De laatst beschreven dag op onze blog (Leonards verslag van ons bezoek aan Naomi in Kiambu) is rekenend vanaf nu alweer 2 weken geleden, en tussendoor hebben we al de nodige vermeldingswaardige zaken meegemaakt! Ondertussen zitten we bij Lake Bunyonyi en hebben we al menig stad achter ons gelaten, waaronder 6 dagen in Kampala (en dat niet alleen vanwege al het moois wat deze stad te bieden heeft..). Hoog tijd om jullie, onze trouwe lezertjes, zo snel mogelijk weer helemaal bij te praten en een kleine inhaalslag te maken!

Na ons verblijf in Kiambu zijn we in de matatu gesprongen/gepropt en met een overstap in Githunguri via Naivasha naar Nakuru afgereisd (al met al een uurtje of 4 voor een gezellige 5 euro "de neus" over 157km prima asfalt). Aangekomen in Nakuru een hotel gezocht en gevonden, en voordat we het wisten waren we al met Linnus ("Lainus")de "picolo" te onderhandelen over een schappelijk prijsje waarvoor hij ons het nabij gelegen Lak Nakuru National Park zou gaan laten zien. Na een leuke deal gesloten te hebben de stad in gegaan op zoek naar een werkend pin-apparaat/ATM dat onze kaarten accepteerde en een internet cafe. Nadat we onszelf daar met respectivelijk de vriendin dan wel het laatste sportnieuws beziggehouden te hebben was het alweer tijd om snel wat lokaal eten naar binnen te werken (heerlijke ugali voor Leonard, chapati met bonnen voor mij) en te gaan tukken (maar niet voordat Leonartd in de laatste ronde van Take 5 me een desillusie rijker maakte...). De dag erna zou Linnus immers om 6:00 klaar staan met zn safari bakkie!

Alvorens jullie te vertellen over al het moois wat we daar gezien hebben een klein ecologisch uitlegje van het voedselsystmeen onder de aanwezige flora aen fauna zoals aanwezig in dit park. Zoals de naam al aangeeft gaat het hier vooral om het meer, en de miljoenen flamingo's (Phoenicopteridae) ("lesser" en "greater" flamingo's, te herkennen aan de roze en licht roze kleuren) die hier zich tegoed doen aan de in het meer aanwezige algen. Vissen zitten er niet in (kunnen er niet komen aangezien er geen zijrivieren o.i.d. zijn aan dit meer), en daarmee leven de grote predatoren van dit gebied (waaronder vooral aaseters als marabou's en hyena's) vooral van de flamingo's, en vooral de zwakkere broeders onder de roze vrienden. Aangezien het veelal aaseters zijn kunnen ze een gaar flamingovlees verwerken, volgens een zooloog (Prof. aan de Universiteit van Swaziland (jaja!)) die hier in Kampale in hetzelfde hostel zit, zijn er geen deze ziektes bekend waar deze aaseters vatbaar voor zijn!

Door al het water barst deze omgeving, in combinatie met de vruchtbare grond die zo kenmerkend is voor de Rift-vallei (lopend van Tanzania via Kenia totaan Ethiopie (of andersom hè)) van de begroeiing, ideaal voor tal van antilopen soorten en grotere jongens als de zeldzame zwarte neushoorn (het schuwere type dat zich vooral ophoudt in struiken ed, en dit dan ook als enige voedselbron gebruik), witte neushoorn (minder schuw, en gemakkelijker te spotten aangezien ze zoals onze Hollandse variant (de koe) gras graast. Giraffen, en dan voor de intimi de Rothenschild giraffe (die ene met de witte pootjes: "In Kenya we say...they wear socks..wmaahahahaa (safari humour is ook niet altijd alles...) zitten hier ook. Leeuwen en luipaarden lusten vooral van eerst genoemde herbivoren groep wel pap, of al;s ze minder zin hebben om zelf aan de slag te gaan nemen ze net zo makkelijk de hapjes van de hyena over. Voor zover de achtergrond, iemand nog vragen (gaarne via mail)?

En daar zaten we dan om half 7 in de ochten staande in onze prive jeep, met open klap dakje speurend naar al het grote Afrikaanse wild wat Lake Nakuru rijk is! Na eerste een klein tripje door het struikgewas gereden te hebben en daar wat "hartebeasts" gespot te hebben en enkele eenzame afgezonderde buffels (normaal zijn dit kuddedieren, maar als ze te oud worden om de boel daar bij te kunnen benen zonderen ze zichzelf af om rustig in hun uppie hun laatste dagen in eenzaamheid te slijten..beetje treurig dus. Geen wonder dat ze in die situaties ook veel aggresiever zijn dan wanneer ze nog lekker met de kudde mee kunnen). Na dit tochtje gingen we dan eindelijk naar het meer.

Tussen de bomen door kwam ons reeds een zacht roze gloed tegemoet. Daar waar ik in eerste instantie dacht dat het ging om de grote supporters schare van mijn Swaffel United zaalvoetbalteam bleek dichterbij gekomen dat het ging om de vele, erg vele, extreem vele flamingo's...deels staand in het ondiepe water, danwel daar over heen vliuegend, of stijgend dan wel landende. Een fenomenaal gezicht om te zien, de KLM reclame met de zwamen uit de jaren '90 was er niets bij! Aan de rand van het meer zette Linnus zn jeepje neer en konden we zowaar een wandelingtje door de roze massa maken, voor zover mogelijk, omdat we achter ons al enkele wit-zwarte achtige beweigingen hadden gezien: een kudde zebra's had uitgerekend dit moment gekozen om een duik te gaan wagen! De ferme gallop waarmee de paarden op ons en de flamingo's afkwamen gaf aan dat zowel wij als onze roze vrienden toch wel wat plaats moesten maken. Vooral de vele flamingo's die hiervoor weer het luchtruim in moesten terwijl de zebra's door het water draafden deed het de verbazng van onze kennismaking met de roze jongens meteen vervagen!

Een stuk verderop was een zelfde golf aan opvliegende roze apparaten ook al een paar keer zichtbaar geweest, en volgens Linnus zou dit komen door een hongerige hyena op zoek naar een ontbijtje (het was immers pas 7:00 Kenia tijd). Ondanks dat hyena's als aaseters te boek staan zijn het goede jagers, en we hadden hier dus de kans dat zelf te aanschouwen! Linnus bleek gelijk te hebben: een zogenaamde gevlekte hyena had in de vroege ochtend zin gekregen in een licht of donker roze kippetje en was dus maar naar de water kant gehobbeld op zoek of er nog iets te halen viel. Kort gezegd zag het er redelijk kansloos uit voort de veelvraat: elke poging waarmee het beest in al zijn plompheid te water ging om een op hoge poten lopende dodo te vangen eindigde in de bekende opvliegende flamingo's (verbazingwekkend hoe snel je daaraan kan wennen!). Dit in combinatie met de niet direct aantrekkelijke uitstraling van deze vleesetende lachebekkies (dat geluid schijnen ze te maken) gaf het geheel een redelijk sneu aangezicht, wat dan weer op de sympathie van Liunnus kon rekenen, wat betekende dat we nog wel even zouden blijven staan (ookal zag het er niet naar uit dat hij ook echt iets zou gaan vangen, iets wat Linnus in zn gehele safari-carriere gezien had). Maar bij safari's draait het vooral om geduld, en toen ook Leonard zijn camera draaiende had gelukte het de hyena om een flamingo te pakken te krijgen: noem het geluk, noem het wijsheid...maar hij had 'm! En daarbij leek het hem een uiterst goed idee om zijn verorberde vogel recht naast onze jeep te gaan verorberen, ware het niet dat hij in een onbewaakt moment de spartelende flamingo los liet en wij op een tragisch komisch schouwspel getrakteerd werden waarbij de kruepele roze steltloper met een sprintje probeerde los te komen van de hyena...maar tervergeefs!

In de minuten erna werd de vogel grondig afgekluifd door de hyena, inclusief flipperpootjes en snavel (zie foto's), terwijl de laatsgenoemde met de nodige alertheid om zich heen zat te speuren op zoek naar kapers: de marabou naast'm leek netjes zn beurt af te wachten en op hun beurt weer de kraaien, maar van leeuwen was echter niet te zien. Leuk voor onze gevlekte vriend, jammer voor ons. Een groep voorbij lopende/granzen buffels en de groene heuvels en rotsen op de achtergond maakte dit safari momentje compleet...

Na dit unieke stukje carnivoor-herbivoor interactie was het tijd om de grote graseters te gaan zoeken waarvoor we gekomen waren: de neushoorns (liefst zwart, wit ook prima!). Linnus had met zn safari ogen al gezien dat er verderop een wit safari busje (vol USA'ers) verdacht lang bij het water stond, dus Linnus erheen! Echt lang hoefde we niet te zoeken: bij het busje aangekomen doemde een kolossale gestalte liggende op grond voor ons op. Waar ik zelf al enige safari ervaring heb, was ook dit weer een mooi moment, het blijft fantastisch om weer een beest van je lijstje af te kunnen kruisen, zeker wanneer het zo'n ontzettend apparaat is als deze, ook al was het slechts in een liggende positie. Na de nodige plaatjes, incl. onszelf natuurlijk, geschoten te hebben weer verder redenen op naar de savannne erachter. Onderweg bleek die ene neushoorn niet de enige te zijn: zeker 14 verschillende neushoorn individuen moeten we in totaal gezien hebben, in tal van vormen (jong oud, groot klein) en posities (liggend, rennend, lopend, granzend, ja, zelf urinerend (en dat gaat me met een snelheid waarmee je waarschijnlijk maandelijk je porselein in je toiletpot zou moeten vervnagen!). Vooral de sceneries waarin verschillende van deze gehoornde jongens de voorgrond vormde voor de roze gloed in het water en de machtige rift-vallei bergen verderop waren eigenlijk onbeschrijvelijk (toch een dappere poging dit!).

De laatste wildlife confrontatie heeft Leonard echter niet helemal meegekregen: vanwege het gehobbel was het oppassen dat onze multimedia-appratuur niet zo crashen tegen een van de randen van de wagen. Echter de euforie van de aanwezigheid van deze lange boometers werd Leonard te veel en in een ongecontroleerde beweging (in combi met een diepe kuil in het bospad) deed de camarea de jeep toucheren: verder geen harde tik, maar wel genoeg om geen beeld meer te hebben en slechts de tekst "klep is gesloten" in beeld te hebben.. Leonard in de stress, totaal de giraffen uit het oog verliezende...zou het komen door de nieuwe batterijen die we erin gestopt hadden..of het nieuwe bandje?!

Ondertussen waren de giraffe om onduidelijke redenen allemaal weggerend. Middels mijn verrekijker (tja, bioloog hè!) bleek de steen waar 1 van de giraffes z'n poot tegen gestoten had, en wat de reden leek te zijn voor hun snelle vertrek, een luipaard-landschildpad te zijn (onderdeel van de "Small Five", afgeleid van de de morfologische kenmerken van de "Big Five" (leeuw, luipaard, buffel, olifant en de neushoorn)).Deze was driftig aan de wandel en was daarbij waarschijnlijk in aanraking gekomen met de lange vegetariër, die daardoor als een dolle was gaan rennen. Dit alles was Leonard helaas ontgaan.

Dit had echter anders geweest als hij eerder bedacht had dat het klepje voor de lens met een schuifje open en dicht kon, en dat dat dat schuifje waarschijnlijk ten gevolge van de eerder vernoemde hobbel verschoven was op de gesloten stand...