Hi Guys,

Zo het eerste deel van de trip van 14 dagen zit erop, staat op papier etc etc. Nu zijn jullie vast benieuwd naar de overige 6 dagen, het tweede deel van de tocht. Die kan iedereen hieronder lezen! Dus enjoy!

11-2
Eindelijk begon de trip echt, voor dit stukje trip deden en doen de meeste mensen het: Uluru, Katatjuta en Kings Canyon. Om alle drie de 'attracties' te zien zouden we in twee dagen ongeveer 1500 km moeten afleggen (dit was evenveel als van Darwin naar alice Springs. We moesten deze dag dan ook vroeg opstaan! Sammy en ik hadden weer de achterbank verovert maar helaas was dit tripje drukker dus hadden we maar drie stoelen ipv 6 in totaal! Na 5 minuten weer in coma gevallen om een paar uur later gewekt te worden met een typisch nederlands carnavalsliedje, dus die buitenlanders leren tegenwoordig niet alleen de zin ' neuken in de keuken'. (Grapje van Nederlanders op reis die leren deze zin standaart aan de buitenlanders). Toen iedereen weer bij kennis was kwam er het voorstel rondje, iedereen moest naar voor en door de microfoon kwekken wie hij of zij was. De gidsen begonnen eerst: James (22) en Luke (30) bleken algauw echt niet te sporen en dat beloofde wat voor de komende 6 dagen. Nadat iedereen zich voorgesteld had. Rond lunchtijd kwamen we aan bij de lunchplaats en gingen we alweer bbq'en jeeeee! (alhoewel het bbq'en me nu wel een beetje de neus uit kwam maar dat kan je natuurlijk in australie niet zeggen) hamburgers (again ;)) Na deze nogal zware lunch werd er aan de indrukwekkende hike bij kings canyon begonnen. Het was gelukkig niet te heet dus mochten we bovenop de Canyon lopen. Als het namelijk boven de 36 graden was dan is het te gevaarlijk om er bovenop te lopen en kan je de simpele tocht door de Canyon doen. Maar wij bikkel als we zijn wilden erboven op lopen. Na eerst 20 minuten naar boven lopen/ klimmen had ik toch een beetje spijt van deze beslissing maar het uitzicht was zeker de moeite waard. Je kon gigantisch ver weg kijken. Daarna begonnen we langs de Canyon te lopen, je moet je voorstellen een soort hoefijzer waar wij bovenop liepen. Als eerst kwamen we bij het amfitheater. een open vlakte tussen twee heuvel op de canyon. De ontdekker van Kings Canyon (en Uluru) was Ernest Jiles en heeft al deze plaatsen een naam gegeven. Na het afmitheater een stukje hoger geklommen voor nog een mooier uitzicht (ja jullie kunnen je het bijna niet voorstellen dat het nog mooier kan;)!). Het was raar te zien dat al die rotsen verschillende lagen kleuren hadden. Daarna liepen we naar de Valley of Eden. Het was een dal waar veel bomen in stonden en water liep. Je moet je voorstellen dat ernest (de ontdekker)al maanden alleen maar woestijn zag en dan nu opeens uit het niets bomen en water! wat een geweldige ontdekking moet dat zijn geweest. Uit het dal weer de heuvel op gelopen om de andere kant van de Canyon te bezichtigen en James showpick dat ie was maakte nog een salto voor onze foto's. Moe maar voldaan kwamen we aan de andere kant weer naar beneden en stapte we stoffig en bezweet het busje (ons thuis) in. Het was nog een fiks eind rijden naar het kamp vlakbij Uluru dus natuurlijk lag iedereen weer hard te pitten. Totdat iemand riep dat ie Uluru kon zien. De berg was fantastisch echt een grote berg in het helemaal niets! Iedereen als een gek foto's maken (en Sten weet natuurlijk nu wat er gaat komen) Het was dus niet Uluru maar een andere berg. HAHA dankje James! Als pleister op de wond besloot James ons te trakteren op een geweldige zonsondergang op een hoge rode zandduin (het zand is hier rood ipv wit). En daar lagen ze dan: Uluru en Katatjuta met in het midden de zonsondergang. Echt een kippenvel momentje. Eerst dacht ik nog dat er veel wolken net boven de horizon lagen, maar dat was dus Katatjuta (thank god dat ik blond ben kan ik het tenminste nog ergens op gooien). Terwijl de zon langszaam zakte maakte we mooie foto's en genoten we van het feit dat we hier mochten zijn en dit mochten meemaken. Absoluut de mooiste zonsondergang ooit! In het donker alsnog ons kamp bereikt en natuurlijk gebbq't als diner. Daarna kregen we uitleg over swags voor wie dat wilde. Een swag is een australische uitvinding: een soort matrasje en slaapzak in een. Echte australische stoere mannen slapen zo in dat ding maar ik had gelukkig mijn slaapzakje meegenomen. Lekker warm buiten naar de sterren gekeken, want hier in de donkere outback kun je zoveel sterren zien, inc southern Cross. Totdat we langzaam in slaap vielen.

12-2
Vandaag heel heel heel vroeg opgestaan 4h30 am want we gingen zonsopgang bij Uluru kijken. Nog slaapdronken stapte we de bus in en zagen we na 1 minuutje rijden al gelijk Uluru. We sliepen er dus vlakbij. De berg was inmens, groter dan ik had gedacht! Aangekomen bij de zonsopgang plek bleek dit echt zwaar toeristisch te zijn. Sanne en ik liepen daarom over een hekje een stuk het landschap in maar werden daar gelijk weer weggestuurd: Hekken waren er niet alleen voor koeien werd er gezegd. En bedankt. Het rare aan zonsopgang bij Uluru is dat je met het blote oog niet ziet dat de berg van kleur veranderd hoe hoger die zon komt, maar als je om de 5 minuten een foto maakt dan is het duidelijk te zien. Na de zonsopgang besloot James gelijk de basewalk om Uluru te doen, tenminste dat wij dat konden gaan doen, de luilak. Nu was het tenminste nog fris. De base walk was een 9 km track om de berg heen en alleen het laatste stukje zou hij meelopen omdat daar veel over aboriginal people te vertellen was. Uluru heeft namelijk voor de aboriginal people veel sacred places. De oorspronkelijke aboriginal groep die bij Uluru leefde is uitgestorven maar nu zorgt een buurgroep voor het landschap. Er is een joint managemant opgericht tussen 8 aboriginal people (blackfello's) en 4 blanke mensen (whitefello's) Dit is the board of management en die geven leiding aan een groep aboriginal people en een groep rangers die samenwerken om Uluru national park te behouden. Wij begonnen aan de noordoost kant te lopen en algauw kwamen we een bordje tegen dat je niet mocht fotograferen. Hier was namelijk een secret sacred place te zien voor aboriginal vrouwen. de reden waarom er niet gefotografeerd mocht worden is dat deze foto's openbaar zouden kunnen worden gemaakt. Aboriginal mannen zouden deze plek dan kunnen zien en dat is ten strengste verboden. Sanne en ik respecteerde dit en maakte daarom ook geen foto's. Er waren drie secret sacred plekken op de berg: 1 voor vrouwen, 1 voor mannen en in het midden een voor allebei. Van alledrie mocht je geen foto's maken maar tussendoor wel. Ik heb dan ook miljoenen foto's. Helaas krijg je nooit goed op de foto wat voor grootse indruk Uluru op je kan maken. De eerste paar km was het looppad best ver van de berg. Dit om de sacred plekken te beschermen, maar aan de andere kant mochten we er vlak langs lopen. Ook nog veel tekeningen gezien, een waterhole en verhalen gelezen over de aboriginal people en hun berg. Verhalen die vroeger over werden gegeven van elder op kind. Bijna aan het eind kwamen we bij het pad waar je de berg kon beklimmen. De aboriginal people willen dit liever niet aangezien het een heilige plek is voor hen, maar het mag dus wel. Als je het pad ziet snap je waarom hier zoveel doden en gewonden vallen. De aboriginal people voelen zich elke keer schuldig als iemand op hun berg omkomt! Vandaag was de berg gesloten door de hevige wind, maar als hij wel open was geweest had ik er nog niet 1 sec over na hoeven te denken. Het is een heilige berg voor bepaalde mensen en dan doe je dat gewoon niet! Het laatste stuk wandeling ging over de levenstijl van de aboriginals, maar dat wordt een beetje te lang om te vertellen. dus als iemand daar geinteresseerd in is moet je het even vragen als ik thuis ben. James heeft nl 1,5 uur over lopen vertellen. Terug in ons kamp gelunched en terwijl iedereen ging slapen in de hutjes gingen Sammy en ik het zwembad uittchecken. Wow het eerste zwembad in australie met echt koud water. Heerlijk gezwommen en in de zon ge chillext (hahah dat zeggen die aussies hier). Totdat het tijd was om naar katatjuta te gaan. Eigenlijk niet zo'n zin maar toch maar gegaan. Ik vond het eerlijk gezegd een beetje tegenvallen. We deden niet de basewalk eromheen (7km) maar liepen alleen de Canyon even in. Het uitzicht was mooi maar ik had er meer van verwacht. Blijkbaar heeft Katatjuta ook veel waarde voor de aboriginal people maar dat heeft James helaas niet verteld (minpuntje). Dus snel weer terug naar onze airco bus en naar het visitor centre waar je veel kon leren over aboriginal people. Dus niet want het was gesloten. Alleen een shopje was open maar daar was alles echt te duur! Beetje teleurgesteld terug naar de camping om daar met champie en snacks zonsondergang te kijken. Deze was helaas niet zo indrukwekkend, maar de champagne was lekker en de sfeer in de groep echt super goed. Het was de leukste groep tot nu toe. We vonden ook nog een australische vlag dus daar belachelijke foto's meegemaakt. Als australische superwoman een beetje aangeschoten teruggekomen in het kamp voor diner. Ook nog een supersoaker gevonden. Dat maakte het plaatje compleet en de volgende dag lag die supersoaker natuurlijk in onze bus. Weer heerlijk in een swag geslapen.

13-2
Vandaag aan de 950 km lange tocht naar Cooper Pedy begonnen. Ik had de dag ervoor een boek van James geleend: The last of the nomads. Het gaat over een aboriginal koppel dat uit de groep is verbannen en al heel lang op zichzelf leefden. De grote droogte maakt dat er een zoektocht naar hen wordt gestart en als ze hen vinden blijkt dat zij nog de echte traditionele aboriginal rituelen aanhouden! echt een vet boek wat ik in twee dagen heb uitgelezen. aanradertje! ga ik zeker kopen hier. De rest deed spelletjes als busbowlen, hints en een quiz over de afgelopen dagen. Om half 5 aangekomen in Cooper Pedy en gelijk doorgegaan naar de opaal museum. Hier een geschiedenislesje opaalzoeken gekregen en ze lieten zien hoe ze opaal in de juiste vorm maakte. Daarna in de shop eeuwen op Sammy gewacht die een ring wilde en uiteindelijk had ze een geweldig exemplaar! Daarna doorgeracet naar de pizzaboer om pizza met iedereen te eten en uiteindelijk in the Cav te belanden (een plaatselijke hotelbar) was erg gezellig en hoe meer drank hoe gezelliger het werd. Om half 12 gingen we behoorlijk aangeschoten terug en naar bed in ons bunkhouse. Dit was een uitgehakte ruimte waar stapelbedden in stonden. Iedereen in Cooper Pedy leeft onder de grond omdat de temperatuur overdag ergens tussen de 40 en 60 graden ligt. Zatjes in bed gaan liggen maar niet voor lang. Frank (een neef van James die hem kwam bezoeken vanuit Duitsland en die niet helemaal spoorde) begon weer enorm te snurken. James spoorde ons aan hem met de Didgeridoo wakker te maken. Natuurlijk konden Sammy en ik dat niet nalaten met onze les in Alice Springs dus keihard in zijn oor zitten brommen. Hilarisch.

14-2
om 5h30 kwam Clement ons wekken voor een zelfsessie opaal graven. Wij door het donker naar een afgelegen terrein gelopen echt lekker slim van ons maar goed! Daar aangekomen en gegraven of ons leven ervan af hing. Uiteindelijk niks gevonden maar wel met 5 man zitten genieten van een prachtige zonsopgang. Daarna snel terug, ontbeten, gedouched en fris de bus in gestapt. Na een tijdje rijden kwamen we aan bij een gigantisch zoutmeer. midden op het meer gekke jumpfoto's met de speedburst functie lopen maken. Opeens wilde iedereen zo'n foto dus koen als fotograaf eat your heart out, je krijgt concurrentie! ;) Daarna heerlijk gelunched en daarna weer de bus ingestapt. Daar zag ik een stift liggen waar je mee op de ramen kon schrijven. Die konden we natuurlijk niet zomaar laten liggen. Dus heel onze ramen vol gekliederd wat weer opleverde dat heel de bus dat wilde doen. Trendsettend als we zijn ;) dus besloot James een wedstrijd uit te schrijven. Vandaag was het ook valentijn en dat kon volgens james ook niet zomaar voorbijgaan. Hij vertelde dat de volgende stop een saai benzine station was waar men nooit lachte. Wij zouden ze op gaan vrolijken met een liedje (love love me do) en papieren hartjes. Zo gezegd zo gedaan en het resultaat was een glimlach jeeee missie volbracht. Daarna doorgereden naar ons hostel maar daar reden we voorbij om wallaby's te gaan spotten en daarna een super mooie zonsondergang te zien met achter ons uitzicht op een mega mooie vallei: flinders range! Terug in het hostel gegeten en daarna wilde iedereen wolf's creek zien (een film over backpackersmoorden). Ik was zo moe dat ik na de helft besloot te gaan slapen, goed excuus hahaha, dus sten als ik de film een keer mag lenen :)

15-2
Vandaag gingen we Mount Ohlssen Bagge beklimmen. Het zou de zwaarste klim worden van allemaal. En dat hebben we geweten. Het was enorm zwaar, gigantisch steil etc etc. Sanne moest helaas halverwege opgeven door pijn aan haar tenen. Ze had de dag ervoor haar tenen akelig opengehaald en had er veel pijn aan. Zij baalde natuurlijk verschrikkelijk met haar niet opgeven sportersmentaliteit maar ik denk dat ze de goede beslissing heeft gemaakt. Ze kon zelf naar beneden en zei dat ik verder moest gaan. Samen met Clement en Gemma (een schotse chick hilarisch!) de top bereikt voor een awsome view (stopwoord van de trip awsome). Terwijl Gemma en ik lagen uit te hijgen moesten we natuurlijk weer een groepsfoto doen, wij baalden een beetje. Weer naar beneden, langzaam want er was uitglijdingsgevaar, en nog drie dode kangaroes gezien, de eerste op mijn trippie lucky me! Daarna gelunched met hamburgers again hahahaa. Daarna een senic drive door flinders range gedaan echt enorm mooi!Daarna in ons hostel gegeten en met Gemma gechilled op de kamer we waren allebei niet lekker en hadden geen zin in film kijken.

16-2
Laatste dag op de tour en James besloot nog een gezellige wandeling te doen jeeee!!! weer een berg beklommen! de Dutchmen's Stern. Het zag er niet heel hoog uit maar dat viel best tegen. De top was uiteindelijk weer de moeite waard. Je kon helaas niet zover kijken. Het was behoorlijk heiig door de stof/rookdeeltjes van de branden in melbourne die door de lucht vlogen, maar wat je zag was echt prachtig. Gelunched bij het hostel en daar geld opgehaald voor onze gidsen (170 dollar) Ik heb er misschien niet zoveel over beschreven maar die gidsen waren echt tof en de groep was enorm gezellig. Zoiets maakt als snel tot een gave trip wat het zeker was. Veel mensen leren kennen en ik denk dat we een paar mensen zeker nog terug gaan zien. In Melbourne zoiezo maar ook in Nederland! Na de lunch een eind gereden voor een wijnproeverij in de Clare Valley. Iedereen raakte al snel aangeschoten dus des te gezelliger in de bus. Voor allebei de gidsen 3 flessen wijn gekocht en een reep chocolade wat ze dankbaar in ontvangst namen. Op de weg naar adelaide nog in een supersoaker/ ketchupfles gevecht geraakt met een andere tourbus. hilarisch over de weg ketchup en water naar elkaar schieten. Heel de bus zat aan de buitenkant onder. We werden dan ook raar aangekeken in Adelaide. Hier werd iedereen bij zijn of haar hostel afgezet en besloten we savonds met zijn alle uit te gaan eten en uit te gaan. Wat een feest werd me dat. Om 2 uur weer in het hostel en doodmoe in slaap gevallen.

17-2
vandaag niet veel uitgevoerd. ergens ontbeten met Amanda (V.S.) en boodschappen gedaan. Smiddags wilde we met een paar man naar de chocolade fabriek gaan maar die zat al vol. Omdat we toch iets wilden gaan doen maar naar het aboriginal museum gegaan. Was heel gaaf. Ze lieten tools zien die de aboriginal people vroeger gebruikte en ook hoe ze ze gebruikte. Helaas mocht je geen foto's maken want het zijn heilige voorwerken. Daarna door china town gelopen (jezus hebben ze overal een china town of wat?) en besloten daar savonds met een paar man te gaan eten. Die paar man werden 10 man van onze voormalige reisgroep inc luke de gids. was erg gezellig. Daarna met zijn alle nog de stad doorgelopen en uiteindelijk van iedereen afscheid moeten nemen. Iedereen ging zijn eigen weg. Dat is het sneue aan reizen elke keer afscheid moeten nemen van toffe mensen.