Hallo liefjes,

Deze keer zal ik jullie een bizar lang verhaal besparen. Hoewel er het een en ander is gebeurd kan ik deze keer lekker bondig zijn.

Daar gaan we.

Op 9 februari vloog ik met een zwaar hoofd naar de hoofdstad van Tasmania, Hobart. Het zware hoofd kwam uiteraard door enkele alcoholische versnaperingen gedurende een erg keurig festival aan het strand van St Kilda. Gelukkig was de vlucht met de maatschappij Tiger Air kort, wat beter was omdat we zij voornamelijk in een soort kartonnen dozen vliegen.

Eenmaal in Hobart aangekomen maakte ik mijn weg naar het gezellige hostel The Pickled Frog, waar Sebastian en Daniel (Australische knul die Sebastian kende uit Perth) al op mij wachtte.

De volgende dag haalden wij ons vehikel bij Wicked Campers op. Een koekdoos met een tent op het dak. Daar het bedrijf lekker de jeugd wil aanspreken mag je met stiften het interieur bekladden. Uiteraard betekende dit dat de binnenkant van de auto bol stond van de penissen. Dat daar gelaten.

De eerste week toerden we met Daniel het westen, noorden en een beetje het oosten af. Gedurende deze week zagen we wombats en tasmanian devils in het prachtige Cradle Mountain National Park, dronken we enkele pintjes in 'de andere grote stad van Tasmania' Launceston, kampeerden we naast grote meren en hoge bergen en bevroren we 's nachts soms (Tasmania kan vrij fris worden in de nacht).
Echt onwijs mooi en weer heel wat anders dan het vasteland van Australië. De temperaturen liepen later ook weer mooi op waardoor de nachten verdraagzamer werden.
Het overgrote gedeelte van Tasmania bestaat uit national parks en ongerepte natuur. Veel hoge bergen (er zijn zelfs twee skigebieden), witte stranden met behoorlijk koud water, regenwoud en grote meren. De wallabi's kom je overal tegen, voor de wombats moet je wat meer geduld hebben maar zijn daarom weer wat meer bijzonder. Helaas is het vrijdag moeilijk om de Tasmanian devil in het wild te spotten. Daarom kozen wij ervoor om ze te bekijken in een sanctuary waar de beestjes worden beschermd tegen de ziekte de Devil Facial Disease. Het overgrote gedeelte van de populatie is hiermee besmet en streft binnen 6 maanden. In de sanctuary weten ze de ziekte buiten te houden en de devils kunnen, wanneer nodig gereïntegreerd worden in de natuur.

Daniel bleef maar een week bij ons en na een heerlijke dag bij Binalong Beach brachten we hem naar het vliegveld. De eerste goede reisgenoot voor Sebastian en mij! Hoewel ook jij vroegtijdig vertrok.. Maar hij moest werken, dat was de reden. Nee, echt waar. Hij vond ons wel leuk. Serieus. Ik weet dat hij ook eerder wegging maar dat lag echt niet aan ons. Echt niet.

Anyway. Sebastian en ik toerden de laatste week de oostkust en het zuiden van de staat af met als hoogtepunt Port Arthur waar wij wat cultuur opsnoven. Ten zuidoosten van Hobart ligt een soort 'bijna-eiland' dat enkel met een bizar klein stukje vasthangt aan de rest van Tasmania. Vroeger werden gevangenen naar dit gedeelte gebracht en dan voornamelijk naar de gevangenis van Port Arthur. Een gevangenis zonder hekken of muren omdat ontsnappen toch zo goed als onmogelijk was door de natuur (dichte bossen en koude wateren).
Uiteindelijk kwamen we voor ons laatste weekend aan in Hobart om ons weer te vestigen in The Pickled Frog en de stad onveilig te maken. Op maandag 23 februari vlogen we weer terug.

Eenmaal weer in Melbourne was het plan om z.s.m. werk te vinden en dit ging (via een contactje van Sebastian) wonderbaarlijk eenvoudig. Woensdag konden we beide beginnen bij Fyngold Flowergrowers, een soort bloemenboerderij waar het eentonige werk je om de oren vliegt. Van 7u tot 16u zijn we aan het werk en op zaterdag tot 13u. Bij een baantje hoort natuurlijk ook een woonplek en (wederom soepel als de heupen van Shakira) zo vond ik zaterdag een kamer in de suburs Glen Waverley. Ik woon bij een koppel uit Sri Lanka die ook een kamer verhuren aan een gepensioneerde man, Dale. Klinkt misschien waardeloos maar tot nu toe is het heerlijk. Het plan is om dit tot eind mei te doen en dan weer verder te gaan (het oosten en noorden Australië moet immers nog onveilig worden gemaakt).
Na 2,5 maanden de ene indruk na de andere, het ene mooie uitzicht na het andere, de ene pale ale na de andere, is het erg fijn om alles even te laten bezinken en op een plek te zijn en dit even je thuis te noemen. De spannende tijden zijn dus eventjes voorbij, hoewel vlakbij Melbourne wonen ook wel een avontuurtje is. Morgen koop ik als echte Nederlander een fietsje en dan ben ik ook nog eens mega mobiel.

Voor de mensen die mij een liefdesbrief, ansichtkaartje uit Schubbekutteveen of overlevingspakket willen sturen:

72 Winmalee Drive, Glen Waverley, 3140 VIC

Dikke doei of een superdoei. Je mag kiezen.