Zo! de eerste week van mijn reisje zit erop! Voorbij gevlogen, ook al zijn er verschillende verhalen te vertellen vanuit verschillende stemmingen.

Het begon een week geleden eigenlijk niet heel goed. Batik Air, waarmee ik de, aan mijn intercontinentale aansluitende, binnenlandse vlucht naar Makkassar had geboekt, cancelde de vlucht en vond dat ik maar een halve dag eerder in Jakarta moest zijn om met hen naar Sulawesi te kunnen vliegen. " Dan zit ik nog ergens tussen hoog in de wolken tussen Dubai en Jakarta, ukkels!" Gelijk de reservering van mijn hotel, Hotel Agung, dat ik in Makassar vooruit had geboekt gecancelled, in de veronderstelling dat ik minimaal een nacht in Jakarta zou moeten doorbrengen, en als ik op tijd zou cancelen hoefde ik niet te betalen! (Ja, hoor ' ns: je bent Hollander of niet, we blijven op de kleintjes letten!)

In eerste instantie kon het internet-boekingskantoor ook niet veel voor mij doen als mij de mededeling van Batik Air mailen. Toen ik hierover mijn ongenoegen gemaild had, zijn ze echter toch aan de slag gegaan en het heeft geholpen: ik kon op een andere vlucht via Lion Air naar Makassar mee, goedkoper zelfs! Alleen een paar uur later, dus dat zou betekenen dat ik na middernacht in een onbekende stad zou aankomen en nog niet wetend waar te overnachten...,niet echt prettig, maar oke! Helaas was ik niet meer in de gelegenheid om de boeking van het hotel te decancelen, ik zou wel zien....

De vlucht in de Airbus 380-800 was heerlijk, ongelooflijk luxe en prettig van eten en drinken (alles complementair ook de extra wijntjes en biertjes!)

Ook de transit op Dubai verliep zonder problemen, zodat ik op dinsdag 16-09 rond half vier 's middags mijn eerste schreden op Indonesisch grondgebied zette. Sinds een aantal jaren kunnen ook Nederlanders weer een VOA (Visa On Arrival) krijgen en hoeven dit niet meer van te voren aan te vragen. In het vliegtuig had ik al een verklaringsformulier voor de douane ingevuld, dus snel een stempeltje in mijn paspoort halen, betalen en een "counter" van Lion Air vinden, om de vlucht naar Makassar even te bevestigen, want dat moest nog wel even gebeuren......... en wel voor 17.20 uur, anders had ik kans dat de stoel alsnog naar een ander zou gaan. Half vier geland, dus bijna 2 uur de tijd, dat zou toch ruim voldoende tijd moeten zijn............?

Eenmaal uit het vliegtuig werd ik meteen in een rij gedrukt: VOA, economy class paasengers. Toen ik daar een tijdje gestaan had, kwam er ineens een medepassagier naar de rij toe, die vertelde dat we eerst een formulier voor de douane moesten invullen en ondertekenen. Ja maar, die heb ik toch? Nee, een andere! Af te halen bij een counter 50 meter terug. Dus ie-der-een naar die counter 50 meter terug, dus weer aansluiten in de rij. Na kwartiertje formulier bemachtigd, ingevuld wederom aansluiten achter in de rij. Toen ik halverwege de rij was gevorderd, zag ik ineens ook een andere rij: VOA payment. Ik ga toch maar even vragen: eerst een visa-on-arrival halen en daarna de visa-on-arrival betalen of andersom? Uiteraard, eerst betalen en dan halen! Natuurlijk! Heel logisch! Weer achteraan sluiten in de rij VOA Payment, een half uurtje later betaald en weer achteraansluiten in de rij VOA. Voor de 800 passagiers waren er welgeteld 2 counters beschikbaar. Kortom het was al een tijdje na half zes, toen ik mijn bagage mocht gaan claimen en hurry up naar Lion Air. Eerst op zoek naar iemand die engels spreekt: "Bahassa Inggris?" Bij de tiende persoon was al het raak: counter van Lion Air? Die is niet in deze terminal meneer, die is in terminal 3! Oh yes? And how do i get there? Can I walk over there? Yes sir, but you can also take the shuttle ! Een shuttle, dat is handig en snel, dacht ik nog.....Een kwartiertje later stond ik inderdaad opgekropt in een veel te kleine bus voor mensen van mijn lengte en breedte (en diepte, maar dat is minder van belang in een bus), omdat een paar surfers zo nodig ook hun surfboarden in de shuttle wilden meenemen! En had ik al gezegd dat het rush-hour was? En er in Jakarta geen busbanen (waar je in Enschede over struikelt) zijn? Afijn, zo'n twintig minuten later en ik schat een halve kilometer verder: terminal 3. Lion Air counter gevonden! He,he! Maaf Bapak (sorry meneer) terminal 3 is ook voor Lion Air, maar alleen voor vluchten naar Bali, Flores en de Gili-eilanden. Voor Sulawesi moet u naar termial 1E (zo in het engels uitgesproken: one ieieieie door het lieftallige kindmeisje, dat mij door een rond gat in een glazenscherm te woord stond)! En hoe kom ik daar? Met de shuttle, meneer, very convenient! Dus: 10 minuten gewacht op de shuttle, opgekropt enz. En had ik al gezegd dat het rush hour was? En ook al iets over geen busbanen enzo? Kortom 20 minuten later was ik bij terminal 1. Nu op zoek naar One ieieieieie. He, da's gek! Ik zie overal terminal 1A t/m 1D, maar geen terminal 1 ieieieieie!!! En allemaal hartstikke aardige mensen, die me telkens weer een andere kant uitsturen als ik hen in mijn beste Bahassa Indonesia vraah, Permissi Bapak/Ibu, di mana terminal 1 ieieieieiei?? Na nog zo'n twintig minuten van hot naar her te zijn gevlogen, ga ik dan toch maar bij terminal 1A (uitgesproken als one eeeeeejjjjjjjjj!!!) bij een counter van de Lion Air nog eens vragen. No sir, there is no Terminal 1E, you're right in time for your flight to Makassar in Terminal 1A. En de mooie ogen in het fijne gezichtje van de gehoofddoekte Lion Air-medewerkster zakten langzaam naar beneden en kwamen met een schrikreactie tot stilstand. Met grote ogen keek ze naar mijn onderkant. En toen ik haar blik volgde zag ik het ook: mijn hele linker broekspijp, van knie tot aan de enkel zat onder het bloed.......

Ik had wel wat gevoeld toen ik snel, al voor de shuttle helemaal tot stilstand kwam, tussen de zich nog maar half geopende deuren naar buiten sprong, maar ik had er geen aandacht aan besteed, want ik had er geen tijd voor! Een lelijke snee in mijn onderbeen, net onder de knie. Ik werd snel in een apart kamertjje van Lion Air gezet, terwijl ondermeer mijn nieuwe ticket werd geregeld. In het kamertje zaten een stuk of vijf Lion Air medewerkers naar mij te kijken. En te wachten op werk, denk ik. Toen ze mijn verwonding zagen kwam er eentje op het idee om jodium te gaan halen. En onder het stamelen van de woorden: I'm sorry sir, I'm sorry sir! spoot hij het halve flesje jodium leeg in de snee. Nou alsdat nog gaat ontsteken!! Helaas geen verbandje of pleisters! Eh, mijn Tropenzorg " state-of-the-Art" ehbo-setje zit in mijn rugzak!" Your bag is already checkt-in, Sir!

Nadat het ook een beetje schoon had gemaakt, viel de wond op zich nog wel mee, maar toch wel een klote wond in de tropen. Ik moest gelijk aan mijn neef Jeroen denken, die een onbestrijdbare bacterie in een op het oog onbetekenend wondje meenam uit Madagaskar en nog maar net heeft kunnen voorkomen , dat zijn hele been moest worden afgezet! Jahaa! Erg , hoor!!

Uiteindelijk kwam ik goed aan in Makassar met de vliegmachien van de Ryan- Air van Indonesie: Lion Air. Wachtend op mijn bagage voelde ik toch ook wel wat gerommel in mijn buik..........het zal toch niet? Ik heb alleen nog maar vliegtuigvoer gehad en mijn darmen hebben al weer heimwee!?! Toch maar even een toilet opgezocht. Oh ja: franse toiletten, daar heb ik zo'n schijthekel aan. Ik ga altijd netjes met mijn voeten op de voorgevormde voeten van de porseleinen pot staan, maar " het" komt nooit waar het moet komen: in dat zwarte gat. En zeker niet als je spuitpoep hebt: ik vind dat ze voorgevormde multiple-choice porseleinen voeten in zo'n toilet moeten aanbrenegen: zet uw voeten bij a) als u diarrhee heeft, bij b) als het normaal is en bij c) als het niet wil komen en u veel met uw billen heen en weer moet schudden. Zoiets! Maar ik had alweer last van Montezuma's Revenge, zoals ze het in Mexico noemen. In Indonesie heet het: The Bali- Belly!

Buiten gekomen wordt ik toegeschreeuwd door een horde taxichauffeurs achter een touw en mensen in een hokje, die mij naar hen toe willen lokken met hun schreeuwerige aanbiedingen. Ik doe mijn ogen dicht en loop vervolgens naar een geheel willekeurig hokje. Als ik bijna bij het hokje ben, wordt ik ineens aan de hand meegenomen door een alleraardigst lijkend jochie!! " With me sir! I'm from Hotel Agung, we have waited 4 hours for you!" Hij wijst op zijn t-shirt, waar het logo en de naam van Hotel Agung op staan! Ik loop verbaast met hem mee.....Hoe kan dit?

Om een lang verhaal kort te maken: Hotel Agung heeft mijn cancelling nooit door gekregen van de bookingagent. Toen zij op het vliegveld kwamen om mij op te pikken (waar ik om gevraagd had bij de reservering) zagen ze pas dat de vlucht gecancelled was. Op eigen initiatief heeft toen de (mede-) eigenaar van het hotel, Chris, de airlines afgebeld, om te vragen of ik misschien met een andere vlucht zou komen. Hij had al vrij snel beet en toen ze hoorden dat ik enkele uren later zou aankomen, hebben ze alsnog op mij gewacht. Ongelooflijk, maar waar! Ik was ogeloofbaar blij, want dat zou me een zoektocht in de nachtelijke uren naar een fatsoenlijk hotel besparen.

Makassar is een vreselijk rommelige en leleijke stad. Er is ook niet veel te beleven, al reed Chris (van hierboven) mij op weg naar het hotel nog wel even de straat zien waar het " nachtleven" plaats vindt. Een aaneenschakelingen van kroegen, clubs en karaoke-bar's waar zich tussen de schimmige clientele een grote hoeveelheid dames (en heren: lady-boys) van lichte zeden bevinden. De bevolking van Makassar zelf noemt deze straat Vaginastreet, dus dan weet je het wel. Makassar is dan ook een havenplaats met veel zeevolk met in elk stadje....!

En veel verse vis! En dat vind ik dan wel weer lekker! Ik heb in Makassar dan ook niet veel anders gedaan, dan het oude Nederlandse Fort Rotterdam met twee musea bekijken (wel aardig) en naar de oude haven te gaan. Daar liggen schepen, die nog met de hand geladen en gelast worden door dagloners, die aan de rand van het dok in schamele optrekjes wonen. De vismarkt was erg klein, maar daar zak ik ook, dat er op echt alle vis gejaagd wordt en dat alles te eten en verkoopbaar is. Van ontiechelijk grote kreeften, tot een blackspotted white murray oftewel een zwartgevlekte witte murene. helaas kan ik nog geen foto's uploaden, maar die zal ik er binnenkort even bijzetten.

Na twee nachtjes Makassar vertrokken per Kijang (een soort SUV, waar normaalgesproken maximaal acht mensen in kunnen, maar van die kleine indonesiers kunnen er soms wel 11 of 12 in) naar Pantai Bira. Een van de hotelmedewerksters bracht me weg naar de terminal (in dit geval een busstation) en heeft voor mij de prijs onderhandeld met de driver van dit private transportmiddel. Erg aardig. Volgens Lonely Planet zou zo'n tocht in een Kijang 55.000 IRH moeten kosten, wat omgerekend zo' n kleine 4 euro is. De "driver" echter begon met 300000 IRH te vragen, zo'n 20 euro. Uiteindelijk kwamen we uit op 100.000 IRH (als gevolg van de inflatie ofzo) om van Makassar, via Bulukumba, naar Pantai Bira te gaan, al ging het niet van harte bij de " driver". De reis verliep prettig, tot aan het moment van de lunch onderweg (het is een tocht van ongeveer 5 a 6 uur). De " driver" komt vriendschappelijk naast me zitten. Hij vertelde me, dat alle passagiers in Bulukumba uitstappen, en dat hij dan alleen voor mij moet doorrijden naar het 50km verdergelegen Pantai Bira en dat ik ook wel begrijp, dat hij dat niet gaat doen als ik niet meer betaal. Ik houdt hem echter in mijn beste engels aan zijn woord dat hij gegeven heeft, en de man druipt af. Als we verder rijden naar Bulukumba heb ik toch spijt van mijn harde houding en ik doe de man een voorstel. Ik betaal wat extra en hij brengt mij naar Pantai Bira of hij geeft mij een deel van het geld terug en ik zoek een nieuwe Kijang op de terminal in Bulukumba om verder naar Pantai Bira te reizen. Dat is niet tegen dovemansoren gezegd en ik krijg een derde van het geld terug. En de man weet niet hoe snel hij het hazenpad moet kiezen als hij iedereen uitgeladen heeft. Ergens krijg ik al het gevoel, dat dit een niet erg slimme deal was. Ik ga verder op zoek naar een Kijang op de terminal en vind al vrij snel het mobiel (het is jammer dat ik nog geen foto's kan uploaden, maar binnenkort!!), dat mensen moet vervoeren naar Pantai Bira. En de driver. Een nogal stierenekkerige indonesier met de grijns van een psychopaat en een gemaakte vriendelijkheid van een machtswelusteling, die weet dat hij aan alle touwtjes trekt. Ik vraag de beste heer in mijn beste engels doorspekt met wat woorden Bahassa Indonesia, wat het mij gaat kosten als ik met zijn mobiel naar Pantai Bira zou willen gaan. " Dua ruta!" (200, betekent dat letterlijk, maar in feite wordt 200.000 bedoeld, dat wordt echter veel achterwege gelaten, omdat iedereen dat wel snapt. De Rupiah is zo gedevalueerd, dat het kleinste bedrag feitelijk 1000 rupiah is) schreeuwt de stierenek vanuit zijn hals, dat verraadt, dat daar vandaag niet alleen water doorheen is gegaan! Ik schudt heftig van nee (ik weet inmiddels de getallen in het Bahasa Indonesia te verstaan) en zeg dat dat veel te veel is. De man blijft echter herhalen, Dua Ruta, en ook hoor ik het woord " Charter". Oh, deze Stalin in Indonesische vorm meent, dat als ik het hele mobiel zou charteren voor mij alleen, dat het dan Dua Ruta moet kosten. Maar ik wil helemaal niet het mobiel voor mij alleen, ik deel het graag met andere mensen (en die ook meebetalen natuurlijk!) Er zijn toch ook nog wel andere mensen, die naar Pantai Bira willen. Tidak (nee), zegt deze Yorkshire Ripper met de geur van een mud sambal trassie: You are.....alone!

Andere keer verder, lieve kijkbuiskinderen, de tijd zit erop, helaas! Ik zal proberen dan ook foto's te uploaden, maar op de een of andere manier lukt het niet hier.

Tot de volgende keer!