Ondertussen zijn we ongeveer twee weken verder na m'n laatste blog? Ik heb geen besef meer van tijd of datums.

We zijn na het drukke Hanoi in het rustgevende Vientiane (Laos) aangekomen voor èèn nachtje waarna we naar Vangvieng vertrokken. Daar hebben we na aankomst in onze cosy guesthouse de zonsondergang bewonderd.

De volgende dag was het tijd voor actie! We gingen eindelijk "wat" sportiefs doen (ik was zo ongeveer gesloopt op het einde, maar had wel voor het eerst echt zin in eten na zo'n intensieve dag).We begonnen met kayaken. Eerst geoefend op het droge en daarna het water opgegaan. Het kayaken is min of meer vervangen door tubing. Dit was een ontzettend populaire activiteit in Vang Vieng onder de backpackers, maar omdat er regelmatig mensen doodgingen  door drugs en alcohol gebruik en daardoor verzopen of na een sprong terechtkwamen op een steen heeft de overheid de bars min of meer moeten sluiten aan de zijkant van de rivier. Kortgeleden is daar namelijk een australische jongen omgekomen en zijn de (invloedrijke) ouders linea recta naar de overheid in Laos gevlogen om te protesteren, met succes.

Anyway, het kayaken was super (beetje jammer dat onze gids net een klein kind is en ons constant nat gooide, the b******) maar ook best zwaar. De middags gingen we mountainbiken, op alle-he-maa-haal hob-be-lige we-gen. De zon (30 graden) pal op je gezicht met amper een zuchtje wind maar sjong, wat was ik tevreden. Gas d'r op! Ook was ik getuige van een wilde slang die voor mijn fiets kroop richting de bosjes. Je begrijpt, ik was helemaal in m'n nopjes na deze ervaring. 

Na een vermoeiende (maar in opperbeste stemming) fietstocht kwamen we bij the blue lagoon aan die was veranderd in the brown lagoon door de storm en modder. Met gevaar voor eigen leven besloten om een aantal rotsen te beklimmen om the cave te bereiken. Het was daar doodstil en pikkedonker. Uiteraard begonnen Ida en ik te ouwehoeren terwijl Karin met een angstig stemmetje achter ons aan liep. "Okey, this is far enough, let's go back" en wij "Just ten metres further, around the corner". En dat een twintig minuten lang. Das lachen.

De volgende dag zijn we naar Luang Prabang vertrokken waar we als toeristen de watervallen hebben bekeken. Ida en ik liepen daar paranoia rond in de angst bilharzia te krijgen. Dat zijn wormen die in je lichaam eitjes kunnen leggen, wat al mogelijk is wanneer je een aantal seconden met het water in aanraking bent geweest. Tip van de dag; ga google nooit raadplegen vóór een excursie. Dan voel je je al ernstig ziek voordat je überhaupt een excursie ondernomen hebt.

Na twee dagen streetfood, nightmarkets en voedsel geven om 05.00 's ochtends aan de "monks" was het tijd voor onze tweedaags 11 uur durende bootreis. De nacht tussen die uren hebben we in the middle of nowhere doorgebracht in een homestay. We sliepen samen met een gezin in hun boomhut. Zaten we dan (drie friesjes samen) om 20.30 in het pikkedonker hoofd, schouders, knieën, teen te zingen. Verder was het een lange nacht waarbij ik om 22.47 al naar de wc moest maar besloot te wachten omdat het een eng stukje lopen was tot de wekker ging om 05.15. Soms ben ik zo'n skietlak en sowieso een mietje trouwens, m'n rug was geheel naar de kalote van een nacht op een 10 cm "dik" matras. Maar het is wel super gaaf overigens om te zien hoe de mensen daar leven temidden van alle zwijnen, kippen, honden en ongedierte. Ik zou het zo weer doen. 

Na weer een 11 uur durende boottocht en twee boeken verder moesten we nog een stukje met de tuktuk en een wiebelig bootje voor we in Chiang Kong (Noord-Thailand) aankwamen. Met z'n achten werden we in een open auto gegooid voor een ritje van tien minuten. Helaas kwamen we er na twee minuten achter dat er een groot, maar dan ook een echt een heeeel groot beest rondfladderde. Het was omdat Karin me tegenhield om eruit te springen anders hing ik allang aan de trekhaak. Oeh bah. Raar beest.

Na twee gebroken en vrij korte nachten gingen we met de bus naar Chiang Mai. Wat een luxe! Kingsize bed, onnodig veel ruimte en een balkon. Niet dat ik een verwend nest ben en dit verkies boven een simpele hotelkamer maar als het er toch is moet je er ook van genieten niet waar? Zoals gewoonlijk alle shampoo en douchegel, gefinancierd door het hotel, in m'n toilettas gepropt (life of a backpacker) en 's avonds overheerlijke lasagne gegeten die zeker een plekje in de top 3 meest hemelse lasagne ooit verdiend! 

Ook hier tikt de klok gewoon door dus voor we het wisten zaten we alweer in het vliegtuig naar Bangkok. Let me go ho-ho-home! Grappig, vier weken geleden voelde ik me doodongelukkig in dat hotel en de tweede rit er naar toe kon ik niet wachten om naar "huis" (Bangkok centre hotel) te gaan.

Helaas besefte iedereen ook dat het cirkeltje rond was en het afscheidsdiner een paar uren later zou plaats vinden @ Kho San road. Daar vond ik mijn grote vriend Frozen Margarita (de volgende dag m'n grootste vijand) en euh ja, de rest is geschiedenis. Iets met heel veel vrienden maken binnen een korte tijd, poolen met Bob Marley achtige types, 1L fles bier in tien minuten achterover slaan, misselijk zijn in de club (mannen-wc), KFC of Burger King frietjes niet beseffend opeten en ranzige seaweed food jatten om vervolgens een bijna dodelijke rit in de tuktuk te maken. Ik vond dat ritje grappig trouwens, de rest niet. Zo'n soort geschiedenis.

En toen.. toen was het tijd om afscheid te nemen van de groep. Wat kun je ontzettend gehecht raken aan mensen die je tot dertig dagen geleden nog nooit had gezien. Dacht dat ik na m'n afscheid in NL wel genoeg gejankt had maar heb bij het afscheid in Bangkok ook een traan gelaten. Ik zei toch dat ik een mietje was :)

Na een rit met de metro en de skytrain aangekomen bij het vliegveld van Bangkok om precies 16:00. Perfect timing want m'n vliegtuig vertrok om 17.50 richting Taipei. Het is echt onbeschrijfelijk wanneer je met zo'n backpack op je rug en daypack voor door zo'n grote stad als Bangkok wandelt. Op dat moment dacht ik; Ha, dit doe ik gewoon. Als klein meisje zo vaak over gedroomd en nu liep ik daar gewoon echt in zo'n miljoenenstad. Life really is a big adventure! 

Na een vlucht van Bangkok naar Taipei, waarbij er niemand naast mij zat maar helaas wel een ongelooflijk luid snurkende man twee meter verderop aanwezig was, kwamen we veilig aan. Daarna een kort stukje met de trein gereisd om m'n vliegtuig naar Brisbane te pakken en guess what... ik heb al die tijd min of meer "languit" kunnen liggen op twee stoelen. Het laatste stukje (drie uren) van Brisbane naar Auckland naast Nick gezeten, daar had ik al eerder mee gepraat in het vliegtuig en hij ging naar hetzelfde hostel.

Saampjes hebben we onze bagage gehaald en ben ik zonder problemen met mijn schoenen, waar nog vietnamees zand onder zat, de controle doorgekomen. Daarna gingen we door het grijze, regenachtige Auckland naar het hostel.

En toen begon het echte "backpackers-leven". Welkom in Nieuw Zeeland...