Mendoza, 15 december 2010

Sinds een paar dagen zitten we in een woestijn. Een woestijn met heel veel bomen. Die bomen leven door een ingenieus systeem dat eruit ziet als een open riool. Maar er stroomt gewoon water uit de Andes door. Mendoza is een stad met brede lanen, en een verademing vergeleken met Cordoba. We lopen er heel wat af en hebben de gebruikelijke tours naar de toppen van de Andes (geen sneeuw dit jaar, grooooot water te kort op komst hier, arme bomen), verschillende wijnhuizen (van heel modern tot lekker ouderwets), en vandaag zijn we gaan fietsen. We zijn vol goede moed met twee gehuurde fietsen uit ons hostal vertrokken. In de middag lekker gegeten en bij een park onder een grote boom lekker uitgerust. Na een uurtje is Luc tot de ontdekking gekomen dat de fietsen weg zijn. Ondanks het feit dat aan elkaar en om een paal geketend waren. Terug gelopen naar de hostel en daar kregen we te horen dat het wel vaker gebeurd. Dat verklaart de vele zwaarbewapende politiemannen op straat. En de zwaarbeveiligde huizen (diefijzer, prikkeldraad, honden, alarm). Je woot hier letterlijk in je eigen gebouwde gevangenis.

Ik heb inmiddels genoeg van de zelf geboekte hostels, en wil weer een opgemaakt bed iedere dag. Terwijl Luc juist begint te wennen en wel plezier heeft in de bewoners, de tafeltennistafels, de biljartpool, het zwembad, de onvermijdelijke gitaar, en de aardige mensen in de recepties. Lekker simpel allemaal en geen gedoe, vind hij.

Maar morgenavond wordt hij ergens tussen Mendoza en Santiago de Chili in een bus gedurende de nacht vijftig. Heb nog geprobeerd de reisdag te verzetten, maar helaas. Hopelijk wordt het net zo'n luxe busreis als de vorige. Helemaal bovenaan met een panoramisch uitzicht. Zal op middernacht heel zachtjes lang-zal-hij-leven zingen.
(Fabian)