Met bevroren vingers tikken we dit verhaal. Het is hier namelijk erg koud, snachts -10, overdag rond de 5 graden. Na 3 maanden tropisch Azie is het dan ook echt weer even wennen en kunnen we voor het eerst stellen dat jullie in Nederland beter weer hebben dan ons. Wij blijven vandaag binnen, zonder verwarming, warme douche en zon missen we vandaag de motivatie om naar buiten te gaan en besloten we lekker binnen te blijven om op te laden voor de tocht van morgen, Machu Pichu.

Dus schrijven we nu vanuit onze warme slaapzakken onze belevenissen van de afgelopen 3 maanden maar eens op. Goed, het laatste nieuws kwam vanuit de het plaatsje Hua Xai, op de grens tussen Thailand en Laos (je weet wel, waar die bedbugs ons lastig vielen). We staken de grens over naar Laos, en bevonden ons voor het eerst sinds tijden weer in een gebied met meer blanken mensen dan lokale mensen. Dit bleek voor heel Laos te gelden. De toeristen route van noord naar zuid lijkt maar om 1 ding te draaien, zo dronken mogelijk worden en dan de lokale mensen verschrikken door half naakt over straat te lopen en in een band de rivier af te drijven. Niet echt iets voor ons besloten we. Jammer, want het land is erg mooi en groen. Helaas moet je multimiljonair zijn of Lao spreken om iets van het land te zien. Niemand spreekt ook maar een woord engels en een dagtripje naar een national park kost ons 250 US dollars. Na twee weken hielden we het voor gezien en boekten we een vlucht naar Hanoi, vanuit Vientiane. Op naar het goedkope Vietnam. Hanoi is een te gekke stad, het oude stadscentrum is als een mierennest vol met mieren die op straat verkopen wat je je maar kan inbeelden. Van oude scooters met op de achterzitplaats een werkende ventilator tot een fiets vol met porselein. Op straat hoef je dan ook niet veel meer te doen dan een fruitsapje drinken aan de kant van de weg om je makkelijk een dag te vermaken. Wat een lol! Met de trein (duidelijk minder comfortabel dan de Indiase treinen) gingen we naar Halong Bay en Sapa. Twee wereldwonderen die men moet zien als men in Vietnam is. Ha Long Bay was mooi, heel mooi, alleen door het massa toerisme drijven de honderden boten tussen de lege chipszakjes, tampons, toiletpapier, colablikjes en sigarettenpeuken. Zonde, maar in Vietnam lijkt met vooral gefocused te zijn op het binnen halen van geld vandaag en niet zozeer om morgen. Sapa was anders, dit is het gebied van Vietnam waarvandaan onze rijst in Nederland komt. Het is onbeschrijfbaar hoeveel rijstvelden daar te zien zijn. Een glibberige wandeling door de rijstvallei (waarbij we allebei in de spagaat gleden (meerdere keren)) zorgde voor veel mooie foto's en fun. Na Sapa besloten we gewoon langzaam de kust naar beneden te volgen met de sleeping bus. Jaja, een bus, bestaande uit VIETNAMESE bedjes die je snachts 500 kilometer verder langs de kust naar beneden rijdt. De Vietnamese bedjes waren voor ons meer wiegjes, aangezien onze benen er no way inpaste. Ook plat op je rug ging niet, want dan paste de armen er niet meer bij. Al met al, alle vietnamesen waren oké, alle toeristen in de bus lagen op hun zij, met de armen en benen uit bed hangend en liepen s ochtends vroeg kreupel de bus uit. We bezochten zo onder anderen Hoi An, Hue, en Nha Trang. Als we geen scooter huurden om de omgeving rondom de steden te verkennen, kropen we wel door oorlogs tunnels of genoten we van het strand. Na de lange kust lijn kwamen we aan in Ho Chi Min, oftewel, Saigon. Een stad die jullie vast wel kennen. Saigon ligt aan de voet van de Mekong Delta, een netwerk van rivieren die een delta vormen vlak rond de kust. We bezochten dit gebied voor een paar dagen en keken onze ogen uit op de whole sale floating market. Boten gevuld met ramboetang, bananen, ananassen en ander lekkers. Na de Mekong Delta waren we in twijfel, gaan we naar Con Dao of toch maar niet. We hoorden van het reisbureau waar we onze tickets boekten dat het heel toeristisch zou zijn, maar de lonely planet zei heel wat anders. Gaan we of gaan we niet? Ja, we gaan toch maar… En wat een goede keus. Het eiland heeft zo'n 500 inwoners, en er waren slechts een stuk of 10 toeristen. Vanuit het National Park besloten we om met een bootje naar een nabijgelegen eiland te gaan om s'nachts het nesten van de zee schildpadden te zien. Toch wel een droom van Roël namelijk. We hadden geluk, niet alleen zagen we de schildpadden aan land komen en eieren leggen, ook zagen we een nest uitkomen van ongeveer 70 baby schildpadjes en mochten we meehelpen de babies naar zee te geleiden. Toen we de volgende ochtend k.o. in onze hangmat lagen zag Roël vanuit zijn ooghoek nog wat bewegen op het strand en in het water. Dus trokken we a la baywatch onze kleren uit, deden we onze duikbrillen op en doken we tussen de duizenden oranje mini kwallen het water in om met de uitgeputte zee schildpadden te zwemmen. Het was fantastisch! Vietnam was dus erg fijn, jammer dat we het land na precies een maand moeten verlaten in verband met ons visum, maar toch ook leuk, op naar Cambodja. Wat een verschil met Vietnam, er heerst meer armoede, het wegen netwerk is slecht, maar het eten heeft weer smaak!!! Yes. In Cambodja zien we veel overgebleven geschiedenis van het Pol Pot regime. Na twee dagen droevigheid in Pnohm Penh besluiten we om de dichte jungle van het noorden in te trekken. En het was regenseizoen in cambodja….Nat, natter, natst. Maar dat maakte ons jungle avontuur wel een stuk spannender. Vreemd genoeg is het rondom de tempels van Angkor weer aangenaam tropisch heet en droog. Je zou rondom het gebied van de tempels gemakkelijk 3 dagen kunnen rondkijken, maar na een dag historische stenen en tempels hebben we het gezien. Het was mooi en indrukwekkend, maar ook vermoeiend zo in die hitte. Na 2 weken Cambodja, wat we beiden te kort vonden, gingen we toch naar zuid Thailand. We wilden toch ook wel die eilanden zien waar iedereen altijd zo lyrisch over is. We besloten om eerst naar Kho Lanta te gaan, een relatief onbekend en onbezocht eiland. Waarom daar? We hadden gehoord dat men daar goed kan duiken! En ja hoor, wederom geluk, op onze derde duik waren we getuigen van twee parende luipaard haaien op slechts 5 meter afstand. Ook nog naar Kho Toa geweest, wat een veel toeristische eiland is, waar de meeste mensen heen komen om goedkoop hun duikbrevet te halen. Toch maar niet, ons budget vliegt er door heen zo op die eilanden, dus laten we dat maar een andere keer doen. Vanuit Bangkok vlogen we naar Kuala Lumpur, een betonnen stad die niet veel anders bied dan de Maleisische twin towers en een tiental gigantische shopping malls. Shop till you drop, maar neem wel een flinke hoeveelheid Ringit mee, want Kuala Lumpur is zeker niet goedkoop. En dan, op naar L.A. We poogden op het vliegveld nog voor een schijntje onze 17 uur durende vlucht te upgraden naar 1ste klas. Helaas bleek dat toch een schijntje meer te kosten dan verwacht, 500 dollar pp. No way, dan maar 17 uur iets minder comfortabel. Wat een lol hebben we gehad in L.A. Uit onverwachte hoek viel ons oog op een advertentie voor whale watching. Een dier wat we echt eens moesten zien. Dus namen we de lange metro rit dwars door alles gang wijken van L.A. (Compton etc.) naar Long Beach. Wederom geluk, wie had dat gedacht. We zagen twee blue whales, ieder van zo'n 30 meter lang! En dat is lang…….. Na een stukje natuur doken we Hollywood in. Hollywood met zijn 2500 walk of fame sterren, de bescheiden villa's van late Michael Jackon, Jack Nicholson en Dr. Phill, Beverly Hills en de Rodeo Drive met zijn designer shops en wannabe rich toeristen. Alle clichés over Amerika bleken wederom waar, van donut etende politie agenten tot de small size coke die toch nog 700 milliliter is en nog een gratis refill heeft ook :-) En toen was het tijd voor een nieuwe reis. Na een nacht op het vliegveld (waarmee we toch weer 80 dollar hotel kosten in L.A. bespaarden) gingen we op naar Peru. We verwachtten veel kleur, de warme zon en overal leven. Niets blijkt op dit moment van het jaar minder waar te zijn. De zon komt slechts een uurtje per dag te voorschijn, voor de rest is het grauw en koud. Maar….. Peru behoort nu zeker tot een van onze top bestemmingen, het land is prachtig en heeft zoveel te bieden dat we aan 3 weken zeker niet genoeg gaan hebben. Ook hier zullen we dus nog een keer naar terug moeten…………