Hallo iedereen,

Wij bewonderen diegenen die dit verhaal nog gaan lezen na ons lange verslag van gisteren. Het is wel de moeite waard, dus als je even hebt, veel leesplezier. Vergeet ook de foto's niet!

Tijdens de vlucht naar Alice Springs zagen we de vlaktes en het rode zand die het stadje omringen. Tegen alle verwachtingen in, stapten we in een koele nog redelijk groene wereld, waar een overvolle rivier door het woestijnstadje stroomde. Na een korte wandeling beklommen we Anzac-hill. Vanaf hier hadden we een goed uitzicht op deze bijzondere plek. We zagen grote, droge, rode bergen, kleine stenige heuveltjes en bomen op het rivierbed. Ook zagen we de enorme vrachtwagens met wel 3 trailers die hier ook treffend roadtrains genoemd worden. Het viel ons op dat er veel Aboriginals rondhingen in de stad, niet vreemd want de bevolking hier bestaat voor 90 % uit deze mensen. En rondhangen schijnt hun normale levensstijl te zijn. Die avond pakten we nog een filmpje en sliepen we in Alice's Lodge.

De 2de dag in Alice Springs maakten we een wandeling langs de Todd rivier. We kwamen uit bij het oude telegraafstation, het eerste gebouw in dit gebied. We klommen een kleine heuvel op en genoten van het mooie uitzicht en de rondspringende kangaroes. De volgende dag zijn vóór ons vertrek met de trein naar de Flying Doctors gegaan. Deze base verzorgt met een paar vliegtuigjes en een handvol artsen en verplegers een gebied met een radius van 600 km rond Alice Springs. Ze voorzien de mensen in dit gebied van medische zorg of vervoer naar een ziekenhuis.

We haastten ons naar het treinstation om daar op de Ghan te stappen. Dit is de trein die in Darwin begint, en in Adelaide eindigt. De naam Ghan komt van de Afghaanse kamelendrijvers die hier oorspronkelijk het transport verzorgde over deze route. Na wat schuif en gedraai hadden we beide 2 zitplaatsen tot onze beschikking en we maakten het ons gemakkelijk voor de komende 24 uur. Door het raam zagen we eindeloze hoeveelheden rood stof waaruit dit landschap grotendeels bestaat. Het gebied waar we doorheen reden, is ongelooflijk leeg op een aantal cattle stations na. We konden ons niet voorstellen hoe het zou zijn om hier te wonen.

Je slaapt altijd in een kreukel in die stoelen, maar redelijk uitgerust kwamen we de volgende middag in Adelaide aan. De stad zit deze dagen vol festivals en andere activiteiten. Nietsvermoedend liepen we naar de markt voor de boodschappen, toen we midden in Chinatown terecht kwamen. Toen we hier de prijzen van het eten zagen, waren de boodschappen al snel overbodig. Toch gingen we voor het eten even neuzen tussen de vele fruit -en groentestalletjes. Er was zelfs een Nederlands winkeltje met drop en beschuit. Daarna schepten we 2 bergen Chinees eten op en aten we tot we niet meer konden. We namen de gratis bus om naast etensgeuren wat van de festiviteiten op te snuiven. De sfeer was leuk met alle in gekke patronen verlichte gebouwen. Zo'n grote stad bevalt wel, af en toe komen er echt koffie -en broodgeuren langs die doen denken aan Europa, en ook de gezelligheid op straat maakt dat we ons een klein beetje thuis voelen. Sightseeing komt ons alleen een beetje de neus uit, dus deden we eens iets anders: een rondleiding door de botanische tuinen was leuk, leerzaam en vooral rustgevend. We konden er weer tegenaan en bezochten het museum. 's Avonds bekeken we een Aboriginal dreamtime voorstelling. Dit is een combinatie van zang en dans waarmee verhalen verteld worden van generatie op generatie. Het zag er wat knullig en ongecoördineerd uit, maar wel heel echt.

We hadden vreselijke verhalen over Tiger Airways gehoord, maar de vlucht a la Ryanair verliep goed en we werden naar Hobart, Tasmanië gevlogen. Hier kwamen we gelijk in actie en gingen boodschappen doen voor de aankomende wandeltocht. De volgende middag begonnen we met onze reis richting de Overland Track. Het vervoer in Tasmanië is niet geweldig, dus deden we hier 2 dagen over.

In Cradle Valley begonnen we samen met een Franse jongen aan onze wandeling. Het zag eruit dat het een lekker wandeldagje ging worden in deze mooie omgeving. We keken hier al een hele tijd naar uit vanwege alle aanraders, foto's en vooral het koelere klimaat. We wisten nog niet hoe koel het hier kon worden, maar daar kwamen we snel achter. Met 6 graden, hagel, regen en windstoten die je van het pad afblazen liepen we langs Cradle Mountain richting de eerste hut. Onderweg kwamen we erachter dat de jongen de voor ons bekende naam 'Romain' draagt! Toen alles compleet doorweekt was, kwam de hut in zicht. Onze zeiknatte spullen hingen we te 'drogen' tussen de honderden andere druipende kledingstukken en we deden een poging Anne Mares telefoon van een verdrinkingsdood te redden. Zelfs in een jaszak kun je zo'n ding verdrinken. We voegden ons bibberend bij de meute in het propvolle hutje. Het was al laat dus kookten we ons eerste pastapakje die altijd verrassend lekker smaakt na een dag wandelen. Als worstjes sliepen we met z'n allen lekker warm op een groot platform.

Dag 2 begon met regen en windstoten maar langzaam klaarde het op. Door de enorme hoeveelheid regen waren er gave watervallen ontstaan die de groene valleien sierden. We liepen voornamelijk over moerassige vlaktes, voor ieders comfort voorzien van kilometers boardwalk. 's Avonds hebben we gekletst en een potje Yahtzee gespeeld met Romain en de Australische Jess en Tom. Zoals het Ozzies betaamt, zijn het professionele piss-takers (in de zeik nemen) die in Anne Mares Amerikaans accent een leuk onderwerp hadden gevonden. Gelukkig bleef alles vriendschappelijk.

De ochtend daarna begon met de combinatie van melkpoeder, water en cereals, waarna we genoeg energie hadden om aan het volgende traject te beginnen. Tussen de bomen door waren machtige rotspartijen te zien van het soort dat je doet denken aan Lucky Luke-strips. Het lopen ging nog steeds makkelijk met hier en daar een pijntje door de zware rugzak. Na 5 uur wandelen kwamen we bij de hut die uitzicht bood op een moerassig veld en de imposante Mt. Oakleigh. We besloten een duik te nemen bij een mooie swimminghole die ijskoud bleek te zijn. Door de gefaseerde aanpak is het toch gelukt om helemaal onder te dompelen, maar echt zwemmen werd het niet.

Onze medewandelaars waren erg verrast door onze kukelekuu in de vroegte. Er loopt hier veel rond: enorme possums, wallabies, wombats, koala's, tasmanian devils.. maar kippen?! Als eersten waren we de hut uit en het was heerlijk, wat een rust en stilte. We schoten goed op en al snel kwamen we bij de afslag naar Mt. Ossa waar we de rugzakken dumpten en huppelend gingen we de berg op. Maar het was niet het eerste topje, ook niet het tweede en na 1,5 uur klauteren over de rotsblokken bereikten we het plateau van topje 3, de hoogste berg van Tasmanië. In alle rust konden we daar van het uitzicht op omliggende rotsformaties en onze lunch genieten. Beneden kregen we overgebleven pizza van een tourgroep en we liepen de laatste 1,5 uur naar de hut. Veel mensen zetten hun tent hier op, waardoor we nog zat ruimte hadden in dit kleine hutje.

De laatste 2 dagen waren korte wandeldagen. We besloten om rustig aan te doen en om lange stops te maken bij mooie plekken, zoals naast een bulderende waterval. Dag 6 eindigde bij Lake St. Clair, waar we op een bootje naar de bus naar de andere kant vervoerd werden. Met onze medewandelaars maakten we de 5 uur durende busrit terug naar Hobart. In een opwelling van efficiëntie deden we alles tegelijk: boodschappen, wassen en koken, zodat we de volgende dag weer weg konden.

In de laatste 2 dagen op Tasmanië wilden we nog één plek bezoeken, namelijk Freycinet National Park. Hiervoor huurden we een auto en reden na wat zoeken de stad uit. We reden langs de oostkust naar dit schiereiland. Uiteindelijk kwamen we op een camping in de duinen, waar we ons tentje vlakbij het strand opzetten. Meteen maakten we gebruik van de gratis bbq's voor een heleboel verrukkelijke broodjes hamburger. Het is hier lekker rustig en het uitzicht op de baai is geweldig. Mooie zonsondergang en sterrenhemel, de possums zijn het enige waar je je druk over hoeft te maken.

De volgende dag sloten we ons aan bij hordes toeristen die net als wij van het uitzicht op Wineglass Bay wilden genieten. Het witte zand en het helderblauwe water zorgden inderdaad voor een mooi plaatje. Wij liepen verder om de baai van dichtbij te bekijken en vonden een mooi plekje op de rotsen om ons boek te lezen. Eenmaal terug bij onze tent, gingen we voor een duik in het toch wel wat koude zeewater. We sloten de dag af met een heerlijke pasta met aubergine.

Een verfrissende duik luidde het begin van de volgende dag in. Hierna was het inpakken geblazen en begonnen we vroeg aan de terugweg. We maakten nog wat kleine wandelingetjes langs vuurtorens en uitzichtpunten voordat we de 200 km terugreden. We aten fish and chips in de haven waarna we naar het vliegveld gingen voor onze vlucht naar Melbourne. 's Avonds laat kwamen we in het gigantische hostel in Melbourne aan.

Meteen vroegen we ons af...wat nu? Alles was gepland tot hier en het stuk tot Sydney hadden we nog niet ingevuld.

We zitten nu in een park in Melbourne en weten nog steeds niet wat we gaan doen. Langzaam maar zeker komen we dichterbij een besluit.

De foto's die bij dit verhaal horen, zijn in het nieuwe fotoalbum te vinden.

Groetjes,

Christian en Anne Mare