We vertrekken weer uit de havenstad Shanghai richting binnenland, deze keer beslissen we de bus te nemen. We kiezen nu voor het eerst de metro om naar het station te gaan, als we terug komen zullen we eens een dagticket nemen en wat verder rondtrekken door Shanghai met de metro. Wat denkt een mens als je een bus moet nemen aan het station? Ergens op een pleintje voor het station staan enkele bussen… Nee, ondergronds volgen we de wegwijzers naar het busstation, na 10 minuten stappen komen we in een hall alsof het een luchthaven is, we moeten naar gate 28 en ja, daar zit je te wachten in zetels zoals er in de vertrekhall van een luchthaven staan, en uw bus komt op een vertrekbord en ten gepaste tijd wordt uw bus afgeroepen… in 't chinees, gelukkig zie je ook op het elektronisch bord het nummer van uw bus. Klokvast kunnen we opstijgen, ik bedoel vertrekken in een luxe autocar en zes uur later zijn we 400 km verder in de bergen.

Ik heb nog een leuke anekdote over de Chinese cultuur, de peutertjes lopen hier allemaal met een broekje aan waarbij de twee pijpjes niet aan elkaar vast gemaakt zijn, dus ze lopen gewoon met hun poepje bloot, wanneer ze een behoefte hebben zetten ze zich op hun hurkje en laten het maar lopen, de ouders hebben dan (soms) een zakje mee zoals ze bij ons hebben voor de hondjes. Een plasje droogt wel vanzelf op… Het is natuurlijk een probleem wanneer ze in een supermarkt of in een station of zo zijn. Maar ook hiervoor hebben ze een oplossing, ze houden de kleine gewoon boven een vuilnisbak en de behoefte gebeurt daarin… van efficiëntie gesproken… Ik heb om esthetische reden geen foto's genomen…

We gaan in Huang Shan voor het eerst op stap, het is niet zo'n enorm grote stad maar al vlug zitten de kilometers in de kuiten, een vriendelijk vrouwtje met een richa-fiets vraagt of we mee willen, de belevenis met die aftroggelaars in het geheugen belet Ludo het nog te wagen, ik vraag hoeveel en ze zegt 5, ik zeg tegen Ludo geef haar 5 rmb en dan kan ze niet komen klagen achteraf en zoals afgesproken ze vertrekt, samen 160 kg achter op haar fietsje, ik had er bijna kompassie mee en ja even later zit ze ook al te telefoneren, ze geef de telefoon aan Ludo en een stem in het Engels vraagt waar we geen willen. Ludo zegt, we gaan iets eten en al knikkebollend duwt ze de kar weer in gang, na een conversatie aan het restaurant, waar ze volgens mij een persentje vraagt, zet ze het al wuivend weer aan.

Vandaag willen we naar een oud stadsgedeelte en warempel het is alsof ze ons staat op te wachten, ga je mee? Ok, we tonen de straat en ze vraagt restaurant? Nee nee, gewoon naar daar… dan is het 20 rmb, een tweede vrouwtje is er bij komen staan en ik zeg elk in één kar want het is nogal een hele afstand en ik wil niet verantwoordelijk zijn voor een hartinfarct van dat madammeke. Gelukkig is het richting rivier en dus heel de tijd bergaf, toch zijn de vrouwtjes reeds goed aan het zweten wanneer we aankomen. Het is dan ook drukkend warm vandaag.

We zouden absoluut niets meer kopen, maar eens in die prachtige oude winkelstraat, waar heel mooie dingen te zien zijn, beginnen we weer goesting te krijgen. Ik koop een prachtig houten kistje voor chinese kalligrafie en laat een jade stempel maken met mijn naam in het chinees. Ludo koopt een chinees kleedje voor Annie. Nog een bakkerij binnen voor ons ontbijt en het avondeten wordt ook eens stokbrood, jaja ook in China (de bakker zal wel school gelopen hebben in Parijs) en nu nog wat toespijs zoeken, 'voedingswinkel' in de foon typen en een mevrouw vragen waar, en warempel om de hoek is er een. Een fles 'Greatwall' wijn is rap gevonden maar een pakje hesp is een 'Chinees probleem'. De foon brengt weer de oplossing, een winkeldame loodst ons naar de 'hesp', maar nee hoor, geen sneetjes hesp maar fijne worstjes hesp met maïs in verwerkt.

Zo, morgen weer vroeg dag om een daguitstap te doen, nog vlug het verhaal afmaken, het is half twaalf en Ludo slaapt reeds... wekker om half vijf want morgen 7u50 nemen we een bus.

Emmanuel