Cederberg - Namaqua coast NP

Aangekomen in Upington, een vrij grote stad, dus nog eens de kans om de blog aan te vullen. Met zicht op de rivier en een Halleluja-Praise the Lord-kerkdienst op de achtergrond, proberen we een overzicht te geven van de voorbije tien dagen.

De weg naar Cederberg was onze eerste gravelervaring. En gravel in Afrika is een speciale ervaring. Alles wat vast zit, trilt los. 's Avonds hebben we dus wel hier en daar aanpassingskes moeten doorvoeren om de auto 'gravelproof' te maken.

Cederberg wordt door overlanders vaak overgeslagen op hun weg naar Namibië. Jammer, want het is er prachtig. We konden er eindelijk nog is gaan wandelen. Zo stilzitten is toch ni echt voor ons weggelegd.

Een van onze wandelingen, was de wandeling naar de Wolfberg Cracks en Arch. Een stijle klim naar de Wolfberg Cracks en Arches met -naar 't schijnt- een prachtige uitzicht. Naar het schijnt, want dat uitzicht hebben we jammer genoeg ni gehaald.

's nachts had het wel zwaar geregend, dus twijfelden we eerst om te vertrekken. Maar 's ochtends leek het allemaal wat opgeklaard. De klim naar de kloven was pittig, maar zeker de moeite. Na de kloven kwamen we uit op een plateau, waar plots het weer draaide. We deden nog een poging om door te gaan naar de Wolfberg Arches, maar regen, wind en wolken beperkten het zicht tot op 2 meter. Het was ijskoud! En omdat we geen zin hadden te verdwalen en de nacht door te brengen op den berg, zijn we wijselijk teruggekeerd. Even schuilen en opwarmen in een grotteke en dan terug naar beneden...Jammer, maar 't was toch de moeite.

Van de bergen reden we door naar de kust: Namaqua coast national park. Met terug veel gravel. De auto heeft daar dan toch een goeie daad kunnen doen. In Gerard's auto was blijkbaar ook iets losgetrild, waardoor hij al sinds de avond ervoor stilstond. Jammer genoeg speelt racisme toch nog een rol in Zuid-Afrika, want ook al was er een boerderij langs de weg: "Meneer wil mij ni help ni..."Dus daar stond Gerard in de vlakke zon, zonder water, zonder eten,...We konden de auto ni maken, maar we konden hem wel een heel eind slepen, en water en eten geven.

Daarna doorgetrild tot aan de kust. Waar we weer een nieuwe uitdaging kregen: diep zand. Banden platlaten en vooral niet stoppen! En ondertussen zien da ge geen struisvogels omver rijdt. Om daarna uit te komen op een kampeerplaats voor ons alleen, met weeral zicht op zee. Met gratis erbovenop twee keer per dag het spektakel van jagende dolfijnen. Een beetje niksdoen en genieten, mosselkes plukken, zonsondergangske meepikken...

Dat niksdoen kruipt in de kleren, dus we moesten weer door: richting Springbok deze keer. Wel niet zonder eerst te stoppen bij een (stinkende) zeehondenkolonie.

Dat was onze eerste week! Next episode: Augrabies Falls...

De eerste gamedrive...

Augrabies Falls NP. De verwachtingen waren nogal hooggespannen: de waterval zou een mini-Vic-Falls zijn. Maar da viel toch wa tegen. Het was nogal droog geweest de laatste tijd denk ik...

Maar het park zelf was wel leuk. De eerste dag 'n mooie wandeling, met heel veel giraffensporen. Dat beloofde voor de game-drive voor de dag nadien.

Na 5 minuten zagen we de eerste giraf. En wie al een giraf in het wild heeft gezien, kan me gelijk geven: je geraakt ze niet beu! Giraf, Kudu, Springbok, Eland, Hartebeest, Klipspringers,...Niet slecht voor een eerste gamedrive dus.

En ik ben blij dat ik kan zeggen dat er geen slachtoffers zijn gevallen tijdens mijn eerste Afrikaanse rij-ervaring. Al had zo'n springbokske wel gesmaakt op de braai...

Morgen vertrekken we naar Kgalagadi Transfrontier NP, een park dat zowel in Zuid-Afrika als in Botswana ligt. En daarna is het tijd voor een nieuw land, Namibië!