Hi blokes and sheilas,

Vanuit de wereldstad Sydney schrijven we ons laatste reisverhaal. We waren gebleven in Melbourne..

Een beetje doelloos liepen we door de stad. Tussen alle besluiteloosheid vonden we de fantastische Victoria Market met bergen goedkope vlees, groenten, fruit en minder goedkope Europese delicatessen. Ook de internetcafé's hebben weer goed aan ons verdiend, want welke bus nemen we nou naar Sydney? Of toch een huurauto? Of met wat mazzel een relocation? En mazzel hadden we, want na een paar keer bellen hadden we er één te pakken. Door een extra dag erbij te kopen konden we na wat bijzondere berekeningen voor niet al te veel geld een stationwagon in vier dagen naar Sydney brengen.

We bleven een extra dag in Melbourne, wat wel zo relaxed was. De stad heeft een gratis bus en tram waar we het centrum mee verkenden. Ook Melbourne heeft een groot rechthoekig centrum met daarin vele rechte straten. 'Oude' en moderne gebouwen staan niet verkeerd gemixd door de stad heen. Na 2 dagen improviseren in de dramatische keuken van het hostel, waren we het zat en bestelden een groot bord vol vlees bij een goed Grieks restaurant. Verrukkelijk! In drie dagen hebben we goed de sfeer van deze stad kunnen proeven. Met zijn cafécultuur en zijn Aziatisch/ internationale inwoners heeft het wel iets groots, werelds. De wolkenkrabbers en het uitgebreide tramnetwerk dragen daar natuurlijk ook aan bij.

We namen een tram naar de autoverhuur waar we een hele tijd later wegreden met een oude afgeragde Ford Falcon. Met wat aanwijzingen van Google en een kaartje uit de eveneens afgeragde (sorry Loren) Lonely Planet reisgids reden we de Hume freeway op, die direct naar Sydney loopt. Maar wij zouden niet Christian en Anne Mare heten als we dit hele stuk op een saaie snelweg zouden afleggen. Na een uurtje doorsjeezen langs de eerste pas-op-voor-kangoeroes bordjes, sloegen we af richting de High Country. Op de Great Alpine Road die niet echt groot is en ook niet echt alpien, reed het een stuk leuker. We genoten van de smalle weggetjes door de beboste heuvels en de licht verkleurende blaadjes, want ja.. hier wordt het al herfst. Het werd snel laat en we stopten bij een mooie camping in het dorpje Bright. Decadent (of burgelijk, hoe je het maar wilt noemen) klapten we de bijgeleverde campingstoelen uit en haalden onze verse groenten uit de koelbox. Hoewel het kon sliepen we niet in de auto, maar in ons tentje naast het kabbelende beekje.

We stapten weer vroeg in de auto om onze reis over kronkelde bergweggetjes voort te zetten. De skiresorts stonden al aangekondigd en al snel reden we tussen de sneeuwpalen en langs lege skiliften. Intussen waren we een heel eind gestegen en stonden we op een kam naast Mt. Hotham over de heuvel uit te kijken, waartussen flarden mist zweefden. Geen sneeuwvlokje te bekennen, maar wel machtig mooi. Steile weggetjes leidden ons weer naar beneden op naar het volgende bergachtige national park. Maar nemen we de onverharde of nog onverhardere weg? We kozen de onverharde.. een krasje meer of minder zal op dit bakbeest toch niet opvallen. We reden door al dan niet afgebrande eucalyptusbossen langs hoge oranje wanden over de nogsteeds op en neer kronkelende weggetjes. Het enige probleem was: het schoot niet echt op. Dus na weer een hele dag in de auto streken we op de volgende camping in Khancoban neer.

De volgende ochtend stonden we nog vroeger op want de wegen waren weliswaar verhard, maar je scheurt nogsteeds liever niet met 80 km/u door de haarspeldbochten. En dat is maar goed ook, want die tweede overstekende kangoeroe had het anders niet gered.. Rustig reden we de Snowy Mountains in. Wederom geen vlokje, maar wel flinke heuvels met skigebieden, die er bizar leeg uitzien in de zonneschijn. We passeerden de hoogste berg van Australië, Mt. Kosciuszko, maar hadden geen tijd voor beklimmingen of wandelingen, dus na een korte pauze met nep-skiplezier reden we verder de bergen uit. De highway bleek helaas een soort veredelde N-weg met om de haverklapb een rotonde, stoplicht of wegwerkzaamheden. We hadden wel weer genoeg van het rijden, maar moesten nog een pokkeneind en inhet donker zochten we een parkeerplaats om op te slapen. Totaal niet op ons gemak en doodmoe kookten we in het donker een prutje waarna er ook nog eens iemand ons kwam vertellen dat we hier niet mochten slapen. Blijkbaar was er op deze plek ooit een moord gepleegd. Dankbaar volgden we zijn aanwijzingen naar een veilige parkeerplaats waar we dit keer wel in de auto sliepen.

Het laatste stuk naar Sydney was een stuk drukker, maar zonder al te veel problemen gidste Google ons naar het inleverpunt van de auto. Door alle ingewikkelde extra kosten moesten we ineens meer betalen dan verwacht, dus het werd nog een frustrerend gebeuren. We gingen snel naar het station, waar we noodles kookten op het perron en snel weer de stad verlieten naar nog meer bergen: de Blue Mountains. In Katoomba barbecueden we onze worstjes en kletsten met twee Nederlandse meiden waarna we weer relaxed waren en lekker sliepen.

We ontwaakten met vele vogelgeluiden en keken vanuit onze tent op het grote ronde cricketveld naast de camping. We besloten om 'even' naar het visitors centre te lopen voor wandelinformatie. Hiervoor volgden we een pad langs een klif naar beneden, het dal in. Het bleek nog een aardige afdaling en we konden vanaf de vele look-outs de Katoomba Falls bewonderen. We liepen op en neer door het regenwoud. Alles lijkt hier rainforest genoemd te worden, wij snappen het niet meer. Onderweg kwamen we verschillende mensen tegen die ons bewonderden om de routekeuze. De 900 treden tellende Giant Staircase zou omhoog erg zwaar zijn. We klommen zonder al te veel moeite omhoog en kwamen uit bij de Three Sisters: een rotsformatie die veel toeristen trekt. Uiteindelijk kwamen we na 2 uur bij het visitors centre aan om daar te horen dat we zojuist de populairste route gelopen hadden.. 's Avonds probeerden we te koken op de gratis barbecue van de camping wat een hele uitdaging bleek met onze sporken. Ze hebben het dan ook niet overleefd.

Het gevoel van niets te hoeven doen beviel en hier wilden we nog even volop van genieten. We liepen een rondje langs de kliffen en we gingen plat op onze matjes met een boek.

De dag erna was het weer tijd om naar de grote stad terug te keren. Na de mooie treinrit stapten we uit vlakbij ons hostel in Kings Cross in het centrum van Sydney. We maakten gelijk een flinke wandeling en voordat onze film begon, vermaakten we ons met het schieten van plaatjes van het verlichte Opera House en de Harbour Bridge, de twee iconen van Sydney. Het was duidelijk weekend, want toen we laat terugliepen naar het hostel waren de straten bezaaid met feestgangers.

De volgende ochtend begonnen we met een wandeling langs het water en door de botanische tuinen naar het Opera House. Leuk staaltje architectuur, maar van dichtbij viel het een beetje tegen. We liepen verder naar Circular Quay, waar alle ferries vandaan vertrekken. Even schoten we in de stress, want na de creditcard leek ook de pinpas geblokkeerd te zijn. Gelukkig duurde het niet lang voordat we weer geld uit konden geven voor de ferry naar Manly. We lieten de hoge gebouwen achter ons en voeren naar de monding van de Sydney Harbour. Bij Manly namen we een korte duik in de zee om daarna op te warmen met een lekker diner met lekkere visgerechten. Op de terugweg konden we nogmaals de lichtjes van de stad bewonderen.

We wilden nog één keer van de golven van de oostkust genieten en gingen daarom naar het hippe en populaire Bondi Beach. We sprongen in zee en probeerden de golven te bedwingen. Bodysurven ging geweldig in deze branding en konden geen genoeg krijgen. We konden Australië niet verlaten zonder kangoeroevlees gegeten te hebben, dus we genoten die avond van een heerlijk stukje, zó uit de supermarkt.

We zijn nu aan het eind gekomen van de 'Christian en Anne Mare op reis' blog-epos. Dit is de laatste dag en na een paar wandelingetjes door de stad vertrekken we naar het vliegveld voor onze 24 uur durende reis terug naar Nederland.

Groetjes en we zien jullie gauw!

Anne Mare en Christian