Hoi allemaal,

We hebben inmiddels onze tocht door de Himalaya afgerond en zijn weer in de bewoonde wereld. Hieronder een verslag...

Voordat we echt de bergen in konden, moest er nog het een en ander geregeld worden. We hebben permit, geld en busticket geregeld. Het geld pinnen bleek het grootste obstakel, doordat de pinautomaten vaak niet werkten. Uiteindelijk zijn we toch met een flinke stapel roepies op de bus naar Besisahar gestapt.

In de bus zaten allemaal gelijkgezinden uit alle hoeken van de wereld. Het tweede gedeelte van de reis naar ons begin van de trektocht was een hobbelige rit in een volgepropt (lijn)busje.

In Bhulbhule na checkpoint de eerste meters gemaakt. We zijn door de rijstvelden gelopen naar het eerste dorpje Bahundanda. Daar bleven we in een klein huisje slapen met gezelschap van een Israelier, Nieuw Zeelander en Amerikaanse. Onze bedden vonden we in een klein kamertje met dunne houten wandjes. Toch lekker geslapen op dun matrasje en stro. Die dag hebben we de rivier omhoog gevolgd in een steeds nauwer wordende valei waarbij het erg heet was. Gelukkig vonden we verfrissing onder een zeer koude waterval. In het hotel in Chamje was het ok niet echt warm, maar we warmden op door het eten. Vrijwel alle menukaarten die we hebben gezien zijn nagenoeg hetzelfde en bevatten een mix van Indiase, Nepalese, Italiaanse en soms zelfs Mexicaanse gerechten. Populair is all-you-can-eat Dal Bhat, wat meestal rijst, linzensoep, groenten en aardappels bevat. Ook knoflooksoep is altijd te bestellen, gezegd wordt dat dit goed tegen hoogteziekte is.

Om kwart voor 6 opgestaan en richting ontbijt bewogen. Lekker op tijd vertrokken en een schaduwrijke route gevolgd langs diepe afgronden. Aardig doorgelopen en uitgekomen in Bagarchhap. Het Buddha hotel hadden we voor onszelf op een aantal paardenjongens na. De volgende dag door een dennenbos gelopen waar steeds meer sneeuwtoppen te zien waren. Onderweg kwamen we wandelaars tegen die we eerder geproken hadden en er ontstonden leuke gesprekken. In Talekhu een kleiner en rustiger hotel uitgezocht en 's avonds gekaart en gekletst met Ella, Esra, Nil en Su. De eerste drie komen uit Israel, Su uit Amerika. De avonden en nachten werden merkbaar kouder, zeker met tochtige kamers.

Nadat we opgewarmd waren met thee en ontbijt, zijn we richting Gyaru vertrokken. Na een lange dag met flinke klim, werden we getrakteerd op een tochtige presidential suite met meesterlijk uitzicht. Ook deze avond kregen we gezelschap van dezelfde personen als vorige dag. Om 6.00 uur konden we vanuit onze slaapzakken de zonsopgang op de besneeuwde bergen bekijken. We zijn later vertrokken dan normaal, gelukkig hoefden we niet ver, ongeveer 4 uur naar beneden. Door vermoeidheid, gaarheid, hoogte en veel zon ging het niet snel en we kwamen dan ook niet verder dan Braga, een dorpje vlak voor Manang. De tocht was gelukkig erg mooi met herfstkleuren, hier en daar een dennenboom, een mooi meertje en een lekker paadje. We ontmoeten Ella en Esra weer en vierden haar verjaardag mee, met lekkere stukken taart!

Vanwege aanhoudende vermoeidheid hebben we de vorige dag een rustdag ingelast. We hebben niet veel meer gedaan dan een wandeling door het dorpje. We hebben ons getrakteerd op Yaksteak en pizza en dit sloeg goed aan, want we konden de volgende dag weer verder. Onderweg kaarten op de ietswat dubieuze brievenbus gedaan en rustig naar 4000 meter geklommen. De hoogte was aan de ademhaling te merken, of was dit van het geweldige uitzicht?

Vroeg opgestaan en zagen een bevroren wereld. Warm aangekleed en vertrokken met Thorung Phedi (4540 meter) als doel. We vroegen ons af of we door zouden lopen naar High camp, zoals velen, maar wilden de kans op hoogteziekte klein houden en de kans op nachtrust groot. 's Avonds alles voorbereid om 's ochtends vroeg en vlot op te kunnen staan voor onze paspoging. We vertrokken bij zonsopgang (5.30 uur) en klommen langzaam richting sneeuw.

Door dalend zuurstofgehalte kwamen we niet snel vooruit en we werden veel ingehaald. We waren bijna blij dat we iemand in mochten halen. Inon was door zijn Israëlische vrienden alleengelaten met zijn flinke hoofdpijn en hij bleek onze hulp nodig te hebben. Wij hebben hem ibuprofen + Snickers + begeleiding gegeven en we zijn met z'n drieën naar boven gesjokt.

Ondertussen waren we aanbeland in een prachtig sneeuwlandschap waar niets anders te horen was dan onze eigen voetstappen en ademhaling. Het is heftig lopen op 5 kilometer hoogte, vooral het ademhalen en de juiste stappen zetten vereisen al je concentratie. Vlak voor de pas kreeg Inon hulp van 'boven'. Twee jongens kwamen naar beneden om hem omhoog te helpen. Het laatste stuk in eigen tempo gedaan en al snel kwam de pas in zicht. Bovenop fotoshoot en vreugdendansje gedaan en energie opgedaan voor de 1700 meter hoge afdaling.

Het eerste stuk was lastig, vooral door opgevroren stukken in de sneeuw. Het was veel glijden en weinig tempo maken. De paarden leken hier minder moeite mee te hebben, al hebben we ze aardig zien roetsjen. We zaten er goed doorheen toen de Israeliërs ons om nog een gunst kwamen vragen. Door serieus gebrek aan teamspirit zaten ze zonder water. Maar na een korte pauze + laatste Snickers was onze spirit weer op peil. Na al het ijs en sneeuw terecht gekomen op een pad door een losse-stenen-terrein. Ons uitzicht bestond uit een kale, dorre valei met besneeuwde toppen eromheen. Het deed ons denken aan beelden van Afganistan. Helemaal kapot kwamen we aan in Muktinath.

Na wat rondvragen voor een vrije kamer bleek het nog lastig te worden om er een te vinden. De communicatieskills van hethotelpersoneel hielp ook niet mee, maar toch na 3 kwartier en veel frustratie een kamer gevonden.

Voor de volgende dag hadden we een korte wandeldag ingepland, waardoor vroeg opstaan niet nodig was. De weg naar Kagbeni was droog, stoffig en saai. In Kagbeni was het vinden van een kamer een stuk makkelijker en vonden een mooie kamer met badkamer en groot bed. Je kon hier eten aan een van onder verwarmde tafel, erg apart maar wel lekker. We hebben besloten om lekker rustig aan te doen en hier twee nachten te blijven. Op de vrije dag hebben we het stadje bekeken met z'n nauwe straatjes en doorgangen. Hier liep af en toe een lopende hooibaal doorheen van het veld naar een van de oude huisjes, net Settlers. Ook de hele brede rivierbedding met daaromheen hoge bergen is bijzonder. De route van de volgende dag liep gedeeltelijk door deze bedding en gedeeltelijk over de jeeproad richting Jomsom. Dit stadje waarnaar een hele trektocht vernoemd is, heeft weliswaar een vliegveld en een pinautomaat, maar is verder niet bijzonder. We zijn blij dat we niet de hele weg naar beneden hoeven te lopen, met al de rondscheurende jeeps.

Marpha bleek een stuk leuker met z'n rood-wit geverfde huisjes en een groot boedhistisch klooster. De volgende ochtend de bus van ongeveer 7 uur (of was het ongeveer half 8 of misschien 8 uur?) genomen. Op miraculeuze wijze in de juiste bus terecht gekomen die ons naar Tatopani vervoerde. We reden over een weg waarvan je zou denken dat alleen de beste jeep hier tegen bestand zou zijn, maar wij zaten in een bus met zo'n 40 man en geen profiel op de banden. Onderweg een bus tegengekomen die de ene slechte voor een iets minder slechte band aan het verwisselen was. Ook wij hebben even stilgestaan om een steen uit een wiel te verwijderen. Al met al heelhuids aangekomen en in de hotsprings van Tatopani gesprongen om onze stijve spieren los te weken. Gisteren de reis naar Pokhara voortgezet om ons heerlijk op te kunnen frissen en onze achtergelaten spullen op te halen.

We zijn alweer in de laatste week van ons Nepal-avontuur beland. Op 5 november vliegen we, via Delhi, naar Thailand. Tot die tijd zijn we in Pokhara en de Kathmandu-vallei.

Groetjes,

Anne Mare en Christian