Aangekomen in het chaotische Yangon (de vroegere hoofdstad) proberen we meteen een nachtbus te nemen naar Bagan, maar de bussen zijn volzet, want morgen is het buddha-day en dat wil iedereen vieren met zijn familie. Dan maar naar Motherland Inn, een hostel op aanraden van Nate, een backpacker die we ontmoetten in Thailand.

Het is 8 oktober: Titi-team = 6 jaar samen! Dat moeten we vieren.
Ironsich genoeg is de hele stad in feeststemming, want het is ook boeddha-dag en volle maan vandaag. Geen betere plaats om deze lokale feestdag mee te maken dan de Shwedagon pagoda, de grootste stoepa ter wereld.
De laan die naar de pagoda leidt, lijkt één grote en kleurrijke mierennest van devote Myanmarezen in hun zondagse kledij: een longyi (lange geruite rok die mannen niet enkel op feestdagen dragen) met hemd en een acheik met bloesje voor de vrouwen.
Als we op blote voeten de trappenhal van de pagoda betreden, ziet het er zwart van het volk! De gouden pagoda glinstert in de zon en in de vele tempels er rondom zitten mensen op hun knieën te bidden, delen gezellig hun middagmaal, worden gezegend door een monnik of brengen een puja bij het standbeeld van het dier dat hun geboortedag voorstelt, door heilig water over het hoofd te gieten en bloemen en kaarsen te offeren. Bijzonder om zien, maar als de avond valt, wordt het nog specialer. Rondom de hele omtrek van de pagoda worden duizenden kaarsjes aangestoken waardoor het tempelcomplex baadt in een amberkleurig licht (toch nog een romantische locatie op ons 6 jaar samen zijn) . De gelovigen vermenigvuldigen de kaarsjes in hun ceremoniële offeranden en ook wierookstokjes mogen daarbij niet ontbreken.
Het doet allemaal heel spiritueel aan, ware het niet dat nu ook alle boeddhabeelden oplichten met een aureooltje van flikkerende neon-lichtjes in allerlei kleuren, de stoepa's versierd zijn met kerstverlichting en er ook een soort van lichtreclames allerlei boodschappen de tempel in sturen. Het valt ons nu ook op dat er zelfs geldautomaten rondom de pagoda te vinden zijn. Dit alles doet ons eerder denken aan een amusementspark dan aan een tempel, heel verwarrend!
Desalniettemin hebben we er wel een goed gevoel bij, want de lokale mensen en vooral monniken zijn heel nieuwsgierig en doen graag een babbeltje met ons. We ontmoeten enthousiaste studenten die graag hun Engels willen oefenen en openhartig praten over de politiek en economie in hun land (dus dit onderwerp is toch geen taboe!) en hebben een diepzinnig gesprek met monnik Nandiya over het boeddhisme en hoe we deze filosofie kunnen integreren in onze gehaaste en prestatiegerichte Westerse maatschappij. We leggen hem dik op de rooster samen met de Californische Pam die ook graag advocaat van de duivel speelt en komen zo tot boeiende filosofische discussies (op het einde van het gesprek wisselen we nog snel onze Facebook-gegevens uit, joepie, mijn eerste monnik-Facebookvriend, toch wel een beetje raar!). Door al deze ontmoetingen vliegt de tijd en voor we het goed en wel beseffen is het al half 10! We haasten ons naar onze slippers en gaan op zoek naar een restaurantje om gezellig met ons tweetjes toch nog onze zes jaar samenzijn te vieren. Maar dat is buiten Yangon gerekend! Alles sluit hier rond 22u dus er is geen enkel restaurant meer te vinden dat nog open is, daar gaat ons romantisch dinertje bij kaarslicht! Nu ja, kaarslicht hebben we wel voldoende gehad in het tempelcomplex, maar romantisch doen hoort er op dat moment niet bij, want openbare affectie wordt daar uiteraard niet geapprecieerd. We werden zo al aangegaapt wegens onze blanke verschijning, laat staan dat we handjes gingen vasthouden. Dan maar terug naar de hostel om romantisch te doen in de privé van onze eigen kamer ;)

We staan vroeg op, want gisteren werden we uitgenodigd door een monnik om op zijn school in gesprek te gaan met zijn studenten zodat ze Engels kunnen oefenen. We gaan graag op dit aanbod in en als we eindelijk hun lokaaltje gevonden hebben, worden we meteen gesplitst en elk bij een groepje studenten gedropt die ons zonder inleiding aan een vragenvuur onderwerpen. Het wordt een uitwisseling van culturen waarbij we veel te weten komen over hoe het land werkt (onderwijssysteem, geschiedenis, politiek, religie,…) en waarbij er ook veel gelachen wordt als ze 'de pieren uit mijn neus halen' over mijn privéleven :)
Tijdens dit gesprek valt voor het eerst ook de naam Aung San Suu Kyi, de volksheldin over wie we nog veel zullen bijleren tijdens onze reis doorheen het vroegere Birma.

In de namiddag ontmoeten we de Deense Christine die op studiereis is met de folk highschool, een concept uniek in Scandinavië en waar vooral Denemarken voor bekend staat. Christine is dan ook heel verbaasd als ik laat merken dat ik nog nooit gehoord heb van een folkschool. Als je eender wie vraagt naar wat ze associëren met Denemarken hoor je steeds twee dingen, zegt ze, Hans Christian Andersen en de folkschool. Met veel geduld legt ze ons graag uit wat dit precies inhoudt. Haar vrienden noemen het al lachend de verbeter-de-wereld-school omdat je er vier maanden lang wordt ondergedompeld in vakken zoals filosofie, sociologie, politicologie, economie met de bedoeling verantwoordelijkheid te leren opnemen voor je eigen leven en een sociaal geëngageerd en actief wereldburger te worden. Je kan zelf je specialisatievakken kiezen en Christine is vooral geïnteresseerd om te werken voor ngo's die sociale en politieke malaises helpen verbeteren. Om die reden is ze op studiereis in Myanmar, een land in ontwikkeling en waar vooral het politiek landschap volop in verandering is. We schrikken als we horen dat Myanmar het land is met het langst regerende militaire dictatorschap waardoor ze op de wereldranglijst van onderontwikkelde landen op nummer 2 staan, na Somalië! Ze vertelt ons over Aung San Suu Kyi, de volksheldin - en dochter van de onafhankelijkheidsleider Aung San - die 15 jaar onder huisarrest heeft gestaan omdat ze het volk van Myanmar een democratische regering wil bezorgen met haar partij de NLD (National League for Democracy) om zo de militaire regering van de troon te stoten.

De leerkracht van Christine zorgt voor bijzondere ontmoetingen op hun studiereis. Zo krijgen ze bijvoorbeeld de kans in gesprek te gaan met leden van Generation Wave (pro-democratische jeugdactivisten waarvan vele ex-gevangenen omwille van protesten tegen het militaire regime), mogen vragen stellen aan leden van de NLD en helpen een songtekst schrijven via Turning Tables om via muziek de lang onderdrukte jeugd van Myanmar een stem te geven (Een bijeenkomst van meer dan 5 was vroeger verboden, maar in 2011 werd de gouvernementele censuur opgeheven waardoor men eindelijk zijn stem durft te laten horen en er weer ruimte is voor discussie met als rode draad de drang naar verandering. Geen wonder dat de studenten deze morgen zo openlijk over politiek durfden praten!).
Onnodig je te vertellen dat deze opleiding in de folkschool en de bijhorende studiereis mij mateloos interesseert en ik bijgevolg aan Christine's lippen hang. Vooral ook omdat ze zoveel te vertellen heeft over de geschiedenis van Myanmar. Zo vertelt ze ons het verhaal van de 8888-revolutie als voorbeeld van de kracht van bijgeloof en astrologie in ex-Birma. Als de astroloog van generaal-dictator Ne Win hem opdraagt in zijn leven zoveel mogelijk te doen rond zijn geluksgetal 9, laat hij geldbiljetten drukken van 45 en 90 Kyat (plaatselijke munt) omdat de som van deze cijfers 9 is. Alle andere biljetten worden van dag op dag nietig verklaard. Dit pikt het volk uiteraard niet en het was dan ook het vlammetje dat de bom deed ontploffen! Ze tolereren niet langer zijn dictatorschap en plannen een revolutie, maar niet zonder ook een astroloog te raadplegen uiteraard. Daardoor plannen ze de "uprising for democracy" op 8 augustus 1988, een astrologisch ideale datum. Studenten, monniken, huismoeders,… iedereen komt op straat, maar een militaire interventie onderdrukt de opstand en zorgt voor 3000 doden, 10 000 vluchtelingen en 3000 politiek gevangenen. Tijdens deze revolutie treedt Aung San Suu Kyi voor het eerst op als leider van de NLD, waarop ze omwille van haar groot succes bij de verkiezingen onder huisarrest wordt gezet. In 2015 zijn er opnieuw verkiezingen waarbij ze voor president wil gaan. Zelden heeft de politiek van een land mij zo hard geïnteresseerd als dat van Myanmar waardoor ik nu al nieuwsgierig ben naar het resultaat van deze verkiezingen volgend jaar. We proberen zelfs te regelen dat we mee op pad mogen naar een van hun volgende socio-politieke rendez-vous, maar de leerkracht staat het jammer genoeg niet toe. Waarschijnlijk omdat deze studenten (of meestal hun ouders) een groot bedrag betalen om deze studies te kunnen doen, wat leidt tot de kritiek dat deze scholen vooral voor de elite zijn. Als het gesprek van koers wijzigt, droom ik weg en zie al voor me hoe ik in België mijn eigen folkschool opricht :)