14 dagen, 6 landen bezocht, een retourtje NL. Er kan veel gebeuren in twee weken.

Om het overzichtelijk te houden, onze belevenissen van de afgelopen twee weken in chronologische volgorde met als startpunt Balikpapan, Indonesië. In ons vorige verhaal stonden we op het punt de jungle in te gaan om wilde orang oetans te spotten, wat moeilijker bleek dan gedacht. Bij het registratiepunt sprak niemand Engels, maar er was wel een buitenlandse onderzoekster die kon helpen vertalen. Drie keer raden waar ze vandaan kwam…… Wiwit had eerder in dit bos onderzoek gedaan naar honingberen en nu bereidde ze een ander onderzoek voor waarbij ze werkte met nachtcamera's. Ze had op het vasteland Maleisië al materiaal verzameld wat we mochten bekijken. Zo had ze o.a. twee tijgers, panters en olifanten vastgelegd. De dag van aankomst was het eigenlijk te warm om de jungle in te trekken, maar aan het eind van de middag deden we toch snel een ronde. Behalve een flinke bui en wat wilde apen niets gezien. De volgende dag hopelijk meer geluk, hier een verslag uit Marloes haar dagboek:

'Gister hebben we in Sungai Wain een wilde orang-oetan gezien!! Dat was echt zo supergaaf, spannend & mooi! Eigenlijk was het geheel een beetje een domper voor ons. Weinig dieren gespot, niet eens een varken. Hooguit wat eekhoorns, 1 pig-tailed macaque gezien en meer apen gehoord, twee hornbills gezien. Niet veel dus maar zoals Daan zegt, als je zeker weten dieren wilt zien moet je maar een kaartje voor de dierentuin kopen. Maar aan het eind van de jungletrekking, toen we bij Pos 2 een enorm gebrul hoorden…. Wist ik oh, maar dit klinkt goed. De gids zei: 'orang-oetan' en we gingen erop af. We werden wel gewaarschuwd door Wiwit, de NL biologe die mee was, dat het een groot mannetje betrof en dat als het te bedreigend werd, we weg moesten. Toen op zoek naar de aap, hij maakte geen geluid meer. Toen de gids naar een boom wees dacht ik: 'hebben we hem nu echt gevonden'? En ja hoor, daar zat ie in de boom, wat een gigantisch beest! Ondanks dat je hem niet helemaal goed zag, in het bos staan bomen met heel veel bladeren…. kon je wel zien dat het een groot dier was. We probeerden niet te dichtbij komen, maar wilden wel een zo goed mogelijk foto. Dus we bewogen allemaal wat heen en weer. Totdat ie ineens bewoog en wel naar beneden! En niet zomaar, nee, hij nam een hele boom mee! Met enorm veel geweld kwam ie naar beneden. Ik (en wij) werd er bang van en rende snelde wat achteruit, geen idee wat zo'n aap gaat doen…. Hij is zo sterk. Die hele boom in 1x om! Dat we bang werden was ook precies de aap z'n bedoeling, terwijl hij verder naar rechts bewoog maakte hij boze geluiden met z'n wangen. Voor mij klonk dit echter alsof hij aangerend kwam. Beetje zoals een paard in galop klinkt. Dus weer rende ik achteruit, bang dat orang-oetan naar ons toegerend kwam. Gelukkig was dit niet zo & werd het weer rustig. Weg wassie. Hart in m'n keel, adrenaline gierde door m'n lichaam: wat een ontmoeting met een orang-oetan. Hiervoor waren we naar Kalimantan gekomen! Dus hoewel we verdacht weinig zagen verder, was dit toch echt te gaaf en absoluut alle moeite waard. En zo spot je 's ochtends een wilde, agressieve orang-oetan en zo zit je 's avonds bij de McDonalds een BigMc te eten terwijl alle mannen van Balikpapan samen met Daniel de FA cup wedstrijd Man Utd-Man City zitten te kijken.'

En toen moesten we in Kuching komen. Snel een opsomming van hoe wij dat deden en tegelijkertijd een inzicht dat reizen soms ook saai en vermoeiend kan zijn. Een vlucht van anderhalve uur van Balikpapan naar Tarakan, een overnachting in Tarakan en de volgende dag een boottocht van 4u naar Tawau, Maleisië. In Tawau wachten op een nachtbus naar Kota Kinabalu, waar we 's ochtends om 7u een vlucht van een uur naar Kuching hadden en s'ochtends om 11u afgemat in een heel leuk hostel aankwamen. Maar kom op, het was prachtig weer en na wat informatie bij medereizigers ingewonnen te hebben de volgende ochtend naar het rehabilitatiecentrum voor orang-oetans te Semenggoh. Hier waren de apen wat rustiger en waren het rustige vrouwtjes met lieve kinderen in de bomen waar we op ons gemak een foto van konden maken. Ondanks dat je mooie plaatjes kan schieten, gaf het ons toch een dubbel gevoel. Sta je daar met dertig andere Nederlanders en nog tien andere mensen naar een boom te kijken terwijl de orang-oetans eten komen ophalen die de rangers ze geven. Helaas zagen we vlak voor vertrek ook een moeder met een dood kindje naar beneden komen. Dat was ook voor de rangers een bijzonder moment omdat dit nauwelijks voorkomt. We werden dan ook vriendelijk verzocht te vertrekken zodat men kon onderzoeken wat de doodsoorzaak was. Na een goed feest later die avond vertrokken we de volgende dag met Anthony en Peter, twee onverstaanbare Ieren, naar het Bako National Park om neusapen en ander wild te spotten. De eerste dag was het wegens nadorst en de alles verzengende zon behoorlijk zwaar hiken. Dan de tweede dag maar het echte werk doen. En echt werk werd het. Prachtige stranden, moerasgebieden, bergen op en af, deze wandeling had alles. Natuurlijk kregen we de laatste kilometer een ware junglebui op ons dak. Zo verregend zijn wij nog nooit geweest, en ondanks dat het een prachtige wandeling van 8u was weer niets gezien. Dan de derde en laatste dag. Terwijl Marloes in de gaten hield of onze in de zon drogende kleren niet werden gestolen door makaken of nieuwsgierige wilde (harige) varkens, ging Daniel er weer op uit. Maar terwijl hij weg was kwamen de neusapen en zilverstaartapen allemaal naar Marloes. Bij terugkomst had Daniel wel een groot alfamannetje neusaap gezien maar het echte werk zat bij Marloes. Na wat prachtige plaatjes geschoten te hebben gingen we weer terug naar Kuching waar verdrietig nieuws binnenkwam. Marloes haar oma was overleden…. En voordat we het wisten zaten we beiden in het vliegtuig naar Nederland, de reisverzekering vergoedde een retourtje Singapore-Amsterdam.

Het was fijn om weer even thuis te zijn, vooral om bij familie te zijn op de momenten waar je die nodig hebt. De begrafenis was een mooi afscheid; oma is 90 jaar geworden en het is goed zo. Ze is rustig ingeslapen. We waren in totaal 4 dagen in Nederland en hebben bewust alleen familie opgezocht; ons kleine neefje en nichtje waren 2 verlegen drummels toen ze ons voor het eerst weer zagen…ze hadden ons dan ook al zo lang niet gezien! Ook is er eindelijk kennis gemaakt met de vriendin van Daniels broer…die al 10 maanden samen zijn. Marloes heeft nog even geluncht met vriendinnen en toen was het weer tijd om terug te vliegen. Om 9 uur op zaterdagavond zaten we weer in de lucht, terug naar Singapore, terug naar de warmte en het Chinese nieuw jaar.

Gong Xi Fa Cai klonk het om 12u 's avonds op de dag van aankomst in Singapore. Een prachtig versierd Chinatown, natuurlijk mooi vuurwerk en helaas ook regen luidde het jaar van de draak in. Wij hadden nog drie dagen te gaan in deze metropool. Dag 1 bestond uit uitslapen, Little India en nogmaals Chinatown verkennen. Naast Singapore heeft vrijwel elke stad van betekenis in Maleisië wel een Chinatown en een Little India dus met het eten zit het wel goed. Dag 2 hadden we onszelf een dagje pretpark beloofd. Op Sentosa eiland, wat is omgebouwd tot een groot pretpark ligt ook een Universal Studios. In Orlanda, Florida, waren we al naar een Universal Studios geweest en deze in Singapore had overlappende attracties. Er waren maar twee echte achtbanen die elkaar kruisten. In tegenstelling tot Westerlingen durven Aziaten niet in achtbanen dus praktisch geen wachtrijen!!! We zijn minstens 15 keer in de achtbaan geweest en natuurlijk ook in elke andere attractie in het park (zelfs de geweldige Madagascar-draaimolen!). De avond werd afgesloten met een prachtige vuurwerkshow. De laatste dag hebben we wat oud koloniale gebouwen bekeken die in dezelfde buurt stonden als alle grote wolkenkrabbers. In Singapore is geld, heel veel geld. En dus ook knotsgekke gebouwen zoals je op onze foto's kunt zien. Gisteren vertrokken wij weer naar Maleisië, de zesde landsbestemming in veertien dagen tijd. We zitten nu in Melaka, back in the days een belangrijke handelspost waar natuurlijk de Nederlanders ook weer een flinke vinger in de pap hadden. Belangrijkste bezienswaardigheid? Het Stadthuys. Na Melaka gaan wij noordwaarts richting de grens van Thailand. Hebben jullie nog tips voor de westkust van Maleisië? Laat het ons weten.

Tot zover een update van de laatste twee weken, we doen ons best om de komende tijd meer verhalen te plaatsen binnen een korter tijdsbestek.

Tot ziens en bedankt voor alle lieve woorden de afgelopen week.

Daniel en Marloes