Terug bij de Mekong!

Na de heerlijke stranddagen in Mui Né gaan we op weg naar onze laatste stop in het zuiden van Vietnam, de Mekong Delta. We kwamen wederom via een tip terecht bij de Mekong Lodge. Ons huisje was door een prive plunche-pool gescheiden van de Mekong. Een werkelijk uniek uitzicht! Terwijl we op de veranda zitten varen de zwaar beladen boten met allerhande goederen aan ons voorbij. Vanaf onze hottub, gevuld met warm grondwater, blijven we het leven op de rivier aanschouwen.

Samen met onze privé gids bezochten we de eerste dag de nabijgelegen floating market. Deze begint al om een uur of 5 ' s ochtends en is om 9 uur alweer afgelopen omdat mensen er als de kippen bij zijn om de verse marktwaar op de kop te tikken. Deze markt bevind zich aan de zij-arm van de Mekong waar de pakhuizen volstaan met fruit, groente, rijst etc. Fascinerend om de bedrijvigheid op en om deze rivier te zien. Ook hebben we meerdere bedrijfs bezoeken gedaan waarop op primitieve wijze zoetwaren, rijstwijn, rijstpapier, bakstenen, rietsuiker, cassavepannekoeken ambachtelijk worden geproduceerd. Verbazingwekkend hoe dit zonder enige persoonlijke bescherming of milieuwetgeving door familie bedrijfjes draaiende wordt gehouden. In de suikerriet fabriek draaide een zelf gebouwde persmachine, met enorme onbeschermde aandrijfwielen.De suikerriet stengels werden handmatig door deze pers geduwd. Hier hadden ook al enkele handen ingezeten. Het rietsuikersap liep door onafgedekte, smerige gootjes naar enkele grote badkuipen, waar het sap werd gekookt in fasen. Twee mannen stonden op hun slippertjes, in korte broek door deze kokende suikermassa te roeren. De hele dag. Moeders hield de oven brandende door om de minuut de gedroogde resten, blootshands in de brandende oven te schuiven. In Nederland zou dit volgens de HACCP, BRC en ISO normering ondenkbaar zijn. Dan hebben we het nog niet eens over de chemicaliën die grof gedoseerd worden toegevoegd. Dit zorgt voor geel gekleurde suiker. Wij prefereren de witte. Waar maken we ons eigenlijk druk over. Ook al hang je met een peuk boven de suikermachine, het smaakt er niet minder om.

Het bezoek aan het cassave fabriekje-je was wel het meest bijzondere. Niet eens om het productieproces maar wel vanwege het ontvangst. De eigenaar bleek de oom van onze gids te zijn. Ze hadden samen nog geen nieuwjaarsborrel gedronken dus dat moest er nu maar eens van komen. Ons werd gevraagd of we ook wel een biertje lusten. Om 11 uur s 'ochtends konden we dit voorstel niet weerstaan. Onze gids sprong op de moter om bier te halen terwijl zijn nicht voor het bittergarnituur ging shoppen. Moeders bakte de toch hapjes en opa zat al op de praatstoel. Ondanks dat hij geen woord Engels kon en wij geen woord Vietnamees, werd duidelijk dat hij het beregezellig vond en ging op de praatstoel zitten. Ter gelegenheid van de vasten dagen voor volle maan, had de vrouw des huizes machtige hapjes van sticky rijst met vulling van groene bonen in suikerwater, watergruwel, gemaakt. We werden vriendelijk, doch dringend verzocht dit op te eten. Arjen liet zich deze, op bolletjes ijs lijkende, maar dan drie keer zo machtige, suikerbommen goed smaken. Terwijl Liesbeth ze uit beleefdheid probeerde weg te werken. Ondertussen werd er hartelijk gelachen over onze uiterlijkheden zoals grote neus, grote lichamen, vooral die van Liesbeth ( dat blijft toch fascinerend zo'n lange vrouw). Onze witte kleur, hoewel wij vinden dat deze toch wel heel bruin geworden is, daar zijn ze wel jaloers op. Wij zoeken de zon op, zij vermijden de zon op alle mogelijke manieren.

Het was wel duidelijk dat onze gids meer over de Vietnam oorlog wist. Hij gaf aan dat dit het moment was om erover te vertellen. Zijn oom bleek in het Zuid-Vietnamese leger te hebben gediend. Hij vocht samen met de Amerikanen tegen de Vietcong. Niet verwonderlijk dat hij in die tijd de vreselijkste dingen geeft meegemaakt. Het meest opzienbarende verhaal wat het afschieten van zijn eigen tenen om afgekeurd te worden voor het leger. Dit lukte hem en na een jaar herstel, werd na enkele maanden het einde van de Vietnam War aangekondigd. Helaas moesten ze nog een tijd onder het juk van de Vietcong leven. Tegenwoordig leven de toenmalige vijanden weer in vrede samen en vertellen elkaar de oorlogsverklaring als "oude verhalen". Men heeft geen wrok naar elkaar en kijken samen naar de toekomst. Deze oorlog was geen oorlog van Vietnam. Het is de oorlog van de kapitalisten en communisten. Vietnam is als land gebruikt om dit uit te vechten! Nadat de grote tas met ijs was gesmolten en de voorraad van 20 blikjes er doorheen was gegaan, namen we afscheid van deze vriendelijke familie. Met de uitnodiging op zak om gerust nog eens langs te komen!

's Avonds kregen we de lokale specialiteit, de hotpot geserveerd. Vanuit de kokende bouillon smulden we van garnalen, beeflapjes, varkensvlees, vistestikels (visballetjes), eiernoodles en groentes. Het was zoals het hier hoort te smaken, heerlijk!!

De volgende ochtend mochten we voor de tweede keer uitslapen en schoof ons tafeltje steeds dichter naar de Mekong. Het ontbijt werd op de aanleg steiger geserveerd.
Dan voel je je wel een speciale gast! Al zwaaiend naar de lokale vissers, zagen we ook een visser uitgerust met een accu van 220 Volt. Geen ongevaarlijke job, aangezien water een van de beste stroomgeleiders is.

Met een warm gevoel nemen we afscheid en gaan we op weg naar de laatst stop, Saigon.