Vrienden en vage kennissen,

First things first. Het creatieve genie Ard Buikema heeft mij naar aanleiding van mijn vorige blog uitgedaagd om weer enkele sleutelwoorden te gebruiken. Hier zijn ze even voor jullie op een rijtje: kartelschaar, turfsteken, gordelroos. Het wordt dus wederom opletten voor jullie. Vind de woorden en win een kekke trui, of een tas.

Vorige keer was er sprake van een ware cliffhanger. Als ik mij niet vergis, begaf ik mij in onbekend terrein omringd door gemuteerde salamanders.
Nu blijkt dat die salamanders er geen reet aan vinden als je ze gewoon negeert. Dat heb ik dus gedaan en ben er eigenlijk gewoon langs gelopen. Niks aan het handje.

Voor ik het wist was ik bij de Greyhound bushalte en kon mijn volgende luxe roadtrip beginnen. Van Rainbow Beach naar Agnes Water. Agnes Water is een klein surfstadje, zo klein dat je het bijna 'bizar klein' kan noemen. Menig reiziger blijft er een of twee nachten, op doorreis naar groter avontuur. Uiteraard val ik niet onder het kopje 'menig reiziger' en dompel ik mezelf graag onder in de lokale cultuur. Ik vond het nodig om vijf nachten te verblijven in een onwijs tof hostel. Weinig gasten maar de staff (allemaal backpackers) was een godsemooie groep mensen. Na de eerste avond infiltreerde ik in hun groepje en nam ik inside grapjes over. Zo onpopte ik mezelf al snel tot 'een van hen' zonder dat ze het doorhadden. Mooie tijden.

Omdat ik had vernomen dat Agnes Water de laatste mogelijkheid was om een surfles te nemen als je naar het Noorden reist, schreef ik me in voor een les van drie uur. Nu ziet dat surfen er allemaal behoorlijk makkelijk uit, in realiteit is het echter net zoiets om een perfecte cirkel te knippen met een kartelschaar. Na een boel zout water happen loonde de inzet zich eindelijk en kon ik een ruime drie seconden op het plankje blijven staan. Ik kan mezelf, naast duiker en poëet, nu eindelijk ook een surfer noemen.
Wat mij tevens opviel was dat surfen veel meer is dan een hobby. Het is een levenstijl en daar hoort een bepaalde taal bij en toffe handgebaren. Door met phrases als 'Great swell today, dude' of 'I'm gonna catch some waves, brah' te gooien, wist ik menigeen te overtuigen dat ik daadwerkelijk een surfer van bovengemiddelde klasse was.

Na een fish 'n chips afscheidsdiner in Agnes Water was het tijd voor verandering. In de nachtbus naar Airlie Beach a.k.a. 'The gateway to the Whitsundays'. Weer een hartstikke lekker en rustig hostel gevonden.
Airlie Beach is een toeristisch stadje dat toegespitst is op het nachtleven. Veel clubs, barretjes, restaurants en hostels. Ook is er het Conway National Park op enkele kilometers van Airlie. Heeeuuule mooie uitzichten over de eerste eilanden van de Whitsundays.
Een absoluut hoogtepunt was het winnen van een fles bubbels met trivia. Uiteraard.

Het zou een slecht verhaal zijn geweest als ik niet met een zeilboot door het Whitsundays Marine Park was getoerd, dus dat heb ik gedaan. Drie dagen en twee nachten werd er volop gezond, gegeten (niet te verwarren met gezond gegeten, zie de komma), gedronken en gesnorkeld in het Great Barrier Reef (check!). Een ander hoogtepunt was het bezoek aan Whitehaven Beach waar het zand zo wit is als de baard van Sinterklaas. Een waanzinnig leuke trip op de ongelukkig genaamde boot (Spank Me!). Tot het moment dat ik ging slapen op de eerste dag heb ik voortdurend wantrouwig over mijn rechter schouder gekeken. Zonder ook maar een keer daadwerkelijk gespankd te worden mocht in weer voet op het vasteland zetten.

Nu hoor ik jullie al denken: Ward, jongen.. Jij wordt toch al zeeziek in de douche? Jij moet toch al vomeren als je een flesje water vult?
Helemaal correct hoor maar door de hedendaagse medische hoogstandjes kun je hier heel eenvoudig wat op vinden. In mijn geval was het chrystal meth. Gewoon op de straathoek verkrijgbaar en in principe heb je dan helemaal niet door dat je überhaupt op een boot zit.

Via Bowen, waar ik enkele Franse kameraden (die ik van Feingold in Melbourn kende) opzocht, reisde ik door naar Townsville. Na een nachtje Townsville, waarin ik Jurassic World in de bios zag (HIGHLIGHT!!!), pakte ik de ferry naar Magnetic Island. Wederom wist deze winnaar zijn gehele ontbijt inclusief glas melk binnen te houden.

Magnetic Island staat bekend om een gevaarlijke teeksoort. Deze zogenaamd turfsteken kom je tegen in de bossen van het eiland en zij kunnen enge ziektes met zich meedragen.
Alle gekheid daar gelaten, Magnetic Island was een feest om op te verblijven. Na enkele keren mijn verblijf te verlengen heb ik er uiteindelijk 6 dagen vertoefd. Het eiland stikt van het wildlife. Veel (rock)wallibies, koala's, grote vleermuizen, papegaaien en ook tientalle soorten kleurrijke vlinders zijn op veel plekken te vinden. Naast enkele kleine bewoonde gedeelten, bestaat het eiland vooral uit natuur. Grote rotspartijen, mooie lookouts en veel bos.
Op het eiland deed ik het meest toeristische dat ik tot op heden gedaan heb en dat is een wildlife 'tour' waarbij er uiteindelijk een koala werd vastgehouden. Op de foto's ziet het er allemaal toffer uit dan dat het daadwerkelijk is. Echt waar.

Ook Magnetic Island werd achter gelaten, want dat is wat je doet als je reist. Nieuwe plek voor een korte tijd je thuis maken en dan zonder pardon vertrekken. Vergelijkbaar met een one night stand.

Mission Beach was de volgende stop. Een vrij schattig en miniscuul 'stadje' in het midden van het regenwoud. Echter was dit idyllische stadje niet de reden van mijn verblijf. Ik vond het een mooi idee om mezelf een skydive kado te doen voor mijn verjaardag (jeeeuuuj, ik ben 27!). Het leek er echter niet op dat dit avontuur door zou gaan wegens slecht weer. De twee dagen voor mijn sprong waren alle skydives afgelast wanwege voortdurende bewolking en regen. Op de ochtend van mijn skydive was ik eigenlijk alleen maar aan het wachten op een telefoontje waarmee mijn skydive gecancelled werd. Het telefoontje kwam niet maar het busje wel en dus werd ik naar de Mission Beach Skydive thuishaven gereden.
Ook hier leek het er niet op dat er gesprongen zou gaan worden, Het weer zag er niet uit. Een beetje zoals een ork. Die zien er ook niet uit.
Dit hielp behoorlijk mee in het kalm blijven, ik verwachtte dat het feest niet door zou gaan. Echter was er toen opeens het verlossende 'We're going to jump' en twee uur later zat ik met mijn instructeur en zeven andere gelukkigen in het busje richting het vliegtuig. Het was vooral allemaal een beetje onrealistisch toen het vliegtuigje opsteeg. Ik was niet eens echt heel nerveus. Toen ging op 14.000 feet de deur open en binnen enkele seconden rolde het eerste duo het vliegtuig uit, en het tweede en derde. Dames en heren, dit ziet er zó gek uit als jij nog lekker aan het chillen bent in het vliegtuigje. Toen was het mijn beurt en als ik de keuze had, had ik op dat moment liever gordelroos over heel mijn gezicht gehad dan dat ik moest springen.. De keuze was alleen helemaal niet meer aan mij. Ik hing al uit het vliegtuig en de instruceur Ryan gaf het laatste zetje. Een soort oerkreet (naar mijn vermoeden) door overlevingsdrang, kwam uit mijn mond. Ik kon er niet zoveel aan doen, het gebeurde gewoon. Toen we eenmaal balans kregen in de lucht en horizontaal in de lucht lagen, veranderde de kreet in gelach en meer een 'WWWWOOOOOWWWW!' dan een 'AAAAAAARGHHH!'. Ik weet nog dat ik riep: 'THIS IS THE MOST AWESOME THING I'VE EVER DONE IN MY LIFE!' Echt fantastisch. Na 60 seconden freefall en 5 minuten parachuteren stond ik opeens weer met beide benen op het strand. Alsof het nooit gebeurd was. Een heel raar gevoel. De rest van de dag was een beetje een roes.

Een emotioneel moment volgde de volgende dag. Mijn laatste reis in de Greyhound. Mijn rode vriend. Mijn steun en toeverlaat.

Het eindpunt van mijn Australische avontuur is Cairns. Vanuit Cairns ben ik nog wel het Daintree Rainforest en Cape Tribulation (waar het regenwoud en het Barrier Reef bij elkaar komen) en werden er hier en daar forse krokodillen gespot. Toch is het nu een beetje afwachten tot ik weer verder kan. Dit is echt een bijzonder raar gevoel. Na 8 maanden Australië ga ik dit prachtige land verlaten. Ik heb hier echt een ONWIJS mooie tijd gehad en zo veel gezien, gedaan en geleerd. Vooral de laatse twee maanden waar ik echt alleen aan het reizen was heb ik tientallen geweldige mensen ontmoet. Het is hier een grote ervaring geweest. Met vooral hoogtepunten en ik ben blij en trots hoe makkelijk het me hier is afgegaan,

Nu is het tijd voor mijn volgende avontuur en het laatste gedeelte van mijn reis. Op 2 augustus vlieg ik van Cairns naar Bangkok en zal ik tot 1 oktober door Laos, Cambodje en (waarschijnlijk) Vietnam reizen.

Australiä, het was mij een waar genoegen.

Ward