Hoi Allemaal,

Het vorige verhaal eindigde ik met het vooruitzicht dat ik op dinsdag zou gaan abseilen van een waterval! Nou, dat was een avontuur! Het was behoorlijk eng, maar ik vond het fantastisch. Zie de foto's!!

Op woensdag ben ik van Da Lat naar Hoi An gereisd. Dit was een busreis van 24 uur. De bus had wel prima bedden, dus uiteindelijk was het best prima. Op donderdag kwam ik aan in Hoi An. Dit is een mooi dorpje aan een rivier. Het bleek feestweek te zijn, dus het was een groot gekkenhuis. Onderdeel van de feestweek maakte uit dat iedereen zijn huis open heeft, zodat de toeristen konden bekijken hoe de mensen leven daar! De mensen waren heel aardig en vertelden veel. Een man liet me zelfs, ongevraagd natuurlijk, de foto's van de begrafenis van zijn vader zien.

Hierna ben ik doorgereisd naar Sapa via Hanoi. Sapa is een bergdorp in de buurt van de grens met China. De mensen hier lopen nog in ouderwetse klederdracht (een soort volendam?!) en de omgeving is prachtig. Net de Franse Alpen, maar dan mooier. Om in Sapa te komen neemt iedereen altijd de nachttrein. Dit is een reis van 9 uur. In de trein heb je verschillende klassen. Op de heenreis had ik de pech dat de slaaptreinen al volgeboekt waren en zat ik dus in een zitcoupe met 80 vietnamezen die om de beurt aan het bellen, muziek luisteren, snurken, praten enz. waren. En dat alles de hele nacht: van 22.00 tot 06:00. Het was een reis die ik niet snel zal vergeten. Op de terugweg had ik wel een kaartje voor de slaaptrein en dit was echt heel relaxed. De bedden waren prima en ik ontmoette een Nederlands meisje die ik van gezicht kende uit de Juridische Bibliotheek. Met haar, haar vriendje en twee Australische jongens hebben we een lang gedeelte van de reis geborreld.

Toen ik op zondag om 04:30 aankwam in Hanoi ging ik per brommertaxi naar het hostel waar ik zou gaan slapen. Onderweg echter werden we in een donkere straat tot stilstand gebracht door 4 politieagenten verdeeld over 2 brommers. Alle 4 hadden ze guns, wapenstokken enz. Ze vroegen de chauffeur om zijn licentie. Dit was in orde. Toen kwamen ze bij mij. Ze wilden weten of ik een "goddamn American" was. Toen ik zei dat ik uit Nederland kwam en mijn paspoort liet zien, mochten we gelukkig verder. Een vreemde ervaring.

Op deze zondag heb ik in Hanoi vershillende dingen bezocht. Het meest bijzondere was een oude gevangenis die de Vietnamezen gebruikten om de Amerikanen in de oorlog gevangen te houden. Wat vooral opviel was de propaganda die daar wordt tentoongesteld. Men doet net of de Amerikanen daar lekker konden sporten en kerstmaaltijden konden klaarmaken, maar in werkelijkheid was het een grote hel waar martelingen plaatsvonden en Amerikanen zijn gestorven. Terug in het hostel ontmoette ik een Amerikaanse jongen, Bardyn, en vertelde dit verhaal. Voor hem was dit nog veel interessanter omdat zijn opa, John Mc Cain, in deze gevangenis had gezeten.

Samen met Bardyn heb ik die dag een bootcruise door de Halong Bay geboekt. Van maandagochtend tot dinsdagmiddag waren we op deze bootcruise en dit was geweldig. De baai was schitterend en het was een groot feest op de boot. Van zonsondergang tot zonsopgang werd er muziek gedraaid, gedronken en van de boot in het water gesprongen (6m). Het was een grote sociale bedoeling en toen we op dinsdagavond terugkwamen in Hanoi hebben we met zn allen gegeten.

Op woensdag ben ik per vliegtuig (Vietnam Airlines) van Hanoi naar Luang Prabang (Laos) gegaan. Dit is een hele vriendelijke, mooie stad. Hier heb ik een Engelse jongen en meisje en zes andere meisjes uit Canada en Amerika ontmoet met wie ik op woensdagavond ben gaan bowlen! Het verbaasde me van te voren dat je in Laos kon bowlen. De baan bleek overigens niet helemaal of beter, helemaal niet egaal te zijn. Vandaag ben ik met dezelfde groep als gisterenavond naar een park geweest met tientallen watervallen. Dit was heerlijk verkoelend.

Zaterdag ga ik naar Vang Vieng (Laos) waar ik vanaf maandag een week lang Engelse les ga geven aan kinderen. De redenen dat ik dit ga doen zijn divers. Ik vind het wel prettig om me voor een week ergens te settlen, zodat je niet steeds je backpack hoeft in te pakken en te verslepen. Bovendien lijkt dit me een goede manier om iets te doen voor de ongelooflijk arme mensen hier. Daarnaast geeft het mij de gelegenheid om het leven van de mensen hier van dichterbij mee te maken. Ik ben heel benieuwd hoe het gaat zijn.

Groetjes Hugo