Colonia del Sacramento - a wonderful getaway from it all

Je komt niet elke dag zo'n pareltje tegen, dus zijn we zéér excited als we merken dat de kleine oversteek per boot van Buenos Aires naar Colonia zo'n grote impact heeft. Na Argentinië en zijn grote machtige steden was het tijd voor iets anders en dit was juist wat we nodig hadden; een plek met meer charme, meer groen, een natuurlijke ligging en praatgrage locals (enkel in het Spaans welteverstaan). We hebben de hele middag rondgekuierd in de met kasseien belegde straten tussen de oude huisjes. Het is niet voor niets dat dit Unesco Werelderfgoed is en maar goed ook. Het zou zonde zijn, moest deze rijkdom ooit verloren gegaan zijn. Opnieuw zijn er meer straathonden te bespeuren die als gekken de auto's achterna jagen :o) Het rustige tempo van het leven staat ons aan en we laten het tot ons komen tijdens een glaasje wijn. Wanneer we zien dat de zon haar laatste stralen schijnt, reppen we ons naar de mooiste plekjes om nog wat kiekjes te trekken in dit mooie licht (= het gouden uurtje). We eindigen de fotoshoot bij de oude haven - die nu nog dienst doet als plezierhaven - en zien de zon zakken in de zee...

Na de vele bezoekjes aan de verschillende terrasjes en het eindeloze geslenter in de fantastische straten, is de dag aangebroken waarop we nog eens actief gaan doen: paardrijden in de Uruguayase pampa. Al snel wordt duidelijk dat de dame die ons oppikt, een leven leidt dat wel tot mijn verbeelding spreekt: leven op een boerderij met ontelbaar vele dieren… mja, het zegt me wat. We hebben het geluk maar met ons 2tjes te zijn en dus gaan we gezellig op pad en krijgen we onderweg nog wat gratis rijles erbij. Het moet gezegd worden dat Nico met al zijn ervaring al bijna een pro is. Hij kon beter met zijn paard overweg dan ik met het mijne (rijden op z'n Amerikaans met maar 1 hand is niet echt mijn ding - geef mij maar de Engelse manier van handelen). Onze gids was een Duitse dame die verliefd is geworden op een Uruguayaan en zich hier is komen vestigen om haar dan op de boederij bezig te houden met katten, honden en uiteraard paarden. Ze doet haar job met veel passie en was dan ook heel blij met wat Nico allemaal presteerde. Haar man kwam ons tegemoet gereden hoe het enkel een echte "gaucho" betaamt: zonder zadel! De hengst waarop hij reed was een prachtbeest. En zo galoppeerden we met ons 4 doorheen de velden…

Montevideo

Het slechte weer dat ze de voorbije dagen hadden gegeven en niet was doorgekomen, barstte deze morgen los in de vorm van een hevig onweer. Het onweer toonde aan dat onze hostel niet echt waterproof was :o) Her en der werden er emmers gezet om het gedruppel op te vangen dat van overal leek te komen. 2 Nederlandse meisjes hadden een taxi gebeld om aan de haven afgezet te worden, dus zagen we de kans schoon om te delen en zo niet te voet door de storm te moeten. Broek omhoog stroppen, schoenen uit en door de diepe plassen naar de taxi. Uiteindelijk zijn we dus toch zeiknat geworden :o) maar het had erger gekund…

We beslissen om de 'op dit moment' druilerige hoofdstad achter ons te laten en betere/ warmere oorden op te zoeken langs de kust en komen zo terecht in Punta del Este.

Punta del Este

Na alweer een korte rit van een kleine 2 uur aanschouwen we de kustlijn van Punta del Este en even wanen we ons in Benidorm. Punta is de plek bij uitstek waar de rijkere inwoners van het land naartoe komen op vakantie en waar ook tijdens het laagseizoen heel veel 'niet meer werkende' mensen ( = bejaarden) genieten van het einde van de zomer. Er is één ding bijzonder aan Punta en dat is "de hand in het zand" en je kan het je niet voorstellen hoeveel tourbussen hier wel niet stoppen om een foto te maken met deze gekke hand die half uit het zand steekt. Uiteraard hebben wij hier ook aan meegedaan! Na het uitoefenen van een beetje geduld hadden we de perfecte shot. Daarna zijn we heel het schiereiland afgelopen langs de dijk (wel een dikke 5 kilometer). Het landschap onderweg veranderde van Blankenberge in De Haan en de villa's werden groter en mooier. Als badplaats is Punta best wel gezellig en we hebben dan ook genoten van een voormiddag "dijkwandelen" en een namiddag "strandliggen". :o) Moet je speciaal tot hier komen: neen. Maar is het leuk vertier: ja!

Estancia "El Galope"

We hebben er lang ons hoofd over gebroken: hoe gaan we in godsnaam in Brazilië geraken?! Wij dachten dat dit zeer evident zou zijn vanuit Uruguay en gewoon eventjes de bus op en hop de grens over naar waar me maar wilden, maar dit bleek niet zo te zijn… we kwamen terecht in een oneindig kluwen en zagen eerder de uitweg om terug te keren naar Buenos Aires om vandaar dan naar de watervallen van Iguazu te reizen en zo de oversteek te maken naar Brazilië. Omdat we de doorsteek niet in één keer konden en wilden maken, stopten we nog voor een laatste keer in de buurt van Colonia om te genieten van het boerderijleven.

Aan kilometerpaal 114,5 op Routa 1 stappen we van de bus en daar staat Monica al om ons te verwelkomen en te vervoeren naar de estancia die zij, samen met haar man Miguel, uit de grond hebben gestampt. Als we de poort binnenrijden, komt een grote hond ons enthousiast tegemoet gelopen: Tupak. (neen, hij is niet genoemd naar de rapper, maar naar een Peruviaanse vrijheidsstrijder). Onmiddellijk bij het aanzicht van de estancia krijgen we kriebels in onze buik en voelen we dat we het hier naar onze zin zullen hebben. Het is een gezellige plek in een geweldige omgeving. Niet alleen de hond ziet ons graag komen, maar uiteraard is ook de huiskat van de partij. Ik heb een uurtje de tijd gehad om te rusten, want daarna stond de paardrijdtocht reeds gepland met de andere gasten: een koppel uit Hongarije. Deze keer sloeg Nico een beurt over en heeft hij genoten van de rust. Tegen 20.00u was het tijd om met de benen onder tafel te schuiven en te genieten van de kookkunsten van Monica. Op het menu stond: kaasfondue. Het was een speciaal recept dat zelfs whisky bevatte :o) We hebben het ons alvast laten smaken met een glaasje wijn dat gebrouwen was door de buurman. Heerlijk! De andere gasten hadden ook gekozen om te blijven eten - wat niet onlogisch is aangezien je hier in de middle of nowhere zit zonder eigen vervoer. Blijkt dat de 2 andere koppels (uit Hongarije en Engeland) ook al wel wat gelijkaardige reizen achter de rug hebben en dus hadden we veel voer voor conversatie.

Na een zalige nachtrust genieten we in alle stilte van een lekker ontbijt, want de andere gasten zijn heel vroeg vertrokken. we beslissen om op de fiets te springen en ons te wagen door de velden naar de dichtstbijzijnde "stad": Colonia Suiza. De stad is zo genoemd vanwege de serieuze migratiegolf vanuit Zwitserland. Ongeveer een eeuw geleden werden mensen vanuit Zwitserland en nog andere landen, aangetrokken om te verhuizen naar Uruguay. In ruil voor de verhuis kregen ze gratis land toebedeeld. De enige verplichting was het onderhouden van dit land en er iets opstarten. De "ingang" van de stad wordt gekenmerkt door een reusachtige poort in typische Zwitserse stijl. Veel van de huizen hebben ook het schildteken van hun regio aan de voordeur hangen om te tonen vanwaar ze eigenlijk afkomstig zijn.