Guatemala & zelf weer terug

Guatemala, het laatste land in de reeks Centraal Amerika landen van de Vulcano Trail, is ongeveer even groot als Engeland. Een van de 'highlights' volgens de LP (lonely planet) is Antigua. Dat was ook het stadje waar de vulcano trail zou eindigen.

Onze tourguide, Martin, heeft hier een huis en voor hem was het dus thuis komen; in zijn stad. Hij was ook erg opgetogen toen we na 6 uur reizen Antigua binnen reden. Na wat autopech onderweg (een rokende motor; 'oh niets aan de hand, er moet wat nieuwe Diesel bij..) en wederom een lange zit waren wij ook blij om er te zijn.

Het hotel (Santa Clara) was verreweg het beste van de gehele vulcano trail: Een 5 persoonsbed (oke, misschien overdreven, maar wat een big-ass bed!), een (nep) openhaard (hoe sfeervol ;D), een klein bureautje en wasbakje sierden de kamer. Perfect! Maar helaas maar voor 1 nacht, want de vulcano trail zou de dag erop, 25 november, afgelopen zijn.

Ik zal jullie verder niet vermoeien met dit soort details want die zijn over het algemeen denk ik misschien niet zo boeiend als je er niet bij geweest bent ;)!

Wat hebben we gedaan in Antigua, Guatemala...

Martin had ons gevraagd de dag na de tour mee te gaan naar de 'organic nut farm' waar ze van Macadamia nuts van alles maken: Van olie tot boter en van zeep tot creme.. Hier konden de meiden (er gingen wat meiden van de tour mee) een gratis mini masage (au!) en facial krijgen en eventueel wat lekkere spulletjes kopen. We gingen daar ook ontbijten en de macademia noot pannekoeken met de macademia boter waren mega-lekker!

Na de Nut-farm gingen we naar de grote handcraft market waar we onze tassen konden vol laden met souveniers. Veel mooie spulletjes voor (over het algemeen) weinig geld. Achteraf hadden we misschien meer willen kopen maar we moeten nog redelijk lang reizen met onze (overvolle) backpacks. 's Avonds zouden we bij Martin gaan eten.

We hadden onze reservering in het mooie hotel niet verlengd omdat Martin had aangeboden om bij hem te logeren in zijn huis. Dat klonk erg goed en gezellig, dus we besloten onze spullen te pakken en naar het huis van hem en zijn huisgenoot toe te gaan. Daar was het wat anders als dat we hadden verwacht. De logeerkamer lag vol met spulletjes van iemand anders.. Iemand die een kamer bij Martin had gehuurd tot 20 november had zijn spullen daar nog liggen omdat hij daar nog een paar gratis nachtjes mocht slapen... Wanneer en of hij zou komen was onduidelijk. Toen we 's avonds aan de thuisbezorg-hamburgers zaten kwam de jongen thuis. Ferry en ik voelden ons wat ongemakkelijk. Omdat de logeerkamer uit twee losse 1 persoonsbedden bestond, hadden we al aangeboden dat hij in 1 bed kon en wij in het andere. Volgens Martin zou het allemaal wel goed komen. Uiteindelijk sliep de jongen op de bank...

De volgende ochtend zou de vulcano trail groep afscheid komen nemen. Het plan was een gezamelijk ontbijt bij Martin thuis. De middag daarvoor hadden we al boodschappen gedaan hiervoor. We hadden salsa gemaakt, bacon gebakken, broodjes opgewarmd, en toen was het al half 11... Even werden we bang dat de groep niet meer zou komen: Ze zouden hun nieuwe tourleader gister ontmoet hebben en ook hun nieuwe groepsleden (bijna iedereen van de vulcano trail ging door met de reis tot en met Mexico). Gelukkig kwamen ze wel, een kleine 3 kwartier later :), en we hadden een ontzettend lekker en gezellig ontbijt.

's avonds schoten we nog wat leuke groepsfoto's op eenuitzichtpunt boven Antigua (met uitzicht ook op de vulkanen) het afscheid nemen kwam nu wel erg dichtbij.

Een aantal van de groep gingen 's avonds nog met ons uit. Dat was erg gezellig. Ross had ons al over de bar verteld. Het zou erg underground zijn met een kleine deur waar je doorheen moest kruipen om zo in de geheime ruimte te komen waar je speciale shot drinks kon halen... Hmmm... klonk spannend! Ross was de avond daarvoor al wezen borrelen... Waarschijnlijk waren het wel een paar borrels want aangekomen bij de bar was er een gewone deur (niets kruipen) en was het ook niet zo underground (veel touristen). Maarrrr het was wel heel gezellig en inderdaad, als je in de bar stond kon je naar een ander gedeelte van de bar toe door een kleine koelkast deur (waar je moest bukken, niet kruipen).

De volgende dag, de 26ste, verlieten we Guatemala.

We hadden namelijk van Martin het aanbod gekregen om mee te gaan naar zijn moeder in El Salvador. Omdat we toch die kant op moesten (ongeveer...), besloten we mee te gaan. Dan hadden we écht bijna elk land in Centraal Amerika gehad (behalve Belize en Mexico). De bus naar San Salvador (de hoofdstad van El Salvador) deed er vanaf Guatamala city ruim 4 uur over. Dat viel dus alles mee na de reisdagen die we gehad hadden.

San Salvador staat erom bekend dat het een onveilige stad is, maar omdat het Martin's hometown is voelden we ons eigenlijk altijd wel veilig. Direct viel ons op dat de mensen uit El Salvador duidelijk anders waren dan bijvoorbeeld de mensen uit Nicaragua. Martin vroeg ons wat we opmerkten aan de mensen in San Salvador. De mensen uit El Salvador zijn erg sociaal (ben je een vriend van een familie lid, dan is de hele familie direct je nieuwe vrienden kring) daarnaast zijn ze ontzettend trots om uit El Salvador te komen. Ze praten onzettend positief over hun land en vooral over de schoonheid ervan.

Die avond hadden we een diner met een deel van de familie van Martin veel Spaans proberen te spreken, want bijna niemand sprak Engels of Nederlands. :D

Het diner was erg gezellig en het was erg leuk om zo El Salvador een beetje te leren kennen. We keken onder meer naar een tv show die wat weg heeft van Raymen is laat en Jiskefet, maar dan (echt) slecht... niet te volgen.. maar de familie lag dubbel.

Wij hebben niet veel van El Salvador gezien, alleen een deel van de hoofdstad. We gingen met de chickenbus naar het winkelcentrum (een van de vele) om daar wat te shoppen (geen idee wat je anders moet doen in een grote stad eigenlijk ;))...

De volgende dag pakten we de Tikabus naar León, Nicaragua.

On our own again... Maar het voelde goed. Doen wat we wilden, geen rekening hoeven houden met anderen... Yay :D !

León is een stadje zoals Granada (autentiek, licht touristisch en gezellig druk). We pakten de taxi naar hotel Vía Vía. Een hotel met mooie grote schone kamers en een heel grote bar/ lounge gedeelte. We bezochten de kerk en liepen over de markt. De volgende dag besloten we te gaan doen wat we in Granada niet hadden gedaan... Vulcano Boarden!

Aan de overkant van de weg was hotel Bigfoot die deze trips organiseerden. Toen we de deur dicht gooiden om naar Bigfoot te gaan viel de deur in het slot... De sleutel zat aan de buitenkant maar bewoog niet meer en de deur ging niet meer open.. Het personeel van Vía Vía sprak geen Engels en we moesten eigenlijk direct door naar Bigfoot. Ik legde in mijn beste Spaans uit dat de sleutel vast zat en de deur niet meer open ging: La llave is broken, mirar mirar aqui! ... De man volgde me en probeerde de deur met een tuinslang (door het raam) van binnen uit open te maken. No Luck. Boven onze doucheruimte was een groot 'gat' waardoor je naar binnen kon klilmen. Een man van het hotel klom naar binnen en opende de deur... Eureka! Maar en nu?... Wij moesten weg en het slot zat nog steeds 'op slot' en de sleutel vast. Het schoonmaak vrouwtje beloofde ons dat ze op onze spullen zou passen en dat we met een gerust gevoel konden vertrekken (of zoiets, ze zei iets met 'mirar' en vervolgens wees ze naar zichzelf en onze spullen). Oke... als jij het zegt... en ze trok de deur achter zich dicht.............. Sleutel er nog in, nog steeds in het slot, onmogelijk om te openen/ de sleutel er uit te halen. Fijn... We besloten maar gewoon te gaan en te hopen dat bij terugkomst van het Vulcano boarden het gedoe was opgelost.

Vulcano Boarden is een bijzondere ervaring. We vertrokken met een groep van 15 mensen in een truck richting de dirt roads naar de vulkaan, veel hobbels, stof, wilde koeien en paarden. Bij de vulkaan aangekomen moesten we 45 minuten (lees: Ruim een uur) omhoog hiken door de stenen/ dust van de actieve vulkaan. Bij een van de stops die we op onze weg omhoog maakten vertelde de gids dat de vulkaan actief was en dat hij overdue was (over tijd: Het was afwachten wanneer de vulkaan weer zou gaan ontploffen). Nice to know.. Het was wel indrukwekkend om de lavastromen van de laaste uitbarsting nog te zien. Boven aangekomen liepen we naar de krater rand. Als je wat stof en stenen weg ging graven en je hand op de bodem legde werd je weer met je neus op de feiten gedrukt: De grond eronder was ontzettend heet en was wederom een bewijs van hoe actief deze vulkaan eigenlijk is. Na wat foto's maken en uitrusten (wat een Y*(*&Y^hike omhoog!) was het zover: We zouden op een soort van boardslee naar beneden gaan met steile stukken van 41 graden... Remmen moest je doen door je hielen op de grond te tikken, indien nodig kun je sturen door met één hiel te remmen. Om de een of andere reden moesten de vrouwen eerst... Om de een of andere reden gaf ik mezelf op om eerst te gaan... (Waarom!?!?!?). Ik en nog een ander meisje werden in de start positie gezet. Er werd nog eens benadrukt dat je voorzichtig moest zijn maar ook niet te langzaam moest willen omdat je anders spijt zou krijgen... In sexy oranje jumpsuit met niet matchy bijna vergane goggles zaten we klaar. De oranje truck aan het einde was ineens wel heel heel klein... We kregen een zetje en daar gingen we. Het bleek lastig om je voeten van de vloer te houden (buikspierennnnnn) dus in het begin was ik constant zachtjes aan het remmen met als gevolg heel veel stof en stenen OVERAL... Toen ik op links ingehaald werd door het andere meisje besloot ik dat ik ook maar harder moest omdat aan het einde je km per uur gemeten zou worden. Als je boven de 80km per uur zat, zat je geramd voor gratis Mojito's en een plekje op het scoreboard in het hostel. 80... 80! No way. Ik ben uiteindelijk 50 gegaan en was een van de snellere van de groep (ik was stiekem zelfs sneller dan Ferry).

Beneden aangekomen leek ik op een mislukte zwarte piet het vulkaan stof zat overal. Ik en het andere meisje pakte de camera's om foto's te maken van de rest. Het meisje dat na ons naar beneden kwam zorgde meteen voor goed beeldmateriaal...Op het laatste stuk versnelde ze enorm maar maakte ze daarbij ook een bocht naar links. het board hapte en ze maakte een soort van salto over haar board en een paar koprollen. Ouch... Ze bleef stil liggen. Dat was wel even schrikken... Vulkaan boarden was sowieso niet zonder risico maar dit was wel heftig. Ik haalde haar op en gaf haar een arm naar de truck toe waar ik wat ijs in een zak deed voor op haar schaafwondenhoofd. Haar armen en benen hadden ook dikke schaafwonden maar naar omstandigheden leek het wel redelijk te gaan.

Op de terugweg in de truck dronk ze alweer een biertje dus (gelukkig) viel het allemaal wel mee. In de truck kregen we ook 2 bonnetjes voor mojito's in Bigfoot. Bij aankomst bij Bigfoot hebben we de bonnetjes eerst maar opgemaakt. Ik kon het niet laten om even snel naar de overkant te rennen naar ons hostel... Zouden onze spullen er nog zijn en zou de deur weer werken? Het antwoord was ja. Uiteindelijk dus een topdag gehad :D !

De dag erop hadden we de Tikabus van Managua (hoofdstad Nicaragua) naar San José. We vertrokken om 3 uur 's nachts en het beloofde weer een slopende reisdag te worden.

Lichtpuntje was dat we uit konden stappen op het vliegveld in Alajuela (bij San José) waar we nog maar 5 minuten in de taxi moesten naar ons hostel (Alajuela backpackers hostel).

Vanaf hier zouden we met onze kitespullen weer terug reizen naar de grens met Nicaragua: Playa Copal (Bahia de Salinas) bij La Cruz was onze volgende bestemming: We gaan kiten voor ruim een week! Yay!