Tour down Memory Lane

Als je voor de tweede keer op een langere reis gaat, ga je ook automatisch op een Tour down Memory Lane. Sommige dingen die meteen naar boven borrelen zodra het idee van een reis opkomt. Sommige dingen waarvan je je afvraagt hoe dat toen ook alweer was. En sommige dingen die plotseling weer naar boven komen als je iets hoort of ziet.

o Wat ik me niet herinner, voelde ik de vorige keer spanning van te voren? Vast wel, maar ik herinner met niet de spanning die ik deze keer wel voelde. Misschien was die spanning minder, omdat oma met serieuze gezondheidsproblemen kampte? Of heb ik die herinneringen verbannen?

o Wat ik me plotseling herinnerde, is de tocht naar Salar de Uyuni. Terwijl ik in het vliegtuig m´n mp3-speler pakte, waar nog steeds dezelfde muziek op staat als 7 jaar geleden, luisterde ik naar OK Computer van Radiohead. En plotseling kwam de herinnering op over een gesprek met de Australiër Nick tijdens de tour naar Salar de Uyuni, waar we een gesprek hadden over Radiohead als populaire muziek in Europa terwijl ze in Australië maar weinig publiek hebben. Dezelfde Nick overigens die het fantastich vond toen hij voor het eerst van z´n leven sneeuw zag, en vol enthousiasme een mini-sneeuwpop ging bouwen.

o Wat ik me ook herinner, is diezelfde tocht naar Salar de Uyuni met dezelfde mp3-speler. Met daarop een luisterboek van David Sedaris, waar ik enorm om heb liggen lachen toen we in een ijskoude kamer lagen halverwege de tocht. Want man, wat hebben we toen liggen vernikkelen in die kamer, waar we maar met kleren, muts en handschoenen aan onder de dekens lagen.

o Wat ik me niet herinner, is wat ik dacht toen ik afsloot in Lima. Het enige wat ik met kon herinneren was dat ik m´n schoenen heb laten poetsen op één van de laatste dagen. Maar wat ik van Lima zelf vond? En wist ik toen al dat ik hier nog eens terug zou komen? Geen idee.

o Wat ik me plotseling herinnerde, is Huaca Pucllana. Ruïnes in het midden van Lima, waar ik langs liep op m´n eerste dag langs liep. Het was gesloten op die dag, waardoor ik er alleen maar omheen ben gelopen. En plotseling het besef dat dit 7 jaar geleden precies hetzelfde was: ook toen voor een dichte deur en toen maar een rondje gedaan.

o Wat ik me herinner, de idiote chaos op straat. Ik ben nog steeds verbaasd dat ik tijdens m´n dagen in Lima geen ongeluk heb gehad, want wat wriemelen al die auto´s daar door elkaar. Een driebaansweg kan ook prima als vierbaansweg worden gebruikt... En als je naar een andere baan wil, dan ga je daar toch gewoon rijden, die andere auto gaat vanzelf wel aan de kant. Toch? En maar toeteren, en toeteren.

Haat-liefde-verhouding met de Gringo-trail

De Gringo-trail, het is en blijft een merkwaardig verschijnsel. Er zijn steden waar het leven zo´n beetje lijken te zijn overgenomen door het westerse tourisme. Cuzco blijft voor mij het uiterste voorbeeld daarvan. Een stad die prachtig is qua historie, maar ook verdorven is door de enorme stromen toeristen die het ´normale leven´ lijken te verstikken. Tijdens deze reis is Paracas ook een voorbeeld van de Gringo-trail. Een klein dorpje dat volledig bestaat uit de heilige vier-eenheid: hotels, toeristische restaurants, tour agencies en souvenir-shops. Je wordt er niet gelukkig van. Om deze verschijnselen te ontvluchten ben ik naar de central highlands gegaan, met Ayacucho en Huancayo. Twee steden waar ik (bijna) de enige gringo was. Dit maakt dat je zo´n stad op een heel andere manier ervaart. De andere toeristen waren eigenlijk bijna allemaal Peruanen uit Lima. Dit maakte ook dat veel mensen het enorm leuk/interessant vonden om die lange witte man te zien lopen. Zoals die man in Vilcashuan die maar tegen me bleef praten, ondanks dat ik telkens aangaf weinig te begrijpen van het idioot snelle Spaans dat hij sprak. Hij vond het in ieder geval heel leuk om mij kaartjes te laten zien van organisaties waar hij gewerkt had, zoals het ministerie van binnenlandse zaken en Nissan. Of die meisjes die een klassenuitje hadden en vroegen of ze met de gringo op de foto mochten. Of die mannen die me oppikten met hun vrachtwagen, omdat ze wel doorhadden dat mijn wandeling door een dorp vol blaffende en grommende honden geen pretje was. Of die vrouw die me voor gek verklaarden dat ik van Huancan naar Huancayo wilde lopen. Nee, ik moest mee de collectivo in. En vervolgens werd me ook op het hart gedrukt om een Peruaans meisje te zoeken. Op mijn vraag naar haar dochter werd me lachend meegedeeld dat ik daar te laat voor was...

Tegelijkertijd is afstand nemen van de Gringo-trail ook vermoeiend. Ik kan me redelijk redden met m´n Spaans, maar echt contact leggen met mensen zit er niet in. Dan is alleen reizen toch af en toe wel erg alleen. Ook is het reizen in de central highlands lastig. Deze regio heeft lange tijd erg geleden onder de (stijd tegen) Sendero Luminoso. Qua bereikbaarheid is het daardoor een stuk lastiger, en ook qua toeristische voorzieningen ligt het aanbod een stuk lager. Ik merkte daarom dat ik toch weer behoefte had om die verfoeide Gringo-triail op te zoeken. In plaats van verder naar het oosten, wat eerst m´n plan was, daarom maar vervroegd naar Huaraz, het hiking-walhalla van Peru.

Natuur, natuur, natuur. En de mens

Man oh man, wat is het hier prachtig. Eerst Islas Ballestas, waar onmogelijk veel vogels leven. Als je zo´n eiland ziet bedolven onder vogels, zie je toch een synoniem naar de ´mierenhoop´ die Lima is waar onmogelijk veel mensen leven. Maar dan elke keer dat ik in de bus zat en door de Andes heen rijd, wat een ervaring. De brute kracht en schoonheid van die bergen die oneindig de hemel in lijken te steken. Met achter elke bocht weer een berg die er anders uit ziet, van besneeuwde toppen, via ruwe rotspartijen naar glooiende heuvels. Je voelt je als mens verdomde klein. Tegelijkertijd is het fascinerend te zien hoe de mens die brute kracht toch telkens wil én weet te overwinnen. De wegen die zich kronkelend langs de berg omhoog werken, met ellenlange tunnels door rotsen heen. De spoorlijnen die over een brug heen lopen op absurde hoogtes. De elektriciteitskabels die over een tientallen meters brede ravijn zijn gespannen. En dan de mensen zelf, die dorpjes hebben gesticht op plekken waarvan je niet had bedacht dat het mogelijk was. Met de oude vrouwtjes die met een stok kwiek een helling oplopen, waarvan mijn kuiten spontaan beginnen te branden. De akkers op een steile helling waar groenten worden verbouwd. Of diezelfde helling waar koeien en schapen rondlopen, waarvan voor een buitenstander onbegrijpelijk is van wie dat vee dan is want ze lijken toch zelf te bepalen waar ze lopen. En natuurlijk de kuddes die over wegen heen worden geleid terwijl jouw bus zich daardoor heen manouvreert. Of die keer twee ontsnapte ezels, waar weer zo´n oude vrouw met stok achteraan komt gelopen terwijl ze jou toeroept om de ezels tegen te houden.

Voor een visuele impressie, zie de foto´s in het album op deze zelfde site