Wanneer je op een lange reis als deze, dan heb je voor jezelf een paar hoofdpunten ingebouwd. Zoals nieuwe ervaringen opdoen, nieuwe mensen leren ontmoeten, andere culturen beleven, meer van de wereld zien en geen stress hebben. Allemaal check alleen heb ik bij het laatste punt verzaakt.
Namelijk bij het halen van mijn vlucht van Chile naar Nieuw Zeeland. De schuld?! Die lag bij mijzelf. Was zo wijs geweest om veel te laat een transferbusje naar het vliegveld te nemen. Daar kwam nog bij dat het busje 20 minuten te laat kwam én nog eens andere mensen moest oppikken. Waarvan 1 er heel lang over deed om naar beneden te komen. Eenmaal aangekomen op het vliegveld rennen naar de incheckbalie. Of deze net dicht was of net wilde gaan sluiten weet ik niet, maar het meisje wat er nog zat was, gelukkig, héél behulpzaam. Dus de bagage kon nog mee met de vlucht en ik kon nog naar de gate om te boarden. Echt op de valreep dus. Nu komt de grap, eenmaal aangekomen bij de gate riepen ze net om dat de vlucht in ieder geval met 1 uur vertraagt was. Uiteindelijk 5 uur vertraging gehad door motor problemen. Voor niets zo in de stress gezeten! Les geleerd, voortaan op tijd naar het vliegveld.

Nu Nieuw Zeeland, heb bijna geen idee hoe ik het allemaal moet neerpennen. In totaal 6 weken rondgereden over het noorder- en zuidereiland met vaders en de campervan. Zoveel gezien en beleefd.

North Island:
Om het maar gemakkelijk te houden, beginnen met het begin.
Na aankomst in Auckland heb ik daar in totaal 3 dagen rondgehangen. Vaders kwam wat later aan. Hem opgepikt van het vliegveld. Het was goed om hem weer te zien na 4 maanden, wel apart dat dat weerzien in Nieuw Zeeland is en niet In Nederland.
Campervan opgehaald en naar het noorden. Eindelijk Auckland achter mij latend. Was puur wennen om links te rijden en aan de andere kant in de auto te moeten sturen.
Eerste plaats om te overnachten was top, aan het strand in een baai. Super uitzicht! Helaas verliep onze tweede dag met de campervan niet zo top. Vaders was s'ochtends achter het stuur gekropen en had de reis weer naar het noorden hervat. Heel ver zijn we uiteindelijk niet gekomen. Ergens op een provinciale weg zijn we bij een versmalling door een brug (ze noemen dat een one lane bridge), tegen de zijkant van die brug gereden. Lichtelijk gelanceerd en aan de andere kant van brug tot stilstand gekomen. Wonder boven wonder niet omgekieperd en geen schade aan het blikwerk. Wat we wel hadden was 2 kapotte wielen aan de linkerkant van de wagen. Dus niet alleen lekke banden maar ook de daadwerkelijke wielen waren zo beschadigd dat die vervangen moesten worden. Bekomen van de schrik geprobeerd het verhuur bedrijf te bellen, met de mobiel dus. Omdat het in de "middle of nowhere" was, geen bereik. Ben ik maar gaan lopen om bij het eerstvolgende huis aan te kloppen en of ik daar dan de telefoon mocht gebruiken. Terecht gekomen bij aunt Lizzy. Een Maori vrouw van 82 jaar. Super lief mens! Kon haar (vaste) telefoon gebruiken en wachten op de belletjes terug van het verhuur bedrijf. In de tussentijd kreeg ik koffie en koekjes. Werd de hele familie geschiedenis erbij gehaald met alle fotoalbums die erbij hoorden. Na een uur bij aunt Lizzy te hebben gezeten, belde het verhuur bedrijf voor de laatste keer weer terug. Er waren geen bedrijven bij ons in de buurt die nieuwe wielen en banden konden leveren, dus moest ze iemand uit Auckland sturen met de nieuwe complete wielen. Betekende dus dat we 4 a 5 uur moesten wachten. Het was niet anders. Om 10 uur s' avonds arriveerde een auto met onze twee nieuwe wielen. Na wat pijn en moeite zaten ze er eindelijk onder en konden we onze weg weer vervolgen. In het pikkedonker een camping proberen te zoeken. Geen resultaat, de wagen maar geparkeerd op een parkeerplaatsje en daar maar slapen. Dat was dus onze 2e dag met de campervan. Pffffffffffffffffff
We zijn helemaal doorgereden naar het noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland, Cape Reinga, om vervolgens weer terug te gaan tot onder Auckland. Verschillende plaatsen aangedaan voordat we bij uitkwamen bij Waitomo. Hier heb je in het gebied onder de grond allemaal grotten waar je glowworms kan bewonderen. Dit hebben we dus met de firma Rap, Raft & Rock gedaan. Die hebben hun eigen prive grottenstelsel. Dus geen grote toeristen groepen en geen kunstmatige verlichting. Alleen ons groepje van 5 personen. Dat was inclusief onze Hawaiiaanse gids Rudy. Een zeer grappige gozer. Eerst was het 27 meter abseilen, dan met een koplamp op door de grotten klauteren om de Glowworms te kunnen zien. Wanneer je over die Glowworm hoort en leest denk .....ja ja het zal allemaal wel. Maar geloof mij het is echt de moeite waard. Super cool om de duizenden lichtjes in het donker te zien. Vooral als iedereen zijn koplamp had uitgedaan. Verder nog getubed op een binnenband en weer via rockclimbing naar boven geploeterd. Rudy was ook zeer verbaasd dat dit idee van old dad af kwam. Kon hij wel waarderen.
Naar deze enerverende dag een dag rust gehouden om weer op te laden voor het Tongariro National Park. Hier een tocht gemaakt van 5/6 uur. In dit park bevind zich ook Mt Ngauruhoe. Deze berg heeft in Lord of the Rings gefigureerd als Mt Doom. Niet dat we er heel veel van hebben gezien want volgens mij zijn de bergen hier altijd gehuld in dikke laag met wolken.
Taupo aangedaan om hier voor de 2e keer in mijn leven uit een vliegtuig te springen. Met een roze vliegtuigje naar 15000 ft (+/- 5 km hoogte) geklommen om me daar weer uit het vliegtuig te laten gooien door Laci. Mijn Hongaarse tandembuddy, die zijn 5999e sprong maakte. Toen het luik openging en de mensen voor mij 1 voor 1 eruit kukelde was het toch weer ff slikken, maar het was weer zóóó'gaaf! 60 seconden vrijeval, met een backflip het vliegtuig uit, spins in de vrijeval en de parachute mogen besturen. Het was zeker weer dubbel en dwars waard! In het vliegtuig zat ook een Braziliaans stel waarvan de jongen de sprong gebruikte om zijn vriendin ten huwelijk te vragen. Lag er bij de landingplaats zo'n spandoek op de grond met "will you merry me" Gelukkig voor hem zij ze na de veilige landing ook nog "JA"! Een sprong in het diepe zullen we maar zeggen.
Skydive avontuur weer gehad dus weer verder met de wagen naar het zuiden. Eindbestemming op het noordereiland, Wellington. Vanuit hier de ferry naar het zuidereiland genomen. Voor Wellington zijn we nog in een plaatsje gestopt wat Bulls heet. Niet bijzonders zou je zeggen, klopt. Was het niet dat we daar een winkel zagen die Nederlandse etenswaren en souvenirs verkoopt. Nieuwsgierig geworden zijn we naar binnen gegaan. Eenmaal binnen schalt er Herman van Veen door de speakers en in de schappen lagen allemaal spullen van AH en euroshopper. Eigenaar (Joop Doodeman) bleek ook nog uit Nibbixwoud te komen en plaatsje naast Wognum. Hoe verzin je het! Bij deze beste man een pak AH hagelslag en een pak pannenkoeken mix van Koopmans gekocht.
In Wellington zijn we wat langer blijven hangen aangezien een goeie vriendin van mij nu daar woont. De vaste lezers kennen haar uit een eerder reisverslag, Julie. Zij was het meisje wat in Cambodja in het ziekenhuis belandde. Het was goed te zien dat ze weer helemaal gezond is. Laatste keer dat ik haar zag was toen ik haar achterliet in het ziekenhuis in Bangkok.

Route North Island: (2 weken)
Auckland-Orewa-Cape Reinga-Orewa-Hahei-Rotorua-Waitomo-Waitahanui-Mangaweka-Waikanae Beach-Wellington

South Island:
Met de boot dus over van Wellington naar Picton. Een tocht van +/- 3,5 uur. Op het zuidereiland als eerst naar het Abel Tasman National Park gereden. Dit ligt aan de kust waardoor je schitterende wandeltochten kan maken die door de bos heen gaat langs idyllische goud gele strandjes met uitzicht op voor je gevoel de Caribische zee. Hier met een watertaxi ons af laten zeten ergens op een strand en vanuit daar weer teruggelopen om ergens na 5 uur weer te worden opgepikt.
Het Abel Tasman National Park ligt in het noordwesten van het zuidereiland. Vanuit hier zijn we dan ook aan de westkust gebleven. Afgezakt tot aan de Franz Josef en Fox glacier. Nu klinkt dit misschien stom of verwend maar bij het aanzien van de Franz Josef Glacierwilde ik eigenlijk meteen omdraaien en terug lopen. Deze gletsjers vallen in het niet bij de gletsjers die ik in Argentinië en Chile heb gezien.
Vanaf deze regio kregen we ook steeds meer met "slechter" weer te maken. De westkust staat ook wel bekend als wetcoast. Nu viel de regen wel mee maar de temperatuur! Die kelderde nogal naar beneden en dan vooral s' nachts! De campervan leek soms wel op een vrieskist. Brrrrrrrrrr. Vooral in Queenstown, daar was het koud. Hebben er beide niet van kunnen pitten.
In Queenstown ook iets gedaan wat ik mij had voorgenomen om ook hier te doen. Van mijzelf moest ik ook. Maakte daarom wel de spanning onnodig hoog. Heb namelijk een sprong in het diepe gedaan, bungy jumpen! En wel de hoogste die ik kon vinden. 134 meter!! Vlak voor de sprong, staand op een smal plateautje met de diepte onder mij, dacht ik wel "en waarom doe ik dit ook alweer???" Ben gesprongen en wat een wazig gevoel is dat! Jezelf vrijwillig in een afgrond laten vallen. Vond het gaaf, blij dat ik het gedaan heb maar of ik het nog eens zal doen.....weet het niet. Dus, check! Weer iets van mij to do list af.
Door naar de fjorden, al noemen ze het hier Sounds. Vanuit Te Anau met een watervliegtuigje een 45 minuten lange vlucht gemaakt boven de Doubtful Sound. Een dag later met de boot door de Milford Sound. Vooral met het watervliegtuigje was een hele belevenis. Zeker het opstijgen en landen op het water.
Even een klein sprongetje. Op het zuidelijkste gedeelte van het zuidereiland heb je een gebied wat de Catlins heet. Hier heb ik één van mijn mooiste en bijzonderste dag tijdens mijn gehele reis meegemaakt. Had in de Lonely Planet gelezen dat er een baai was waar je surfles kon nemen. De Porpoise Bay. Er is hier niet veel. Een paar huizen, een camping en een caravan wat de surfschool is van surf guru Nick. Wilde wel weer eens op een plank staan en uitleg krijgen in een taal die ik wel goed begrijp. Samen met 2 Zwitserse jongens 2 uur les gehad. De les was top, begrijp nu een beetje wat ik eigenlijk allemaal doe. Kan zelfs wat bochtjes maken en niet alleen maar rechtuit. Wat ik al zei, top maar wat het echt bijzonder maakte was de aanwezigheid van 10 Hector dolfijnen. Deze gingen dus met ons meesurfen. In dezelfde golf als waar wij opzaten. Ze zwommen naaste ons, achter ons, voor ons en gingen onder ons door. gaven een show met jumps uit de golven vandaan. Een ervaring om nooit meer te vergeten!
Helaas waren de surfcondities de volgende dag niet meer goed. Verder met de wagen maar weer omhoog naar Dunedin en vanuit daar het binnenland weer in naar de hoogste top van Nieuw Zeeland, Mt Cook. Niet beklommen maar wel een wandeltocht naar de voet van de berg gemaakt. Planning wat aangepast en weer bijna helemaal naar het noorden. Kaikoura, het Mekka van het walviswatchen. Alleen zaten ze er niet da wij daar waren. Dan maar wat anders. Zoals een dagje golfen. Nog nooit gedaan maar zekers wel een leuk spel. Vooral als de bal lekker raakt en die dan lekker ver weg schiet in de juiste richting.
Nu aangekomen in Akaroa. Ligt op een schiereiland vlakbij Christchurch. Paar dagen ontspannen, misschien wat sea kayaken. In ieder geval as. maandag staat de vlucht naar Australië klaar voor ons. Daar zal ik nog 8 dagen samenreizen met pa voordat hij weer de reis aanvaard naar Nederland. Dan is het na bijna 2 maanden weer op eigen beentjes staan.

Route South Island: (4 weken)
Picton-Momorango Bay-Marahau-West Port-Punakaiki-Franz Josef Glacier-Fox Glacier-Wanaka-Queenstown-Te Anau-Riverton-Popoise Bay-Dunedin-Twizel-Lake Tekapo-Waikuku Beach-Kaikoura-Spencerville-Akaroa-Christchurch

CHEERS!