Hola Amigos,

Hier zijn we terug en wat een week hebben we achter de rug! Dinsdag gingen we naar Charito. We maakten na 2 maanden kennis met de vrouw die alles regelde voor ons. En wat een warme ontvangst kregen we. Bij aanvang waren we wat bang omdat ons Spaans nog steeds niet schitterend is en als je bij iemand op bezoek gaat moet je toch iets kunnen zeggen. Achteraf was deze schrik voor niets nodig, alles verliep op rolletjes. We hadden beiden wel het gevoel dat we met Charito meer konden bereiken in het centrum. Ze was zeer teleurgesteld dat we niet werkten in het therapeutische gedeelte omdat ze daar onze kennis meer nodig hebben volgens haar. En eigenlijk wilden we daar ook ons hele verblijf staan. Achja, als we het nu bekijken was het niet altijd even gemakkelijk in de psychiatrie en pediatrie, maar we zijn blij om onze ervaring! Natuurlijk kan een Boliviaans bezoek niet bestaan zonder een rare situatie. We moesten nogal opkijken toen Charito zei dat een van haar kinderen Nacho heette, je weet wel voor te eten. Soms zijn ze hier echt wel raar. Charito nodigde ons ook uit om eens bij haar te gaan eten, iets typisch Boliviaans. We kunnen wel zeggen dat ze zich zal moeten haasten want over twee weken verlaten we Sucre en laat haast nu net een moeilijk puntje zijn in dit land.

Afgelopen weekend namen we de bus naar Cochabamba, het was een ritje zonder veel slaap. Het is toch wel één van de slechtste wegen die we tijdens ons verblijf in Bolivia bereden. Maar met ons zes nonnen op de bus waren we gezegend! De eerste dag gingen we te voet naar het Christusbeeld, ongeveer 1400 trappen omdat we de taxi of skicabines niet wilden nemen. Het zweet, de dorst en pijnlijke spieren kregen we er achteraf gratis bij! In een temperatuur van 35 graden is het toch lastig! De rest van de dag deden we het rustig aan en gingen we op verkenning in Cochabamba zelf, we kwamen echter tot het besluit dat er niet veel te beleven valt. Zaterdag vertrokken we met een gezelschap van drie Fransen, twee Spanjaarden en één Chileense richting Toro Toro. Dit is een natuurpark op 4 uur rijden via een kasseien weg (heel leuk! :D) van Cochabamba. Slapen zat er niet in door de oncomfortabele bus en onvoorzichtige chauffeur. Bij aankomst besloten we met zijn allen te gaan eten in de plaatselijk comida. Voor nog geen 1,5 euro kregen we een voorgerecht en hoofdgerecht. Agnetha was hier toch weer de gelukzak bij: in haar soep zat een heerlijke kippenpoot (Met kippentenen en kippennagels eraan) HEERLIJk!!! Daarna vertrokken we met z'n alleen het natuurpark in voor een wandeling in de cañon naar de watervallen. Wow, wat was dit prachtig!!! De afdaling in de cañon was prachtig en een mooie ervaring, echter naar boven stappen was een stukje lastiger. Toch was het zeker de moeite waard om dit te bezoeken. Tijdens de tocht probeerden we foto's te maken, helaas is er geen enkele die weergeeft hoe mooi het was. Jullie zullen allemaal naar hier moeten komen om het zelf eens te zien. De wandeling was met een Boliviaanse gids en voor de verrassing, hij kon geen woord Engels. Eén van de Fransen speelde dan maar voor onze persoonlijke gids en vertaalde alle uitleg die ze kregen! Het was een zeer fijne groep om mee op pad te gaan.

Op het werk zijn onze laatste twee weken gestart. We zeiden het al vaker tegen elkaar: we doen het hier voor de kinderen. Vooral de mentaliteit van het personeel blijft moeilijk. Buitenstaanders zeggen dat ze hier de kennis niet hebben. Maar volgens ons is het gebrek aan kennis hier niet altijd de grootst oorzaak. Vooral hun luie attitude veroorzaakt onze frustraties en hun slechte werkwijze! We weten ook wel dat er in België ook zulke personen werken in een team, maar Bolivia spant toch wel de kroon… Als je in België met 10 in een team werkt zal er misschien één iemand zo zijn, als je in Bolivia met 10 in een team werkt zijn er minstens 9 zo! Achja, we kunnen er over zagen maar we kunnen het ook proberen van de positieve kant te bekijken. Als het in de pediatrie een zwembad is doordat de ramen niet waterdicht zijn en Agnetha de enige is die de kinderen uit de plassen haalt dacht ze na een tijdje dan kunnen de kinderen er maar in zwemmen terwijl het personeel zit te babbelen. En bij Febe komt het personeel al op therapie. Als zij bezig is met een kindje de dieren aan te leren, komt het personeel meedoen met de dieren te raden. Bij het zeggen dat het kind de dieren moet leren, excuseert de vrouw zich uitgebreid (Blijkbaar had ze echt het principe van Febe haar therapie niet door).

De voorbije week was het in Sucre en Cachabamba tussen de 25 a 35 graden. Een lekker weertje dus! Overal in de straten is kerstversiering te zien, echter hebben wij zeker geen kerstgevoel, daarvoor is het te warm. Onze kerst zal dit jaar typisch Boliviaans zijn. Mama Sylvia nodigde ons uit om kerstavond met haar te vieren. De uitleg van het eten begrepen we niet, dus het zal een verrassing zijn.

Met onze militairen hebben we ookal wat avonturen beleefd. Vandaag kwamen we erachter dat ze eens een goed feestje hebben gehouden. Zo zijn de biertjes van Febe uit de ijskast verdwenen. Ook tijdens hun kookkunsten (soep opwarmen), werden we uitgevraagd door hen. Hoe oud zijn jullie, van waar komen jullie, zijn jullie getrouwd, hebben jullie kinderen,… Moesten we willen, we zouden hier van straat geraken. Maar de Bolivianen zijn ons type niet, spijtig (of toch niet)!!

Tot gauw,

Febe en Agnetha