek. Er stond al een rijtje tenten voor ons klaar. Nadat we wat spullen in de tent hadden gelegd, liepen we nog een stukje omhoog en toen torende daar de SUMMIT (de top van de vulkaan) boven ons uit. Hier zouden we vanacht om 2:00 bij opklimmen. Zag er best eng uit, want het was een heel smal pad met aan beide kanten een mega afgrond van duizenden meters.........Gelukkig begonnen we in het donker. Cha en Cathy besloten trouwens om niet te proberen te top te bereiken en begonnen de volgende ochtend om 7 uur aan de weg terug.

Na het avondeten gingen we de tenten in. Helaas deze nacht totaal niet geslapen omdat Flora twee (!!) van de Duitsers uitnodigde in haar tent om hele andere dingen te doen dan slapen.... Niemand sliep hierdoor want tenten zijn niet geluidsdicht. Om 2:00 was het tijd om eruit te gaan. We kregen een ontbijtje van crackers en ik kreeg 2 plakjes droog brood. Daar moesten we het mee doen de volgende 3 uren.

We kregen allemaal een zaklamp en begonnen aan de barre tocht omhoog. Ik had al mijn kleding aangedaan, maar het was hier nog niet zo koud als ik dacht dus propte de helft weer in mn tas. Het eerste stuk was lastig: een steile route alleen maar zwart vulkaan zand/steentjes/stenen. Geen pad. Elke stap die je zette, gleed je zo weer twee stappen naar beneden. Maar om een of andere reden had ik wel veel energie dus ik ging de rest voorbij en liep bijna voorop. Na een uur kwamen we eindelijk aan bij een rechter stuk. Al snel begon het weer omhoog te lopen en nu begon het echt moeilijk te worden. Sommige mensen van andere groepen lagen op het pad, te moe om verder te gaan!! We moesten zigzaggend om ze heen. Ik keek omhoog en dacht dat we er bijna waren. Dus ik liep lekker door. Dit was echter valse hoop, want het was nog 2 uren naar de top. Ik klauterde nog steeds omhoog maar had inmiddels heeeel erg honger. Toen besloot ik om toch maar even achter een rots te zitten om mijn laatste zakje gedroogde bananen te eten en wat te drinken.

We kwamen eindelijk aan bij het laatste punt, voordat de helle klim naar de top begon. Flora moest huilen, want het lukte haar niet meer om verder te gaan en ze moest terug!! Iedereen vond dit natuurlijk grappig, eigen schuld. Nu waren we nog maar mijn zijn zevenen: Olly, de drie Duitsers, Payam, Peter en ik. De weg naar te top was niet normaal. Het was een bijna verticaal "pad" dat bestond uit steentjes, gruis, rotsen, meer steentjes en zand. Bij elke stap zakte ik er tot mijn enkels in en mijn hele schoenen zaten VOL met stenen. Mouse was voor mij en trok me omhoog en mijn hand, anders gleed ik helemaal naar beneden. In m'n andere hand had ik de stok die bij elke stap ook tot een kwart in de stenen zakte. Na 1,5 uur kwamen we eindelijk aan bij de top! We hadden het gehaald ! Nu stonden we op 3,726 meter hoogte en we konden de Gili eilanden zien liggen. Het werd inmiddels licht, we waren net op tijd voor de zonsopgang. Op de top was het erg koud, maar 3 graden! Gelukkig had ik veel lagen aan, maar mijn handen vroren er wel af.

Na een halfuur op de top was het tijd voor de rit naar beneden. Nu konden we pas zien hoe steil het wel niet was!!! En in het daglicht zag je ook pas hoe erg de afgrond was. Het "pad" was misschien een halve meter breed en aan beide kanten keek je meer dan 2000 meter naar beneden! Blij dat we het allemaal overleeft hebben. Mouse moest mij de hele weg terug ondersteunen, want ik had 0% grip onder mijn hardloopschoenen. Samen gleden we de helling af, wat ongeveer 2 uren duurde. Ik had inmiddels ook weer 50 rotsen in mn schoenen.

Om 9 uur EINDELIJKKKK terug in het kamp. Mijn knieeën deden inmiddels heel erg zeer van het klimmen en afdalen en ik had blaren. Maar geen tijd om te rusten. Snel een banana pancake eten en ons klaarmaken voor de 8 uur durende hike naar beneden. Het begin was een verticale helling, helemaal van zand. Ik gleed echt om de seconden uit en viel elke keer op m'n kont. Ik moest weer arm in arm met Mouse lopen anders lukte het niet. To do list: wandelshoenen/trail running schoenen kopen.

Iedereen had het nu wel wat gehad met de tocht. We waren al vanaf 2 uur 's nachts non-stop aan het klimmen, vallen en afdalen. Maar we hadden nog 7 uren te gaan. Peter heeft veel bergbeklimmingen gedaan in de Himalaya's en is gids geweest in gebergten in Amerika, maar hij zei dat dit de zwaarte tocht was die hij ooit heeft gedaan , omdat het zoveel achter elkaar was bijna zonder pauze's en eten.

Toen we eindelijk lunch hadden, kwamen we Cha en Cathy weer tegen! Vanaf hier was het nog maar 1,5 uur. De Duitsers, Flora en Payam en Cha gingen vast verder, want zij moesten de boot naar Gili T halen. Olly, Peter, Cathy en ik wachtten nog even en liepen daarna ook verder. Gelukkig geen afdalingen meer, maar een vlak pad door de heide. Olly en ik ergenden ons nu een beetje aan Peter en Cathy want zij liepen heeeel langzaam en wij wilden zo snel mogelijk bij de auto zijn die ons terug naar het beginpunt bracht. Om 4 uur kwamen we daar eindelijk aan!!! Het was een pick up truck en ik zat met Mouse en Peter in de laadbak. Cathy en Olly voorin. Toen ik even later ging liggen, met mijn hoofd op een backpack, viel ik meteen in slaap.

Na een uur rijden kwamen we terug in het kamp waar we 3 dagen geleden begonnen waren!!!!!! Hier waren mensen die de dag erna zouden beginnen en we zeiden: Good Luck!! Olly en ik kregen allebei een aparte kamer met een groot, warm bed. 's Avonds nog wat gegeten en toen meteen op bed! Het was heel zwaar maar zeker de moeite waard .

De volgende ochtend zaten Olly en ik in de auto naar de haven. Hij ging naar Gili T en ik terug naar Bali. Op het moment zit ik weer in Ubud, om 4 dagen yogalessen te doen. Gister deed ik een ademhalingsmeditatie, maar dit was niet echt mijn ding. Vanochtend Power Yoga, dat was leuk! Verder zit ik wat op mijn laptop, om dingen te regelen voor mijn reis naar Australië !!! 24 Juni vlieg ik al naar Darwin !

Xxx
Ps: Ik typte overal "Mouse" maar je spreekt het uit als Moose (Moes)