Taipei, 3 oktober 2012
Hallo allemaal,
Hier is mijn eerste reisverslag, van de eerste 10 dagen ongeveer:
Na een goede vlucht en busreis zijn we rond 15:00 in het centrum van Taipei beland. Het is goed weer, 28 graden met een zonnetje en ons eerste plan is om onze telefoons op te laden en het meisje, waar we via Chouchsurf contact mee hadden gezocht, te berichten dat we zijn aangekomen en waar we heen moesten komen. Nadat we een internet café hadden gevonden en wisten waar we haar zouden ontmoeten gingen we op pad. Met veel moeite en gebarentaal wisten een paar Taiwanezen ons de weg te wijzen met de metro. De metro in Taiwan is erg goed geregeld; schoon, goedkoop en snel. Wel erg druk, maar daar hebben ze ook wat op bedacht: gewoon de airco overuren laten draaien zodat niemand staat te zweten!
We ontmoetten Chen, onze chouchsurf-chick, op de afgesproken plaats en ze nam ons mee naar haar universiteit. Chen is anders dan de meeste Aziaten, dat valt meteen op. Ze is erg spontaan en vrolijk, maar vooral niet verlegen. Zo verlegen als de meeste hier zijn, heb ik nog nooit meegemaakt, Chen vangt af en toe een gesprekje van andere in-de-buurt-zijnde Taiwanezen op en zo was er een meisje van een jaar of 15 dat aan haar moeder vroeg of die voor haar een gesprekje wilde beginnen met deze twee buitenlandse jongens! Midden in de metro! Hahah!
Wij zijn ook de beroerdste niet en die soort van beroemdheid is ook eigenlijk wel grappig.
Op de universiteit ontmoeten we een vriend van Chen, en we droppen onze spullen in haar kamertje. Chen is een studente, en studentjes hebben kleine kamers, maar dit was extreem! Er paste een tweepersoons bed, een bureau en een bureaustoel in, en met onze backpacks op de vloer was het onbegaanbaar terrein geworden. Er was dus geen tv, kast of koelkast. Er hangt ook niks aan de muur of iets om het wat gezellig te maken, maar ze vertelde dat ze er alleen slaapt, want de rest van de tijd brengt ze door op de universiteit (soms van 8:00 tot 18:00) en in de weekenden is ze bij haar ouders. En, Ja, in dat tweepersoons bed sliepen Sam en ik, zij wilde voor ons op de vloer in een kamer van haar vriendin slapen.
We gingen met z'n vieren wat eten halen op de night-market, en weer viel het ons op hoe goedkoop Taiwan is, een enorm stuk gefrituurde, krokante kip voor 50taiwanese dollar, wat ongeveer 1,20€ is. En het was een stuk lekkerder dan die van de KFC!
Inmiddels was ik al zo'n 38 uur wakker, want in het vliegtuig was ik drukker bezig met films kijken dan met slapen. Bovendien gooide China Airlines even mijn eetritme overhoop door rond 3 uur s nachts een portie rijst met kip op te dienen. Maargoed, ik kon lekker slapen in het tweepersoonsbed!
De volgende dag begonnen we op haar universiteit, voor ons wilde Chen haar 'classes skippen' om ons wat rond te leiden. Zo kwamen we door de gymzaal waar allemaal jongens aan het badmintonnen waren, wij konden gewoon meedoen, geen probleem. Zo speelde we op onze tweede dag van de reis al badminton en pingpong op een universiteit ergens in Taiwan.
We gingen verder, op naar het centrum voor een bezoek aan de een na hoogste toren van de wereld, Taipei 101. Op de 35e verdieping lekker een gebakje van Starbucks gegeten, niet wetende dat ik hier een aantal dagen later, en een aantal verdiepingen hoger nog een keer zal zitten. Maar daarover later meer.
We namen de metro naar een grote tempel, waar Chen ons van alles kon vertellen over haar goden en gebruiken. Ze hebben er een god voor de studenten, die man is super populair, want ja even bidden voor een examen kan geen kwaad toch? Zeker niet als je onder immense sociale druk van je ouders studeert om ze een goede oude dag te kunnen geven. Ook kon je in de tempel met een soort stenen op de grond gooien, die dan, afhankelijk van hoe ze neerkwamen, jou vragen beantwoorden. Dat wilde Sam wel eens proberen en na een aantal worpen kwamen de stenen zo terecht dat hij de aandacht van de goden had en 'een nummertje kon trekken' haha ja echt waar. Met dat nummer kon je weer een briefje uit de muur halen, waarop een aantal dingen over je vraag zouden staan. Sam z'n vraag was: 'zal ik tijdens mijn reis wat kwijt raken?'
Op het briefje las Chen iets over een adelaar die zijn vleugels spreidt, en over een grote reis, met heel veel geluk. Een oude man kwam zich ermee bemoeien en legde uit dat de goden ons beschermen tijdens onze reis, en dat ons niks zal overkomen. Nou das een mooi antwoord op een simpele vraag!
Die donderdag avond gingen we met wat vrienden van Chen naar een bar in Taipei. Voor 5€ entre kon je onbeperkt drinken, wij besloten het toch maar rustig aan te doen. We wilden ons niet laten drogeren door een stel Taiwanezen. We hadden een leuke avond en lagen rond half 5 in bed. Chen zou de volgende dag rond 8 uur naar de universiteit gaan, maar toen wij pas om half 2 wakker werden zat ze nog gewoon in haar kamer, skipping classes. Toch moest ze nog wel die middag even naar school, waar wij op de campus hebben gechilld. Die avond hadden we afgesproken met een 'chouchsurfguy' aangezien Chen naar haar ouders ging voor het weekend. Deze chouchsurfguy heette Egbert, 27 jaar oud en business man. Egbert is best een vreemde naam voor een Taiwanees, maar veel Chinezen/Taiwanezen hebben naast hun Chinese naam nog een zelf verzonnen, westerse naam.
Egbert werkt in Shanghai en komt nog af en toe naar Taiwan voor zaken, meestal slaapt hij dan in een hotel maar dit weekend was hij bij z'n ouders. Er was nog een Amerikaan, Ty, die ook een nacht bij Egbert zou slapen en met ons rondhangen.
Egbert nam ons direct mee naar de andere kant van Taipei voor een bbq met collega's van hem. Onderweg zouden we nog even 70 biertjes halen in de seven-eleven. We wisten niet waar we beland waren, een stuk of 30 Taiwanezen van rond de 30 zaten ergens naast een rivier in een park te bbq'en, en wij waren meer dan welkom. Heerlijk gegeten en vervolgens nam Egbert ons mee naar een bar waar wat meer westerlingen waren. Dit was best een leuke plek, en als westerling kom je toch snel in contact met andere westerlingen. Zo was er een Brit uit Engeland die in Taiwan les gaf en met een Taiwanees was getrouwd. Hij sprak, net als Ty, vloeiend Chinees. Dat is echt raar om te horen, zo'n blanke westerse kop die de moeilijkste Chinese woorden vloeiend over z'n tong krijgt.
Die nacht sliepen we voor het eerst echt op een 'chouch' in het huis van Egberts ouders. Z'n moeder was super aardig en met het kleine beetje Engels wat ze kon zorgde ze goed voor ons. De vader daarentegen, was een soort dictatortje, niet erg imposant van postuur maar hij ademde gezag uit. Zo was het enige Engels wat hij tegen ons zei: "you! Learn Chinese!" Haha
De volgende dag kwam Egbert terug op zijn voorstel van de vorige dag: of we meegingen naar het concert van David Guetta in Taipei. We zouden er nog even over nadenken, maar hij had ondertussen voor ons de tickets al gekocht! Super aardig.
Hij moest die dag naar een bruiloft dus Sam en ik gingen zelf op pad, eerst naar de botanische tuin, en later nam Egbert ons mee naar een soort boulevard, waar het heel gezellig was, veel kraampjes met eten en veel mensen. Hij liet ons wat Taiwanese lekkernijen proeven; een gilei (ik weet niet hoe je dat schrijft) van eendenbloed en een gefrituurd endeldarmpje van een varken. Ik kan het jullie niet aanraden.
Die avond gingen we naar een Thais restaurant, waar hij had afgesproken met wat andere mensen. Weer wisten we niet waar we waren beland, aan tafel zat een Amerikaan, een Chinees met zijn Franse vrouw die weer een Franse vriend en diens Koreaanse vriendin had meegenomen, en Ty was er ook bij. Allemaal hadden ze werk in China ofwel Taiwan en voerden ingewikkelde discussies over politiek en economie. Alleen de Koreaanse dame sprak meer op ons niveau.
Dat met stokjes eten hè, das nog knap lastig! Was vaak met grootse moeite stukjes voedsel over de tafel aan het vervoeren, en als het al aankwam, was het vaak niet meer dan een paar rijstkorrels. Daar word je niet groot en sterk van, maar dat zijn ze hier in Taiwan ook niet. Na het eten nodigde de Amerikaan ons uit voor een feestje op een rooftop, daar ergens in de buurt van Sarah, een journaliste voor de Financial Times. Voor de derde keer in 24 uur hadden we werkelijk geen idee waar we beland waren. Ergens in een appartement hebben we die zeker Sarah maar gefeliciteerd en zo snel als netjes is, zijn we naar de rooftop gegaan. Daar zagen we tot onze verbazing iemand met een Nederlands elftal shirt staan. Toen we m aanspraken bleek hij zelf uit Amerika te komen, maar zijn moeder was Uit Friesland. Zo kom je nog eens mensen tegen!
Na een tijdje vond ook Egbert het feestje wel mooi geweest en stapten we in de taxi naar David Guetta. Wat een feestje was dat! 10.000 Taiwanezen helemaal uit hun dak op de beste nummers van David Guetta. En vooral de lightshow was indrukwekkend. Rond een uurtje of half vijf eindigde onze avond in een lokaal Chinees restaurantje waar Ty en Egbert zich waagden aan de lokale specialiteit, Sam en ik vonden het wel mooi geweest met die specialiteiten en wilden naar bed, of uh bank.
Zondag nam Egbert ons mee naar de kust, het was er super mooi doordat de zee de rotsen bepaalde vormen geeft. Zo was er een steen in de vorm van een koninginnen hoofd. Ik zag het er niet in, maar dat zal best geweest kunnen zijn door mijn korte nachtrust.
Die avond pikten we Ty weer ergens op en gingen we het kantoor van Egbert bekijken, gelegen in Taipei 101, die toren waarover ik vertelde. En bennngggg wat een luxe kantoor!
Hij werkt voor McKinsey & Company misschien kennen jullie dat wel. Het was superdeluxe en we met een mooi uitzicht op de stad (47e verdieping) speelden we een potje op de Wii, die daar natuurlijk aanwezig was. Nog een hapje gegeten in een restaurant in die toren en vervolgens huurde Egbert nog een filmpje om onze laatste avond te vieren.
De volgende ochtend vloog hij al om 10:00 naar Shanghai en bleven wij achter met de dictator. Ook wij namen snel de uitgang voor een ontbijtje. We besloten om de hot springs die dag te bezoeken, voordat we om 23:50 naar Brisbane zouden vliegen. In die hot springs hebben we heerlijk tussen de bejaarde Aziaten gezeten en ook hier weer wat Amerikanen ontmoet. Het viel ons op dat ze eigenlijk allemaal een beetje op elkaar lijken, die westerlingen die In Taiwan studeren of wonen. Veel van hen zijn een beetje sulletjes, slim genoeg om Chinees te leren, en slim genoeg om te bedenken dat ze wel super populair zijn onder de Taiwanese dames. We noemen ze 'profiteurs'.
Die avond spraken we nog af met Chen om samen nog wat te eten en afscheid te nemen. Met veel moeite moesten we weer voor allerlei 'specialiteiten' vriendelijk bedanken, ik hield het bij m'n kippetje en Sam bij z'n wortel. Vervolgens pakten we onze backpacks en bracht Egberts moeder ons naar de bus voor het vliegveld, op naar Brisbane waar ik nu dit verhaaltje aan het schrijven ben.
Brisbane is een leuke stad, niet heel groot maar wel gezellig en het is hier altijd lekker weer! Wel een financiële shock als je uit Taiwan naar Australië komt, want niks is hier goedkoop! Fast-food is goedkoper dan zelf koken en misschien is dat ook wel de reden dat hier zo veel dikzakken rondlopen. We slapen in een hostel vlak bij het centrum met 6 anderen op een kamer in stapelbedden. Er is een keuken en een woonkamer waar veel andere Backpackers zijn. Veel van hen zijn boven de 20 en hebben hier een baantje gevonden in de bouw ofzo.
Vannacht vonden twee Engelsen het nodig om om 6:00 s ochtends een dronken discussie over Pokémon te voeren, wat mij voor een uur wakker hield. Niet omdat het interessant was, maar omdat het in het bed onder mij was..
Wij gaan hier na twee nachten weer weg, omdat ik weer een Chouchsurfer heb gevonden hier in Brisbane! Is veel relaxer en goedkoper dan een hostel. Ook gaan we hier in Brisbane onze auto kopen, en zorgen we dat we een adres hebben om op een boerderij te werken via WWOOF, waarmee je werkt voor je verblijf. Dat is meer onze stijl van reizen, goedkoop en avontuurlijk.
Dit is het voor nu hou je haaks dan doe ik het ook. X
Ps mijn Australische nummer is +61 422 466 327 denk wel ff aan het tijdsverschil van 8 uur!