Die zwoele ochtend verlaten we het paradijselijke Mui Ne met spijt in het hart (en waarom waren we geen extra nacht gebleven - we hebben alle tijd van de wereld) en springen we weer op de bus voor een ritje van ons leven. Toen we uit deze strandplek verdwenen, werd ons nog meer duidelijk hoeveel Russen hier aanwezig zijn en hoe alle opschriften op straat in het Russisch waren. Dit is een overduidelijk gekende strandbestemming voor hen. De busrit waren we gelukkig al snel vergeten en tegen de late namiddag waren we in Ho Chi Minh City. Deze stad heette vroeger Saigon, maar nadat de Vietcong aankwam in de stad, hebben ze in 1976 de naam veranderd ter ere van hun leider, Uncle Ho. Het is wel opvallend hoe de mensen hier nog steeds de naam Saigon gebruiken. Tijdens onze reis hebben we veel geleerd over de oorlog tussen Noord en Zuid en de rol van de Amerikanen hierin, hoewel de meeste musea hier toch ook een eenzijdig beeld geven en veeleer pure propaganda zijn. Zo vind je wel afbeeldingen in musea met het opschrift: "What was President Johnson thinking?". Eigenlijk zou er in ons Belgisch onderwijssysteem wel wat meer plaats mogen zijn voor de buitenlandse geschiedenis, want we merken toch dat dit voor ons en de meeste andere Europeanen een blinde vlek is… HCMC is een pak moderner en groter dan de hoofdstad Hanoi en heeft vele mooie bezienswaardigheden, waar ik helaas niets van gezien heb (maar daarover meer later). Daar stonden we dan na de busrit op de stoep zonder hotelboeking :o) Live a little on the wild side. We zijn dan ook het eerste hotel binnengestapt dat ons ok leek en ze bleken een mooie prijs te bieden, dus waren we onmiddellijk verkocht. In het hotel hebben we dan ook meteen een trip geboekt naar de Mekong Delta (onze Waalse landgenoten hadden dit eerder ook gedaan en de Scandinavische dames waren nog ter plekke). De volgende ochtend zijn we dan uiterst vroeg met de bus vertrokken richting Mekong voor een tweedaagse. De eerste dag bestond vooral uit transport; bussen, boten, taxi's, nog meer boten etc. Overdag hebben we lokale handelaars bezocht die oa kokosnootsnoepjes, rijstpapier, rijstkoekjes etc maakten. Op kleine bootjes werden we vervoerd door vrouwelijke roeisters. Als er één ding is dat ons zeker zal bijblijven van Vietnam, is dat de vrouwen hier harder werken dan de mannen! Het is ongelooflijk hoe sterk deze vrouwen zijn en wat voor zwaar werk zij allemaal verrichten. Dat zie je nergens bij ons. Met z'n tweeën hadden wij gekozen voor een homestay (na de super ervaring in Sapa). We werden in het donker opgepikt door een taxi (waar gelukkig nog 4 andere mensen inzaten) en die zou ons naar de homestay brengen. We kwamen terecht in de smalle kanaaltjes van de Mekong, waar de taxi amper kon rijden. Daarna werden we op een longboat gezet en vaarden we - onder toezicht van de volle maan - onze homestay tegemoet. Het zag er geweldig uit: allemaal bamboehutjes bij het water. We waren net op tijd voor het avondeten met onze gastfamilie, waarvan bleek dat de gastheer al meer dan genoeg rijstwijn op had :o) We hebben aan tafel gezellig gebabbeld met medereizigers en serieus wat tips uitgedeeld over India. De volgende ochtend zijn Nico en een paar anderen vroeg opgestaan om mee naar het dorp te wandelen om de kinderen naar school te doen. Ikzelf kon het niet opbrengen, ik was KO. Ik kan jullie zeggen, reizen is vermoeiend! Na het ontbijt was het tijd om te vertrekken richting de grootste drijvende markt op de Mekong. De hele rivier ligt vol boten die elk hun waar verkopen. In de namiddag hadden we vrije tijd om rond te lopen in de grootste stad aan de Mekong. Eigenlijk was het raar om op die plek te zijn die de laatste tijd zo in het nieuws was geweest ivm overstromingen. De terugweg naar HCMC duurde een eeuwigheid en ik begon me precies een beetje niet goed te voelen. Mijn vermoeden werd bevestigd eens we terug in het hotel waren. De thermometer gaf aan dat ik koorts had, verdomme toch. De volgende 3 dagen heb ik doorgebracht in de hotelkamer en heb ik helaas veel tijd op het toilet gespendeerd… niet ziek in India, maar wel Delhi belly in Vietnam. Het is een omgekeerde wereld. Ik heb helaas dus niets van het mooie Saigon gezien, maar gelukkig Nico wel. Hij is op uitstap geweest naar de Chu Chi tunnels, waar hij ook de kans heeft gehad om met een geweer te schieten (AKA47 denk ik). De Cu Chi tunnels zijn een tunnelcomplex van ongeveer 200km dat door de Vietcong gebruikt werd tijdens de oorlog met de Amerikanen. Op die manier werden ze ongrijpbaar voor de Amerikaanse vijand die dan uit frustratie gereageerd heeft met een gans bommentapijt. Toen ook dat niet werkte, hebben ze chemische wapens gebruikt. Het is pijnlijk te zien hoe hier vandaag nog steeds mensen geboren worden met verschrikkelijke afwijkingen (armen en benen die ontbreken, de mond die op de verkeerde plek staat, een gezicht zonder ogen, etc) door die wapens. Hij heeft de stad verkend en dus enkele musea bezocht (Reunification Palace, War Remnants, Fine Arts etc). We zijn beiden zeer enthousiast over Vietnam en vonden het een superleuke trip doorheen dit diverse land.

Morgen nemen we de bus naar Phnom Penh - Cambodja!