'Rijden in Peru doe je alleen als je een doodswens hebt'. Dit was het eerste wat ik dacht toen Karlijn en ik na een lange vlucht vanuit Amsterdam een Peruaanse taxi instapten. Onze chauffeur (klein, dik en zwetend) had klaarblijkelijk zijn rijbewijs gehaald aan het lokale kamikaze-instituut en wilde thuis zijn voor het avondeten.

Nadat we binnen 20 minuten zo'n 10 levensjaren hadden verloren, arriveerden wijzelf en onze bijbehorende ledematen in het Kokopelli hostel te Lima. Daar aangekomen werden we zeer vriendelijk geholpen door de Engelssprekende receptionist. Hij overhandigde de sleutel van de kamer, gaf ons een plattegrond van de stad en vergat tevens niet te vermelden dat hij onze 'only friend' zou kunnen zijn gedurende het verblijf en mogelijkerwijs in staat was 'to arrange something'. Wat de inhoud van deze vriendschap precies te betekenen had was ons niet geheel duidelijk. We hebben maar niet doorgevraagd en zijn gaan slapen.

De eerstvolgende dagen stonden in het teken van het ontdekken van de stad. Lima zelf wordt door veel toeristen overgeslagen, zonde! Er is genoeg te zien, ervaren, ruiken en proeven. Tijdens een tour door de San Fransisco monastery werden we rondgeleid door een aantal kelders waar maar liefst 25.000 skeletten (voorheen mensen) waren opgeslagen. In het kader van een gegarandeerde tocht richting het paradijs, wilden veel rijke gelovigen namelijk begraven worden onder het klooster. Om dit zo efficiënt mogelijk voor elkaar te krijgen werden de skeletten (na een verrottingsproces van 6 maanden) opgestapeld en in putten gelegd van 10 meter diep. Best bizar om te zien.

Over efficiëntie gesproken, het openbaar vervoer in Lima wordt iets minder praktisch aangepakt. 1 busje (laatste APK in 1974) bevat doorgaans 2 mensen met een baan: de chauffeur en een persoon die de reizigers naar binnen schreeuwt. Op het moment dat de rit van start gaat bevinden zich in de bus gemiddeld 56 Peruanen, 2 blonde toeristen en een geit. Nadat de schreeuwer zich ervan heeft verzekerd dat er echt geen extra mensen meer in de bus passen, roept hij iets onverstaanbaars naar zijn collega. Hierop geeft deze plankgas en je bent onderweg. Indien je in staat bent de controle over je eigen leven volledig op te geven, beland je na verloop van tijd op de plek van bestemming. Je stapt uit, wenst de rest van het reis-vee een prettige wedstrijd en tot slot dank je onze lieve heer dat je nog leeft.

In ieder geval: na een aantal dagen in Lima te zijn gebleven vertrokken we voor een vakantie binnen onze reis naar Mancora, een badplaats in het noorden van Peru. Het vakantie vieren lukte aardig. Wat ook aardig goed lukte waren de pisco sours, mojito's en de gintonics. De vakantieweek is ons dus prima bevallen.

Inmiddels zijn we ruim 2,5 week onderweg en hebben we geleerd dat 'de reiziger' grofweg kan worden onderverdeeld in 3 typen:

Type 1: De zenmaster

Deze figuur is al minimaal 8 maanden op reis, hoewel hij zal zeggen dat het leven an sich een reis is en het dus niet uitmaakt waar je bent. Dit inzicht heeft hij opgedaan tijdens een MDMA-trip. Zijn motto? Leven doe je in het hier en nu en douchen sla je over. De zenmaster is uitermate vriendelijk en snel afgeleid tijdens een gesprek (om de vergankelijkheid van het leven te overpijnzen).

Type 2: De pragmaticus

De pragmaticus loopt met ferme passen en in vol African-outback ornaat het hostel in. Voordat hij goed en wel is ingecheckt, is hij reeds op de hoogte van alles wat de omgeving te bieden heeft. De pragmaticus spreekt minimaal 7 talen en laat zich nooit afzetten door de lokale bevolking. Gelukkig is de pragmaticus niet te beroerd om 1 van zijn 983 reistips met jou te delen tijdens een stevig ontbijt.

Type 3: De brugpieper

Ja, ook op reis kom je de spreekwoordelijke wup tegen. De doorsnee wup is blond, vrouwelijk en komt uit het rijke Westen. Deze figuur is meer gehecht aan een warme douche en haar Venus-scheermesje dan ze wil toegeven. Dit type betaalt stelselmatig teveel tijdens een rit met de tuktuk. En is telkens weer verbaasd wanneer er geen warm water uit de kraan komt.

* Aan bovenstaande typen kunnen geen rechten worden ontleend.

Beste lezer, er zijn nog veel meer verhalen die ik met je zou willen delen. Verhalen over beroofd worden op het strand, de humor van de Tjech en Peruaanse politici die met een duckface poseren op verkiezingsposters. Wellicht maak ik daar later nog ruimte voor in dit reisblog. Laat ik mijn eerste schrijfsel hier maar eindigen. Voor diegenen die het tot hiertoe hebben gered: bedankt voor de aandacht!

(Mochten er mensen zijn die denken: 'maar hoe zit het nu met Pedro?' Tja. Aandacht trekken begint met een interessante titel;)