Deze trip was echt de bizarste die ik ooit heb gemaakt. Het plan was sowieso al aangepast omdat we éigenlijk donderdagavond de bus wilden pakken naar Córdoba, maar dat we er niet aan hadden gedacht om van tevoren kaartjes te kopen voor de bus en dus geen plek hadden (aangezien het een lang weekend was én natuurlijk Oktoberfest, dus natuurlijk nogal druk). Stom. Maargoed geen probleem want we hadden dus kaartjes kunnen regelen voor de avond erna, op vrijdagavond.

Wij dus op vrijdag, poging 2, weer naar Retiro om de bus te halen. We waren al helemaal blij toen onze bus aankwam, maar dit bleek een andere tijd te zijn. Op ons kaartje stond 21:15 en de bus die aankwam was wel hetzelfde bedrijf en dezelfde bestemming, maar ging om 21:05. Nou goed, er zouden er nog meer komen dus nog even afgewacht en op de tweede bus die 't kon zijn af gelopen. Dit was 'm echter ook niet, want dit was de bus van 21:10 of 21:30, een van de twee. Nou, na weer redelijk ff wachten daar dan de derde bus. In de rij naar die bus hoorden we nog een man zeggen dat er sowieso ook nog 2 anderen bussen van dit bedrijf zouden komen. Als dit 'm niet was zouden we dus nog 2 anderen kunnen hebben. Wij komen aan bij de 3e bus, maar dit bleek die van 21:14 te zijn. En wij hadden 21:15. Een andere man, die ook 21:15 had, vroeg of deze bus ook voor mensen was die dus 21:15 hadden. De buschaffeur reageerde vet geirriteerd dat we niet luisterden en dat dit de bus voor 21:14 was. Oke, dit was 'm dus ook niet. Vervolgens hebben we super lang gewacht maar zagen geen andere bus meer van dit bedrijf. Het was ondertussen al 22:30. Ik ben toen naar boven gelopen op zoek naar de man die ons de kaartjes had verkocht, en die keek echt super verbaasd om mij te zien en nam me mee naar 'n ander kantoortje, van het desbetreffende bedrijf. De man van dat bedrijf legde uit dat de bus gewoon was geweest en nu al weg was, dat we 'm dus hadden gemist. En hij kon niks voor ons doen want het was al anderhalf uur later... Ik was echt even sprakeloos en kon 't gewoon niet geloven. We hadden élke bus in de gaten gehouden en bij élke bus gevraagd of het die van ons was maar nee. Uiteindelijk was de jongen die ons de kaartjes had verkocht heel aardig en heeft hij geregeld dat we niet ons geld kwijt raakten en alsnog de dag erna met de bus mee konden. Op dat moment boeide dat me eigenlijk niet zoveel want ik kon gewoon niet geloven dat we dus alsnóg niet naar Córdoba konden gaan. Uiteindelijk drong 't door dat 't toch echt zo was, heb ik 't aan Lily uitgelegd die nog steeds beneden op de bus stond te wachten en hebben we de kaartjes voor de dag erna aangenomen. Toch wel fijn dat die jongen dat geregeld heeft want eigenlijk zei die man van 't bedrijf dat ie niks voor ons kon doen en dat 't eigenlijk gewoon onze schuld was dat we 'm gemist hadden. Toen ik mijn frustratie had uitgelegd aan de aardige jongen heeft hij alles met die man geregeld. Wel echt heel behulpzaam. Nou, toen dus maar weer naar huis met al onze spullen, voor de 2e keer. Wéér niet naar Córdoba. Toen we thuis kwamen hebben we besloten om dan maar op stap te gaan en zijn we wat drankjes gaan drinken thuis. Dit was er echter nét eentje teveel waardoor we de volgende ochtend wakker werden en niet zeker wisten of we de club wel hadden gehaald. Niet dus. Ik geef graag de schuld aan de vodka. Voortaan maar gewoon rustig biertjes drinken want die vodka hier is echt vergif. We waren ook echt heel de dag brak. Niet echt een geslaagde stapavond dus, alhoewel 't wel gezellig was natuurlijk!

Poging 3 dan maar, op zaterdagavond. Dit keer was er echter bijna geen taxi te bekennen op straat, óf ze waren allemaal al bezet. Terwijl het normaal echt maximaal 5 minuten wachten is en je hebt er eentje. Wij al een beetje gespannen aangezien het al 2 keer eerder mis was gegaan en we nu dus misschien te laat zouden komen voor de bus. Lily vroeg zich nog hardop af waarom we niet naar Córdoba mochten. Gelukkig uiteindelijk een taxi gevonden en alsnog op tijd bij de bus terminal! En jawel, ook alsnog de bus gehaald, de goeie bus! Nou, op naar Córdoba. Toen we daar aankwamen zijn we meteen doorgegaan naar het vliegveld om daar de auto te huren voor de roadtrip. Het plan was om een 4-wheel-drive te huren omdat sommige stukken van de weg onverhard zijn en je zo'n auto nodig hebt op die stukken (anders kom je sneller vast te zitten of verlies je sneller grip) maar deze waren natuurlijk ook allemaal al weg. Niet echt goede voorbereiding van ons. Maargoed er was wel een normale auto en die konden we dan in Salta inleveren en dan konden we daar alsnog een 4-wheel-drive krijgen (en nu al reserveren) zodat we alsnog de moeilijkere stukken ook konden doen.

Op 't vliegveld waren ondertussen ook Lily's zus Maud en haar vriend Maarten aangekomen en toen alle papieren e.d. waren ingevuld konden we op weg! Helaas dus niks van Córdoba of het Oktoberfest gezien, want we gingen meteen rijden want we hadden een strakke planning van waar we allemaal langs moesten. De eerste stop was in Tucumán, waar we nog een hostel moesten regelen. We hadden een leuke opgezocht in de Lonely Planet en toen heb ik de telefoon gepakt om te vragen of 't nog beschikbaar was voor 4 personen. En dit was gewoon gelukt! M'n eerste telefoongesprek in het Spaans en we stonden er volgens mij allemaal een beetje van te kijken. Was echt even trots en besefte dat ik dit aan het begin van mijn tijd hier niet zo had kunnen doen via de telefoon. De reis ging goed, we hadden 's middags geluncht bij estancia Santa Catalina en kwamen 's avonds aan bij het hostel in Tucumán.

De volgende ochtend gingen we weer om 8:30u op pad en dit keer was Lily aan de beurt om te rijden. Dit begon echt al rampzalig want ze ging meteen de eerste straat naar rechts, waar je helemaal niet in mocht. En ja hoor, er kwamen ook al auto's onze kant op. In een reflex gooide Lily 't stuur naar links om te draaien en we hebben dus tegen de stoeprand aan gestaan totdat de toeterende auto's allemaal voorbij waren. Toen konden we rustig draaien en gingen we verder. Het was het plan om nog even door Tucumán te rijden zodat we wat van deze stad zouden zien maar Lily is toen gewoon de tomtom gevolgd naar het volgende plaatsje van onze roadtrip: Cafayate, via Tafí del Valle en Quilmes. Tafí del Valle was een klein dorpje met allemaal handgemaakte souvenirtjes en daar zijn we een best wel steile berg opgeklommen voor een mooi uitzicht. Bij Quilmes waren ruïnes van de Inca's, alleen dit waren wel reconstructies. Wat ik eigenlijk interessanter vond waren alle cactussen die je daar ook zag, alhoewel 't verhaal van de opgedrongen gids ook wel interessant was. We hadden eigenlijk gezegd dat we zelf wel wilden rondlopen maar de aardige man ging alsnog over van alles en nog wat vertellen dus we hebben 'm uiteindelijk toch maar een kleine fooi gegeven voor de uitleg en alles. Daarna gingen we dus door naar Cafayate, waar ik weer telefonisch een hostel had geregeld. Ook hadden we langs de wegen al heel veel mooie landschappen gezien en ook heel veel dieren langs (of zelfs op!) de weg, zoals koeien, paarden, schapen, geiten, varkens en lama's.

De dag erna kwamen we langs het anfiteatro en la garganta de diablo (devil's throat) van Cafayate, dit zijn uitgeholde gebergten door de rivier. Dat devil's throat kon je beklimmen (op eigen risico) en dat hebben Lily en ik gedaan. Zag er heel vet uit, alleen je kreeg het helaas niet goed op de foto hoe het er echt uitzag. Die dag heb ik ook gereden, wat ik natuurlijk echt gaaf vond! Die middag kwamen we aan in Salta, waar we de auto in hebben geleverd en zijn opgehaald door een taxi om naar een estancia te gaan, ongeveer een uur van Salta af. Hier zouden we dan de volgende morgen gaan paardrijden. Het was echt een hele leuke plek, heerlijk rustig, en we werden meteen verwelkomd door de eigenaar Enrique en door een Frans stel wat daar mee hielp in ruil voor onderdak en eten. We hebben daar heerlijk gegeten en rode wijn gedronken en gekletst met Nico en Justine (het Franse stel, ongeveer onze leeftijd) en Enrique, die overigens alleen maar over seks praat. De volgende ochtend was het dan zover, we gingen paardrijden. Dit had ik al eerder gedaan op de Estancia Don Silvano, maar dit was alleen maar dat die paarden achter elkaar aanliepen heel rustig, ik denk gedurende 20 minuten ongeveer. Dit echter was echt een tocht van 2,5 tot 3 uur en we gingen ook af en toe in draf en een stukje in galop! Gelukkig met begeleiding van een echte gaucho (=een soort cowboy) want dat is best eng als je dat voor het eerst doet. Maar vond het echt vet! Daarna werden we door de taxi terug naar Salta gebracht want hier zouden we nu de 4-wheel-drive huren. Je moet hier echter een borg voor betalen met creditcard, en aangezien de vorige borg van de vorige auto nog niet was geannuleerd, was het bedrag te hoog. Van iedereen was het limiet van de creditcard niet toereikend om de auto te huren. De man van het autobedrijf verzekerde ons dat hij erachteraan zou gaan dat zijn collega de vorige borg zou annuleren, en Maarten had naar zijn bank gebeld om de limiet te verhogen. De volgende dag zou dat verholpen zijn. Nouja goed, een nachtje extra in Salta dan maar. We zijn daar 's avonds bij een zogeheten peña wezen eten waar ze folklore muziek speelden en dansten tot 3 uur 's nachts. Lily en ik hebben ook meteen onze plekken in de bus terug naar huis gereserveerd, voordat dat weer mis zou gaan.

De volgende ochtend, op donderdag, zijn we op tijd naar de autohuur gegaan aangezien we dus alweer wat achter liepen op de planning en gauw op pad wilden. De limiet van Maarten's creditcard was netjes verhoogd maar de andere borg was nog steeds niet geannuleerd, waardoor 't dus alsnog niet lukte om de 4-wheel-drive te huren. De man van de autohuur was even vergeten te vermelden dat het een paar dagen duurt voordat de borg daadwerkelijk geannuleerd is. Fijn. Alsnog dus een gewone auto gehuurd (dit kon gelukkig wel) maar dit hadden we dus als we 't hadden geweten beter alsnog de dag ervoor kunnen doen. Dus we konden nu niet meer de moeilijke stukken doen van de route die we wilden doen, ook omdat het misschien zou gaan regenen en dan is het al helemaal niet te doen. Maargoed, toen gingen we op weg naar Purmamarca, waar de zogeheten "cello de los siete colores" (berg met 7 kleuren) staat. Onderweg zijn we weer een paar keer uitgestapt om mooie foto's te maken. Zo ook bij een uitkijkpunt bij een plaatsje genaamd León. Maud en Maarten waren al de stenen trap op naar boven om uit te kijken over de vallei en nadat Lily en ik ons nog even extra hadden ingesmeerd tegen de felle zon volgden wij ook. Na een paar minuten liepen we weer naar beneden en zagen we dat Lily's deur niet goed dicht zat (zij reed toen op dat moment). Lily voelde zich nogal stom dat ze de deur had open gelaten en ik stelde haar nog gerust dat ik ook wel eens lompe acties heb. Niks aan de hand, kan gebeuren. Toen vroeg Maarten echter: "maar waar is mijn rugzak dan?" Ik kon alleen maar geschokt toekijken, Lily zei alleen maar: "nee, echt ?!" en toen zei Maud:"ja, mijn tas is ook weg!". Maud had nog een of andere gele auto weg zien rijden, dus Maarten en Lily zijn van plek geswitcht en Maarten is als een gek die gele auto achterna geracet. Álles zat in hun rugzakken: paspoorten, geld, creditcards, pinpassen, rijbewijzen, opladers van telefoons, wat boeken en kleren. Ze hadden wel nog hun mobiele telefoons en hun camera. De tassen van mij en Lily stonden er nog, die waren waarschijnlijk net te ver voor het grijpen geweest. Het duurde niet lang voordat we vlak achter de gele auto zaten en we hebben hem geseind om te stoppen door te toeteren en te wijzen. Alledrie stapten Lily, Maud en Maarten uit dus 't leek mij slim dat ik bleef zitten zodat er wel iemand van ons in de auto bij de overige spullen was. In de gele auto zat een familie (een man, een vrouw en 2 kinderen) die zeiden dat ze niks hadden gezien en de man deed ook de achterklep open zodat Lily kon zien dat ze niks in de achterbak hadden. Maud zei echter dat ze wel dekens over zich heen hadden dus ze zouden daar iets onder gehad kunnen hebben, maar Maarten en Lily waren ervan overtuigd dat zij het niet geweest konden zijn, zeker met 2 kinderen achterin. We zijn een stukje verder terug gereden en kwamen toen al gauw bij het plaatselijke politiebureau. Hier heb ik aangifte gedaan (omdat Maud en Maarten niet super goed Spaans kunnen en de politie geen Engels) wat echt een eeuwigheid duurde. Hier kwamen we er ook pas achter dat de portierdersdeur was geforceerd. Lily had de deur dus helemaal niet open gelaten, wat voor haar gemoedsrust eigenlijk wel een opluchting gaf. Het duurde echt lang om de aangifte te doen want het leek ze allemaal niet echt te interesseren, ze hadden geen internet (dus het was nog een hele kunst om de telefoonnummers van de ambassade e.d. op te zoeken voor het aanvragen van een noodpaspoort etc.) en de computer van de politieman leek de hele tijd vast te lopen. Bovendien heeft hij echt meerdere fouten gemaakt in de verklaring, terwijl ik sommige dingen echt letterlijk had opgeschreven (zoals de beschrijving van de rugzakken en wat er allemaal in zat) en hij dit dus alleen maar hoefde over te typen. Na 2 keer een verklaring met fouten erin was de derde uiteindelijk goed. Het maakten ze ook blijkbaar niet uit dat het gewoon werd afgedrukt op papier waarvan er ook gewoon tekst op de achterkant stond. Alsof het gewoon kladpapier was. Nou, uiteindelijk geregeld en Maud had ondertussen alle passen laten blokkeren. Maar goed dat ik genoeg beltegoed op m'n simkaart had gezet. We zijn toen alsnog maar verder gereden naar Purmamarca en daarna naar Humahuaca, waar we ook zijn blijven slapen. Dit was wel echt een arm dorp, we dachten echt even dat het een grap was toen we door dat dorp reden. Maar het hostel zag er goed uit en we hebben lekker gegeten daar in het dorpje. Ik heb daar lama op! Was best lekker! Daarna ben ik teruggereden (je kon ook wel lopen maar het leek ons daar niet zo chill om te lopen) en kon de rest tijdens 't eten lekker een biertje kon doen van alle schrik.

Die ochtend erna zijn we weer naar Purmamarca gereden, waar Maud en Maarten nog wat dingen moesten fixen voor de ambassade. Er kwam echt een hele hoop geregel bij kijken, echt vervelend. Ondertussen hadden we ook het autobedrijf gebeld en melding gemaakt van wat er gebeurd was, maar gelukkig mochten we wel gewoon verder rijden (de auto kon gelukkig via de andere kant ook nog op slot gedaan worden). Toen zijn we verder gegaan naar de Salinas Grandes, de zoutvlakten. Dat stuk daar naartoe heb ik weer gereden en dit was echt een heel gaaf stuk! Eerst de bergen op met al die bochten en zigzagwegen en daarna een heel stuk de berg af. Op een gegeven moment waren we op een hoogte van 4170 meter. Die avond geslapen in Purmamarca, en de volgende dag terug naar Salta waar we de auto weer hebben ingeleverd. Het was gelukkig niet zo'n probleem dat de auto was beschadigd (we waren trouwens al de 2e die maand die waren beroofd op precies dezelfde plek), alhoewel we hier wel wat voor moesten betalen.

Die avond hebben Lily en ik de bus terug naar Buenos Aires gepakt en konden Maud en Maarten gelukkig met kopietjes van hun paspoort het vliegtuig in naar Iguazú, Het was voor ons een busrit van 24 uur vanaf Salta maar ik heb gelukkig best veel kunnen slapen in de bus, dus het ging op zich redelijk vlot. Maar het was me de roadtrip wel!

Deze week moet ik natuurlijk gewoon weer naar de uni. Heb vandaag al gehoord dat iedereen de toets van dit vak van vandaag (Comparando Modernizaciones) gehaald heeft, dus dat is wel fijn! Moet nu nog 2 resultaten terugkrijgen. Zal het wel weer laten weten!

Tot gauw!