Swakopmund dag 2!

We moesten vandaag niet al te vroeg opstaan want om 9:30u werden we opgehaald om te gaan Sandboarden. Dit keer echt boarden op een speciaal geprepareerd snowboard en niet op de planken zoals in Peru. Toen we met onze busjes aankwamen bij de zandduinen in de woestijn lag alles al klaar. We kregen uitleg, schoenen en boards of grote duplex platen voor de lie-down sandboarders. Toen was het een grote klim de hoogste duin op want er mocht niets rondrijden of vast gebouwd worden hier in dit nationale park 'Naukluft'. Eenmaal boven was het een 90 meter lange en heel brede duin om op te boarden. We moesten onze boards wel waxen voor iedere run vanwege het zand. De eerste run ging al direct lekker, het is net als snowboarden in diepe poedersneeuw en het gaat hard genoeg! De volgende run ging ik met Joonas (Finland) over de springschans wat hij al veel vaker had gedaan. Ik had een prachtige vlucht maar enigzins acrobatische landing met salto's en alles. Niks aan de hand maar wel volledig onder het zand nu. Gelukkig hebben we de film en de foto's nog! De rest van de runs liet ik de schans maar links liggen en suisde lekker door het zand naar beneden tot we op de lie-down boards mochten. Ook deze grote platen werden gewaxed en we gingen over een hele lange duin aan de andere kant naar beneden. Onderaan zat een guide met een speedgun om je snelheid te meten! Mijn eerste run van drie was de snelste met 71km per uur. De andere 2 waren 70km per uur en de winnende run was van Ian met 75km per uur. Je ging echt hard naar beneden en over een kleine richel met sprong om in een mooie kom bovenaan te eindigen. Na 3x was het mooi en gingen we terug omhoog om de laatste run naar beneden te boarden. Het was super geweest en een goede work-out om telkens terug die duin op te klimmen. We kregen lunch en drankjes en werden teruggebracht na ruim 2u boarden.

Na een flinke douche gingen we terug naar het activity center om onze foto's te bekijken en de Township tour te doen. Als 3e en laatste activiteit gingen Joonas, ik, Natani, Kate een Japans meisje en Amerikaans koppel met 2 guides, John en Mambo, de echte Townships bezoeken. Swakopmund is niets anders dan Duitse koloniale stijl gebouwen met veel winkels, bars en restaurants en toeristische verblijven. De echte zwarte bevolking leeft in de Townships.
We reden met ons busje dwars door Mondesa waar 32.000 mensen terwijl in Swakopmund zelf maar 16.000 mensen wonen. Onze guide vertelde heel veel terwijl zijn broer ons rondreed. Dit was veel meer het echte Afrika. Onze eerste stop was bij een klein betonnen huisje van een Herrero familie (1 van de 3 grote stammen). Dit was een van de nettere huisjes in de Township die ze gebouwd had met een lening van de overheid. Mensen kunnen een lening van 50- of 60.000 Namibische dollars aanvragen om een huisje te bouwen. Dit wordt netjes op een rekening gezet en moet in 30 jaar worden terugbetaald met een rente van 5%. Sommige mensen misbruikten dit geld of hadden te grote bouwplannen waardoor ze in houten hutjes of half afgebouwde huisjes wonen. In dit 2 kamer huisje woonde een alleenstaande vrouw met 4 kinderen. Ze hadden een keuken/woonkamer en 1 slaapkamer met et toilet buiten in een houten hutje. Van de kinderen was er toch al een aan het studeren. De anderen zaten nog op de lagere of middelbare school. De lagere school is gratis voor iedereen maar middelbare school kost 100 Namibische dollars per semester, wat met 3 semesters neerkomt op 30€. De vrouw droeg een traditionele Herrero jurk met brede schoudervullingen en een hoed met een stok in de breedte. Deze outfit stelde een grote stier of koe voor met de brede schouders en de hoorns in de hoed. Voor de Hererro is hun vee ontzettend belangrijk en eren ze hun vee dus ook in de kleding die ze dragen. Uiteraard geldt nog altijd dat rijkdom gemeten wordt aan de grootte van de groep vee. Deze vrouw had zelf ook vee maar haar 'beesten' stonden bij het meer (die plas) wat 300km verderop was. Zoals zij waren er veel mensen in de Township voor wie het een home away from home is, hun echte thuis in de kleinere veraf gelegen dorpjes. Ik kon met de vrouw in Afrikaans praten wat met meer mensen al gelukt was de laatste dagen. Mijn aardig accentloze Nederlands was voor velen goed te verstaan zo zeiden ze. De dames uit onze groep werden vervolgens aangekleed in traditionele kleding wat leuke foto's gaf. We reden verder naar een nieuw stuk Township wat 'DRC' heette en dacht ik voor Democratic Resettlement Community stond. Maar dat is nog even checken op internet. Deze mensen leefden hier nog niet zo lang als de mensen in Mondesa. De meeste mensen in Mondesa waren allemaal door de overheid uit de steden naar de Townships gestuurd tijdens de jaren van 'apartheid' toen Namibië nog bij Zuid-Afrika hoorde. Pas in 1990 werd Namibië onafhankelijk. De verhuizing naar de Townships ging hier heel vreedzaam, wat niet overal in zuidelijk Afrika zo was. De Townships groeien hier gestaag maar zeker, wat voornamelijk komt door de relatief nieuwe Uranium mijnen. Sinds een aantal jaar zijn er nu al 4 uranium mijnen geopend wat voor de broodnodige werkgelegenheid zorgt in een land met 50-60% werkloosheid. Daarbij worden de mijnwerkers relatief goed betaald vergeleken met andere baantjes. Toen wij in de Townships waren kwamen de bussen met mijnwerkers terug en werd het gezellig druk op straat. Er is geen openbaar vervoer, dus mensen moeten lopen, liften of met een taxi tenzij ze in de mijnen of zoutverwerking werken en met de bus van het bedrijf meegaan.
Onze tweede stop was bij een medicijnvrouw van een andere stam. We kregen daar uitleg over alle verschillende medicijnen en hoe ze te werk ging. Ze was medicijnvrouw geworden doordat ze geboren werd in een nog volledig intacte placenta wat vrij bijzonder is. De wijze heren in haar stam onderzochten de baby en raadpleegden hun voorvaderen die waaruit bleek dat ze een medicijnvrouw zou worden. Veel gaat nog op traditionele wijze hier, maar de mensen zijn wel veel beter geïnformeerd tegenwoordig. Als er mensen komen met klachten als Aids of kanker dan zal ze advies geven en misschien medicijnen die het immuunsysteem versterken. Maar ze zal eerlijk aangeven dat zij dit niet kan behandelen en mensen naar de moderne dokters in Swakopmund moeten gaan. Na de medicijnen kregen we les in de traditionele 'Nama' taal met het 'klikken'. Er zijn vier verschillende kliks die je in je mond met je tong maakt en een andere betekenis aan een woord geven. De echte click-masters zijn de originele bushmen die zelfs 7 kliks kunnen. Een klik op zich betekent dus niets, het is altijd in combinatie met een woord. We leerden het woord 'om' wat 'huis' betekent zonder een klik. Met klik nummer 1 voorafgaand aan 'om' en zo vloeiend mogelijk, zei je 'slaap'. Ik geloof dat met klik nummer 3 je 'geloof' zei. We moesten hard oefenen maar het was wel heel leuk en leerzaam. Onze gids was uiteraard vloeiend in Nama en kon alle 4 kliks vloeiend achter elkaar, wij absoluut niet!
Na het doktersbezoek reden we terug naar het centrum waar we onze wandeltocht begonnen. We liepen ruim een half uur dwars door alle straten tussen de locals, er was geen enkele andere toerist. De mensen waren ontzettend vriendelijk en het voelde heel veilig. De enige opstootjes hier waren soms in een bar, maar niks geen georganiseerde misdaad of bendes. Helaas maar waar is alcoholmisbruik het grootste probleem. Los daarvan kent iedereen elkaar en de politie heeft je zo te pakken omdat iedereen praat. Zelfs een auto stelen heeft geen zin, er zijn geen ondergrondse parkeergarages dus de politiehelikopter heeft je zo te pakken. Als iemand je camera verkoopt weet de hele Township het. Als de mensen niet poseerden kwamen ze wel vragen om een foto! Vooral de kinderen vonden het schitterend, iedereen wilde met je op de foto en al wat ze vroegen was of ze de foto mochten zien. Niemand maar dan ook niemand vroeg om geld of bedelde. Sommige kinderen liepen met ons mee en ik had een hale straat aan kinderen op m'n schouders waarna ze bijna in de rij stonden. Het was zo leuk met deze mensen door hun stad te lopen en met ze te praten. De jongens van het voetbalteam konden mij alle grote spelers van het Nederlands elftal noemen. Vergis je niet in hoe geïnformeerd deze kinderen zijn. Het onderwijs is relatief goed en iedereen leert Engels als primaire taal. Daarnaast is de TV met sport en zenders als CNN een grote invloed voor deze mensen. Als mensen niet werken of naar werk aan het zoeken zijn kijken ze vaak met elkaar TV. Onze gids legde uit dat dit eigenlijk te veel informatie was voor de lokale bevolking omdat ze blootgesteld worden aan beelden die onevenredig zijn voor hun leefstijl. Mensen zien dingen die ze niet kunnen betalen of moeten willen hebben maar uiteraard wel hun verlangens vormgeven. Dit leidt soms tot grote teleurstellingen en discussies over zaken ver buiten de reikwijdte en invloedssfeer van deze mensen. Toch leken de mensen hier best gelukkig. Deze Township had echt alles, van basisscholen tot brandweer, supermarkten, kappers, kerken, bars, een kinderdagverblijf en kleine taksshops. Deze laatste zijn erg belangrijk omdat mensen hier een kopje suiker of rijst of een sigaret kunnen kopen voor 20 of 30 cent. Veel gebeurd ook nog met ruilhandel wat de banden tussen de mensen versterkt en een sterke sociale cultuur creëert waarin men elkaar helpt en vertrouwt. Als iemand geen baan heeft zal zijn naaste hem iedere dag 2 N dollar geven om een krant met vacatures te kopen of wat rijst om te eten. Dit in het vertrouwen dat als de persoon een baantje vindt hij netjes terugbetaald zoveel hij kan. Of hij helpt de ander met zijn huis te bouwen of wat er dan ook aan klusjes zijn. Zo helpt men elkaar langzaam maar zeker iets van een bestaan op te bouwen.
We liepen richting een klein huisje waar we naar binnen gingen en Oma Liena ontmoetten, die al 86 jaar was. Oma Liena was in 1944 op haar 17e naar Swakopmund gekomen met haar zieke broer en bleef er wonen nadat ze een Duitse missionaris leerde kennen met wie ze uiteindelijk (dacht ik) trouwde. Nu in de Townships is ze een van de dorpsoudsten en enige vrouwelijke vertegenwoordigster voor Mondesa. Ze helpt ook veel bij familiale of relatieproblemen, zoals advies wanneer een testament ontbreekt bij een overleden man. Soms zijn er wel 3 of 4 vrouwen met kinderen die zeggen dat zij de echte vrouw zijn en recht hebben op de erfenis. Na een mooi verhaal en vragen van onze kant liepen we verder door de straten naar een kleine bar. Daar dronken we de Windhoek Lager, het bekendste Namibische bier wat je overal vindt. We namen ons bier mee naar een klein hutje naast de bar wat in de stijl van de derde en grootste stam van Namibië was (iets met Ojambo). In de hut kwam een vrouw in de typische klederdracht van haar stam, uitleg geven over het eten dat we zouden krijgen. Er kwam pap op tafel en brood, kip, nootjes, palmvruchten, spinazie en Mopani wormen! Een grote kom vol gefrituurde zwarte en bruine wormen stond midden op tafel en deed de meesten even slikken. Joonas en ik doken er meteen op om er achter te komen dat de wormpjes best lekker knapperig waren! Na het eten kwam om 19u een einde aan onze bijna 4 uur lange Township tour en werden we netjes bij onze huisjes afgezet. We praatten nog wat na met onze gidsen en spraken af voor een biertje in de lokale kroeg. Ondanks dat de heren wat laat waren was het toch heel gezellig en heb ik nog lang met John gepraat (met 30 jaar de oudste van de 2 broers) over hun werk, het voetbalteam wat ze coachen, hun inzet voor de Townships en het al dan niet starten van een eigen bedrijf. Het was heel interessant om zo van gedachten te wisselen terwijl bleek dat John af en toe ook DJ is net als zijn neef die we later ontmoetten. Na een paar biertjes vertrokken Joonas en ik naar de huisjes en keken we terug op een fantastische dag waarin we veel, heel veel gezien en geleerd hadden.