De vlucht naar puerto Montt vond plaats in het kleinste en oudste
commerciële vliegtuigje ooit maar verliep desondanks gesmeerd.
Woensdagavond waren we dan eindelijk in puerto Montt. Helaas viel de
stad behoorlijk tegen (in het donker) en leek het meer een spookstad.
Dit kwam onder andere door het gebrek aan straatverlichting en de
golfplaat-hut achtige huisjes en enorme hekken. We sliepen deze nacht
in een hospedaje omdat er geen normale hostels in de stad te vinden
waren. Het werd gerund door een oudere vrouw en het voelde meer alsof
we bij haar in huis te gast waren. Wel erg vriendelijk overigens.

Donderdag ochtend namen we al vrij vroeg de bus naar Pucon, waar onze
vrienden uit Australië (van Torres del paine) op ons wachtten in
hostel 'donde german' (spreek uit dondee herman). Hier ontmoetten we
ook Ben en Katy, een engels stel waar we de volgende dagen een hoop
mee samen gedaan hebben. Het was erg leuk om weer bekeken te zien en
de tijd vanaf pucon totaan onze vlucht naar nieuw Zeeland is enorm
snel gegaan, omdat we het enorm naar ons zin hadden. Doordat we met
zo'n grote groep waren leek het hostel wel helemaal van ons te zijn,
omdat het ook erg huiselijk was ingericht.

Pucon staat bekend als de adventure-hoofdstad van Chili, met als
hoogtepunt een beklimming naar de top van de 'villafranca' vulkaan,
zo'n 2500 meter hoog. Dit was echt must do voor mij, ik had me hier al
lang van tevoren op verheugd. Helaas zijn dit soort expedities (want
dat was het eigenlijk wel) erg afhankelijk van het weer; het moet een
heldere dag zijn en zeker niet te hard waaien. Tot nu toe hadden we
nog behoorlijk geluk gehad met het weer, op de gecancelde boottocht in
Ushuaia (wind) en treinrit in Brazilië (regen) na dan.
Toen we echter aankwamen in pucon was het een behoorlijke
teleurstelling; het regende vreselijk hard, waaide verschrikkelijk en
er was een storm op komst. Dit voorspelde niet veel goeds voor de
vulkaantocht. Toen we kletsnat aankwamen in het hostel werden we
gelukkig heel warm ontvangen door onze vrienden en stond zelfs het
eten al op, ideaal. 's avonds viel door de storm de stroom uit, dus we
hebben gegeten bij kaarslicht en de rest van de avond spelletjes
gedaan.

De volgende dag (vrijdag) deed de stroom het gelukkig alweer, maar het
weer was nog niet veel opgeklaard. Na wat informeren bleek dat de
vulkaantocht de komende dagen nog niet mogelijk zou zijn (eventueel
zondag). Aangezien iedereen eigenlijk in pucon was voor die vulkaan,
besloten we maar in ieder geval te wachten tot zondag. Eigenlijk was
mijn plan om zondag ochtend of avond te vertrekken naar Santiago, maar
later bleek dat er ook geen bussen reden op zondag. Dit zou dus
sowieso maandag worden op deze manier. Voor de zekerheid kocht ik een
busticket voor maandagavond, zodat ik dinsdagochtend in Santiago zou
zijn. Dit was voor mij de deadline, het was dus maar hopen dat weet
opklaarde voor maandag avond.

In de tussentijd moesten we ons vermaken tot op z'n minst zondag, dus
besloten we vrijdag met de hele groep een auto te huren en wat rond te
rijden in de bergachtige omgeving. Daarna zijn we langs een van de
natuurlijke hot springs gereden om te genieten van heerlijke thermisch
warme baden (nog steeds in de regen). 's avonds werd er weer gekookt
en gechilled in het hostel.

Zaterdag kwam het nieuws dat ook zondag het weer nog niet goed ging
zijn, dus ik was blij met m'n ticket voor maandagavond want het leek
op te gaan klaren op maandag, al was alles nog steeds onduidelijk.
Zaterdag middag zijn we met zn allen gaan raften in een van de riviren
rond pucon. Dit was echt vreselijk koud (alleen een wetsuit aan) maar
ook enorm cool en heel veel lol. In de avond heb ik samen met de
andere jongens/mannen nog wat gedronken met Lars en Kathy, twee
duitsers die ik ook had ontmoet in Torres del paine. De term 'una mas'
is zeer veel ter horen gebracht deze avond, wat los vertaald 'nog
eentje!' betekent.

Zondag ochtend was het weer nog steeds slecht, maar voor deze dag
hadden we een ochtend/middag husky-slee rijden geboekt. Eerst was ik
hier redelijk sceptisch over, ik was eigenlijk niet enorm enthousiast
en het was tamelijk prijzig. Uiteindelijk ben ik enorm blij dat ik me
toch heb laten overhalen want het was echt heel gaaf! We werden
opgehaald in een nabijgelegen stadje en totaal onverwacht was het een
heel dagvullend programma. We werden eerst zeer enthousiast
rondgeleid over de husky-farm, daarna mochten we allemaal een lang
stuk 'rijden' waarna we eindigden met een barbeque voor lunch. Omdat
we een jonge en sportieve groep waren mochten we iets nieuws
uitproberen, de zogenaamde 'tricicles'. Dit was eigenlijk gewoon een
grote driewieler (voor de insiders, denk aan duco) die getrokken werd
door drie husky's. De honden waren echt super enthousiast, maar ook
heel erg vriendelijk tegen mensen. Niet tegen andere honden overigens.
's avonds was het onze beurt om te koken en besloten elvira en ik om
hutspot met gehaktballen te maken voor iedereen. Dit viel echt enorm
in de smaak! Verder hadden we een deal gesloten met Herman (de hostel
eigenaar, die ook tours op de vulkaan regelde) dat hij ons de volgende
dag om 06.00 uur wakker zou maken voor de beklimming van de vulkaan,
mits het weer het toe zou laten. Ik hoopte vreselijk op het beste,
want dit was echt de allerlaatste kans.

De volgende morgen, nog voor 6'en sloeg m'n hart een keer over want er
werd op de deur geklopt. Het ging door, de vulkaan ging door! De
gidsen waren geregeld en alles was gereed om te vertrekken. Na snel de
laatste voorbereidingen gedaan te hebben liep ik naar buiten in het
donker en kon ik alle sterren zien. Het was helemaal helder! Daarnaast
zag ik voor het eerst sinds het hele verblijf in pucon waar de vulkaan
eigenlijk was. Het was een
magisch gezicht, alles nog donker en de top van de vulkaan oranje-rood
oplichten tussen de sterren. En dan het idee dat we die spoedig gingen
beklimmen.
Voordat we vertrokken kregen we allerlei uitrusting mee, waaronder
schoenen, winddichte broek en jas, een ijsbijl en een backpack gevuld
met handschoenen, een helm, gaters, crampons en een soort slee. Later
bleek dat we al deze spullen hard nodig hadden.
De auto kon vanwege alle sneeuwval van de laatste dagen ons niet op
het einde van de weg afzetten en daarnaast was de skilift die ze
normaal nemen ook dicht, dus moesten we ongeveer anderhalf uur extra
lopen. Na ongeveer zes uur omhoog lopen waren we eindelijk op de top
en het was echt geweldig. Het was een fantastische dag, volledig
helder en zonnig en niet te veel wind dus het uitzicht was waanzinnig
vet. Het gevoel dat je krijgt als je dan eindelijk die top bereikt, na
zo'n uitputtende en indrukwekkende klim en na al die spanning of het
wel door zou gaan of niet is echt onbeschrijfelijk. Ik had ook nog
nooit een vulkaan gezien en deze was echt enorm, met een grote rokende
krater in het midden.
Toen we eindelijk op de top waren begon eigenlijk het leukste deel van
de hele dag, namelijk het op je reet naar beneden glijden! Dit was
echt hilarisch en binnen anderhalf uur waren we weer beneden, uitgeput
maar tevreden. Die avond hebben we de hutspot leftovers met hamburger
gegeten en daarna sprongen elvira, rodney en ik in de nachtbus naar
Santiago, om de rest van de groep daar morgen weer te ontmoeten.