(foto's bij de verhalen kun je vergroten door ze linksboven aan te klikken)

Lange afstandsbussen zijn in China een goed alternatief voor de trein indien de afstand niet te groot is, maximum zo'n 500 km. Het zijn luxe cars met airco en goede zetels. Er is steeds een tussenhalte voorzien om even de benen te strekken of om aan een of andere behoefte te voldoen. Sommige behoeften doen de chinezen gewoon in de bus. Het is ons opgevallen dat chinezen zitten te eten op om het even welk uur of waar dan ook, in restaurants, langs de straat, in een park, op de bus, overal zie je ze eten. Daarom staan in de middengang van de bus plastiek emmers om het afval in te vergaren, want als er geen emmer is werpen ze het gewoon op de grond, al dikwijls heb ik tafels bezien in een restaurant na een maaltijd en het is even vuil erop als eronder. De emmer kan ook wel dienen om er even in te spuwen...

Een klein (chinees) probleempje in de bus : je voorganger mag zijn zetel niet kantelen of wij (grote mensen) geraken geklemd met onze knieën.

Het ligt waarschijnlijk aan mijn fotografisch oog dat ik zoveel observeer, mensen bekijk in hun doen en laten, zo ook zit ik dikwijls naar de chauffeur te kijken, even roken, nu en dan telefoneren of een praatje met de persoon achter hem, het kan allemaal. Hier zal een chauffeur echter nooit een druppel bier drinken, ook al is het alcoholpercentage maar de helft van bij ons. Wat me ook opvalt is dat meestal de traagste voertuigen links rijden en er wordt met het nodige getoeter rechts ingehaald, niettegenstaande ik borden zie aan het begin van een snelweg dat de vrachtwagens en bussen rechts moeten rijden. Volgens mij zijn alle chinezen bijziend want borden lappen ze gewoon aan hun laars. Waar het strikt noodzakelijk is staan er dan ook steeds agenten of een soort verkeerswachters. En die nemen dan ook de wet voor de letter. Zo waren we gisteren met de fiets. Door het park mag je niet met de fiets rijden, dus wij zoals het hoort wandelen met de fiets aan de hand en plots wordt er aan mijn bagagedrager getrokken en verwezen naar het verbodsteken voor fietsers, dus ook niet aan de hand... begrijpe wie het begrijpen kan.

Ook interessant voor ons met die bussen is, dat we aan de hostel worden afgehaald met een klein busje en naar een verzamelplaats worden gebracht. Wanneer de bus in de stad aankomt, verdelen kleine busjes terug de reizigers naar de verschillende bestemmingen.

Ik heb nog niets verteld over de 'Gele Bergen' in Huang Shan. De chinezen zien de bergen als een soort bedevaartsoord en vooral de zonsopgang wordt er aanbeden, maar daarvoor moet je er twee dagen verblijven, spijtig dat we dat niet voorzien hebben. Het is een plaats gekend als inspiratiebron voor poëten, schilders en kunstenaars. Het gebied is erkend als werelderfgoed. We vertrekken om 6u30 uit de hostel voor anderhalf uur bus naar de voet van de bergen, vandaar moet men op een andere bus die een bergpas neemt (brrrr) tot aan de kabelbaan die je op 1800 meter hoogte brengt. Het eerste wat er gebeurt als je boven komt, is dat je mond open valt van verbazing, prachtig roos gekleurde rotsformaties, begroeid met grillig gevormde pijnbomen die zonder aarde rechtstreeks op de rotsen groeien, de wortels dringen steeds dieper tussen in de rotsen, door het afscheiden van chemische stoffen en vermengd met regenwater de steen doen oplossen, waardoor ze mineralen en vocht opslaan. De wind drijft steeds wolken tussen de rotsformaties zodat voortdurend andere pieken opduiken en weer verdwijnen, vermengd met het nodige zonlicht kleurt het steeds nieuwe landschappen, een onuitputtelijke bron voor een natuurfotograaf. We beginnen dan ook de tocht te voet naar beneden met 400 foto's op de teller, maar we hebben de afdaling wat onderschat, 7 km trap op, trap af waar je drie uur voor nodig hebt en we moeten er tempo in houden want om 17u30 vertrekt de laatste bus naar de stad. Met de regelmaat van een klok komen we dragers tegen die lasten van 80 kg met een draagstok op hun schouders naar boven sjouwen, om boven de jeugdherberg en het hotel te bevoorraden, kratten bier, frisdrank, voedsel, alles moet dagelijks naar boven, en het afval wordt terug naar beneden gedragen, soms doen ze lastig als we een foto willen maken. Nog een twintig minuten te gaan zegt een vriendelijk meisje dat het blijkbaar kon weten want het was correct. Tot overmaat van ramp begint het plots te donderen gevolgd door een zondvloed van regen. Gelukkig had ik een regenscherm bij, maar niettemin was ik nat van boven tot onder, soms liep het als watervalletjes langs de trappen en onze schoenen hadden twee dagen nodig om weer droog te worden. Ook onze benen en kuiten waren enkele dagen zo stijf als mijn wandelstok. We zijn weer eens tot het uiterste gegaan.

Een klein chinees probleem dat een groot had kunnen worden, was dat we geen inlichtingen hadden gekregen waar we de bus terug naar de stad moesten nemen, nergens een loket te bespeuren, dan maar met de smartfoon even vragen 'waar de bus naar Huang Shan staat', waarbij ik direct twee fouten maak, bus moest er als autobus staan en Huang Shan is ook de naam van de berg, net als de stad. Dus moet ik schrijven 'de autobus naar Huang Shan stad'

Terwijl de taxichauffeurs ons om de oren zagen, vinden we op het laatste ogenblik een busje dat nog naar de stad rijdt, het is 17 uur, ook al een half uur vroeger dan ze ons hadden verteld. Ik zeg altijd, China is steeds goed gekruid, maar je neemt het best met een grove korrel zout.

Na weer 4 uur bus zijn we in Hangzhou. De stad ligt aan een groot meer, het 'West Lake' genoemd. We zitten in een hostel op enkele stappen van het meer. De volgende twee dagen huren we een fiets. Eerst maken we een toer rond het meer, wat toch de hele namiddag in beslag neemt. Het is mistig en tropisch warm, zo rond de 32 graden. Fotograferen is een van onze drukste bezigheden. Het is zaterdag en er is veel volk op de been, het krioelt van bootjes met mensen die veel te veel betalen, bijna 40 euro voor een uurtje. Wij genieten van het pedaleren langs idyllische paadjes en brugjes, tussen het lover van eiken en treurwilgen. Het is een prachtige natuur met hier en daar een accentje van een chinees paviljoentje. Een ideale omgeving om weer tot rust te komen na een redelijk inspannende reis.

's Avonds nemen we terug de fiets om een restaurantje te zoeken. De fiets heeft geen licht, maar in China is dat geen probleem, de meeste fietsen en brommers rijden hier steeds zonder licht, het is dan ook opletten geblazen en beseffen dat je moeilijk gezien wordt. We zien dat de Bell Tower en de Pagode prachtig verlicht zijn, maar we hebben geen camera bij, dus dit staat meteen vast voor de volgende avond.

De derde en laatste volle dag fietsen we naar een kade waar we een overzetbootje nemen naar een eiland dat meer vijvers heeft dan land, we lopen de paadjes af, fotograferen en eten een typisch chinees potje noedels op de middag, zo'n pot kennen we al van op de Mongolië Express, het is een kartonnen ronde doos van een 15 cm doorsnede waar fijne droge noedels in zitten, een vorkje en een drietal toevoegzakjes. Je scheurt het deksel open en voegt er een 100 cc kokend water bij en de inhoud van de zakjes en je hebt een volledig maal. Zoiets zouden ze bij ons ook moeten hebben, het heeft ons al vaak een tussendoormaaltijd bezorgd voor nog geen 1,5 euro.

In de namiddag bezoek ik een museum met cartoonkunst, fotografie, grafiek, schilderkunst en kalligrafie, een prachtig ruim gebouw, zo te zien is er geld voor kunst in China. In alle steden staan er in de winkelstraten bronzen beelden met Chinese karakterfiguren op ware grootte. Ik heb enkele mooie musea bezocht in China, ik had er veel meer moeten bezoeken, maar helaas ontbreekt meestal de tijd.

Emmanuel