Geen enkele luchtvaartmaatschappij vliegt rechtstreeks van Myanmar naar Laos (het zijn nochtans buurlanden?), dus nemen we een tussenstop via Siem Reap in Cambodja. Niet zonder voorbedachte rade uiteraard, want 4 jaar geleden spendeerde ik een maand in deze stad voor vrijwilligerswerk. Samen met 4 andere vrijwilligers verzorgde ik via Bouworde het educatief programma van Anjali School waar ik zowel algemene vakken als workshops gaf. Je kan mijn avonturen in Anjali School lezen op deze blog: http://www.allesoverjeugd.be/opinie/vrijwilligerswerk-anjali-house-cambodja

Ik had er zeer goede contacten met de leerlingen en leerkrachten en kijk er dus enorm naar uit om het schooltje opnieuw te bezoeken.

Jammer genoeg is Anjali School ondertussen verhuisd naar een nieuw gebouw. En dat is niet het enige dat veranderd is in die vier jaar tijd. Als we Siem Reap binnenrijden duurt het lang vooraleer ik iets herken en dat komt omdat er zo veel is bijgebouwd: hotels, clubs, cafés, restaurants,… alles gericht op het toerisme! Met de fiets van The Siem Reap Hostel (de hostel waar ik toen ook verbleef) gaan we op zoek naar het oude schooltje via de weg die nog goed in mijn geheugen gegrift staat… dacht ik! De weg is compleet anders en ook de gebouwen zijn niet meer dezelfde. Er staan villa's en chique hotels in de straat waar vroeger enkel plattelandshuisjes stonden en de bewoners mij 's morgens op de fiets steeds begroetten met een hartelijk "soesndaaaaaaj!". Niets van dat alles is overgebleven en tot mijn grote teleurstelling slagen we er niet in het oude schooltje terug te vinden. Dan maar met de tuktuk naar het nieuwe schooltje, want ik ben toch zo benieuwd om mijn oud-leerlingen terug te zien!

Omdat het vrijdagmiddag is zijn er niet veel leerlingen aanwezig (de leerlingen gaan steeds een halve dag naar Anjali school en een halve dag naar de gewone school). Ik doe dan maar een babbeltje met Kim San en Simone, de manager en ontdek dat Sam, de vroegere manager in april de school heeft verlaten. We volgen een lesje living values mee met de vrijwilligers in het kleuterklasje en ik sta versteld van de inhoud van dit nieuwe vak. De kinderen leren op speelse wijze attitudes zoals zelfvertrouwen, verantwoordelijkheid, respect voor anderen,… Dit had ik zelf ook wel willen onderwijzen, spek naar mijn bek!
Als ik op het punt sta te vertrekken, herkent leerlinge Tooth mij en moet zij mijn geheugen even opfrissen. Ze raadt mij aan maandagochtend terug te keren zodat ik meer leerlingen te zien kan krijgen. We verlaten de school en drinken een Cola langs de kant van de weg vlakbij de school. Plots zie ik aan de overkant een meisje dat enorm lijkt op Dany, maar een pak magerder is. Als ik haar naam roep blijkt het echt Dany te zijn. Ze schrikt enorm, herkent mij ook meteen en geeft me een dikke knuffel. Wat een blij weerzien! Tot ze mij uitnodigt bij haar thuis en het trieste verhaal vertelt over de dood van haar vader begin dit jaar en het feit dat ze daardoor Anjali School moest verlaten om te werken zodat ze mee de familie en haar psychisch zieke zus kan onderhouden. Een wrang gevoel bekruipt mij omdat ik weer geconfronteerd wordt met de harde realiteit van het verhaal van de leerlingen van Anjali. Met tranen nemen we afscheid en met een machteloos gevoel wens ik haar het allerbeste toe.

In het weekend proeven we van de lekkere Cambodjaanse keuken en zijn we in de wolken om in The Blue Pumpkin weer lekkere croissants en echt brood te kunnen eten dankzij de overblijfselen van de Franse kolonisatie. Het smaakt enorm omdat het zo lang geleden is! Het wordt onze favoriete stek voor ontbijt en vieruutjes.
We profiteren ook van het zwembad in The Siem Reap Hostel en spelen als kinderen met de opblaasbeestjes waarop we proberen te balanceren.
Nadien verhuizen we wel naar de goedkopere Backpackers Hostel, want ook de prijzen zijn enorm opgeslagen op vier jaar tijd!
Omdat ik ook met sommige leerkrachten nog steeds contact heb, spreek ik af in het café Angkor What? met ondertussen ex-leerkracht Voleak. Het is een raar, soms wat ongemakkelijk weerzien, maar vooral zeer hartelijk omwille van de zachtaardige dame die Voleak is.
Ook de nightmarket brengen we verschillende keren een bezoekje en we laten ons er verwennen door spotgoedkope massages (€ 3/uur!).

Uiteraard kunnen we een bezoek aan de tempels van Angkor Wat niet overslaan, dus staan we vroeg op om de zon te zien opkomen bij de bekendste tempel. Nadien gaan we met de tuktuk naar de Bayon tempel waar je je constant begluurd voelt door de vele gezichten gebeeldhouwd in de tempel, staan we verwonderd door de symbiose tussen architectuur en natuur door de vele bomen die op de Preah Khan tempel groeien en waarvan de wortels de afgebeelde apsara's (dansende godinnen) overwoekeren, bezoeken we de Banteaye Srei tempel alweer in de regen - hoe toevallig, net als 4 jaar geleden! - met geleende paraplu van de tuktukchauffeur en sluiten we onze tempeltocht af met een bezoek aan Banteaye Samré, een mini-Angkor Wat volgens ons.

Het is maandagochtend, dus staan we vroeg op, want vandaag krijg ik hopelijk mijn ex-leerlingen te zien! Na een ontbijt bij de Blue Pumpkin rijden we met tuktukchauffeur Mr. Blue naar Anjali School, waar ik op het bankje al meteen leerlingen herken! Ze staan versteld van het feit dat ik me nog veel van hun namen herinner en de meesten onder hen herinneren mij ook nog als hun leerkracht. Vooral de buikdansworkshop is hen blijkbaar nog goed bijgebleven, leuk! Ze vragen me of ik opnieuw les kom geven in Anjali, maar dat is dit keer niet het geval. Ik leg hen uit dat ik speciaal naar Cambodja ben gekomen om hen terug te zien en dat vinden ze wel bijzonder. We babbelen gezellig op het bankje, Tooth legt vlechtjes in mijn haar en op mijn smartphone toon ik foto's van hen van 4 jaar geleden en dat zorgt voor heel wat hilariteit! We worden uitgenodigd om samen met hen te lunchen en aan ons wordt ander eten aangeboden, want de vrijwilligers krijgen nu blijkbaar beter eten, maar dit weigeren we, wij eten hetzelfde als hen!
Tim leest op aanvraag voor uit een boekje aan Te Laut, een meisje dat ik leerde kennen als kleuter en die nu gegroeid is tot een zelfzekere en spontane leerlinge die ons vele vragen stelt over België en over onze reis. Boeiend om zien! Als de lunchpauze over is, is het tijd voor de leerlingen om weer naar de les te gaan, dus nemen we snel nog een groepsfoto met Kimmouy, Tooth, Chuett, Vecheka, Sokunthey, Chy, Sokea en haar broer Vuthy en dan is het weer tijd voor afscheid.

In mijn blog See you next year at Anjali! http://www.allesoverjeugd.be/opinie/see-you-next-year-anjali van vier jaar geleden schreef ik "Het afscheid nemen was zwaar en diep in mijn hart hoop ik echt dat ik die schatten van kinderen ooit nog een keer zal terugzien." en wat ben ik blij dat ik deze wens heb kunnen vervullen vandaag! Een omwegje langs Cambodja met een tussenstop van 4 dagen was dit meer dan waard!