San Francisco, 30 december 2010

Onze vrienden het komende uur heten Izabella (met een z) en David. Ze zijn anderhalf keer zo groot als hun NL broertjes en ze glimmen want ze zijn van roestvrijstaal en er kan drie keer zoveel in als thuis. Deze sit&spin wasserette om de hoek van onze B&B maakt er een feestje van. De trommels met eigennaam draaien vrolijk rond. Fabian koopt twee keer zeep want hij wil beide vrienden gebruiken want de ene stapel is vuiler dan de andere stapel (volgt u de logica?), maar ja het zijn maar kleine stapeltjes en onze vrienden zijn erg groot. Er is geen weg meer terug, de twee kleppen gaan dicht en de vriendelijke chinees ratst zijn kaart door de lezer. Vaste klanten hebben een kaart, verdwaalde types zoals wij mogen op de company kaart, wel na het wassen en drogen afrekenen aan de kassa graag.

We drinken filterkoffie die hier per kop met een aardige show worden gezet. Het publiek is ronduit vreemd. Veel metaal in het hoofd, kapper zou wat te doen hebben, en de kleren mogen wel eens in de was (haha). Gezellig dus. Nooit ooit in mijn leven gedacht ooit nog eens een paar dagen onderdeel te zijn van een meerderheid. Wel, deze Castrostraat in SF is wat je noemt gay dominated. Geen straight guy of woman te bekennen, behalve bij ons aan de ontbijttafel wat dan meteen leidt tot een stroom van grappen waar homo's patent op hebben. Is het draaglijk? Ja hoor het is te doen, het is zelfs wel grappig, want de meeste gays in dit gebied zijn vijftig plus, hebben alles meegemaakt wat er valt mee te maken, en zijn aangenaam relativerend. Toch interessant dat de verworvenheden van de afgelopen decennia in alle gay dominated areas wereldwijd verdedigd moeten worden door ouderen en dat de jongeren druk zijn met internetdaten en de hele oorspronkelijke scene links laten liggen. Ook een vorm van vergaande democratisering en acceptatie zou je kunnen zeggen of de ultieme emancipatie. Waarom iets verbijzonderen als het ook gewoon is. Maar het is natuurlijk niet gewoon zoals de oudere dames, 62 en 57 uit Boston, aan de ontbijttafel vertellen, uiteraard trouwden ze meteen in 2004 toen dat kon, en ze zijn inmiddels al 34 jaar samen en hebben een zoon van 30. Amerika is op wat kleine enclaves na achterlijk en als in die enclaves de fysieke gay plekken verdwijnen en vervangen worden door digitale hangplekken dan wordt het er niet makkelijker op voor jonge gays uit de periferie. Zeggen de dames.

Ik weet het niet zo goed, heb altijd veel afstand gehad en gehouden tot de gayscene, maar zie de nut en noodzaak ervan dwingend in. Bovendien er is veel bereikt de afgelopen decennia, en ja dat staat uiteraard onder grote maatschappelijke druk. Enig activisme van een nieuwe generatie zou goed zijn. Liefs allochtoon ook nog eens.

Over San Fransisco kunnen we kort zijn, dit is een heel bijzondere en aangename stad. Voel me er goed thuis, zie me hier zo wonen, al is het maar dat de reguliere irritaties die Amerikanen al snel bij me oproepen, ik die hier helemaal niet ervaar. Eens kijken wat we de komende twee weken leren over California. Ben erg nieuwsgierig.

Fabian zijn hartslag is inmiddels weer normaal, na dik twee uur is het gelukt om tomtom usa te downloaden. En zo sluiten we deze dag van huiselijkheden af met een bezoek aan een grote supermarkt en drinken we port terwijl er kleren die niet mogen krimpen hangen te drogen in onze grote slaapzitkamer op minder dan 200 meter van de meest vreemde bioscoopzaal die ik ooit heb gezien. Het Castro theater. Prachtige zaal, houten ronden plafond, leuke gewelven en bovenal een heel vreemd orgel op het podium waar een man achter zit die speelt en na verloop van tijd in de grond zakt. En dan begint er een ook vreemde film. Tron. Fabian is gelukkig want hij heeft een papieren zak twee keer zo groot als zijn hoofd vol met licht gezouten popcorn. En dat is een dikke vette smile waard.

Iedereen verder erg schone kleren en heel veel goede bedoelingen toegewenst voor 2011 ;-)

(Luc)