Beste freonen & familie

Vakantie in Tasmanië is voorbij, dat betekent tijd voor een nieuw verhaaltje!

15 Januari heb ik West-Australië verlaten en werd het tijd om wat meer van de wereld te zien.
Tijdens de reis van Harvey naar het vliegveld in Perth kreeg ik te horen dat de vlucht moest worden uitgesteld. Dit omdat er in het noorden een stuk of wat tornado's langs de kust raasden. Na 3 keer uitstel van de vlucht kon ik eindelijk het vliegtuig in. Ook nog geluk gehad dat de vlucht niet helemaal geannuleerd werd, want ik was niet verzekerd voor deze binnenlandse vlucht. 16 Januari was ik dan echt aan de andere kant van de wereld.

Eerste dag even gezellig bijgepraat in een hostel in the City of Launceston. Het was al weer een hele tijd geleden dat we elkaar voor het laatst gezien hadden. Douwe en Piet hadden nog een Nederlander ontmoet tijdens het werk en zij ging met ons meereizen in Tasmanië. Ze heet Maaike en komt uit Assen. Na onze eerste nacht in het hostel was het tijd voor inkopen doen. Het plan was om te kamperen en dus moest er van alles gekocht worden. 2e dag ook maar direct een mountainbike op de kop getikt voor 50 dollar. We hadden de auto mee dus die werd meteen goed vol gedrukt met allemaal spul. De ruimte die we nog overhadden werd gebruikt om met z'n vieren te kunnen zitten.

De bedoeling was om langs de oostkust naar het zuiden te gaan van het eiland en daarna weer via de westkust terug naar het noorden. Zo begonnen we onze reis langs de oostkust. Na een paar uur rijden vonden we een mooie kampeerplaats in de duinen. Hier zag ik een strand die ik nog nooit eerder gezien had. In één woord: amazing. Uitgestrekte stranden, rode rotsen, hoge kliffen en mega golven. De foto's in deze blog bevestigen het. Wanneer je dan in de avond met zn vieren een biertje drinkt ben je de gelukkigste man op aarde. Het leven als kampeerder is mooi simpel. Namelijk laat uit bed, breakfast, ochtenddduik, coffee halen in town en dan maar weer wat eten. Kortom de tijd vliegt om. Dan zeggen we tegen elkaar: moeten we ook nog wat doen vandaag? Oh is het alweer zo laat? Eigenlijk wel hé. Wat een relaxt leven als kampeerder.

Op onze weg naar de volgende kampeerplaats kwamen we een mooi strand tegen waar je kon snorkelen. Altijd leuk om op deze manier het onderwater leven eens te bekijken, als mijn mobiel waterproof was zou ik een paar mooie visjes op de foto zetten. Na wat fietsen, zwemmen en wandelen gingen we maar verder met de reis. Om op onze gratis kampeerplaats te komen moesten de auto eerst wel een goede test doorstaan. Al met al kostte het drie kwartier om een 5 kilometerlange offroad weg af te leggen. Zonder de 4 x4 en de stuurkunsten van Douwe hadden we het niet gehaald. Gelukkig was het onderframe niet beschadigd. Maar even niet denken aan de terugreis. Snel de tent maar weer opgezet want het werd alweer donker. Na een paar biertjes op naar bed. Van tevoren werden we nog gewaarschuwd voor possums. Deze eekhoornachtige beesten zijn in de nacht actief op zoek naar eten. Ze zijn totaal niet bang om een tent open te breken. Niet voor niks was de tent van de buren volgeplakt met ducktape. De volgende ochtend was mooi wakker worden met een ochtendwandeling. Bleek dus echt dat we hier op het einde van de wereld waren beland. Met een goede verrekijker kon je Chili zien liggen. Het wandelen over de kliffen is mooi maar ook wel gevaarlijk. Als je naar beneden keek werd je een beetje draaierig. Niet zo gek als je naar beneden viel kon je het niet na vertellen. Wel leuk om te zien dat er dan toch altijd waaghalzen zijn die met een touwtje van rots naar rots klimmen. Zij liever dan ik denk ik dan.

We waren hier vlakbij het bekende Wineglass Bay. Hier zijn we de hele dag aan het berg wandelen geweest. De natuur in Tasmanië is prachtig en er leven dieren die nergens anders leven. Uiteraard veel kangeroes en walibi's maar ook platypussen, possums, tasmanian devils, wilde honden en varkens.

Onze volgende kampeerplaats was in Binalong Bay, hier zijn we 2 nachten gebleven en zijn daarna doorgereden naar Bruny Island. Om hier te komen moesten we met een boot overvaren. Op het eiland zagen we een mooie pub waar we eerst maar even gezeten hebben. Toen we weer weg wilden startte de auto niet meer. Naar uren dingen uitproberen besloten we maar bij de pub te overnachten. Geen slechte plek om te stranden. Er was onbeperkt bier en eten te halen. Even later kregen we auto toch aan de praat door goed hard tegen de brandstofpomp te slaan. Deze was namelijk stuk. Zo konden we toch nog naar onze kampeerplaats midden in het bos. In de avond nog even een mooie strandwandeling gemaakt. Opeens scheen er allemaal licht op ons, bleek dat we op pinguïnterrein aan het wandelen waren. Allemaal toeristen kwamen bij elkaar om de beesjes te spotten. Dat wij ze nu verstoord maakte dus niet echt een goede indruk op deze mensen.

De volgende ochtend wouden we eigenlijk zo snel mogelijk naar de big city Hobart. Hier konden we een nieuwe brandstofpomp bestellen. Het was een beetje een gok om door te rijden maar er was geen keus. De brandstofpomp kostte meer dan 600 dollar omdat onze Volvo auto niet echt een gangbare auto is Australië. Toen we naar lange tijd weer eens in Town waren gingen we overnachten in een hostel. Een goed bed en douche is ook wel weer eens fijn. Toen we onze brandstofpomp gingen ophalen kregen we te horen dat het onderdeel nog niet binnen was. Lekker dan. Toen hebben we besloten om de pomp op te laten sturen naar onze eindbestemming Launceston. Dit betekende dat we een risico namen maar we wilden ook niet de hele week in de stad blijven. Als we doorgingen konden we de westkust ook nog zien. Maaike wou graag in Hobart blijven omdat zij het wel gezellig vond in de stad en ze kon gratis in het hostel verblijven als ze daar elke dag wat werk deed. Zodoende gingen de Frisian Emigrants met z'n drieën verder naar de westkust. Toen we op onze bestemming kwamen in Straham deden we het weer lekker rustig aan. Bier drinken en pokeren. Het was ten slotte mijn verjaardag. De volgende dag hebben we een prachtige fietstocht gemaakt. We zijn over het strand gefietst wat een goede training was.

Onze volgende kampeerplek moesten we zoeken in de buurt van de Cradle mountain. Deze berg moesten we zien en leek ons erg zeker de moeite waard om naar toe te rijden. Langzaam maar zeker kwamen we steeds hoger in de bergen en toen we een kampeerplek vonden zaten we al op 850 meter boven zeeniveau. Onze kampeerplek was weer helemaal afgelegen. Als we nu gedonder kregen met de auto kregen zouden we flink in de nesten zitten. Die nacht daalde de temperatuur naar min 2. Hier was mijn dekentje en tentje niet helemaal voor gemaakt. Het was zelfs zo koud dat ik de hele nacht niet kon slapen. Vroeg in de ochtend was alles prachtig wit. Bijzondere belevenis om in hartje zomer te overwinteren op een berg. Toen we op naar de Cradle mountain startte de auto niet. Geen paniek, paar keer goed rammen en hij doet het vast wel weer. Maar dit keer was de auto echt overleden. Toen zaten we goed in de s***. Geen bereik, geen eten en geen koffie. Wat we nog wel hadden was een fiets. Zodoende auto en tent achter gelaten en op de fiets gesprongen naar de Cradle mountain. Hier waren veel mensen, cafés en winkels. Via via heeft Piet een beunhaas-trucker geregeld die voor 300 dollar de auto wou verplaatsen. Hier hadden we echt geluk mee, want de meeste truckers wilden deze slechte en heuvelige weg niet eens passeren. De auto werd vervoerd naar Devonport wat 80 kilometer verder was. Hier had Piet een oude vakantie vriend wonen op een strawberry farm. Douwe en ik moesten nog wel even 80 kilometer fietsen om hier te komen. Andere mensen verklaarden ons voor gek, maar de tocht viel mee. We begonnen op 850 meter hoogte en eindigden op 0 dus het was relaxt fietsen. Eenmaal op de bestemming konden we aan de auto sleutelen en overnachten. Deze mensen waren te aardig voor ons. We kregen gratis bier, koffie, ontbijt, onderdak en konden ook nog al hun gereedschap gebruiken. We moesten ook wel wat geluk hebben want er was weinig tijd meer over. De auto moest de volgende dag weer op de boot en Piet en ik wouden onze vlucht ook niet annuleren. Na vele ergernissen en beun oplossing waren we eindelijk zover dat de brandstofpomp erin zat. Niet helemaal zoals het hoort, maar het reed. Helaas lekte de auto nog wel wat benzine wat natuurlijk best wel een groot risico is bij de controle naar de boot. Graag hadden we dit ook nog opgelost maar die tijd hadden we niet. Dus maar weer riskeren en gelukkig is alles goed gegaan. Douwe op de boot en Piet en ik met het vliegtuig.

Eenmaal terug in Victoria ging ik mee met Douwe en Piet. Zij konden weer aan het werk bij hun oude baas. Zolang ik nog geen werk had kon ik mooi bij hun in het huis zitten. Ik wilde wel weer graag aan het werk, want de vakantie had ook 2000 dollar gekost. Daarom 2 gesprekken geregeld. Het eerste adres vond ik een beetje twijfelachtig. De man voor wie ik zou moeten werken maakte niet echt een vriendelijke indruk op mij. Ik zou nooit voor een klootzak willen werken dus ben blij dat ik hier niet aan begonnen ben. Het 2e gesprek was al stukken beter. Het was eigenlijk direct al wel duidelijk dat ik hier kon werken. Hier ga ik 4 weken lang bezig met een hooi schuur bouwen. Als het goed bevalt van beide kanten kan ik daar ook de seeding doen. Na 4 uur lang met de manager rondrijden en praten liet hij mijn huis zien en kon direct al een auto krijgen. Dit had natuurlijk allemaal niet gehoeven, maar is zeker mooi meegenomen. Wat ook wel mooi is dat ik in één uur rijden weer bij Douwe en Piet ben. Zolang de seeding nog niet gestart is kunnen we elk weekend afspreken.

Let's have a good time in Victoria!

Cheers!
Tsjebbe