In de sleeperbus rijden we door tot in Phnom Penh. De hoofdstad van Cambodja. De bus is donker, maar half leeg. De 2-persoonsligstoel heb ik dus voor mezelf, maar hij is zo glad dat ik in elke bocht van de ene naar de andere kant glij en ik mezelf helemaal opkrul en klem probeer te zetten zodat ik stil kan blijven liggen. In PP ruilen we van bus en vertelt de Cambodjaan in de stoel voor mij over de problemen van de jeugd van Cambodja. Vanuit Birma en Thailand komen veel drugs het land binnen en veel kinderen komen daar al tussen hun 10e en 12e mee in aanraking. Vaak zijn dat opiaten, maar ook heroine wordt blijkbaar veel gebruikt. Er zijn veel jongeren die verslaafd raken, van school gaan en daarna niet meer goed mee kunnen draaien in de maatschappij. Hij vertelt dat dit een van de redenen is dat hij een weeshuis is begonnen. Er zijn veel weeskinderen in Cambodja. Waarschijnlijk vanwege de Rode Khmer. Wanneer de ouders van kinderen overlijden hebben ze (relatief) vaak geen andere familieleden meer die voor ze zouden kunnen zorgen.

De man vertelt me niet alleen maar de negatieve kant. Hij denkt dat het goed gaat met Cambodja. Dat het economisch gezien hard vooruit gaat, dat veel kinderen inmiddels naar school kunnen en ook de middelbare school doorlopen en dat het land steeds minder beinvloed wordt door corruptie.

Bij aankomst in Siem Reap worden we weer meteen aangesproken door een paar handenvol tuktuk-mannetjes die ook allemaal goede hotelletjes weten. We komen terecht in Siem Reap Temple Villa, wat behoorlijk chique klint, maar dat niet helemaal waarmaakt. Het is in ieder geval goed genoeg om van daaruit het gebied te verkennen. De dag van aankomst doen we eigenlijk niets en de tweede dag niet veel meer. De derde dag is het dan tijd om iets actiefs te doen en besluiten we om mountainbikes te huren en daarmee het tempelgebied rond Angkor Wat te bekijken. De zon verstopt zich gelukkig achter de wolken, maar dan nog is het zo'n 32 graden terwijl we aan de tocht van zo'n 30km beginnen. Op de fiets is het om 7uur 's ochtends heerlijk, omdat we een briesje cadeau krijgen, maar zodra we afstappen breekt het zweet ons aan alle kanten uit. Nadat we de trap van een van de vele Tha's of Wat's hebben beklommen, ontdek ik dat zweet niet alleen in stroompjes van je voorhoofd of je rug kan lopen, maar dat het ook uit je knieen kan komen. De tempels, de een nog groter, ingewikkelder en uitgebreider gedecoreerd dan de ander vormen samen een beetje een onwerkelijk openluchtmuseum, wanneer je je bedenkt dat de gemiddelde tempel zo'n duizend jaar oud is. In Tha Prohm, een tempel volledig overwoekerd door de jungle, moeten we af en toe een beetje klouteren en zijn sommige stukken onbegaanbaar geworden. Even voel ik me als Lara Croft, uit Tomb Raider. Alleen ben ik niet op zoek naar een of ander ei dat iets met de tijd doet, maar gewoon naar een mooi plekje om een foto te maken of me even te vergapen aan de eeuwenoude architectuur.

Na zo'n 10 uur te hebben rondgefietst rest ons alleen nog Angkor Wat. Volgens velen het hoogtepunt van het gebied en een van de grootste religieuze bouwwerken ter wereld. Als we aankomen is de trap naar het hoogste punt net dicht. Eigenlijk vinden we dat niet eens zo erg, want we zijn al behoorlijk gesloopt van de fietstocht en ook na het beklimmen van de eerste serie trappen hebben we al een fraai uitzicht.