Alweer drie weken geleden dat ik een blog geschreven heb. Veel gebeurd in die tijd, zowel hier als in Nederland. In de nacht voor mn vertrek is mijn oma overleden, en op 23 Maart kwam voor de 2e keer slecht familienieuws: mijn opa (andere kant van de familie) was overleden, na een hersenbloeding 2 dagen eerder. Gelukkig ben ik vlak voor mn vertrek bij beiden nog langs geweest en heb dus afscheid kunnen nemen. Maar het is toch een raar gevoel om zo ver weg van je familie te zijn bij zo´n gebeurtenis. Echter, tegelijkertijd heb ik hier nog steeds een fantastische tijd, en ik blijf ook zeker genieten. Daarom toch een samenvatting van mijn avonturen:

Bij de vorige blog was ik in El Bolson. Daar veel gehiked. Misschien wel te veel, want mijn enkel begon te protesteren. Het ging echter nog wel goed, dus - koppig als ik ben - liep ik stug door. De ´knak´ kwam in Bariloche. Daar ging ik (gesponsord door papa en mama - nogmaals thanks!) paragliden! Supertof! Van te voren schijtnerveus, maar op het moment dat je los komt van de grond voelt het zo goed. Zeker iets wat ik nog eens wil doen. Het jammere is alleen dat je ook weer naar beneden moet. Bij de landing (¨Run Elmer, run!¨) kwam ik niet goed terecht, waarbij mn enkel nog iets minder blij werd. Nog steeds wel loopbaar, maar zodra de ondergrond niet vlak was werd het toch vervelend. Gelukkig was ik toch wel een beetje klaar met hiken, dus de schade bleef beperkt :) De dag erna sowieso nauwelijks gewandeld, want met een groep van 8 man uit het hostel hebben we een roadtrip gemaakt naar San Martin de los Andes. Erg mooie natuur. De terugreis was ook een ervaring, want we reden in het donker over een dirtroad, waar ik in de 2e auto zat. Dit betekende dat we door de stofwolk van de 1e auto reden en af en toe moesten afremmen en wachten tot we weer wat konden zien. Maar we zijn heelhuids thuis gekomen, na een leuke dag. De dag erna naar een nationaal park en ´s avonds met een groep van het hostel naar de pub. Ik zal het niet vaak zeggen, maar van dit pub-bezoek heb ik me toch spijt!

De volgende dag ging namelijk om 8.45 mijn bus naar Osorno, alwaar ik moest overstappen naar Pucon. Prima te doen zou je zeggen, gewoon wat slapen in de bus. Maar, dan zul je net zien dat je niet meer in slaap komt. (Met name niet meer nadat de speurhond van de Chileense douane wel erg veel interesse had in jouw rugzak!) In Osorno uit de bus gestapt en vol enthousiasme rond gaan lopen (whoohoo Chili, nieuw geld, andere sfeer). Totdat ik me realiseerde dat ik wel erg makkelijk rondliep. Backpack zat nog in het laadruim van de bus, die ik net op dat moment zag wegrijden richting Puerto Montt. Kak! Nagevraagd bij het kantoor; die bus zou pas de volgende ochtend weer in Osorno zijn. Op dat moment dus besloten de bus achterna te reizen. Backpack opgepikt in Puerto Montt en een busticket gekocht voor de (laatste) bus naar Pucon. Jawel, de verkeerde tijd op mn mobiel (Chili had de instelling van de wintertijd uitgesteld ivm een aardbeving) waardoor ik de bus heb gemist. Vanaf nu dus niet meer uitgaan op mn laatste dag! :)

De volgende dag toch naar Pucon gereisd. Helaas moest ik besluiten niet de wandeling op de Villarrica vulkaan te maken, omdat ik bang was dat mn enkel dat niet zou trekken. Ik heb me dus beperkt tot de nationale parken, het plaatsje Villarrica en de hotsprings. Op de laatste dag in Pucon kreeg ik het telefoontje van thuis. Op het moment dat je het nummer herkent wil je eigenlijk gewoon niet opnemen. Doe je toch, en zo hoor je over de hersenbloeding van opa. Dat was wel even pittig, maar ergens was ik ook wel opgelucht, omdat ik opa zn rust gun. (De laatste jaren was zijn leven toch enorm beperkt vanwege eerdere hersenbloedingen en oogziekte.) Na het moment van verdriet toch verder met de reis, want de bus voor die avond was al geboekt.

Pichilemu. Een strandplaatsje, bekend voor zn goede surf-golven. En ook bekend als plek voor de zomer. In de herfst, wat het nu dus is, totaal uitgestorven. Dat terwijl het toch heerlijk weer was. Gelukkig zat ik in een hostel waar nog wel wat leven was en ik heb een heerlijke week gehad. Van te voren was ik van plan 2 nachten te blijven, en misschien een surfles te volgen. In the end ben ik 8 nachten gebleven en heb vrijwel elke dag gesurft. Supertof. Op dit moment nog steeds enorme spierpijn en een enigzins ontstoken wond op mn been, maar ook al heimwee naar Pichilemu (kan je heimwee hebben naar een plaats waar je niet woont? :p). Ik weet iig zeker dat ik in Peru nog eens een kustplaats ga opzoeken voor wat meer zee! Verder (met name in het weekend) leuke mensen in het hostel, dus ook nog wat feesten.

Na 8 nachten toch besloten dat het tijd werd om verder te gaan, the journey must go on! Dat werd Santiago. Hier overnacht ik bij Vincent, Lotta en Laura, die ik ken uit Pichilemu. Zij komen uit Frankrijk (Vincent) en Finland (Lotta en Laura), en studeren in Santiago. Omdat Laura voor een paar dagen in San Pedro is, was er een bed vrij. Als dat wordt aangeboden zeg je natuurlijk geen nee. En ze wonen op een superlocatie. Centrum Santiago, 8 hoog. Jaloersmakend. De eerste avond hebben ze me laten zien hoe wordt gefeest in de gringo-wereld van Santiago, zeer gezellig. Overdag probeer ik mezelf ertoe te zetten de stad te verkennen, maar dat is zwaar met het weer hier. 30 graden in de herfst, pfff. Ben niet vooruit te branden, dus daarom zit ik maar midden op de dag in een internetcafé mn blog te updaten. Zo weten jullie ook weer een beetje wat ik uitspook ;)

Saludos,

Elmer

ps. Kan nu mn foto´s niet uploaden, omdat de batterij van mn camera leeg is. Probeer het binnenkort online te gooien.

pps. Foto´s staan online! http://www.facebook.com/album.php?aid=2088025&id=1158027716&l=4a8efe4753