Ola Bolivia!

Met de bus komen we aan in La Paz, een grote stad die in een dal en tegen hellingen aanligt. Het dal ligt op 3600 meter, maar omdat alles tegen de hellingen is gebouwd ligt het meeste zo rond de 4000 meter. Om de hoogte nog meer te voelen hebben we een kamer op de 5e verdieping uitgekozen, in een gebouw zonder lift... De 5e verdieping betekent 10 trappen op en af. Dat merk je wel op deze hoogte, maar is goed voor onze conditie. In het hostel is ook een agency gevestigd, wat super handig is, zo kunnen we begin van de avond nog plannen maken voor de volgende dag en de komende dagen. We besluiten na wat overwegingen ("Arno doe je wel echt voorzichtig!?") om de volgende dag te gaan mountainbiken, downhill (I like ;) ), over een weg die ook wel de 'Death Road' genoemd wordt. We beginnen eerst een stuk over asfalt, waar we flinke snelheden kunnen halen en mooie bochtjes kunnen maken. Vervolgens worden we naar een gravelpad gebracht waar de 'Death Road' begint. We zijn met een grote groep, 20 personen, al snel word de groep in tweeën gesplitst. Een snelle en een langzame groep. Nu kun je misschien al wel raden wie er helemaal voorin de snelle groep fietst... uhu, Arno natuurlijk. Een klein beetje bezorgd, vooral als ik de tijd heb om naar de giga stijle afgronden te kijken fiets ik er maar achteraan. De hele weg is downhill, de stijle afgronden direct langs de weg maken het een beetje spannend, maar de hobbelweg en alle bochten maakt het bijna onmogelijk om daar aandacht aan te geven. Er zijn verschillende watervallen onderweg, en ook een paar die op de weg eindigen, wat het erg leuk maakt (behalve dan dat me gestylde haar nat wordt ;) ). Uiteindelijk zijn we (beide!) niet van de weg geraakt en hadden we dit echt niet willen missen. We merken dat we de actieve dingen eigenlijk wel het leukst vinden van onze vakantie. Iedere keer weer een stad bekijken word snel ééntonig, en dan is een fikse wandeling of mountainbike tocht een goede afwisseling.

Om onze liefde voor de bergen nog maar eens te bevestigen gaan we de volgende dag naar Chalcaltaya, daar bevindt zich de hoogste skipiste te wereld. Helaas voor ons is die piste drie jaar geleden voor het laatst open geweest. De gletsjer was hier toen ook al weg, maar door veel sneeuw in de winter kon de piste een paar dagen open. Het kan dus nog steeds, maar helaas nu niet... Waarschijnlijk door luchtvervuiling is de gletsjer versneld gesmolten. Daar kunnen we wel inkomen want bij meerdere steden die we nu bezichtigd hebben kun je van een afstandje ook veel smog zien. Met een bus gaan we omhoog, naar wat vroeger het skioord was. De weg loopt tot 5300 meter! Vanaf daar lopen we een (stijl) stuk van ongeveer een half uur naar de top. Fantastisch uitzicht hebben we daar over meerdere vulkanen en kunnen we in de verte Chili zien liggen (ongeveer 250 km), ook zien we het Titicacameer weer. Terug gaan we met een stuk minder mensen in de bus, omdat die gekozen hebben om de afdaling te gaan lopen. De heenreis was namelijk over een weg die wij nog meer een 'Death Road' vinden, plus dat je nu niet zelf de controle hebt en in een grote bus zit. Opzich begrijpelijk van die mensen, maar ik heb echt geen zin om dat hele stuk te gaan lopen, dus dan riskeren we onze levens maar even. We zijn immers al wat gewend tegenwoordig. (Laat onze mama's dit maar niet horen/lezen ,haha).

We slapen nog een nacht(je!) heerlijk om vervolgens heel vroeg al met de taxi naar het vliegveld te gaan. We hadden de keuze om met de nachtbus over een onverharde weg of het vliegtuig (de volgende ochtend) naar Uyuni te gaan. Het vliegtuig is niet eens zo heel duur, plus dat we dan een goede nacht maken voordat we gelijk bij aankomst aan onze 3-daagse tour door zuid-west Bolivia beginnen. Wij zien alleen maar voordelen. Uyuni blijkt een stadje waar weinig te doen valt en daarom zijn we nogmaals een keer blij dat we de tour al in La Paz geboekt hebben. Zo besparen we weer wat tijd.

De drie dagen met een jeep zijn echt fantastisch, eerst rijden we over een immens grote zoutvlakte omringt door bergen, waar je echt geen voorstelling van kunt maken als je er niet geweest bent. Hier maken we een aantal grappige foto's, je kan hier makkelijk spelen met diepte... We stoppen nog bij een 'eiland' met giga grote cactussen, heel bijzonder zo ineens in dat witte landschap. Slapen doen we in een zouthotel, bijna alles is hier gemaakt van zoutblokken, zelfs ons bed en nachtkastje. De volgende dag rijden we hele stukken door afwisseld landschap; verschilldende bergen, gekleurde meren met flamingo's, aparte rotsformatie's, geisers en modderbubbels, weer wat toefjes sneeuw en grote delen woestijn, de weg loopt langzaam op naar 5000 meter hoogte. Met Michel, een gezellige Nederlander die ook in de IT werkt, en wat gezellige muziek (zelfs een paar Nederlandse nummers!!) gaat de tijd erg snel. Die avond doen we nog een spelletje koehandel en stappen we in een hotspring naast ons verblijf (wat overgens heeel erg basic is). Dat we alle tijd hebben in de hotsping is fantastisch (andere jeeptours gaan ergens anders overnachten en hebben hier, de volgende dag, maar een uur de tijd) we blijven tot bijna middennacht weken. De buitenlucht is rond het vriespunt, de hotsprings zijn bijna 40 graden, heerlijk (vind Arno)! We hebben prachtig zicht op de sterrenhemel, en zien zelfs meerdere vallende sterren. Hoe vet is dit?!! De volgende ochtend gaan we nog langs 1 groene (i.v.m. koper) lagoon om vervolgens afgezet te worden bij de Chileense grens.

In Chili zijn er goede wegen en hebben ze zelfs verkeersborden en regels waar ze zich aan houden.

We waren voorbereid op een strenge grenscontrole. Zo mag je bijvoorbeeld geen fruit en cocabladeren importeren. Ze willen de fruitvliegjes/beestjes niet en cocabladeren zijn illigaal in Chili. Op cocabladeren kun je kauwen, dit helpt tegen de hoogte en is goed voor je maag (hebben wij niks van gemerkt overigens). Maar je kunt er wel lekkere thee van zetten, kruidige thee, lekker met wat mint.

We zijn nu in San Pedro de Atacama, een klein touristisch dorpje midden in de Atacama woestijn. Volgende keer meer over onze avonturen hier!

Xx Heidi en Arno!