Habari!

3 maanden houden niet op na 2 dagen dus bij deze deel 2 van onze reis. We hebben niet stilgezeten de afgelopen week en daarom kan het verhaal ietwat lang zijn (en Leo heeft iets meer tekst op papier mogen knallen..). Overigens hebben we wat problemen met de visuele samenvatting in de vorm van de foto’s, maar dat gaan we snel oplossen.

Vanuit Nairobi zijn we een dagje wezen kamperen in het kleine “Paradise Lost” wat officieel een grottencomplex voor ondergedoken Mau-Mau rebellen moest voorstellen aan een prachtig meer, bleek niet veel meer dan een veredelde camping te zijn. Niettemin een gezellig dagje gehad en tegelijk onze eerste geslaagde ervaring met de boda-boda’s (motortaxi’s) en overnachting in een tentje meegepikt.

Op de Keniaanse onafhankelijkheidsdag 1 juni zijn we doorgegaan naar Naomi in de hoop een mooi volksfeest met wat insiders mee te pikken. Deze kennis van Saskia (bedankt!) had ons uitgenodigd om een dagje langs te komen bij haar in Kiambu. Zij woont daar samen met haar dochtertje Maya van een paar maanden, zus Jackie en de verlegen nanny Rhoda.

Tot onze spijt bestond het nationale feestprogramma uit niet meer dan een dertig uur durende TV-presentatie van de president met een groot aantal paraderende Askari’s (gewapende heertjes voor de leken onder jullie) en een aantal lokale districtsofficieren die de officiele speech in hun gewest voorlazen. Helaas dus geen dansende mensen op straat en uitgelatenheid alom. In plaats daarvan hebben we de dames kennis laten maken met het oud-Hollandse koehandel en lekker zitten ouwehoeren. Na het afleveren van 30.000 kilo aan cadeau’s, hebben we hier heerlijk van de locale cuisine kunnen proeven. Wel zo lekker na onze eerdere Westerse schranspartijen.

Voor de Jamie Olivers onder jullie, het menutje bestond ‘s ochtends uit chappati’s met zoete aardappels, bananen en thee met liters melk en suiker. Als lunch hebben we een prachtig groenteprutje van mais, bruine bonen, aubergine, courgette en tomaat met wat lokale kruiden gegeten. ’s Avonds werden we getrakteerd op HET nationale Keniaanse gerecht, Ugali. Deze combi van maismeelpuree en groente met boerenkoolsmaak was voor de gelegenheid opgeleukt met wat vlees van de markt. Leonard had ietwat laat door dat je dit met je handen dient te eten en ook nog enige problemen met het verwerken van het taaie, harde, goed doorkookte vlees. Wij hebben vervolgens het toetje nog voor onze rekening genomen met een fruitsalade van zo ongeveer alles wat op de markt verkocht wordt.

Intussen heeft onze eigen hollende neger nog een gaatje gevonden om hier een klein rondje te hobbelen, alwaar het Mzungu! Mzungu! (witte man, red.) me al snel tegemoet klonk. De schattige, meerennende schoolkids kon ik nog net van me afschudden en werkte nog wel enigszins stimulerend voor je zelfbeeld. Echter de steeds frequentere lachsalvo’s van lokale omstanders deden me inzien dat het misschien toch niet zo heel soepel meer ging en het leek me wel zo verstandig er maar weer eens een eind aan te breien.

Onze nachtrust was niet helemaal jedat, aangezien het ontbreken van een matras betekende dat alleen een klein dekentje onze gevoelige ruggetjes van de betonnen ondergrond scheidde. Na een Afrikaans op-sta-momentje (lees half 6 ’s ochtends, je leeft van hier van zonsopkomst naar zonsondergang) en een warm afscheid van Naomi en de rest van de family zijn we doorgegaan naar Nakuru voor onze eerste safari-experience.